Το παρόν άρθρο βρίσκεται και στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού Patria
Γράφει ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος
Στη μνήμη του Adriano Romualdi
Ρίξτε μια ματιά γύρω σας. Αναλογιστείτε τα όσα ζήσετε και όσα έρχονται να ζήσετε. Η Δεξιά χάνει σταθερώς – και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αμφισβητείται ο ίδιος ο όρος. Κανείς πια σήμερα δεν είναι δεξιός. Στην καλλίτερη, πράγματι, περίπτωση είναι απλώς εθνικιστής και βάλε… ελληνολάτρης π.χ., ελληνόψυχος κ.λπ. Και έτσι τα αποτελέσματα γίνονται πασιφανή: 1) Ένα βιβλίο που σχεδόν κανείς δεν μπόρεσε να διαβάσει, το διαβόητο Κεφάλαιο του Μαρξ, εξακολουθεί να διέπει πολιτικώς τον κόσμο μας. Και 2) ενώ ο κομμουνισμός παντού απέτυχε, όσοι από τους υπεύθυνους της καταστροφής παραμένουνε ζωντανοί όχι μόνο δεν τιμωρούνται, αλλά αντίθετα αμείβονται παχυλώς. Και το γενικότερο συμπέρασμα: Όπως ορθότατα προσφάτως δηλώθηκε στο «ευρωπαϊκό κοινοβούλιο», επειδή ακριβώς ο Μαρξισμός παντού απέτυχε και δεδομένου ότι όλοι όσοι τον προώθησαν αμείφθηκαν πλουσιοπάροχα για τις καταστροφές που προκάλεσαν, η Ευρώπη σήμερα μετατρέπεται σε κομμουνιστικό Κράτος. Γιατί, πράγματι, μπαίνουνε –και στανικώς εισπράττονται- οι φόροι οι οποίοι πλήττουν όχι μόνο τους Έλληνες μα όλους, στην ουσία, τους ευρωπαϊκούς λαούς; Μήπως επειδή οι Ευρωπαίοι «χρωστάνε»; Ή μήπως διότι μειώθηκαν οι πλουτοπαραγωγικές πηγές; Μπα! Τίποτα από τα δύο. Τα αιτούμενα είναι να ληστευθούν όσοι απέκτησαν ό,τι απέκτησαν όχι με σπέκουλες και κομπίνες αλλά με εργασία, να γίνουνε ακόμα πλουσιότεροι οι διεθνείς απατεώνες και η Ευρώπη μας να μεταβληθεί, χωρίς φασαρίες και με δημοκρατικές διαδικασίες, σε ομοσπονδιακής υφής Κράτος κομμουνιστικό. Ό,τι δηλαδή, στη Ρωσία, απέτρεψε μερικώς ο Λένιν και ολοκληρωτικώς ο Στάλιν –προς μεγάλη απογοήτευση των διαφόρων Rathenau, Haushoferκαι λοιπών «διανοητών» της πλουτοκρατικής αριστεράς- πάει να γίνει σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Διότι κατά την πέμπτη δεκαετία του 20ού αιώνα δεν νικήθηκε ο Φασισμός, ο μιλιταρισμός, ο αυταρχισμός, ο ολοκληρωτισμός και όλα τα άλλα που διαρκώς και ανοήτως αναμασώνται και επαναλαμβάνονται: Νικήθηκε απλώς η Ευρώπη. Και νικήθηκε όχι από τη Σοβιετική Ένωση, που ούτε σοβιετική ούτε ένωση ούτε –πολύ περισσότερο- μαρξιστική ήτανε πια, αλλά από τη «μήτρα του κακού», τις Η.Π.Α. και τους δημοκρατικούς συμμάχους της, οι οποίοι, με χαρακτηριστική πονηριά, είχανε καταφέρει να βάλουνε τους άλλους (τους Ρώσους εν προκειμένω) να πολεμήσουνε για λογαριασμό τους.
