[Μηνάς Παπαγεωργίου:] Αγαπητέ κ. Carotta, θα ξεκινήσω τη συνέντευξη αυτή με μια απλή ερώτηση. Γιατί ξεκινήσατε να μελετάτε το ζήτημα της ιστορικότητας του Ιησού; Ποιο ήταν το γεγονός που σας έσπρωξε προς αυτή την κατεύθυνση;
[Francesco Carotta:] Η ώθηση γι'αυτή τη μελέτη ήταν ένα άρθρο δημοσιευμένο το 1959 από τον Ρ. Χέμπριγκ με τίτλο « Νέες σπουδές για την Εικονογραφία του Γάιου Ιούλιου Καίσαρα». Ήταν φανερό από αυτό το άρθρο πως οι διατηρημένη εικόνα του Ιούλιου Καίσαρα δεν ανταποκρινόταν με την νοητή εικόνα που έχουμε γι΄αυτόν. Ο καθοριστικός παράγων ήταν η θέαση του πορτραίτου του Καίσαρα στο μουσείο Τορλόνια - και το σχόλιο της Έρικας Σιμόν, της διάσημης γερμανής αρχαιολόγου, πως μπορεί να είναι το κεφάλι του αγάλματος που ο Αντώνιος τοποθέτησε στη Ρόστρα (σ.σ. η Ρόστρα ήταν το βήμα όπου οι ρωμαίοι γερουσιαστές μιλούσαν)μετά τον φόνο του Καίσαρα. Είχε την επιγραφή « στον πιο αξιέπαινο γονέα», σε μια προσπάθεια να ξυπνήσει αισθήματα οίκτου και εκδίκησης μαζί στον παρατηρητή. Σε λειτουργεία και έκφραση το κεφάλι της Τορλόνια ομοιάζει με το περίλυπο πρόσωπο του Χριστού στην Πιετά και αφού οι απεικονίσεις της Πιετά είναι τυπικές του Ιησού Χριστού αλλά όχι του Ιούλιου Καίσαρα, η ερώτηση που αναδύεται είναι αν ο μεταγενέστερος Χριστός δανείστηκε άλλα στοιχεία από τον προγενέστερο Καίσαρα. Ρωτώντας γι΄αυτό, οι θεολόγοι είπαν πως δεν είναι παράξενο αφού ακόμα και ο αυτοκράτορας Βεσπασιανός αναφέρθηκε να έχει θεραπεύσει τους τυφλούς και ανάπηρους , ακριβώς όπως περιγράφεται στις ιστορίες για τον Ιησού. Τέτοια πράγματα ήταν απλά αναμενόμενα από το χάρισμα του Αυτοκράτορα. Όντας περίεργος από αυτό, μια έρευνα ξεκίνησε.
[Μ.Π.:] Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι στην χώρα μας που δεν ενδιαφέρονται για το εάν ο Ιησούς υπήρξε ιστορικά. Όπως λένε, δεν τους ενδιαφέρει κάτι τέτοιο, παρά αποκλειστικά η διδασκαλία του. Ως ένας άνθρωπος που έχει ταξιδέψει σε αρκετές χώρες του κόσμου κάνοντας διαλέξεις για το θέμα αυτό, τι μηνύματα εισπράττετε από τους αναγνώστες και το ακροατήριό σας; [F.C.:] Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως μόνο η διδασκαλία Του είναι σημαντική. Όμως άλλοι ανθρώποι πιστεύουν πως δεν μπορούμε να ξέρουμε ποια ήταν η διδασκαλία Του, εάν δεν ξέρουμε Ποιος ήταν. Εάν υπήρχε μια επαναγραφή της Αγίας Γραφής, ένα ξανα-γράψιμο των γραφών, πως θα μπορούσαμε να ξέρουμε πως ήταν η διδασκαλία Του, εάν δεν γυρίσουμε στις πηγές, στις αληθινές πηγές ; Ένα άλλο σημείο είναι - εάν δεν υπήρχε ιστορικός Ιησούς, τότε δεν θα υπήρχε ούτε ιστορικό Πάσχα, ούτε ιστορική ανάσταση. Αυτό θα μείωνε τον χριστιανισμό σε μια θρησκεία μεταξύ άλλων, όχι Στην Θρησκεία, όπως διατείνεται πως είναι. [Μ.Π.:] Υπήρξαν ιστορικοί που αντιτάχθηκαν στο σενάριο της ιστορικής ύπαρξης του Ιησού. Μπορείτε να μας αναφέρετε τους σημαντικότερους από αυτούς; Μπορείτε να σχολιάσετε το γεγονός ότι οι περισσότεροι από αυτούς εμφανίστηκαν μετά το Μεσαίωνα;
[F.C.:] Τα πιο σημαντικά ονόματα μπορούν να βρεθούν στο βιβλίο του ’λμπερτ Σβάιτσερ (1906/91984) Geschichte der Leben-Jesu-Forschung, Tubingen. (Η αναζήτηση του ιστορικού Ιησού). Στο κεφάλαιο 22 (σελ. 451 στην γερμανική έκδοση) τοποθετεί στην κατηγορία των αρνητών της ιστορικότητας του Ιησού τους - Κάρολο Φρανσουά Ντυπουά, Κονσταντίν Φρανσουά Βολναί (σύμβουλο του Ναπολέοντα), Μπρούνο Μπάουερ (χεγκελιανός) , Αλμπερτ Κάλτχοφφ, Τζον Μ. Ρόμπερτσον, Πέτερ Γιένσεν, Αντρέι Νιεμογέφσκι, Κρίστιαν Πάουλ Φούγρμανν, Γουίλλιαμ Μπέντζαμιν Σμιθ, ’ρθουρ Ντριους, Τόμας Γουίτακερ, Σ. Χοέκστρα, ’λλαρντ Πήρσον, Σάμουελ Αντριάν Νάμπερ, Γ.Τ.Π.Τ. Μπολλάντ, Σάμουελ Λουμπλίνσκι, προσωρινά ακόμα ’μπραχαμ Ντιρκ Λόμαν. Θα ήταν άσκοπο να ονομάσω όλους τους άλλους που συντάχθηκαν μετά το 1913. Σαν αντιπροσωπευτικός όλων των άλλων, δείτε τον Πωλ- Λουί Κουσούντ.
Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς εμφανίζονται μετά τον μεσαίωνα ; Διότι πριν τα ευαγγέλια θεωρούνταν ιστορία. Μετέπειτα, με τον ερχομό του διαφωτισμού και τις κριτικές ιστορικές σπουδές, η έλλειψη απόδειξης μέσα στην κλασσική ιστοριογραφία οδήγησε στην υπόθεση πως τα ευαγγέλια ήταν μονάχα ένας μύθος ή απάτη. Όπου κατά τη γνώμη μου είναι λάθος. Μια επαναγραφή δεν είναι απάτη αλλά μια πραγμάτωση τουλάχιστον κατά τη γνώμη του συγγραφέα και «επαναγραφέα» , πχ ενός ευαγγελιστή.
Γι'αυτό σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας μου, η χριστιανική παράδοση αποδεικνύει πως είναι σωστή, η οποία πάντα υποστήριζε πως τα ευαγγέλια είναι ιστορικά βιβλία. Ξαναγραμμένα, αλλά είναι.
[Μ.Π.:] Μπορείτε να μας περιγράψετε μέσα σε λίγες γραμμές το κύριο μέρος των συμπερασμάτων της έρευνάς σας σχετικά με την ιστορικότητα του Ιησού και τη σχέση του με τον Ιούλιο Καίσαρα; [F.C.:] Πρώτα απ'όλα υπάρχουν μακροσκοπικές ανυσηχίες. Ο χριστιανισμός απλώθηκε μέσω των αποικιών που ιδρύθηκαν από τον Καίσαρα - ή από το θετό του γιο Οκταβιανό - μέσα στα σύνορα της αυτοκρατορίας που ορίστηκαν από αυτούς, και χρησημοποιήθηκαν από το ξεκίνημα στο Ιουλιανό ημερολόγιο. Ο Ιησούς γεννήθηκε ακριβώς 100 χρόνια μετά τον Καίσαρα. Έτσι έχουμε το ίδιο γεω-χρονολογικό πλαίσιο- με μια ομαλή αλλαγή ενός αιώνα.
Και τα δύο πρόσωπα είναι συμμετρικά συμπληρωματικά - Ο Ιούλιος Καίσαρας, υιός της Αφροδίτης και ιδρυτής της ρωμαικής αυτοκρατορίας, ανέβηκε στο επίπεδο του αυτοκρατορικού Θεού, ο Θεός Ιούλιος, μετά τον βιαίο θάνατο του. Το δόγμα γύρω από αυτόν διαλύθηκε όταν αναδύθηκε ο Χριστιανισμός. Το δόγμα γύρω από τον Ιησού Χριστό, υιό του Θεού και γεννήτορα (σ.σ. αυτή τη λέξη χρησημοποιούμε εμείς, η λέξη «ιδρυτής» σημαίνει πρακτικά την ίδρυση της εκκλησίας. Ιδρυτής του χριστιανισμού ήταν οι Πέτρος και Παύλος, γι'αυτό γιορτάζονται και μαζί άλλωστε!Υπάρχει μια λεπτή διαφορά στο νόημα) του Χριστιανισμού εμφανίστηκε γύρω από τον 2ο αιώνα. Πρώιμοι ιστορικοί, όμως ποτέ δεν αναφέρουν τον Ιησού και ακόμα δεν υπάρχει απ΄τη απόδειξη της υπαρξής του. Από την άλλη, ένα πραγματικό ιστορικό πρόσωπο χάνει το δόγμα του - αξιοπερίεργες αντανακλάσεις εικόνων.
Μετά είναι να παρατηρήσουμε πως και στα δύο βιογραφικά, σ'αυτό του Καίσαρα - από τον Ρουβικώνα στον φόνο - και σ'αυτό του Ιησού - από τον Ιορδάνη στην σταύρωση - τρέχουν παράλληλα. Και ο Καίσαρας και ο Ιησούς ξεκινούν τις ανερχόμενες καρριέρες τους σε γειτονικά κράτη(σ.σ. περιοχές θα ήταν το σωστό) στο βορρά - Γαλατία και Γαλιλαία
Και οι δύο έπρεπε να περάσουν το μοιραίο ποτάμι- Τον Ρουβικώνα και τον Ιορδάνη. Αφού πέρασαν τους ποταμούς, και οι δύο ήρθαν αντιμέτωποι μ'έναν προστάτη/ανταγωνιστή - Τον Πομπήιο και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και στους πρώτους ακολούθους τους - Τον Αντόνιο και τον Κούριο από την μία και τον Πέτρο και Ανδρέα από την άλλη. Και οι 2 συνεχώς στην κίνηση, τελικώς φτάνουν στην πρωτεύουσα, Ρώμη και Ιερουσαλήμ, όπου μετά τον πρώτο θρίαμβο, μετέπειτα υπομένουν το μαρτύριο Και οι δύο είχαν καλές σχέσεις με τις γυναίκες και είχαν από μια ξεχωριστή σχέση με μια συγκεκριμένα γυναίκα, ο Καίσαρας με την Κλεοπάτρα και ο Ιησούς με την Μαγδαληνή. Και οι δύο είχαν συναντήσεις τη νύχτα, ο Καίσαρας με τον Νικομήδη, ο Ιησούς με το Νικόδημο.
