ο Ρωμηός
Στον καφενέ απ’ έξω σαν μπέης ξαπλωμένος, του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ, και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος, κανέναν δεν κοιτάζω, κανέναν δεν ψηφώ.
Σε μιὰ καρέκλα τόνα ποδάρι μου τεντώνω, το άλλο σε μίαν άλλη, κι ολίγο παρέκει αφήνω το καπέλο, και αρχινώ με τόνο τοὺς υπουργοὺς να βρίζω και την πολιτική.
Ψυχή μου! τι λιακάδα! τι ουρανός! τι φύσις! αχνίζει εμπροστά μου ο καϊμακλής καφές, κι εγὼ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις, και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και… σοφές.
Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους, και οποίους άλλους θέλω, και στρίβω το μουστάκι μ’ αγέρωχο πολύ, και μέσα στο θυμό μου κατά διαβόλου στέλνω τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.
Φέρνω τον νου στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ, τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω, κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.
Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ… Εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω, κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πω.
Στον καφετζή ξεσπάω, φωτιά κι εκεινος παίρνει. Αμέσως άνω κάτω του κάνω τον μπουφέ, τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει, και τέλος δεν πληρώνω… δεκάρα τον καφέ!
