Σχεδόν όλοι μας όταν είμαστε παιδιά (και ως εκ τούτου ανώριμοι), “φτύναμε” ένα επίθετο και “βαφτίζαμε” με αυτό κάποιον, επειδή έλεγε κάτι το οποίο είτε δεν μας έβρισκε σύμφωνους, ή δεν μας συνέφερε να το δεχτούμε, (πράγμα πού οι περισσότεροι, συνεχίζουμε να το κάνουμε και τώρα)!
Το επίθετο με το οποίο συνηθίζαμε να “βαφτίζουμε” τον άλλον, ήταν “τρελός”, (κάτι πού ισχύει και σήμερα βέβαια, μόνο πού δεν είναι πλέον πρώτο στην σειρά, διότι του πήρε την πρωτιά το “μαλάκας”)!
Όμως αλήθεια, σκέφτηκες ποτέ τι ακριβώς είναι η τρέλα και τι η λογική;
Ποιός μπορεί να δώσει έναν ακριβή ορισμό; Ποιός θεωρεί τον εαυτό του τόσο ευφυή, ώστε να προσδιορίσει ποιό είναι ποιό;
Ας υποθέσουμε τώρα προς χάριν της συζητήσεως, ότι έδωσες έναν ορισμό και προσδιόρισες με “ακλόνητα” επιχειρήματα, (“ακλόνητα” βέβαια, σύμφωνα με τα δικά σου μέτρα και σταθμά), τι ακριβώς είναι η τρέλα και τι η λογική!
Για πάμε τώρα να εξετάσουμε τούς χαρακτηρισμούς πού όρισες, ούτως ώστε να δούμε, είναι έτσι τα πράγματα;
Πρώτα απ’ όλα θέλω να σού ξεκαθαρίσω, ότι δεν έχω σκοπό να σε αμφισβητήσω, ούτε και θέλω να δώσω στα συμπεράσματά σου κάποιο χαρακτηρισμό.
Εξ’ άλλου για κάποιον πού θέλει να λέγεται νοήμων, (εγώ δυστυχώς δεν είμαι, αν και πολύ θα το ήθελα), σέβεται κάθε τι πού απορρέει από την σκέψη του άλλου, ανεξαρτήτως εάν το δέχεται ή όχι!
Όμως εσύ με τα συμπεράσματα πού έβγαλες, έχεις σκεφτεί τι κάνεις; Αμφισβητείς, ή επικροτείς τις σκέψεις και τις ενέργειες ενός ποσοστού ανθρώπων, (δεν έχει σημασία τίνων και πόσων), χαρακτηρίζοντάς τους “ηλίθιους”, “τρελούς”, ή “σοφούς”!
Με ποιά κριτήρια τούς έδωσες αυτά τα επίθετα; Σαφώς με τα δικά σου, έτσι δεν είναι; Δηλαδή, χαρακτήρισες κάποιον “σοφό”, ή “τρελό”, σύμφωνα με την δική σου αντίληψη (διότι δεν έκανες τον κόπο να δεις και την δική του πλευρά, ή επειδή δεν μπορούσες να την δεις)!
Εδώ θα διαφωνήσεις σθεναρά και θα μού πεις, «μα ο άνθρωπος λέει “σοφά” πράγματα, ή θα μού πεις ότι κάνει διάφορες “τρέλες”»!
Και εγώ με την σειρά μου θα επαναλάβω: «Κρίνεις και χαρακτηρίζεις τους άλλους, έτσι όπως εσύ αντιλαμβάνεσαι την “λογική”, την “τρέλα”», ή οποιοδήποτε άλλο επίθετο χρησιμοποιείς! Επομένως, όποιος δεν συμφωνεί με τις αντιλήψεις σου, είναι “προβληματικός”!
Από την άλλη όμως, έχουμε το δεδομένο ότι κάθε άτομο είναι μοναδικό, διότι σκέπτεται, κρίνει και σταθμίζει τα πάντα με μοναδικό τρόπο!