Και οι δύο ήταν μεγάλοι ρήτορες και από την υψηλότερη αριστοκρατία, απόγονοι του Αινεία και του Δαυίδ, παρά ταύτα και οι δύο είναι αυτοδημιούργητοι. Και οι δύο αγωνίζονται σκληρά και τελικά θριαμβεύουν , έτσι ο καθένας έχει «θριαμβευτική είσοδο». Ο Καίσαρας σε άλογο και ο Ιησούς σε γάιδαρο.
Και οι δύο έχουν συνάφεια με καθημερινούς ανθρώπους - και οι δύο συγκρούονται με τις υψηλότερες αρχές - Ο Καίσαρας με την Σύγκλητο, ο Ιησούς με την Σαχρεντίν. Και οι δύο είναι εριστικοί χαρακτήρες, αλλά δείχνουν αξιοσημείωτη επιείκεια - η clementia Caesaris και το «αγάπα τον εχθρό σου» του Ιησού.
Και οι δύο έχουν έναν προδότη - Τους Βρούτο και Ιούδα. Και οι δύο έναν φονιά που στη αρχή ξεφεύγει - Τον άλλο Βρούτο και τον Βαραββά. Και έναν που νίπτει τας χείρας του - Λέπιδο και Πιλάτο.
Και οι δύο κατηγορήθηκαν πως έκαναν τους εαυτούς τους βασιλιάδες - Βασιλιάς των Ρωμαίων και Βασιλιάς των Εβραίων.
Και οι δύο ντύθηκαν με το κόκκινη βασιλική πορφύρα και φόρεσαν ένα στέμμα στα κεφάλια τους - Ένα δάφνινο στεφάνι και ένα αγκάθινο στέμμα.
Και οι δύο σκοτώνονται - Ο Καίσαρας μαχαιρώνεται με στιλέττα, ο Ιησούς σταυρώνεται , αλλά και μια μαχαιριά στα πλευρά.
Και οι δύο πεθαίνουν τις ίδιες αντιπροσωπευτικές ημερομηνίες του έτους - ο Καίσαρας την 15η Μαρτίου και ο Ιησούς την 15η του Νισάν.
Και οι δύο θεοποιήθηκαν μετά θάνατον - σαν Θεός Ιούλιος και Ιησούς Χριστός. Και οι δύο άφησαν πίσω τους ιερείς - Τον Μάρκο Αντώνιο και τον Πέτρο. Και οι δύο είχαν έναν διάδοχο - Ο Γάιος Οκταβιανός υιοθετήθηκε στην τελευταία διαθήκη του Καίσαρα και ο Ιωάννης που ο Ιησούς υιοθετεί από το σταυρό.
Τώρα, είνα ένα πράγμα που ξεχωρίζει σαν να είναι ολότελα παράταιρο - ο Καίσαρας ήταν διοικητής, ο Ιησούς θαυματουργός.
Όμως στον επικήδειο λόγο για τον Καίσαρα, ο Αντώνιος περιγράφει όλα τα μεγάλα επιτεύγματα και θαύματα του Καίσαρα.
Αυτά τα θαύματα του Καίσαρα συμπεριλαμβάνουν την επιβίωση από μία καταιγίδα στη Θάλασσα και ακόμα και την ανάσταση των νεκρών - για τους ανθρώπους ήταν ένα θαύμα το ότι ο Καίσαρας έφερε τις τιμές του Μάριου «πίσω από τον ’δη στην πόλη» μετά από πολλά χρόνια δικτατορίας του Σύλλα.
Aπό την άλλη, κάποια από τα θαύματα του Ιησού αφορούν τον εξορισμό των δαιμόνων, κάτι που πραγματικά αντιπροσωπεύει την απόλυτη, θεολογική μορφή σύρραξης. Αυτή η εικόνα που συνήθως έχουμε στο νου είναι τον Καίσαρα να διεξαγάγει ανηλεή πόλεμο, σε άκρα αντίθεση με τον Ιησού να κηρύττει την αγάπη και τον ερχομό του βασιλείου του Θεού, το οποίο μπορούμε να υποθέσουμε είναι ένα (βασίλειο) με ειρήνη, αγάπη και ομόνοια. Αυτό παρά το γνωστό απόφθεγμα - «Σκεφτείτε πως δεν έρχομαι να φέρω ειρήνη στον κόσμο. Ήρθα όχι για να φέρω ειρήνη, αλλά ένα ξίφος. Γι'αυτό ήρθα να θέσω τον άνθρωπο σε διάσταση με τον πατέρα του, και την κόρη με την μητέρα της, και την νύφη με την πεθερά. Και οι εχθροί ενός άντρα θα είναι (κάτοχοι) της οικείας του.»
Και ο Ιησούς συνεχίζει να επαινεί που παίρνουν τους ανθρώπους του και τους δίνουν απόβλητα Ξεκάθαρα , αυτές είναι καταστάσεις εμφυλίου πολέμου. Επομένως ο Ιησούς φέρνει ρητώς τη βασιλεία του Θεού μέσω εμφυλίου πολέμου - έστω κι αν δεν είχε επιθυμία να χρησημοποιήσει τέτοια μέσα - ακριβώς όπως έκανε ο Καίσαρας.
Από την αλλη η clementia Caesaris (σ.σ Κλεμέντια ήταν η ρωμαική θεά της συγχώρεσης. Ο Καίσαρας έχτισε ναό της Κλεμέντιας λίγο πριν πεθάνει) σπανίως αναφέρεται, εάν δεν αγνοείται εντελώς, ακόμα και αν ο Καίσαρας την εννοούσε σαν μία σημαντική πολιτική διακύρηξη - «Ας είναι αυτή η νέα πολιτική νίκης όπου οπλίζουμε τους εαυτούς μας με φιλευσπλαχνία και ελευθεριότητα».