Νικήθηκε δηλαδή η Ευρώπη μας, που μόνο ως δεξιά μπορεί και πρέπει να νοείται. Και μπορεί και πρέπει να νοείται αποκλειστικώς ως δεξιά, διότι, εάν θεωρηθεί ως δημοκρατική, σοσιαλιστική κ.λπ., είτε διαλύεται είτε καταστρέφεται. Άρα το μέγα αιτούμενο είναι να δούμε πρώτα-πρώτα τι σημαίνει δεξιά.
Αντίθετα με ό,τι διατυμπανίζεται –ιδίως σήμερα- στην Ελλάδα, η Δεξιά δεν έχει σχέση ούτε με ελληνολατρείες ούτε με προγονολατρείες. Είναι, πράγματι, κανείς Δεξιός ή Αριστερός ανάλογα με τη θέση που παίρνει ως προς τη Γαλλική Επανάσταση. Όλα τα άλλα, όπως θα έλεγε και ο καημένος Δημήτριος Γούναρης, δεν είναι παρά «αερολογίες» προς εξαπάτησιν των απλουστέρων (= πιο ανόητων).
Η Ευρώπη είχε ενωθεί χάρη στον Χριστιανισμό, θεμέλιος λίθος του οποίου ήταν –και εν πολλοίς παραμένει- η Ρωμαϊκή Εκκλησία. Στην ενότητα αυτή δεν κατάφερε να επιφέρει αποφασιστικό πλήγμα ούτε το μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Ρώμης σχίσμα του 1054 μα ούτε και η κατά τον 16ο αιώνα Θρησκευτική Μεταρρύθμιση του Λούθηρου. Το πρώτο ράγισμα, πράγματι, το πέτυχε ο Κρόμβελ, μέσω της κατίσχυσης στην Αγγλία πρώτα και μετά στη Βόρεια Αμερική, του Καλβινισμού, που στην ουσία δεν είναι παρά κρυπτοϊουδαϊσμός. Και μετά, το μέγα πλήγμα ήρθε με τη Γαλλική Επανάσταση.
Διαβάζει κανείς σήμερα τα τότε γεγονότα και διερωτάται: Ποιος είχε δίκιο; Οι λυσσασμένοι (enragés) Ιακωβίνοι ή μήπως το προκλητικώς χλιδάτο βασιλικό ζεύγος και οι –κατά κανόνα- εκφυλισμένοι συνεργάτες του; Για ψάξτε λίγο το θέμα… και προσπαθήστε να βρείτε μόνοι σας την απάντηση. Και η απάντηση είναι μία και μόνη: Κανείς, απολύτως κανείς. Οι γελοίοι αριστοκράτες στην πλειοψηφία τους αξίζανε τη λαιμητόμο – την οποία όμως εξίσου αξίζανε και οι δημοκράτες αντίπαλοί τους. Και τούτο, διότι αυτοί οι τελευταίοι κατέστρεψαν τη Χριστιανική Γαλλία, την Αγαπημένη Κόρη της Εκκλησίας. Η καταστροφή αυτή, επιπλέον, θα ήτανε διαρκής, εάν δεν εμφανιζότανε, περίπου ως μετέωρο, η στρατιωτική και οργανωτική ιδιοφυία του Ναπολέοντος Βοναπάρτη. Και οφείλει εδώ να ξαναπεί κανείς ειδικώς στους Νεοέλληνες (η επανάληψις είναι η μήτηρ της μαθήσεως) ότι η έννοια του «έθνους» εφευρέθηκε από τους Γάλλους δημοκράτες, ακριβώς για να προσδώσουν «νομιμότητα» στις εκτεταμένες σφαγές στις οποίες συστηματικώς επιδόθηκαν. Όποιος δηλαδή δεν ενστερνιζόταν τα «δημοκρατικά ιδεώδη» χαρακτηριζότανε «εχθρός του έθνους» και…παπ, έχανε το κεφάλι του με διαδικασίες δημοκρατικές μεν αλλά ιδιαιτέρως συνοπτικές δε.
