Η Κρίση ως ευλογία Θεού και ευκαιρία μετανοίας

Περιληπτικό διάγραμμα ομιλίας:

•  Η Εκκλησία αντιδρά διαφορετικά ανάλογα με τις περιστάσεις. Χρονικές. Πολιτισμικές. Εθνικές.
•  Η κρίση , ευκαιρία για νέα πορεία.
•  Τα διάφορα επίπεδα της κρίσης.
•  α’ Οικονομική κρίση
•  Φόροι και χρέη.
•  Παύση παραγωγής και ανάπτυξης.
•  Ανεργία – μετανάστευση – φτώχεια
•  Φορολόγηση φιλανθρωπικών ιδρυμάτων
•  β’ Πολιτική κρίση
•  Εκχώρηση διεκδικητικών δικαιωμάτων.
•  Εκχώρηση αξιοπρέπειας.
•  Πρόβλημα εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων (καστελόριζο – ΑΟΖ)
•  γ’ Κοινωνική κρίση
•  Απαξίωση κρατικής εξουσίας
•  Πρόβλημα σε ασφάλεια – υγεία -παιδεία
•  Αδυναμία της Εκκλησίας ως προς τις φιλανθρωπικές της δραστηριότητες
•  Λαός που είναι ατίθασος και κακομαθημένος , με χαλασμένη νοοτροπία
•  δ’ Πνευματική κρίση
•  Ανομία – αποστασία – άρνηση για αλλαγή.
•  Τα αίτια της κρίσεως
•  Υπερκράτος – ηγεμονίσκοι – οικογενειοκρατία
•  Η περιθωριοποίηση της Εκκλησίας (“Αν ένας λαός δεν έχει μέσα του αίσθηση ιστορίας και συγκρότηση εθνικής συνοχής , αυτός ο λαός δεν υπάρχει”, Νταβουτογλου, Τούρκος ΥΠ.ΕΞ.”)
•  Απαξίωση παραδοσιακών ιδανικών
•  Απαξίωση Φιλοπατρίας, ιστορίας, πίστης απο το σύστημα.
•  Ιστορική αμάθεια, ειρωνεία εθνικών προτύπων και ιδανικών.
•  Επιστράτευση επιστήμης για να αντικατασταθεί η Ορθόδοξη ανθρωπολογία με μια νέα, απάνθρωπη.
•  Νέφος ψευδοεπιχειρημάτων για την μετατροπή του Θεού σε “Όπιο”
•  Λάσπη προς τους ιερείς και την εκκλησιαστική ηγεσία.
•  Νέο οικογενειακό δίκαιο που οδηγεί στην αποσύνθεση της οικογένειας.
•  Η αποστασία , η έλλειψη πίστης και αξιών ως βασική αιτία της κρίσης (παραλληλισμοί με Βαβυλώνα, Ρωμανία/Βυζάντιο, Ρωσία). Η απελευθέρωση συνδέεται πάντοτε με την επάνοδο στην πίστη και την συσπείρωση στην Εκκλησία (ακόμα και ο Στάλιν αναγκάστηκε να επιτρέψει την πίστη)
•  Οικοδόμηση ελπίδας και προοπτικής πάνω στην Εκκλησία και τους Ιερείς μας.
•  Τρόποι αντιμετώπισης.
• «μακάριον τό έθνος ου εστι Κύριος ο Θεός αυτού» (Ψαλμ. 32/λβ΄:12)
•  ”Επλήθυναν οι αμαρτιαι ημών ούκ έστιν εν τω καιρώ τούτω ούκ έστιν Αρχων και αμαρτίαι ημών ουκ εστί εω τω καιρώ τούτο ουκ εστίν Αρχων και Προφήτης και Ηγούμενος και Πνευματικός Πατήρ”
•  To πρώτο πράγμα που πρέπει να καταλάβουμε είναι πως η κρίση είναι πνευματική. Είναι κρίσης της σχέσης με το
• Το δεύτερο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι ένα κήρυγμα μετανοίας και συνειδητοποίηση της απομάκρυνσης μας απο τον Θεό.
• Το τρίτο πράγμα είναι αυτή η συνειδητοποίηση να γίνει πράξη και αλλαγή λογισμού.
• Η λιτότητα ως Εκκλησιαστική στάση ζωής.Πολυφαγία. Περιττά έξοδα και δώρα λαϊκών, ιερέων και επισκόπων. Ματαιόδοξη αντίληψη που έχουμε πείσει τους εαυτούς μας οτι είναι αναγκαία.
• Λιτότητα με λεβεντιά και ανδροπρέπεια.
• Το τέταρτο, ενίσχυση της πίστης μας που σήμερα είναι νοθευμένη παραδοχή ενός ιδεολογήματος απομακρυσμένη από την πίστη των πατέρων μας
• Το πέμπτο, καλλιέργεια των ελπίδων, “Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού.”
• Το έκτο, μας χρειάζεται προσευχή. Οχι νεκρή προσευχή του τύπου, αλλά ουσιαστική , καρδιακή.
• Αξιοποίηση της ενορίας μας. Αξιοποίηση του κρυμμένου δυναμικού της κοινωνίας μέσα στην ενορία. Υπάρχει πίστη που δεν εκφράζεται εκκλησιαστικά, που είναι ζωντανή αλλά εκφράζεται αρνητικά.
• Αγάπη και δυνατότητες.
• Δυνατότητα της Εκκλησίας να ξυπνήσει κρυμμένες δυνάμεις, οικονομικές και εθελόντισμού.
• Χρειάζεται κινητοποίηση των Ιερέων και όχι αδιαφορία.
• Αποστολή της Εκκλησίας να ξυπνήσει τον λαό, τόσο στα πρακτικα ζητήματα, όσο και στο θέμα της πίστης.
• Προσπάθεια κατήχησης του λαού.
• Δεν είναι λύση μόνο με “δολώματα” να τραβήξουμε κόσμο. Πρέπει να προσφέρουμε έναν πυρήνα αληθείας. Να δημιουργήσουμε εκκλησιαστική κατήχηση. Να έχουν τα παιδιά βιώματα.
•  Συντήρηση της μαγιάς της πίστεως, η οποία θα βοηθήσει να γίνει μία ανάσταση παρόμοια με αυτήν που συνέβη στις πρώην κομμουνιστικές χώρες.
•  Αν εφαρμοστούν τα παραπάνω, μπορούν να συμβούν τρία πράγματα:
•  α’ Να είσαι στο “καμίνι” της κρίσεως και να δροσίζεσαι πνευματικά.
•  β’ Να σβήσει η φωτιά. Η παρουσία και πέντε ανθρώπων του Θεού θα μπορούσε να ανατρέψει τα δεδομένα.
•  γ’ Η ανακαίνιση της ιερατικής συνειδήσεως. Ο Ιερέας ως Προφήτης και οχι ως επαγγελματίας η κοινωνικός εργάτης. Ο δρόμος της θυσίας και του Σταυρού.
• Η κρίση με βάση τα όσα ειπώθηκαν παραπάνω θα μπορούσε να είναι όχι μόνο ευκαιρία αλλά και ευλογία.

(Μεσογαίας Νικόλαος)