Το πολιτικό πρόγραμμα του «αγαπώ τους εχθρούς μου» εκτελέστηκε τόσο συστηματικά, που τελικά σκοτώθηκε - σαν τον Ιησού.
Ακόμα και οι περιορισμοί της συγχώρεσης είναι οι ίδιοι - Ο Καίσαρας συγχώρεσε όλους τους εχθρούς του εκτός από τους κατ'επαναληψη χλευαστές της συγχώρεσης του. Ο Ιησούς συγχώρεσε όλους τους αμαρτωλούς εκτός από αυτούς που αμάρτησαν εναντίον του αγίου πνεύματος.
Επομένως τα κύρια χαρακτηριστικά της εικόνας ταιριάζουν.
Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι πως τα ονόματα και οι τοποθεσίες δύσκολα διαφέρουν σε κάθε αναφορά - Γαλατία και Γαλιλέα , Κορφίνιο και Καπερναούμ, Βιθυνία και Βεθανία , Ιούνιος και Ιούδας, Μάρια και Μαρία, Νικομήδης και Νικόδημος, Ποντίφηκας Λέπιδος και Πόντιος Πιλάτος κλπ. Επιπλέον, άλλα ονόματα, ανόμοια μεταξύ τους, φαίνεται να είναι μεταφρασμένα. Καισίλιοι σαν τυφλοί, Κλαύδιοι σαν κουτσοί , Ο Μέτελλος σαν ακρωτηριασμένος, σαν ο άνδρας με το ξεραμένο χέρι. Και αυτοί που κατακτήθηκαν από το Καίσαρα βρίσκονται ξανά, όπως αυτοί οι θεραπευόμενοι από τον Ιησού. Και αυτοί που πολιορκήθηκαν από τον Καίσαρα είναι δαιμονισμένοι στην ιστορία του Ιησού, εδώ είναι σημαντικό να προσέξουμε πως και τα δύο (ρήματα) είναι "obsessus" στα λατινικά. Ακόμα και τα αντιπροσωπευτικά πρόσωπα ανταποκρίνονται το ένα με το άλλο (της εκάστοτε ιστορίας). Για παράσειγμα, ο αντίπαλος και προκάτοχος του Καίσαρα, ο μεγάλος Πομπήιος, αποκεφαλίστηκε και το κεφάλι του προσφέρθηκε σε ένα πιάτο, και ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή.
Υπάρχουν διαφορές που πρέπει να εξακριβωθούν. Και οι δύο φονεύονται. Ο Καίσαρας όμως μαχαιρώθηκε ενώ ο Ιησούς σταυρώθηκε, αλλά με μια μαχαιριά στα πλευρά. Ο Κάσσιος Λογγίνος έδωσε στον Καίσαρα την θανατηφόρα μαχαιριά με ένα στιλέτο, ενώ ο Ιησούς μαχαιρώθη με ένα δόρυ πάνω στο σταυρό- αλλά επίσης από έναν Λογγίνο! (Αυτός έγινε άγιος, και εορτάζεται στις 15 Μαρτίου, την ίδια μέρα που ο Καίσαρας φονεύτηκε από τον άλλο Λογγίνο). Η σωρός του Καίσαρα κάηκε σε αντίθεση μ'αυτή του Ιησού, αλλά επιδείχτηκε στο κοινό σαν μια κέρινη μορφή κρεμάμενη από ένα σταυρωτού σχήματος τρόπαιο. Και «κρεμώ» στα λατινικά σημαίνει αποτεφρώνω , αλλά η ηχητικά όμοια ελληνική λέξη «κρεμώ» , σημαίνει «κρεμώ», «σταυρώνω».
Έτσι, στην ιστορία του Καίσαρα και του Ιησού, άνθρωποι και τοποθεσίες έχουν τα ίδια ονόματα.Αλλά ακόμα πιο σημαντικό είναι το γεγονός πως τα ονόματα εμφανίζονται με την ίδια σειρά. Και αυτό ισχύει και για φημισμένες παραθέσεις. Συχνές ρήσεις Καίσαρας - «Όποιος δεν είναι σε καμία πλευρά , είναι με την πλευρά μου». Ιησούς - «Αυτός που δεν είναι εναντίον μας, είναι με μας».
Καίσαρ - «δεν είμαι βασιλιάς, είμαι Καίσαρας». Για τον Ιησού - «Δεν έχουμε βασιλιά αλλά Καίσαρα».
Καίσαρ - « ο καλύτερος θάνατος είναι ο ξαφνικός». Ιησούς - « Αυτό που θα κάνεις (να με οδηγήσεις στο θάνατο) κάντο γρήγορα».
Καίσαρ - « Έχοντας τους σώσει, μήπως με καταστρέψουν;» Για τον Ιησού - «έσωσε τους άλλους, τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώσει».
Μερικές φορές μια μικρή, διακριτική αλλαγή νοήματος - Καίσαρ - « ο κύβος ερρίφθη» , Ιησούς - « ρίψε αλιεύ» , όπου η ελληνική λέξη αλιεύς αντί για τη λατινική alea , «κύβος» χρησημοποιήται.
Καίσαρ - «Ηλθα, είδα, ενίκησα». Η ιστορία με τον τυφλό που ο Ιησούς θεράπευσε λέει «/Ηλθα , ένιψα και είδα», όπου τον «νίπτω» αντικαθιστά το «νικώ».