Το ερώτημα όμως παραμένει: Εφόσον ο ιδεολογικός χαρακτηρισμός απορρέει από την τοποθέτηση ως προς τη Γαλλική Επανάσταση και δεδομένου ότι οι τότε αντίπαλοι, δημοκράτες και βασιλόφρονες, το μόνο που πραγματικώς όλοι τους άξιζαν ήτανε η λαιμητόμος, τότε πώς μπορεί κανείς να θεωρηθεί δεξιός ή αριστερός με μόνο κριτήριο τα γεγονότα εκείνης της εποχής; Για να δοθεί όμως η –σωστή-απάντηση στο ερώτημα αυτό, πρέπει να γίνει πλήρως κατανοητή η άποψη του πρόωρα χαμένου Ιταλού στοχαστή της Δεξιάς Adriano Romualdi, που εξήγησε, ήδη από τη δεκαετία του 1960, ότι αυτό που άρχισε στη Γαλλία κατά τα έτη 1789-1792 συνεχίζεται και σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι δυνάμεις της ανατροπής, οι σύμμαχοι του Διαβόλου όπως αυτοχαρακτηρίζονται, επιχειρούν, με βάση τα διδάγματα των «διαφωτιστών φιλοσόφων» του 18ου αιώνα, να σπάσουνε τον δεσμό του ανθρώπου με την Καθαγιασμένη Παράδοση και να τον μεταβάλουν σε ον απλώς οικονομικό και καταναλωτικό. Είναι, νομίζω, αρκετοί αυτοί που μπορούν ακόμη να θυμηθούν τις υπέρ του Διαφωτισμού κορώνες στις οποίες, κατά τη δεκαετία του 1990, επιδιδόταν το Ιστορικό τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών – και τις οποίες ‘κορώνες’ αναμετέδιδαν μεγιστοποιημένες τα ισχυρότερα όργανα του προοδευτικού και δημοκρατικού τύπου της πατρίδας μας. Η Αριστερά, πράγματι, ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Η Δεξιά ήταν εκείνη που δεν γνώριζε «πού παν’ τα τέσσερα» και επιχειρούσε να αναβιώσει συνθήματα «ελληνοκεντρικά», «προγονολατρευτικά» και άλλα πολλά, παρόμοια και γραφικά. Να γιατί σήμερα βρισκόμαστε εκεί όπου είμαστε: Κανείς στη χώρα μας δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι καπιταλισμός και μαρξισμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος καθώς και ότι ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα, συγκεκριμένα οι φιλελεύθεροι και δημοκράτες σπεκουλαδόροι αστοί και τα κατά καιρούς υποχείριά τους, με ιστορία τουλάχιστον δύο αιώνων πίσω του και οπλισμένο με το χρήμα των διεθνών σπεκουλαδόρων δεν αντιμετωπίζεται με συνθήματα του τύπου «Αιωνία Ελλάς» και τα συναφή.
Για να ξαναγυρίσουμε όμως στο ερώτημα που ήδη τέθηκε και έχοντας πάντοτε ως γνώμονα τη σκέψη του Adriano Romualdi(«εκείνο που άρχισε στη Γαλλία το 1789 συνεχίζεται και σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη» – ή, μάλλον, σε ολόκληρο τον κόσμο), η σωστή απάντηση είναι: Λύση στο πρόβλημα που αναδύθηκε με τη Γαλλική Επανάσταση προσέφεραν τα αυταρχικά (προσοχή: όχι ολοκληρωτικά) καθεστώτα που άνθησαν στην Ευρώπη από το 1918 και μετά. Και τούτο, διότι η ευρωπαϊκή εμπειρία, επανασυνδέοντας εν προκειμένω το παρόν του 20ού αιώνα με το αρχαιοελληνικό παρελθόν, έδωσε τη σωστή λύση στο ερώτημα που παγκοσμίως τέθηκε λόγω της Μεγάλης Ανατροπής στη Γαλλία του τέλους του 18ου αιώνα : Οι δημοκράτες, που θεώρησαν (και συνεχίζουν να θεωρούν) όλους τους ανθρώπους ως «ίσους μεταξύ τους», λένε ανοησίες: Κανένας άνθρωπος δεν είναι ίσος με τον άλλον. Και οι αριστοκράτες όμως που θεωρούνε γενικώς την ικανότητα ως καρπό αποκλειστικά της κληρονομικότητας, επίσης λένε ανοησίες. Και τούτο, διότι, όπως σοφά λέει και ο Ελληνικός Λαός, «από ρόδο βγαίνει αγκάθι κι από αγκάθι βγαίνει ρόδο». Τους αρχικώς αγίους και πραγματικά Χριστιανούς βασιλείς και ευγενείς της Γαλλίας είχανε διαδεχτεί, κατά τον 18ο αιώνα, άτομα που σε πολλές περιπτώσεις δεν ήτανε μόνο αμαθή και αποβλακωμένα, αλλά κάτι ακόμα χειρότερο: εκφυλισμένα.
