Aνοίγεις, θες δε θες, το «χαζοκούτι», για να έρθεις σε επαφή με τον κόσμο, να μάθεις τα νέα και να πληροφορηθείς για τα σημαντικά. Σύντομα καταλαβαίνεις, ότι τα νέα δεν είναι νέα αλλά παλιά (ορισμένα «αποψυγμένα»), διανθισμένα με μερικές ασήμαντες στην ουσία τους ειδήσεις της επικαιρότητας, που με κατάλληλο φωτισμό γίνονται εντυπωσιακές –προαπαιτούμενο ενός πακέτου «πληροφόρησης-ψυχαγωγίας», που πρέπει επειγόντως να «σερβιρισθεί».
Παρά ταύτα νοιώθεις κάτι να σε κρατάει «αιχμάλωτο» της εικόνας του για ατέλειωτες ώρες, απομονώνοντάς σε από τους οικείους σου (οικογένεια, φίλους κ.λπ.) και εκτρέποντάς σε απ’ ο,τι μπορείς και φτιάχνεις και σου δίνει χαρά.
Η «αρχή», όπως τα πράγματα δείχνουν, είναι: Το κοινό πρέπει να «τρώει» ακατάπαυτα και «κατά μόνας» και ένας «στρατός» πρέπει να φροντίζει γι’ αυτό, ικανοποιώντας προφανώς την ακόρεστη, ούτω-πως, όρεξή του να μαθαίνει(;) εύκολα και γρήγορα!
Συνακόλουθα, ό,τι πρόχειρο, βρώμικο και ανούσιο βρίσκεται εμπρός του μπαίνει «λάχα-λάχα» στο πακέτο, που όποιος μπορεί να το φτιάχνει «νόστιμα» και να το σερβίρει γρήγορα και επιδέξια γίνεται ο «μάγκας» της δουλειάς.
Δυστυχώς για τη μοίρα μας πολλοί τέτοιοι «μάγκες» βρέθηκαν (;) στα πόστα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας του κοινού, λαμπεροί και με επιτηδευμένα αναβλύζουσα συμπαθητικότητα και γλυκύτητα («καρφιτσωμένα» χαμόγελα), που γίνονται μένος και οργή, όταν βρεθεί κάποιος (ως ατύχημα) να μειώσει το κύρος της εικόνας τους. Τότε γινόμαστε μάρτυρες της επαναφοράς στην τάξη (τους) του φουκαρά, που αποτόλμησε το απονενοημένο με την επιβαλλόμενη σκαιότητα.
Ο σκοπός γίνεται προφανής: Το κοινό πρέπει να μάθει να καταναλώνει ήσυχα και χωρίς αντιρρήσεις, καθημερινά, κάθε ώρα, κάθε στιγμή αυτά τα φοβερά πακέτα «πληροφόρησης-ψυχαγωγίας», αυτά τα εκπληκτικά «μενού», που ετοιμάζονται πυρετωδώς από ένα «στρατό» («δημοσιογράφων», τεχνικών κ.τ.λ.), με τους λαμπερούς εκπροσώπους τους ως «σεφ» να τα παρουσιάζουν στους τηλεοπτικούς μας «μπουφέδες» με όσο γίνεται εντυπωσιακότερο και επιβλητικότερο τρόπο, καλύπτοντας προφανώς το ανύπαρκτο της ουσίας τους.
Πιο συγκεκριμένα τα «μενού» περιλαμβάνουν: «Πρωινό», με τους γνωστούς λαμπερούς «τύπους» και τις πολύχρωμες «γλάστρες» τους (με «πλούσια» μπούστο και «ατέλειωτα» πόδια), ένα λιτό «Μεσημεριανό», με τους «δεύτερους» της ενημέρωσης (κάτι σαν σάντουιτς κατά τα αμερικανικά πρότυπα διαιτολογίου), «Δείπνο», ως κύριο «γεύμα» με τους υπέρλαμπρους αστέρες της τηλεοπτικής μας δημοσιογραφίας. Στη θέση των πρωινών «γλαστρών» τώρα οι λαμπερές παρουσίες των σχολιαστών (πολιτικών) σταθερής σύνθεσης, που οι σκοπιμότητες των καιρών επιβάλλουν, και τέλος το «σουπέ» με τους νάρκισσους της έρευνας- αποκάλυψης φοβερών πραγμάτων της κοινωνίας μας, με τα πάνελς σκοπιμότητας για τους αναγκαίους καυγάδες (για να κρατούν το ενδιαφέρον ως μέτρο τηλεθέασης).