Επιπλέον βγαίνει πως οι αντιθέσεις των ευαγγελίων γίνονται κατανοητές εάν ανατρεχθούν πίσω στις Καισαρικές πηγές. Για παράδειγμα η «θάλασσα» της Γαλιλαίας είναι φτιαγμένη από γλυκό ύδωρ επομένως δεν είναι μία θάλασσα, όμως είναι σωστά ονομασμένη, διότι είναι αρχικά η «Γαλλατική Θάλασσα», ένα κομμάτι της Ανδριατικής. Τελικά, όλα τα σύμβολα του χριστιανισμού προβλέπονται στο δόγμα του Θείου Ιούλιου, του μεταθανάτια θεοποιημένου Καίσαρα - Οι τίτλοι (Θεός, υιός Θεού, Παντοδύναμος, Φιλεύσπλαχνος, Σωτήρ, Λυτρωτής , κλπ), η μητέρα του Θεού, ο σταυρός σε όλες τις παραλλαγές του, ο εσταυρωμένος, το πρόσωπο στην Πιετά (του Μικελάντζελο), το αγκάθινο στεφάνι, τα μακρυά μαλλιά,το μούσι, το περίζωμα, τη ράβδο, το φωτοστέφανο, το αστέρι της Βηθλεέμ, την ανάσταση, την ανάληψη, κλπ.
Επομένως , να αναγνωριστεί πως είναι μία και αυτή ιστορία έχει αναπόφευκτο. Με άλλα λόγια - Ο Ιησούς αποδεικνύει πως είναι ο Θεός Ιούλιος, ο Θεοποιημένος Καίσαρ, όπως παραδίδεται από την παράδοση. Τούτη η ανακάλυψη δεν είναι ολότελα νέα. Στη δεκαετία του '50 ο γερμανός θεολόγος Έθελμπερτ Στάουφφερ παρατήρησε πως η λειτουργεία του Πάσχα δεν ακουλουθεί την απαγγελία του Ευαγγελίου, αλλά την νεκρική τελετουργεία του Καίσαρα. Δυστηχώς, μόνο η πρώιμη εργασία του «Χριστός και Καίσαρες» είχε μεταφραστεί στα αγγλικά, όχι η μεταγενέστερη «Ιερουσαλήμ και Ρώμη» η οποία εκθέτει τα πράγματα πιο ξεκάθαρα
Αυτό που είναι νέο είναι η παρουσιαζόμενη απόδειξη στη μελέτη μας πως όλο το ευαγγέλιο είναι μία παραλλαγμένη ιστορία του ρωμαικού εμφυλίου πολέμου, από τον Ρουβικώνα μέχρι τον φόνο και την ταφή του Καίσαρος, δλδ από τον Ιορδάνη μέχρι την «σύλληψη» και «σταύρωση» του Ιησού. Η βάση του κατά Μάρκου ευαγγελίου πρέπει να ειδωθεί στις «Ιστορίες» του Ασινίου Πολλίου. Οι «Ιστορίες» του είναι χαμένες σε μας, αλλά χρησημοποιήθηκαν από τον Αππιανό και τον Πλούταρχο, καμιά φορά αντιγραμένες λέξη προς λέξη, επιτρέποντας μία σύγκριση με το ευαγγέλιο του Μάρκου.
[Μ.Π.:] Ποιοι θα μπορούσαν να ήταν οι λόγοι της δημιουργίας του Χριστιανισμού από τους Ρωμαίους; Σε ποιους σκοπούς θα μπορούσαν να τους εξυπηρετήσουν; Και γιατί ο Χριστιανισμός κυνηγήθηκε από τους Εβραίους; [F.C.:] Ο χριστιανισμός δεν δημιουργήθηκε από τους «ρωμαίους», αλλά από τους ανθρώπους, που ήθελαν να θεοποιήσουν τον φονευμένο Καίσαρα αφού είχαν πειστεί πως είχε αναληφθεί στους ουρανούς. Η καθαγίαση του Θεού Ιουλίου, η ιδρυτική αρχή αυτού που ήταν να ονομαστεί χριστιανισμός, ήταν η μεταθανάτια νίκη του Ιουλίου Καίσαρα, μαζί με τους διαδόχους του - Των ανθρώπων , ιδιαίτερα των γυναικών, των βετεράνων - και της Τριανδρίας. Αυτοί ήταν δημοκράτες, και έπρεπε να πολεμήσουν εναντίον των αριστοκρατών, για να αποκτήσουν μια πιο δίκαια κατάσταση, να δώσουν γη στους βετεράνους, στους φτωχούς, και να μην αφεθεί στα χέρια των ιδιοκτητών λατιφουντίων, των πλουσίων. Ήταν ακόμα μια μάχη για να δοθεί ρωμαική υπηκοότητα στους μη-ρωμαικούς πληθυσμούς, η οποία ξεκίνησε με τη Νουμαντία, συνεχίστηκε με τον κοινωνικό πόλεμο, που οδήγησε σε νίκη στους εμφυλίους πολέμους. Μία παλιά, πεισματική μάχη,με μια μακρυά αλυσίδα μαρτύρων - Γράκχοι, Δρούσος, Σατουρνίνος, Μάριος, Γρατιδιανός, Πούμπλιος Κλώδιος, Καίσαρ....
Όπως τους δημοκράτες, ο χριστιανισμός ήταν πάντα αντιμέτωπος με δύο πλευρές - Με τη ρωμαική αριστοκρατία, η οποία ήθελε να διατηρήσει τα προνόμια κατά των φτωχών, οι βετεράνοι και οι νέοι ρωμαίοι, και από τους εθνικιστές διαφόρων πλυθησμών που ήθελαν να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους (δλδ να καταπιέζουν άλλα έθνη, που τότε καλούσαν τη Ρώμη για βοήθεια.) Αμφότεροι, η ρωμαική αριστοκρατία και οι διόφοροι εθνικιστές καλούσαν την ελευθερία τους - η οποία έχει ένα πολύ ωραίο όνομα, αλλά συχνά καταλήγει στην καταπίεση των αδυνάτων.