Οπότε μπορούμε πια να συνοψίσουμε: Η αριστοκρατία (aristocracy) έπρεπε πράγματι να καταλυθεί, αλλά να αντικατασταθεί όχι από τη δημοκρατία (democracy) αλλά από την αξιοκρατία (meritocracy). Και ο μόνος εν προκειμένω τρόπος επιλογής τόσο των αξίων όσο και αυτών που θα τους διαδέχονταν ήταν (και παραμένει) η Παιδεία – και μάλιστα η ανθρωπιστική. Ό,τι δηλαδή γίνεται επί αιώνες στην Αγγλία με τα πανεπιστήμια του Καίμπριτζ και της Οξφόρδης και ό,τι γινόταν επί δεκαετίες στην Ιταλία με το εκπαιδευτικό σύστημα που είχε εκπονήσει ο Giovanni Gentile.
Σήμερα όλοι οι πολιτικοί φορείς αποδέχονται την ισότητα όλων. Αυτό πλήρως αποκλείει την Αξιοκρατία – άρα πουθενά πια δεν υπάρχει Δεξιά.
Επακόλουθο των ανωτέρω είναι ότι η Δεξιά οφείλει να προσλάβει κοινωνικό χαρακτήρα, προκειμένου να επιβιώσει και να κατισχύσει. Τούτο σημαίνει ότι την κοινωνική της βάση αποτελούν –και πρέπει να αποτελούν- τα μεσαία κοινωνικά στρώματα (που δεν πρέπει να συγχέονται με τους «μεσοαστούς» των ποικιλόχρωμων Μαρξιστών). Τόσο οι πολύ πλούσιοι, πράγματι, όσο και οι πολύ φτωχοί επιφέρουν καταστροφή, διότι –όπως εξήγησε ήδη ο Πλάτων- ακουσίως ή μη συνδαυλίζουν κοινωνικές συγκρούσεις και ανατροπές. Τα μεσαία στρώματα, από την άλλη, συνειδητώς αποτελούν την κοινωνική βάση της Δεξιάς. Και τούτο, επειδή –μεταξύ άλλων- διαισθάνονται ότι συντηρητισμός σημαίνει προσκόλληση όχι σε τετριμμένες δομές και αξίες αλλά στις Αρχές που διαχρονικώς εξευγενίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Και είναι ιδιαιτέρως, εν προκειμένω, χαρακτηριστικό ότι, στη δική μας χώρα, αυτά ακριβώς κοινωνικά στρώματα πολύ πονηρά (βάσει σχεδιασμού του οποίου το υψηλό επίπεδο συνιστά απόδειξη πως καταστρώθηκε έξω από την Ελλάδα) αρχικώς δελέασε, μετά αποκοίμισε και τελικώς εξόντωσε το ΠΑΣΟΚ.
