Μέσα στους Διαμαρτυρόμενους Χριστιανούς, τους τελευταίους αιώνες έχει κυριαρχήσει η εσχατολογική θεωρία της “αρπαγής της εκκλησίας”. Τι ακριβώς είναι η “αρπαγή της εκκλησίας”;
Σύμφωνα με την θεωρία της αρπαγής, πριν την περίοδο της “θλίψης” οι πραγματικοί χριστιανοί θα “αρπαχτούν” στον ουρανό από τον Χριστό. Με αυτόν τον τρόπο, θα αποφύγουν τα δεινά που πρόκειται να υπάρξουν στη Γη κατά τους έσχατους καιρούς. Πολλοί Διαμαρτυρόμενοι, έχουν κωδικοποιήσει την εσχατολογία τους, ως εξής:
Θα θέλαμε να επισημάνουμε πως παραδοσιακά η εσχατολογία της εκκλησίας, ουδέποτε περιλάμβανε αυτήν την θεωρία. Η θεωρία της αρπαγής, αναπτυχθηκε μόλις την περίοδο 1830-1840, από τον Τζων Νέλσον Ντάρμπυ (ο Ντάρμπυ, είναι επίσης υπεύθυνος σε μεγάλο βαθμό για τον λεγόμενο “χριστιανικό σιωνισμό”), και κέρδισε έδαφος κυρίως στις αρχές του 20ου αιώνα, ανάμεσα στους Προτεστάντες των Ηνωμένων Πολιτειών. Παρ’ όλα αυτά αρκετοί Διαμαρτυρόμενοι (Λουθηρανοί, κάποιοι Πρεσβυτεριανοί κ.λπ.), δεν αποδέχονται την εσχατολογία της αρπαγής, και πιστεύουν πως η δευτέρα παρουσία του Χριστού, θα λάβει χώρα στο τέλος της ιστορίας (όπως επίσης πιστεύουν οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Ορθόδοξοι).
Ένα μεγάλο ζήτημα σχετικά με την θεωρία της αρπαγής, είναι οι προεκτάσεις που μπορεί να έχει η αποδοχή της θεωρίας από έναν πιστό, στην οπτική του για τα κοινωνικά, και όχι μόνο, ζητήματα. Συνήθως, όσοι αποδέχονται την θεωρία της αρπαγής, καλλιεργούν μοιρολατρική αντίληψη για την ιστορία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, να κρατούν συγκεκριμένη στάση, μπροστά στα διάφορα γεγονότα.
Η αντίληψη, πως οι πιστοί, προορίζονται να αποφύγουν τα δεινά αυτού του κόσμου, μπορεί να μετατρέψει χριστιανούς σε αναίσθητες οντότητες ως προς τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Πολλοί πιστοί της αρπαγής, βλέπουν την αδικία στον κόσμο, απλά ως άλλο ένα σημείο των καιρών. Αντί να αγωνιστούν εναντίον της, ουσιαστικά την καλωσορίζουν, καθώς πιστεύουν πως η αδικία φανερώνει ότι “ο καιρός της αρπαγής”, είναι κοντά! Η αντίληψή τους, είναι περίπου η εξής: οι πιστοί θα ξεφύγουν, από όλα αυτά, και ο κόσμος βαδίζει προς την καταστροφή, οπότε δεν πρέπει να μας απασχολεί και πολύ η αδικία, η καταπίεση, η εξαθλίωση ανθρώπων, η καταστροφή της φύσης, κ.λπ.!
Η θεωρία της αρπαγής, θα πρέπει να είναι, από τις αγαπημένες των καπιταλιστών!
Η παραδοσιακή εσχατολογία αντίθετα, μπορεί να έχει πολύ πιο ριζοσπαστικές προεκτάσεις! Ο θεολόγος Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, μιλάει γι’ αυτές:
“Για την Ορθόδοξη θεολογία, η στάση των Χριστιανών μέσα στην ιστορία δεν μπορεί να είναι παθητική αναμονή του τέλους. Η ιστορία δεν αποτελεί ένα “στημένο” παιχνίδι, αλλά μια πραγματική σύγκρουση μεταξύ των φιλό-θεων και των αντί-θεων δυνάμεων. Ακριβώς επειδή το τέρμα της (η Βασιλεία) είναι μεταϊστορικό, κι όχι ενδοϊστορικό, η ιστορία δεν αποτελεί προκαθορισμένη διαδικασία, αλλά πορεία ανοιχτή στην ελεύθερη ανθρώπινη δράση και σε απρόσμενεες εκβάσεις… Ο Χριστιανός, λοιπόν, εμπνεόμενος από το όραμα της Βασιλείας, καλείται σε ιστορική δράση και σε αγώνα κατά των ποικιλόμορφων δυνάμεων του θανάτου, κατά της ανισότητας, της αδικίας, της εξαθλίωσης του ανθρώπινου προσώπου.”*
*. Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Κοινωνική δικαιοσύνη και Ορθόδοξη θεολογία, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2006, σελ. 36-37.
viaΣύμφωνα με την θεωρία της αρπαγής, πριν την περίοδο της “θλίψης” οι πραγματικοί χριστιανοί θα “αρπαχτούν” στον ουρανό από τον Χριστό. Με αυτόν τον τρόπο, θα αποφύγουν τα δεινά που πρόκειται να υπάρξουν στη Γη κατά τους έσχατους καιρούς. Πολλοί Διαμαρτυρόμενοι, έχουν κωδικοποιήσει την εσχατολογία τους, ως εξής:
- Η επικείμενη προσμονή της εκκλησίας είναι η αρπαγή της από τον Χριστό. Η αρπαγή θα γίνει πριν την μεγάλη θλίψη. Κατά τη διάρκειά της, όλοι οι πιστοί που θα έχουν πεθάνει, θα αναστηθούν, και έπειτα όσοι είναι ζωντανοί θα αρπαχτούν μαζί τους ταυτόχρονα, και θα συναντηθούν με τον Χριστό στον αέρα.