Ο Καίσαρ ήταν ο σωτήρ και λυτρωτής όλων των καταπιεσμένων, των ρωμαίων και των επικείμενων ρωμαίων. Γι΄αυτό και έπρεπε να αγωνιστεί τον γαλατικό πόλεμο κατά των γαλατών εθνικιστών και τον εμφύλιο πόλεμο κατά της ρωμαικής αριστοκρατίας. Οι εβραίοι έδρασαν με τον ίδιο τρόπο όπως οι Γαλάτες και σχεδόν όλοι οι άλλοι πλυθησμοί, μερικώς θέλοντας να γίνουν ρωμαίοι, μερικώς επαναστατώντας. Αλλά αυτό ήταν αργότερα υπό των Φλαβίων.Την εποχή του Πομπήιου οι εβραίοι ήταν χωρισμένοι σε ένα πόλεμο διαδοχής μεταξύ δύο αδερφών και διεκδικητών.
Στον εμφύλιο πόλεμο οι περισσότεροι εβραίοι ήταν με την πλευρά του Πομπήιου, αλλά κάποιοι επίσης από την πλευρά του Καίσαρος. Μετέπειτα ο Καίσαρ έδωσε την διοίκηση της Παλαιστίνης σε έναν Ιδουμαίο, ο οποίος ήταν περισσότερος πιστός κατά τη διάρκεια των αλεξανδρινών πολέμων, στον Αντίπατρο, τον πατέρα του Ηρώδη. Αυτό δεν συμβίβασε την σχέση του με τους εβραίους, οι οποίοι όταν ο Καίσαρ σκοτώθηκε, ήρθαν οχληδόν στην αγορά και θρήνησαν για αρκετές συνεχείς νύχτες.
Κατά τη διάρκεια του πρώτου εβραικού πολέμου, οι εβραίοι μερικώς επαναστατούν, αλλά μερικώς είναι με την πλευρά των ρωμαίων, ακουλουθώντας τον βασιλιά Αγρίππα, έναν απόγονο του Ηρώδη, σύμμαχο του Βεσπασιανού. Ο Ιώσηπος, ο οποίος στην αρχή ήταν με την πλευρά των επαναστατών, άλλαξε πλευρές , πήγε με το Βεσπασιανό και έγινε ο Φλάβιος Ιώσηπος, ο φημισμένος ρωμαιοεβραίος ιστορικός που έγραψε ελληνικά. Υποθέτουμε πως ήταν ο ιστορικός απόστολος Παύλος, που πρώτα καταδίωξε τους χριστιανούς και μετά μετέτρεψε το όνομα του από Σαούλ σε Παούλ.
Υπό τον Ανδριανό, ο Μπαρ Κοτζμπά φαίνεται πως καταδίωξε τους χριστιανούς επειδή ήταν με την πλευρά των ρωμαίων, οι οποίοι υποστήριζαν το καταπιεσμένο εθνικό κομμάτι της Παλαιστίνης.
[Μ.Π.:] Κατά την ανάπτυξή του ο Χριστιανισμός υπέστη πολλές αλλαγές, κυρίως σε ότι αφορά τις προσθαφαιρέσεις στα ιερά του κείμενα.
Πραγματοποιήθηκαν οι αλλαγές αυτές από τα ίδια κέντρα που τον εμπνεύστηκαν; Και τι συνέβη με τις αιρέσεις; Πως και γιατί δημιουργήθηκαν τα πρώτα σχίσματα; [F.C.:] Οι αλλαγές ήταν κυρίως αποτέλεσμα μια προσαρμογής στη νέα κατάσταση, και σε νέες δυναστείες. Ο καθοριστικός παράγων ήταν πάντα κρατικοί λόγοι. Τα ευαγγέλια μας γράφτηκαν , δλδ ξανα-γράφτηκαν, μεταξύ 70 και 100 υπό των Φλαβίων, αφού αυτή η νέα δυναστεία , καταξιωμένη στη Γαλιλαία, χρειαζόταν έναν Γαλιλαίο Ιησού, και όχι πλέον έναν Γαλατικό, όπως οι Ιούλιοι , που καταξιώθηκαν στη Γαλατία.
[Μ.Π.:] Τα ευαγγέλια -απόκρυφα και μη- είναι οι μοναδικές πηγές που υποτίθεται ότι μαρτυρούν γεγονότα από την εποχή που έζησε ο Ιησούς. Τα θεωρεί η διεθνής επιστημονική κοινότητα ως ιστορικές πηγές; [F.C.:] Ναι είναι μία - μετά των απαραιτήτων αλλαγών - αξιόπιστη ιστορική πηγή. Αλλά πρέπει να υπολογίζουμε πως ξαναγράφτηκαν , δλδ διασκευάστηκαν, οικουμενικοποιήθηκαν και προσαρμόστηκαν.
[Μ.Π.:] Ποιος είναι ο ρόλος της Ελλάδας στην εξάπλωση του Χριστιανισμού; Έχετε επαφή με συγγραφείς και μελετητές από τη χώρα μας; Στις μέρες μας αναπτύσσεται ένα ρεύμα το οποίο θέτει επί τάπητος ζητήματα σαν αυτά που σας έθεσα παραπάνω δημιουργώντας εντάσεις και γόνιμο διάλογο. Βλέπετε είναι και η μελέτη του «ένδοξου» παρελθόντος μας που έρχεται στο προσκήνιο... [F.C.:] Η Ελλάς έπαιξε έναν πολύ σημαντικό ρόλο. Η Ρώμη γενικώς και ο Καίσαρ ειδικώς μπορούν να χαρακτηριστούν ως ύστερη ελληνιστική (σ.σ. εποχή). Ο Καίσαρ σπούδασε στη Ρόδο, μιλούσε ελληνικά με τους αξιωματικούς του και σίγουρα με την Κλεοπάτρα, με την οποία είχε και ένα γιο, με το διπλό προγραμματικό όνομα Πτολεμαίος Καισαρίων. Προστάτευε την ’ρτεμη της Εφέσου, επανίδρυσε την Κόρινθο, και τελευταίες λέξεις στον Βρούτο λέχθηκαν στα ελληνικά - «Και συ, τέκνον ;» Έκλαψε μπροστά από το άγαλμα του Αλεξάνδρου, ο οποίος κατέκτησε τον κόσμο σε μια εποχή που ο ίδιος δεν είχε ακόμα καταφέρει τίποτα, και όπως ο Αλέξανδρος αποθεώθηκε σαν ’μμων - Δίας, έγινε επίσης ένας Θεός, ο Θεός Ιούλιος.