Συνεπώς, είσαι και εσύ μοναδικός, όπως είναι και οι σκέψεις, οι κρίσεις και η λογική σου, αφού όλα αυτά πηγάζουν από την νοημοσύνη σου, γι’ αυτό τον λόγο όσοι διαφωνούν μαζί σου, μπορείς να τους αποκαλείς ότι θέλεις!
Σε αυτό το σημείο, είμαι σίγουρος ότι θα έχεις γίνει έξω φρενών και θα αντιπαρατεθείς απέναντί μου, λέγοντας: «για σιγά ρε φίλε, θέλεις να με πείσεις δηλαδή, ότι ένας “ηλίθιος” δεν είναι “ηλίθιος”; Στο κάτω της γραφής, αν κάνω λάθος ας έρθει όποιος νομίζει ότι μπορεί, να με πείσει για το αντίθετο»!
Και εδώ, πρέπει να συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου! Πλην όμως για να σε πείσει κάποιος, πρέπει να έχει περίπου την ίδια νοημοσύνη με την δική σου, διότι η πειθώ, (με ή χωρίς εισαγωγικά), υπάρχει μόνο ανάμεσα σε άτομα τα οποία έχουν την ίδια περίπου ευφυΐα, διαφορετικά, θα έχουμε χάσμα απόψεων!
Σε αυτή την περίπτωση, δηλαδή, όταν ανάμεσα σε δύο ή περισσότερους ανθρώπους υπάρχει μεγάλη διαφορά ευφυΐας, τους χωρίζει ένα “αγεφύρωτο” νοητικό χάσμα, πού καταλήγει σε δύο καταστάσεις.
Στην μία, αυτός πού στέκεται χαμηλότερα νοητικώς, εάν δεν έχει αρκετή “δύναμη να σε κάνει να αναθεωρήσεις”, θα χαρακτηρίσει ακόμα και τις πιο ακλόνητες θέσεις πού μπορείς να του εκθέσεις, ως “βλακείες”!
Η δεύτερη περίπτωση, είναι όταν έχει στα χέρια του κάποια “εξουσία”! Σε αυτή την περίπτωση, θα ψάξει να βρει μερικούς ανόητους σαν αυτόν, (ή και περισσότερους αν χρειαστεί), προκειμένου να υποχρεώσει όσους βρίσκονται νοητικά πιο πάνω από αυτόν, να δεχτούν τις δικές του θέσεις!
Αντιθέτως, εάν ο ευφυής διαπιστώσει πώς υπάρχει νοητικό χάσμα με τον συνομιλητή του, παραιτείται από κάθε προσπάθεια να πείσει και αποχωρεί διακριτικά από την συνομιλία, (χωρίς να δείξει την ορθότητα των θέσεών του, διότι γνωρίζει πόσο μάταιο θα ήταν κάτι τέτοιο)!
Κατά συνέπεια, θα πειστείς, θα συμφωνήσεις και θα κάνεις “συμμαχία” με κάποιον, πού έχει το ίδιο περίπου “νοητικό μήκος κύματος” με το δικό σου, με κάποιες ασήμαντες μικροδιαφορές!
Όμως αυτό, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι είστε και σωστοί, όσο και να επικαλείται ο ένας τον άλλον για επιβεβαίωση! Φυσικά δεν αλλάζει τίποτε, όχι μόνο δύο να συμφωνείτε μεταξύ σας, αλλά και χίλιοι δύο να υποστηρίζετε το ίδιο πράγμα, σε καμία περίπτωση δεν θα είναι απόδειξη, πώς είστε σωστοί!