- Μετά την αρπαγή της εκκλησίας, στην γη θα βασιλέψει για επτά χρόνια ο Αντίχριστος.
- Όταν ο Ιησούς επιστρέψει μετά τη μεγάλη θλίψη, θα βασιλεύσει πάνω στη Γη για χίλια χρόνια (χιλιετής βασιλεία).
- Η τελική κρίση θα λάβει χώρα για εκείνους που απέρριψαν τον Χριστό.
Θα θέλαμε να επισημάνουμε πως παραδοσιακά η εσχατολογία της εκκλησίας, ουδέποτε περιλάμβανε αυτήν την θεωρία. Η θεωρία της αρπαγής, αναπτυχθηκε μόλις την περίοδο 1830-1840, από τον Τζων Νέλσον Ντάρμπυ (ο Ντάρμπυ, είναι επίσης υπεύθυνος σε μεγάλο βαθμό για τον λεγόμενο “χριστιανικό σιωνισμό”), και κέρδισε έδαφος κυρίως στις αρχές του 20ου αιώνα, ανάμεσα στους Προτεστάντες των Ηνωμένων Πολιτειών. Παρ’ όλα αυτά αρκετοί Διαμαρτυρόμενοι (Λουθηρανοί, κάποιοι Πρεσβυτεριανοί κ.λπ.), δεν αποδέχονται την εσχατολογία της αρπαγής, και πιστεύουν πως η δευτέρα παρουσία του Χριστού, θα λάβει χώρα στο τέλος της ιστορίας (όπως επίσης πιστεύουν οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Ορθόδοξοι).
Ένα μεγάλο ζήτημα σχετικά με την θεωρία της αρπαγής, είναι οι προεκτάσεις που μπορεί να έχει η αποδοχή της θεωρίας από έναν πιστό, στην οπτική του για τα κοινωνικά, και όχι μόνο, ζητήματα. Συνήθως, όσοι αποδέχονται την θεωρία της αρπαγής, καλλιεργούν μοιρολατρική αντίληψη για την ιστορία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, να κρατούν συγκεκριμένη στάση, μπροστά στα διάφορα γεγονότα.
Η αντίληψη, πως οι πιστοί, προορίζονται να αποφύγουν τα δεινά αυτού του κόσμου, μπορεί να μετατρέψει χριστιανούς σε αναίσθητες οντότητες ως προς τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Πολλοί πιστοί της αρπαγής, βλέπουν την αδικία στον κόσμο, απλά ως άλλο ένα σημείο των καιρών. Αντί να αγωνιστούν εναντίον της, ουσιαστικά την καλωσορίζουν, καθώς πιστεύουν πως η αδικία φανερώνει ότι “ο καιρός της αρπαγής”, είναι κοντά! Η αντίληψή τους, είναι περίπου η εξής: οι πιστοί θα ξεφύγουν, από όλα αυτά, και ο κόσμος βαδίζει προς την καταστροφή, οπότε δεν πρέπει να μας απασχολεί και πολύ η αδικία, η καταπίεση, η εξαθλίωση ανθρώπων, η καταστροφή της φύσης, κ.λπ.!
Η θεωρία της αρπαγής, θα πρέπει να είναι, από τις αγαπημένες των καπιταλιστών!
Η παραδοσιακή εσχατολογία αντίθετα, μπορεί να έχει πολύ πιο ριζοσπαστικές προεκτάσεις! Ο θεολόγος Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, μιλάει γι’ αυτές:
“Για την Ορθόδοξη θεολογία, η στάση των Χριστιανών μέσα στην ιστορία δεν μπορεί να είναι παθητική αναμονή του τέλους. Η ιστορία δεν αποτελεί ένα “στημένο” παιχνίδι, αλλά μια πραγματική σύγκρουση μεταξύ των φιλό-θεων και των αντί-θεων δυνάμεων. Ακριβώς επειδή το τέρμα της (η Βασιλεία) είναι μεταϊστορικό, κι όχι ενδοϊστορικό, η ιστορία δεν αποτελεί προκαθορισμένη διαδικασία, αλλά πορεία ανοιχτή στην ελεύθερη ανθρώπινη δράση και σε απρόσμενεες εκβάσεις… Ο Χριστιανός, λοιπόν, εμπνεόμενος από το όραμα της Βασιλείας, καλείται σε ιστορική δράση και σε αγώνα κατά των ποικιλόμορφων δυνάμεων του θανάτου, κατά της ανισότητας, της αδικίας, της εξαθλίωσης του ανθρώπινου προσώπου.”*
*. Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Κοινωνική δικαιοσύνη και Ορθόδοξη θεολογία, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2006, σελ. 36-37.