Η ρωμαική αυτοκρατορία ήταν πάντα δίγλωσση. Οι πρώτοι ρωμαίοι ιστορικοί, πχ ο Φάβιος Πίκτωρ, έγραψε στα ελληνικά, ο Πολύβιος και ο Πλούταρχος ήταν έλληνες, αλλά και ρωμαίοι επίσης. Η Ρώμη δε μπορεί να κατανοηθεί σε αντιπαράθεση με την Ελλάδα, όπως το Λάτιο ή Ιταλία. Η Ρώμη ήταν στο Λάτιο, στην Ιταλία, αλλά η Ρώμη ήταν μια πολυεθνική κατασκευή εξαρχής, με Ετρουσκικά, Λατινικά, Σαβινικά, Ελληνικά (στην αρχή από την Μεγάλη Ελλάδα), Πελασγικά στοιχεία, και η ρωμαική αυτοκρατορία μετέπειτα ενένταξε όλο και πιο πολλούς λαούς, Ισπανικούς (σ.σ εννοεί Ιβήρες), Λουζιτανούς, Γαλάτες, Γερμανούς, Βρεταννούς κλπ. στη δύση, και την κληρονομιά της αυτοκρατορίας του Αλεξάνδρου στην ανατολή. Για να γίνει κατανοητό, πρέπει να σχηματοποιήσουμε την ρωμαική αυτοκρατορία όπως είναι η ευρωπαική ένωση σήμερα. Η Ευρώπη δεν είναι σε αντίθεση με τα έθνη που την αποτελούν, κάποιος είναι έλληνας και ευρωπαίος, βέλγος και ευρωπαίος κλπ. Το ίδιο ήταν η Ρώμη. Ο καθένας ανήκε και στο έθνος και ήταν ρωμαίος επίσης - Έλληνας και ρωμαίος, γαλάτης και ρωμαίος, ίβηρας και ρωμαίος, ιταλός και ρωμαίος, αιγύπτιος και ρωμαίος, σύριος και ρωμαίος κλπ. Εθνικότητα - Ελληνική. Υπηκοότητα - Ρωμαική.
Όσο για την άλλη ερώτηση. Κρατώ επαφή με αρκετούς συγγραφείς, επίσης από την χώρα σας, αλλά δεν συνηθίζω να δημοσιοποιώ τα ονόματα των ακαδημαικών μου επαφών, λόγω εχεμύθειας. Οι μόνες εξαιρέσεις είναι αυτοί που έχουν δημοσίως εκφράσει τη γνώμη τους - δείτε στο http://www.carotta.de/eindex.html.
[Μ.Π.:] Πάνω στη βάση των ζητημάτων που θίξαμε στα προηγούμενα ερωτήματα, σας πληροφορώ πως υπάρχει επίσης έντονος προβληματισμός εδώ (σ.σ στην Ελλάδα), σχετικά με το κατά πόσον έχουν πολιτισμική σχέση ο ελληνισμός και η ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία (Βυζάντιο). Τι πιστεύει ένας ιστορικός που έχει μελετήσει βαθιά την προέλευση, καθώς επίσης και το βασικό δομικό λίθο της αυτοκρατορίας αυτής - που δεν είναι άλλος από το χριστιανισμό; [F.C.:] Τέσσερις αιώνες μετά τον Καίσαρα, ο Κωνσταντίνος μετακίνησε την πρωτεύουσα από την Ρώμη στην Κων/πολη, την δεύτερη Ρώμη, και οι βυζαντινοί αυτοαποκαλούνταν «Ρωμαίοι». Η Ορθόδοξη εκκλησία είναι το ελληνικό κομμάτι της ρωμαικής εκκλησίας, όπως η Καθολική εκκλησία είναι το λατινικό κομμάτι της ίδιας ρωμαικής εκκλησίας. Ο διαχωρισμός τους, το σχίσμα, ήταν η συνέπεια του διαχωρισμού της ρωμαικής αυτοκρατορίας. Αυτές οι εκκλησίες είναι η μορφή με την οποία και τα δύο κομμάτια της αυτοκρατορίας επέζησαν μετά την πτώση της. Βεβαίως υπάρχει σχέση μεταξύ της ανατολικής ρωμαικής αυτοκρατορίας με τον ελληνισμό, μεσολαβούντος της Ρώμης, η οποία και μπορεί να θεωρηθεί μια ελληνιστική αυτοκρατορία, ειδικά στο ανατολικό κομμάτι της. [Μ.Π.:] Μπορείτε να μας δώσετε τις προβλέψεις σας σχετικά με το μέλλον του χριστιανισμού στην παγκόσμια σκηνή, έχοντας υπ' όψιν σας την εξάπλωση της παγκοσμιοποίησης και τη δράση των χριστιανών φονταμενταλιστών στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού; [F.C.:] Χωρίς έναν ιστορικό Ιησού, ο χριστιανισμός θα γίνει μια θρησκεία μεταξύ άλλων, απειλούμενος από αποσκιρτήσεις, αθεισμό και αιρέσεις. Πιθανόν θα πρέπει να φοβόμαστε μια αναγέννηση του χριστιανικού συντηρητισμού σαν ένα αντίμετρο στον αντίστοιχο ισλαμικό, μια σύγκρουση θρησκειών συνοδευόμενη από σύγκρουση πολιτισμών. Γνωρίζοντας πως ο ιστορικός Ιησούς δλδ ο Καίσαρ, αναγνωρίζοντας Τον, το δόγμα του Θεού Ιούλιου θα μπορούσε να γίνει ο κοινός παρονομαστής όλων των παγκοσμίων θρησκειών - ο οποίος στην πράξη ήταν από το ξεκίνημα - , βοηθώντας να υπερνικηθούν οι διαχωρισμοί και να ελευθερωθούν οι καταπιεσμένοι. Θα μπορούσε.
