Κάποτε ένας ναυτικός βρέθηκε ναυαγός σε ένα ακατοίκητο τροπικό νησί. Με πολλούς κόπους, χωρίς εργαλεία κατάφερε να φτιάξει μια ξύλινη καλύβα για να μπορέσει να προστατευτεί κατά την περίοδο των βροχών.
Πράγματι, μόλις τελείωσε την καλύβα, άρχισε να βρέχει ασταμάτητα. Όμως τη δεύτερη κιόλας μέρα ένας κεραυνός την έκαψε και την έκανε στάχτη. Ο ναυαγός, που πρώτα δόξαζε τον Θεό για τη σωτηρία του, ξέσπασε σε κλάματα.
«Γιατί, Θεέ μου;», άρχισε να λέει και να παραπονιέται για την καταστροφή. Και ενώ η απελπισία πλημμύριζε την καρδιά του, άκουσε να έρχεται από το πέλαγος το σφύριγμα ενός μεγάλου πλοίου.
Σε λίγο μια βάρκα ήταν στην παραλία.
«Πώς με βρήκατε σε τούτη την ερημιά;», τους ρώτησε.
«Είδαμε», του είπαν, «το σινιάλο του καπνού από τη φωτιά που άναψες».
Όταν βλέπεις τα όνειρα, τις επιδιώξεις και τα έργα σου κάποιες φορές να γίνονται στάχτη κι αποκαΐδια, μην απελπίζεσαι. Περίμενε και θα προβάλει ανέλπιστα το υπερωκεάνιο του Θεού.
Γιατί στ΄ αλήθεια: «Τοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν» (Ρωμ. 8, 28).
www.votegreece.gr