Στο μενού παρεμβάλλονται «ποιοτικός» Κινηματογράφος, κάποια εξ ίσου «ποιοτικά» σήριαλς, λίγα ντοκυμανταίρ ιστορικού περιεχόμενου παλαιάς «κοπής» για τη συντήρηση της «ιστορικής μνήμης», λίγο από τη ζωή της ζούγκλας, για να μη ξεχνιόμαστε, και τηλεπαιχνίδια, για να ξεχνιόμαστε.
Εσχάτως προέκυψε και ο Λάκης..., ως λειτουργία «κένωσης», για να λέει αυτός αυτά, που εμείς θέλουμε να βγάλουμε από μέσα μας. Αυτός όμως βγάζει μόνο όσα οι σκοπιμότητες επιβάλλουν. Αριστοφάνης, για να είσαι, αγαπητέ κάθε Λάκη, δεν μπορεί να λειτουργείς με αυτές υπό τη «δαμόκλειο σπάθη» του κάθε αφεντικού, αφού πρώτα απ’ όλα με τα αφεντικά τα βάζεις και όχι με τα «σαμάρια» τους... και βέβαια δεν επαίρεσαι για τις μαζώξεις που καταφέρνεις, προς άφατη χαρά του αφεντικού, που σ’ έχει «κλείσει», σπάζοντας τα ρεκόρ τηλεθέασης. Ως εκτόνωση γενικά ο Λάκης κάνει τη δουλειά του, για να μη σκάσουμε (κάτι σαν «υπόθετο» για τη «δυσκοιλιότητά» μας, που μας προκαλούν με όλα αυτά που μας «ταΐζουν»).
Πριν πας για ύπνο, αν προλάβεις, κάνεις «ταμείο», για το τι τέλος πάντων έμαθες και κατάλαβες. Κάτι «ψιλά» –και αν– μετράς ως «είσπραξη». Το πρωί, που θα ξυπνήσεις, θ’ αρχίσεις να μετράς το τι πληρώνεις γι’ αυτά. Οι λογαριασμοί (Δ.Ε.Η., Ο.Τ.Ε. κ.τ.λ.) θα στο θυμίσουν. Θα το εμπεδώσεις, όταν γυρίσεις «πτώμα» απ’ τη δουλειά, για να ξεκινήσεις την καταναλωτική σου περιπέτεια.
Στο σουπερμάρκετ καταλαβαίνεις, ότι αγοράζεις αυτά ακριβώς, που σου υποδείκνυε σταθερά η διαφήμιση στους αυστηρά τακτούς χρόνους διακοπών των προγραμμάτων, που παρακολούθησες. Μετά, βλέποντας το πορτοφόλι σου να αδειάζει με τα ψευτοπράγματα, που μόλις αγόρασες, σου ’ρχεται στο νου η διαφήμιση της Τράπεζας, που σε «διευκολύνει» να συνεχίσεις τις καλές αγορές σου, για το καλό σου!
Παρέλαση ρωμιών πολιτικών, που βρίσκουν ευκαιρία να αναδεικνύουν καθημερινά το ευσεβές «προφίλ» τους στους τηλεοπτικούς δέκτες των ρωμιών ψηφοφόρων τους. Από επάνω προς τα κάτω ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Πρωθυπουργός, ο Πρόεδρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και διάφοροι άλλοι απ’ όλο του πολιτικό φάσμα, oι οποίοι σε στιγμές βυζαντινής κατάνυξης σταυροκοπιούνται, ανάβουν κεριά, φιλούν εικονίσματα, χειροφιλούν ιερείς, στέκονται στις κάμερες με εικονίσματα σε δεύτερο πλάνο κ.τ.λ..
