Όλα, τίποτα, πάντα, ποτέ… Με τον έρωτα, οι όροι είναι πάντα ακραίοι. Δε συμβιβαζόμαστε, ζητάμε τα πράγματα με απόλυτο τρόπο και, φυσικά, τα βρίσκουμε μπαστούνια. Καταρχάς, ποιος μπορεί να ζητάει τα πάντα αν δε δίνει τα πάντα για αντάλλαγμα; Κι αν έχει τα πάντα, γιατί να θέλει κι άλλα;
«Όταν είναι κανείς ερωτευμένος, αρχίζει πάντα ξεγελώντας τον εαυτό του και καταλήγει πάντα ξεγελώντας τους άλλους.»
Όσκαρ Ουάϊλντ |
O έρωτας συνεπάγεται κινδύνους, γιατί η φύση των επιθυμιών είναι συνήθως επιφανειακή. Αφήνουμε τον εαυτό μας να παρασυρθεί από ένα λαμπερό δέρμα, από ένα χαμόγελο με λευκασμένα δόντια ή από μια σιλουέτα γυμναστηρίου. Πρόκειται για έλξη με ημερομηνία λήξης.
Ζητάμε άμεση ικανοποίηση όταν αυτό που πραγματικά επιθυμούμε είναι μια μόνιμη σχέση, αν και αφήνουμε τον εαυτό μας να παρασυρθεί από την πρώτη εντύπωση.
Με τους εραστές δεν καβγαδίζουμε: παίρνουμε ό,τι μας δίνουν επειδή δεν έχουν τίποτε άλλο να προσφέρουν. Με τον σύντροφο που έχει διανύσει μαζί μας μακρύ δρόμο, παλεύουμε μια ολόκληρη ζωή, θυμωμένοι που μας δίνει τα πάντα με το σταγονόμετρο.
H δουλειά των εραστών, φυσικά, είναι πολύ πιο εύκολη.
H δουλειά των εραστών, φυσικά, είναι πολύ πιο εύκολη.
«Όταν είναι κανείς ερωτευμένος, αρχίζει πάντα ξεγελώντας τον εαυτό του και καταλήγει
πάντα ξεγελώντας τους άλλους. Αυτό ο κόσμος το ονομάζει ρομάντζο.» Όσκαρ Ουάϊλντ |
Για πολλούς, ο έρωτας είναι ένα στοίχημα όπου διεκδικείς τα πάντα ή τίποτα. Όποιοι παίζουν έτσι κάνουν λάθος. Και γύρω από τα λάθη αυτά περιστρέφονται πολλά μυθιστορήματα. O δον Κιχώτης αφιέρωνε όλους του τους άθλους στη Δουλσινέα, μια φτωχή χωρική που είχε εξιδανικεύσει αλλά με την οποία δεν καταφέρνει ποτέ να παντρευτεί* άλλοι πιο σκοτεινοί ήρωες, όπως ο πρωταγωνιστής του βιβλίου To κόκκινο και το μαύρο, παριστάνουν τους ερωτευμένους, επειδή έτσι μπορούν να αποκτήσουν εξουσία και χρήμα.
Οι ανατολίτες φιλόσοφοι μας συμβουλεύουν να μετατρέπουμε τον έρωτα σε κήπο που πρέπει να καλλιεργούμε καθημερινά, χειμώνα καλοκαίρι. Αντιλαμβάνονται τον έρωτα σαν φυτό που αναπτύσσεται.
Εμείς οι δυτικοί προτιμούμε ιστορίες πιο έντονες και, αν είναι δυνατόν, δραματικές* προτιμούμε τους έρωτες χωρίς μέλλον, όπως στο Ρωμαίος και Ιουλιέτα ή τους καταδικασμένους έρωτες, όπως στα Ανεμοδαρμένα ύφη.
Σίγουρα ο έρωτας, ο πραγματικός έρωτας, είναι μια ιστορία χωρίς ιστορία. Οι δυτικοί μυθιστοριογράφοι τον μετατρέπουν σε δημόσιο θέαμα και οι ανατολίτες κηπουροί σε προσωπική εμπειρία. Κάποιοι τον ζουν με τρόπο σύντομο και έντονο, μερικές φορές ακόμα και τραγικό, ενώ άλλοι περιορίζονται να τον ζουν με τρόπο προσεκτικό και ολοκληρωμένο.
Είναι θέμα του καθενός να αποφασίσει ποια είναι η καλύτερη επιλογή.
Είναι θέμα του καθενός να αποφασίσει ποια είναι η καλύτερη επιλογή.
Από το βιβλίο του Άλλαν Πέρσυ : 99 Μαθήματα σοφίας για μια ευτυχισμένη ζωή (εκδόσεις Πατάκη)
