"Ο Θεός πέθανε" δε σημαίνει απαραίτητα έλλειψη πίστης στην ύπαρξή του. Σημαίνει απλώς και κυρίως ότι οι απαντήσεις "ναι υπάρχει" και "όχι, δεν υπάρχει" στο ερώτημα "υπάρχει θεός;" έχουν την ίδια πρακτική σημασία γι' αυτόν που απαντάει. Είτε υπάρχει θεός είτε όχι, το ίδιο κάνει. Δεν υπάρχει καμμιά διαφορά στην ζωή του ανθρώπου. Δεν νοηματοδοτεί τίποτε. Μοιάζει με τους θεούς του Επίκουρου. Δεν επεμβαίνει στα ανθρώπινα, αλλά κι ούτε οι άνθρωποι ενδιαφέρονται να επέμβει. Είναι σαν να μην υπάρχει, το οποίο σε συνδυασμό με την απουσία γνώσης/βεβαιώτητας, συνεπάγεται με την ανυπαρξία. "Ο θεός πέθανε" δε σημαίνει ότι δεν εξακολουθούν να υπάρχουν τριγύρω μας πιστοί που προσπαθούν να ζήσουν συνειδητά σύμφωνα με τις αρχές τους. Αλλά πια αυτοί ολοένα λιγοστεύουν, και λίγοι τους δίνουν σημασία, δεν είναι π.χ. η μετάνοια ή κάποια άλλα θρησκευτικά ιδεώδη ένα κοινωνικό ιδανικό. Η θρησκεία τότε γίνεται έθιμο, παράδοση. Αρνί το Πάσχα. Και, όπως κάθε τι που θεωρείται έθιμο και παράδοση, κάποια στιγμή ανατρέπεται, ή πιο σωστά, παραμερίζεται από κάτι, δήθεν πιο ζωντανό. Ίσως η θρησκεία να εξακολουθεί να υπάρχει, με τη μορφή ατομικιστικής φαντασίωσης-αυτοβελτίωσης (π.χ. γιόγκα, ή μια κατάσταση όπου ο καθένας φαντάζεται το δικό του θεό κι όλοι μαζί πιστεύουν ότι πιστεύουν στον ίδιο θεό).
Η ισχύς του εκάστοτε Θεού, ανεξαρτήτως του αν αυτός υπάρχει ή όχι, ήταν πάντοτε τόσο μεγάλη όσο και η ισχύς των τοποτηρητών του πάνω στη γη. Όταν οι τοποτηρητές του οπισθοχωρούν μπρος στην δύναμη της επίγειας θεότητας, του Κράτους, τότε αναγκαστικά η επιρροή της ουράνιας θεότητας στους ανθρώπους χάνεται. Έτσι, ήδη η γέννηση του σύγχρονου κράτους σηματοδοτείται από το αίτημα του παραμερισμού της Αλήθειας χάριν της κοινωνικής ειρήνης, δηλαδή της αυτοσυντήρησης του Κράτους. Αυτό σημαίνει: ο Θεός έχει λιγότερη σημασία από την κοινωνική ειρήνη και την απουσία θρησκευτικών πολέμων. Όταν αργότερα το Κράτος επιβάλλει την άποψή του στους τομείς της δικαιοσύνης, της εκπαίδευσης και της γαιοκτησίας, η Εκκλησία αναγκαστικά περιορίζεται και ο θάνατος του Θεού είναι μοιραίος. Γιατί όταν η κοινωνία αρνείται πλέον το δικαίωμα της εκάστοτε θρησκείας να την καθοδηγεί, τότε οι συνειδήσεις των ανθρώπων αδιαφορούν για τη θεότητα και η τελευταία παύει να παίζει ρόλο στις ζωές των ανθρώπων. Γι’ αυτό – παρ’ όλες τις διακηρύξεις για ανεξιθρησκία – κάθε θρησκεία, κρυφά εύχεται την κρατικοποίησή της, ώστε να κυριαρχεί στα μυαλά των ανθρώπων ως δεδομένη συνήθεια (το ίδιο βέβαια επιζητούν και όλες οι φιλοσοφικές-πολιτικές παρατάξεις).
