Θα συνειδητοποιήσουμε λοιπόν πως οι πιο πολλοί είναι οι λόγοι που θα έπρεπε να μας κάνουν να ντρεπόμαστε.
Αυτή η λίστα (που κρύβει μέσα της μια νοοτροπία) παρουσιάζει μια Ελλάδα κι ένα λαό που δικαίως τον κατηγορούν στο εξωτερικό για τεμπέλη, σπάταλο, που ευθύνεται για την τωρινή κατάσταση και γι’ αυτό πληρώνει τώρα με αυτά τα αποτελέσματα.
Είναι τέτοιου είδους συμπεριφορές που οδήγησαν τους πολιτικούς να μας κατηγορούν κι αυτοί, πως μαζί τα φάγαμε. Αυτή η λίστα που μιλάει μόνο για έναν Έλληνα φυγόπονο, οκνηρό, αργόσχολο, γεμάτο πάθη για φαγητά, διασκεδάσεις, διακοπές, έρωτες, ποτά, καταχρήσεις, μπουζούκια, λουλουδοπόλεμο, αυτή η λίστα μας έχει φτάσει σε σημείο να πολεμάμε μεταξύ μας, για το ποιος έφταιξε πιο πολύ, για το ποιος προκαλεί με την κοινωνική του άνεση τώρα που οι πολλοί υποφέρουν, για το ποιος αγωνίζεται πιο πολύ και ποιος όχι να σώσει την πατρίδα ή το τομάρι του… Δεν θέλω να παρεξηγηθώ… Ντρέπομαι γι’ αυτή τη λίστα γιατί παλιά τη διάβαζα και εγώ με χαμόγελο και τώρα τη διαβάζω με θλίψη…
ΌΧΙ δεν είμαι περήφανη για το ένδοξο παρελθόν μας και μόνο και για ένα παρόν που αντί να έχει αγώνες και πάλες για επιτεύγματα ισάξια, έχει μόνο κραιπάλες και υπερβολές.
Δεν είμαι περήφανη για τους πολιτικούς που τόσα χρόνια συντηρούσαν τέτοιου είδους συμπεριφορές και προκαλούσαν με ακόμα χειρότερες. Με σκάνδαλα, με υποσχέσεις που ποτέ δεν τήρησαν, με έργα που ποτέ δεν υλοποίησαν γιατί τα δημόσια χρήματα τα κατασπαταλούσαν οι ίδιοι, με ψηφοφόρους που συντηρούσαν διορίζοντας τους σε θέσεις εργασίας αχρείαστες.
Δεν είμαι περήφανη για συμπεριφορές κανιβαλισμού, ξεκατινιάσματος και διαθέσεις να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα, για να νιώσω καλύτερα. (Ο γείτονας παράλληλα ίσως να τάιζε και την κατσίκα του όσο «εγώ» έτρωγα τους μισθούς μου σε ρούχα και μπουζούκια και την άφηνα να λιμοκτονεί και τελικά να πεθάνει ή να μου την κατασχέσουν.)
Δεν είμαι περήφανη που κρίνουμε τους πάντες εκτός από τον εαυτό μας.
Δεν είμαι περήφανη για τη λογική του κι αύριο μέρα είναι… Δεν ξέρω πως θα είναι το αύριο και σε ποια Ελλάδα εδώ που την φτάσαμε…
Δεν είμαι περήφανη για τον Έλληνα που θυμώνει εύκολα (αλλά δεν κρατάει κακία ) και ξεχνάει εύκολα γιατί έχει μάθει να τον χειραγωγούν και να τον κατευθύνουν κατευθυνόμενα ΜΜΕ.
Δεν είμαι περήφανη για τις λαδιές, για τα λαδώματα, για τα φακελάκια, για τα πληρωμένα διπλώματα, για τα βύσματα, την αναξιοκρατία, το θράσος.
Δεν είμαι περήφανη που στο όνομα των ένδοξων Ολυμπιακών Αγώνων έγιναν οι πιο μεγάλες σπατάλες και καταχρήσεις από πολιτικούς, ενώ εμείς ξεχειλίζαμε από εθνική υπερηφάνεια και κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου…
Δεν είμαι περήφανη να βλέπω θρασύδειλες ανώνυμες επιθέσεις σε blogs και sites κοινωνικής δικτύωσης για το ποιός αγωνίζεται και ποιος αγωνιά περισσότερο ή λιγότερο από τον άλλο.
Αυτή είναι η λίστα με όλα τα ελαττώματα του Έλληνα.
Παλιότερα, κάποια από αυτά ίσως να μας φαινόντουσαν χαριτωμένα αλλά τα περισσότερα είναι το λιγότερο ενοχλητικά και στις μέρες μας καταστροφικά θα τολμούσα να πω!
Θέλω να πιστεύω πως δεν είμαστε μόνο έτσι οι Έλληνες.
Όταν τα πράγματα φτάσουν σε ένα σημείο που δεν πάει άλλο γινόμαστε μια γροθιά. Ναι είμαστε της τελευταίας στιγμής, τσακωνόμαστε για το τίποτα αλλά όταν υπάρχει ανάγκη και μόλις εξαντλήσουμε τα περιθώρια είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλο και τότε έχουμε φιλότιμο.
Είμαι λοιπόν περήφανη για τον Έλληνα που δουλεύει χωρίς να μας δουλεύει, που θαυμάζει τον καλύτερο του και προσπαθεί να τον φτάσει όχι να τον ρίξει. Είμαι περήφανη για τον Έλληνα που πονάει την πατρίδα του και θέλει να την φροντίζει με σεβασμό και υπευθυνότητα. Που προσπαθεί να πάρει τη δουλειά με την αξία του και όχι με την γνωριμία του. Που δεν βιάζεται να καταδικάσει τους πάντες αλλά δεν ξεχνάει και δεν εξαγοράζεται. Που ψηφίζει τον πολιτικό που θα προσφέρει στην πατρίδα, που δεν παραμυθιάζεται, που δεν βολεύεται.
Είμαι περήφανη για τον Έλληνα που μπορούμε να ξαναβρούμε σε μια πατρίδα που έχει χάσει την ταυτότητα της…
Είμαι περήφανη για τον Έλληνα που ξέρει να αγωνίζεται με πάθος και χωρίς πάθη, για ιδανικά, όχι για δανεικά…
.