Το ερώτημα όμως που τώρα πια αναδύεται είναι το εξής: Ωραία όλα αυτά. Με τα παλιά, όμως, και τόσο αγαπητά στους Νεοέλληνες συνθήματα του τύπου «γαλανή Ελλάδα», «καθαγιασμένα σύνορα», «χαμένες πατρίδες» κ.λπ. τι θα γίνει;
Η απάντηση, προτού ακόμα να τη διατυπώσουν στοχαστές του ύψους του Adriano Romualdi, την είχανε δώσει οι Εθνικοσοσιαλιστές της Γερμανίας. Η Γερμανία, ως γνωστόν, την αποτελούσαν, τουλάχιστον μέχρι και τον 18ο αιώνα, 600 περίπου Κράτη και κρατίδια. Όλα αυτά ενώθηκαν σε ενιαίο εθνικό σύνολο χάρη όχι τόσο στην «πλύση εγκεφάλων» μα στην ανάπτυξη των συγκοινωνιών. Προτού πράγματι να ενώσει, με ατσάλι και αίμα, ο Βίσμαρκ τη Γερμανία, αυτή είχε ήδη λανθανόντως ενωθεί μέσω του πυκνού, συνεπούς και ιδιαιτέρως αποτελεσματικού δικτύου των σιδηροδρόμων της.
Κάτι τέτοιο γίνεται και σήμερα στην Ευρώπη μας. Με το ίντερνετ και την ανάπτυξη των συγκοινωνιών, όταν κανείς μπορεί να πάει στην Ιταλία, στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία και, ακόμη, στην Τουρκία με «Δελτίο Ταυτότητας», που βγάζει κανείς από το Αστυνομικό Τμήμα της γειτονιάς του, τι σημασία μπορεί πια να έχει το εάν ένας τόπος βρίσκεται μέσα ή έξω από τα σύνορα κάποιου Κράτους; Τους Ρουμάνους και Ούγγρους π.χ. χωρίζανε μέχρι πρόσφατα αιματηρές διαφορές αιώνων. Σήμερα όμως πολλοί Ρουμάνοι πάνε και αγοράζουνε σπίτια στην Ουγγαρία… γιατί εκεί είναι «πιο φτηνά» και «πιο καλά».
Αυτή είναι η πραγματικότητα – είτε αρέσει είτε όχι. Το πρόβλημα κατά συνέπεια εστιάζεται όχι στα «εθνικά Κράτη», κατάλοιπα οπωσδήποτε δημοκρατικών και πολύ συχνά τεκτονικών ή και ιουδαϊκών διαδικασιών, αλλά στην Ευρώπη μας, την Europa Nostra, κοιτίδα και Γη της Λευκής Φυλής. Οι Ιταλοί από καιρό έχουνε καταλάβει ότι την ήττα τους στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο την οφείλουνε στις τεκτονικές και ιουδαϊκές καταβολές του Risorgimento τους. Δεν πρέπει και οι Νεοέλληνες να κατανοήσουνε επιτέλους ότι πολλές από τις ‘σταθερές’ της διαχρονικής κακοδαιμονίας της Σύγχρονης Ελλάδας βρίσκονται ριζωμένες στις ίδιες τις βάσεις του Νεοελληνικού Κράτους; Όπως και να είναι πάντως, είτε το καταλάβουν αυτό οι Νεοέλληνες/Ελληνοορθόδοξοι, το θέμα είναι ότι οι παλιοί ‘επαρχιώτικοι’ εθνικισμοί’ πρέπει να δώσουνε τη θέση τους στον μεγάλο ‘εθνικισμό’ της Ευρώπης. Η αλήθεια είναι ότι είμαστε πρώτα Ευρωπαίοι και μετά οτιδήποτε άλλος. Και αντίπαλος αυτής της Ευρώπης είναι όχι η Ρωσία που, όπως απέδειξε ο Kerry Bolton, υπήρξε απηνής διώκτης του κομμουνισμού, αλλά η εξιουδαϊσμένη και κυρίως καλβινιστική Αμερική. Όλες οι άλλες αντιπαλότητες, εχθρότητες κ.λπ. ήδη –και δικαίως- στροβιλίζονται μέσα στη χοάνη του ιστορικού παρελθόντος.