[Μ.Π.:] Τέλος θα ήθελα να στείλετε ένα μήνυμα στα μέλη της Ελληνικής Κοινότητας του Μεταφυσικού.
[F.C.:] Παρακαλώ όχι μηνύματα. Το κίνητρο μας ήταν και είναι μόνο η περιέργεια του ερευνητή. Εάν θέλετε με κάθε κόστος ένα μύνημα , υπάρχει μόνο ένα - Πρέπει να καλλιεργήσουμε τον μικρό μας κήπο, δλδ την επιθυμία να μάθουμε τα πάντα και να μην πιστεύουμε τίποτα.
Παρά ταύτα, εάν γνωρίζουμε την αληθινή ιστορία μέσα από ένα ιστορικά αναπτυγμένο παλίμψηστον, τότε μπορούμε να μάθουμε από την ιστορία, και να μην είμαστε καταδικασμένοι να επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος.
Τρία παραδείγματα
- Γνωρίζοντας πως οι άγιοι τόποι εφευρέθηκαν από τον Κωνσταντίνο,και όχι από τον Καίσαρ δλδ τον Ιησού - τι νόημα θα είχαν οι σταυροφορίες, που αναλήφθηκαν για να ελευθερώσουν έναν ανύπαρκτο τάφο στην Ιερουσαλήμ;
- Στο ξεκίνημα της σταυροφορίας κατά της «τρομοκρατίας» των Ισλαμιστών, ο Αμερικανός πρόεδρος Μπους έβγαλε το σύνθημα « Είστε ή με μας ή με τους τρομοκράτες.» Το έκανε σαν καλός χριστιανός , πιστεύοντας πως ήταν τα λόγια του Κυρίου. Γράφτηκαν μεταξύ του Ματθαίου 12.30 και Λουκά 11.23 - Αυτός που δεν είναι με μένα είναι εναντίον μου. Ανατρέχοντας πίσω στις καισαρικές πηγές, ήμαστε ικανοί να αποδείξουμε πως αυτές οι λέξεις λέχθηκαν από τον Πομπήιο, δλδ τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και πως σε αντίθεση ο Ιησούς - να πούμε ο Καίσαρ - ήταν στην πράξη το ακριβώς αντίθετο, - « Αυτός που δεν είναι εναντίον μας είναι μαζί μας». (Μάρκου 9.40, Λουκά 9.50) Αν ο πρόεδρος το ήξερε αυτό, θα σκεφτόταν δύο φορές πριν υιοθετήσει το σύνθημα ενός χαμένου, ένας που κάνει τους ουδέτερους εχθρούς του οδηγείται στην απομόνωση. Ο ίδιος, η χώρα του, οι σύμμαχοι του, και όχι λιγότερο ο κόσμος, θα μπορούσαν να αποφύγουν μια οδυνηρή εμπειρία.
- Σήμερα, όπως ήταν κάποτε, υπάρχει μια κουβέντα περί θρησκευτικών πολέμων στην οποία είμαστε μπλεγμένοι, και μιας θρησκευτικής ελευθερίας η οποία πρέπει να αποδοθεί στον καθένα σαν το προσωπικό του, αναδιαφισβήτητο δικαίωμα. Με τον Καίσαρα όμως religio δύσκολα σημαίνει «θρησκεία» με τη δική μας έννοια, αλλά είτε «προκατάληψη» ή αλλιώς - και συνηθέστερα - «όρκος υποταγής». Είμαστε σίγουροι πως πρέπει να ανοίξουμε τις ρέουσες θύρες στην προκατάληψη; Και ήμαστε σίγουροι πως ένας όρκος υποταγής είναι μια ιδιωτική υπόθεση που δε μας αφορά;
[Σημείωση: ]
Για περισσότερες πληροφορίες για τον Francesco Carotta επισκεφθείτε το site: http://www.carotta.de/ και συγκεκριμένα τις διαλέξεις του: α) http://www.carotta.de/subseite/echo/tumult-e.html, β) http://www.carotta.de/subseite/events/lhc_e.html, καθώς και μία πρώτη προσπάθεια αναπαράστασης της κηδείας του Καίσαρα: http://www.atriumlibertatis.org/funuscaesaris.html
[Σύντομο Βιογραφικό του Francesco Carotta:]
Γεννήθηκε το 1946 στη Βενετία. Σπούδασε μηχανολογία στην Ιταλία, φιλοσοφία στη Γαλλία και γλωσσολογία στη Γερμανία. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70 συμμετείχε ενεργά στα πολιτικο-πολιτιστικά κινήματα της Φρανκφούρτης του Μάιν, της Μπολόνιας και της Ρώμης. Παράλληλα, ήταν συνιδρυτής αυτόνομων πολιτιστικών κέντρων για ξένους εργαζόμενους, ελεύθερων ραδιοφωνικών σταθμών και εφημερίδων.
Μέχρι σήμερα έχει εργαστεί ως δάσκαλος γλωσσών, μεταφραστής και ερμηνευτής, ενώ δραστηριοποιήθηκε και ως επιχειρηματίας στην πληροφορική και στην εκδοτική βιομηχανία κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του '80 και του '90.
Ζει μόνιμα εντός Eυρώπης.