Για να γίνει πλήρως αντιληπτό αυτό πού λέω, ας υποθέσουμε ότι ανταλλάσουν απόψεις εκατό Βουσμάνοι, οι οποίοι δεν έχουν βγει ποτέ από την περιοχή τους, (την έρημο Καλαχάρι)! Συμφωνούν λοιπόν μεταξύ τους και μάλιστα ομόφωνα, πώς όλος ο κόσμος είναι άμμος με ελάχιστη βλάστηση.
Λένε την αλήθεια! Μόνο πού είναι η δική τους “αλήθεια” και αφορά, τον δικό τους κόσμο.
Η πραγματικότητα, (πού είναι όλος ο πλανήτης), περιλαμβάνει πολύ περισσότερα πράγματα, πλην όμως, ένα κομμάτι αυτής της πραγματικότητας, είναι η αλήθεια των Βουσμάνων!
Φαντάσου, ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την δική σου άποψη, το ίδιο και με την δική μου, καθώς και με την “αλήθεια” ενός τρίτου, (οποιοσδήποτε και αν είναι αυτός), για οποιοδήποτε θέμα έχει τεθεί επάνω στο τραπέζι!
Ο κάθε ένας μας (όσοι και αν συμφωνούν μαζί του), όταν υποστηρίζει κάτι, είναι βέβαιο πώς λέει ένα κομμάτι της αλήθειας και όχι όλη την αλήθεια, (χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει, ότι οπωσδήποτε το κάνει εσκεμμένα)!
Τώρα, για να πάρεις μία “γεύση” τού τι συμβαίνει, απέναντι στην “αλήθεια” των Βουσμάνων, ας βάλουμε μία άλλη “αλήθεια”.
Είναι η “αλήθεια” εκατό νησιωτών, οι οποίοι δεν γνώρισαν ποτέ κάτι άλλο πέρα από το νησί τους, πού είναι μία ατόλη στη μέση τού Ειρηνικού. Η “αλήθεια” λοιπόν αυτών των νησιωτών, λέει, ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από το νησί τους και την θάλασσα!
Μπορείς να φανταστείς τι θα γινόταν, εάν φέρναμε σε επαφή τους Βουσμάνους με τούς νησιώτες και μπορούσαν να μιλήσουν σε μία κοινή γλώσσα; Σε αυτήν τη συνομιλία, μπορείς να μου πεις ποιοί θα ήταν οι τρελοί και ποιοί οι λογικοί;
Φυσικά, θα υπήρχε και κάποιο σημείο στο οποίο θα συμφωνούσαν, (για παράδειγμα, ο ουρανός με τα αστέρια, σίγουρα θα ήταν ένα από αυτά τα σημεία)! Από εκεί και πέρα όμως;
Μάλλον θα γινόταν πόλεμος! Οι μεν, θα κατηγορούσαν τους δε, πώς είναι τρελοί, θεωρώντας ταυτόχρονα τον εαυτό τους “λογικό και ισορροπημένο”! Το “ωραίο” όμως ξέρεις ποιό είναι; Ότι και οι δύο ομάδες θα ήταν ικανές να σκοτωθούν, απόλυτα πεπεισμένες, πώς έχουν το δίκιο με το μέρος τους!
Αλλά υπάρχει και κάτι, ακόμα πιο ωραίο! Για σκέψου να πήγαινε στην “παρέα” και κάποιος τρίτος, (ας πούμε ένας από εμάς), ο οποίος να προσπαθήσει να τους διαφωτίσει, πώς ο κόσμος δεν είναι μόνο άμμος, ούτε ένα νησί στη μέση της θάλασσας, αλλά αποτελείται από μία τεράστια ποικιλία τοπίων και εδαφών!
Μπορείς να φανταστείς τι θα γινόταν τότε; Όχι ε;
Θα σού πω λοιπόν τι θα γινόταν, για να ξέρεις! Οι δύο “αντιμαχόμενες” ομάδες, θα σταματούσαν προσωρινά την διαφωνία τους, έως ότου να λυντσάρουν τον “εξυπνάκια”!