Μετά έρχεσαι σπίτι, αρχίζεις να νοιώθεις ανόητος και ως τέτοιος ανοίγεις πάλι την τηλεόραση, για να βρεθείς με τους Μάκηδες, να εκτονωθείς απ’ την αγανάκτηση της κατάστασής σου και να ξεχάσεις τις ανοησίες σου ως καταναλωτής, που θα συνεχίζονται... Στο κρεβάτι, πριν κοιμηθείς, παίρνεις και το «σωστό» έντυπο, για να μή χάσεις κάποια λεπτομέρεια της τρέχουσας επικαιρότητας, ως μόδα, ως κουλτούρα, ως ο,τιδήποτε τέλος πάντων, που σε κάνει να νοιώθεις καλά («in») ως «σύγχρονος» άνθρωπος. Ένα ωραίο όνειρο θα γεμίσει το φαντασιακό σου, για να μπορείς να συνεχίσεις... ως τέτοιος!
Το κάθε άτομο, για να μπορεί να καταναλώνει στους ρυθμούς και τους στόχους κερδοφορίας-κερδοσκοπίας, που του επιβάλλονται, πρέπει να μάθει να ζει μόνο του. Η Τηλεόραση μόνο μπορεί και το κάνει αυτό. Μια «ασφαλής» πρόσβαση, όπου, πέφτοντας στα «κανάλια» της, νοιώθεις εκ των πραγμάτων μόνος στα «νερά» τους και επομένως μαθαίνεις να «κολυμπάς» με αγκαλιά (σωσίβιο) την ούτω-πως φαντασία σου, που θα σου θυμίζει συνεχώς όλα αυτά που τόσο θέλεις(;), τόσο σου λείπουν(;) και πρέπει με κάθε τρόπο να αποκτήσεις ως νόημα της ζωής σου.
Τα φανταχτερής συσκευασίας σκουπίδια, που ούτω-πως «τρώμε», με τους φανταχτερούς παρουσιαστές τους να διαδέχονται σε αυστηρά τακτούς χρόνους ο ένας (της ενημέρωσης) τον άλλο (της διαφήμισης), είναι πια αναπόσπαστο μέρος της φανταχτερής πλην φρικτά φτηνής και άσχημης ζωής μας. Ζωή σκουπιδιών των μεγάλων πόλεων (πόλεις-τέρατα), όπου βρεθήκαμε αιχμάλωτοι των παιδικών μας παθών, παθών βέβαια που έβγαλαν στην επιφάνειά μας ως κοινωνίας οι θλιβεροί «γονείς» μας, για εκμετάλλευση προς ίδιον όφελος. Για τους άρχοντές μας μιλάμε, τους «γονείς» του έθνους. Κάποιους, τους πιο κοντινούς στην βρώμα που βιώνουμε, τους ξέρουμε, τους άλλους όμως δεν θα τους μάθουμε ποτέ. Αυτοί ζουν σε άλλους «ουρανούς», αναπνέουν άλλον «αέρα», συντηρούνται με άλλους τρόπους, με αλλά είδη, με άλλους ρυθμούς. Είναι οι «άλλοι», οι λίγοι, οι «ξύπνιοι», οι πραγματικοί αφέντες μας, οι «πατέρες ημών οι εν τοις ουρανοίς»...
* * *
Το «γλέντι» επομένως μπορεί να συνεχίζεται, μέχρι να ενηλικιωθούμε ως κακοεθισμένα παιδιά θλιβερά ανεπαρκών «γονιών». Ε, όταν έρθει η ώρα αυτή, και συνειδητοποιήσουμε τις καταστάσεις που βιώσαμε ως παιδιά, τότε θα έχει έρθει και η ώρα της μεγάλης αμφισβήτησης, για να ξεκινήσει επιτέλους η ανάβαση μέσα απ’ τα σκοτάδια των παιδικών μας παθών και φαντασιώσεων. Προφανώς θα έχει έλθει και η ώρα να δούμε στα μάτια τους «υπέροχους γονείς» μας και να τους πληρώσουμε με το αντίτιμο της αμφισβήτησής μας, για τις «φροντίδες» τους και τα «βάσανα» που πέρασαν, για να μας «μεγαλώσουν»... Θλιβερό προμηνύεται το επεισόδιο... Ας πρόσεχαν...
