Κατ'ἀρχήν, θά ἤθελα νά τονίσω ὅτι κάποιος πού ὑποτίθετε ὅτι δηλώνει Ὀρθόδοξος Χριστιανός δέν μπορεῖ νά ἔχει μία «προσωπική» ἄποψη γιά τό τί εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Πίστη. Γιά νά ἀποφύγω τίς παρεξηγήσεις ἐξηγοῦμαι. Εἶναι πολλοί ἐκείνοι οἱ ὀποίοι δηλώνουν Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀλλά ἔχουν μία τελείως δική τους, αὐθαίρετη ἄποψη γιά τήν πίστη στήν ὁποία ὑποτίθεται ὅτι ἀνήκουν. Ἐπομένως ἤ πιστεύεις ὅσα ἡ πίστις αὐτή πρεσβεύει καί ζεῖς σύμφωνα μέ αὐτήν καί εἶσαι ἐπομένως πράγματι Ὀρθόδοξος ἤ ὄχι καί δέν εἶσαι, ἄσχετα ἐάν δηλώνεις ὅτι εἶσαι. Ἐπομένως, πιστεύω ὅτι δέν ὑπάρχουν διαφορετικές «ἐκδοχές». Ἡ Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖται ἀπό δύο στοιχεία τήν Πίστη καί τόν Βίο. Ὅταν αὐτά τά δύο δέν ὑπάρχουν, στήν Ὁρθή τους μορφή, τότε ἐκεῖνος ὁ ὁποίος αὐτο-τιτλοφορεῖται ὡς Ὀρθόδοξος ἀπλά δέν εἶναι.
Τό θέμα, ἀγαπητοί , εἶναι ὅτι ὅταν ταυτίζωμε τήν Ὀρθόδοξη Πίστη μέ μία δική μας ἀντίληψη περί Θεοῦ καί κόσμου τότε αὐτό λέγεται Θρησκεία. Αὐτή ἡ ταύτισις τοῦ ἀκτίστου μέ κάθε κτιστό καί ἀνθρώπινο ἐπινόημα εἶναι καί τό θεμέλιο τῆς λατρείας τῶν εἰδώλων. Αὐτό εἶναι ἡ θρησκεία!
Τό ἐρώτημα λοιπόν πού προκύπτει εὐθύς ἀμέσως εἶναι, ἐάν μποροῦμε νά κατατάξουμε τήν Ὀρθοδοξία στίς θρησκεῖες. Εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία θρησκεία; Ναί ἤ ὄχι; Ἡ ἄποψις τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως περί τοῦ θέματος εἶναι ἡ ἐξής: Ἡ θρησκεία εἶναι νόσος. Καί ὄπως κάθε νόσος, ἔτσι κί αὐτή χρειάζεται τήν κατάλληλη θεραπεία γιά νά καταπολεμηθεῖ. Ὅταν λοιπόν ἕνας Ὀρθόδοξος, ὑποτίθεται, Χριστιανός ἔχει ἱδίαν ἀντίληψιν περί Θεοῦ τότε αὐτός κατασκευάζει ἐντός του μία ἐντελῶς δική του θρησκεία. Αὐτό σημαίνει ὅτι νοσεῖ. Θά ἤθελα στό σημεῖο αὐτό νά ἀναφέρω ἕνα παράδειγμα.
Στήν ἐνότητα, Που στη βιβλο υπαρχει αποδειξη για την υπαρξη του Θεου (της) ; , ἀναφέρει ὁ «ίδιος» ὅτι ἡ βίβλος «δεν αναφερει πουθενα εστω τα ελαχιστα λογικα επιχειρηματα για να αποδειξει οτι υπαρχει αυτος ο Θεος στον οποιο αναφερεται». Δηλαδή περίμενε τρόπον τινά ὁ ἀγαπητός «ίδιος» κάπου ἐκεῖ μέσα στήν Γραφή νά ὑπάρχει καί κάποια μαθηματική ἐξίσωση πού ἀποτέλεσμά της νά βγάζει τό «Θεός»;
Πολλοί νομίζουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει μόνον λογική. Δέν εἶναι ὅμως ἔτσι! Ὅλη ἡ παράδοσις τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη μέχρι καί τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας διδάσκει ὅτι στόν χῶρο τῆς φυσικῆς καρδιᾶς λειτουργεῖ κάτι, αὐτό τό «κάτι» τό ὠνόμασαν «νοῦ» ἤ «νοερά ἐνέργεια». Ἡ νοερά αὐτή ἐνέργεια εἶναι μία καί μόνη ἐνέργεια τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία στόν μέν ἐγκέφαλο λειτουργεῖ ὡς λογική, ἡ ἴδια ὅμως λειτουργεῖ συγχρόνως καί στήν καρδία ὡς νοῦς.
Γιά νά συνοψίσουμε: Ὁ ἄνθρωπος ἔχει δύο γνωστικά κέντρα. Τό ἕνα εἶναι ὁ νοῦς ἤ νοερά ἐνέργεια πού λειτουργεῖ στό χῶρο τῆς φυσικῆς καρδιᾶς, πού εἶναι τό κατάλληλο ὄργανο γιά νά δεχθεῖ τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, καί τό ἄλλο εἶναι ἡ λογική, πού γνωρίζει τόν αἰσθητό κόσμο πού μᾶς περιβάλλει. Ἐδῶ λοιπόν βρίσκεται καί ὅλη ἡ οὐσία τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως.
Στό ὅτι αὐτή ἡ ἐνέργεια νοσεῖ καί δέν λειτουργεῖ ἤ ὑπολειτουργεῖ μέ ἀποτέλεσμα νά ὑπάρχει ἕνα τρόπον τινά «βραχυκύκλωμα» μεταξύ τῆς νοερᾶς ἐν τῇ καρδία ἐνεργείας καί τοῦ ἐγκεφάλου. Ἕτσι τά νοήματα τοῦ ἐγκεφάλου, πού εἶναι ὅλα ἀπό τό περιβάλλον, γίνονται νοήματα τῆς νοερᾶς ἐνεργείας ῥιζωμένη πάντοτε στήν καρδιά. Ἔτσι ὁ πάσχων γίνεται δοῦλος τοῦ περιβάλλοντός του. Μέ τόν τρόπο αὐτό συγχέει τά νοήματα αὐτά τοῦ ἐγκεφάλου του μέ τόν θεό ἤ τούς θεούς του.
Τι πρέπει να κάνει ενας άνθρωπος του οποίου ο νους υπολειτουργεί για να είναι ορθόδοξος;
Ἡ ἐρώτησή σου αὐτή εἶναι τό ζουμί τῆς ὑπόθεσης. Βέβαια θά ἔπρεπε νά προηγηθεῖ τοῦ ἐρωτηματός σου αὐτοῦ ἕνα ἄλλο ἐρώτημα. Ποιά εἶναι ἡ λειτουργία τῆς νοερᾶς αὐτῆς ἐνεργείας; Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας διδάσκουν ὅτι ἡ νοερά ἐνέργεια ἤ νούς ὅταν λειτουργεῖ σωστά κινεῖται κυκλικῶς ὡσάν στρόφαλος, προσευχομένη ἐν κοινωνίᾳ μετά τοῦ Θεοῦ, ἐντός τῆς καρδίας του ἀνθρώπου. Στή νοσοῦσα κατάσταση ἡ ἐνέργεια αὐτή διαχέεται ἀπό τήν καρδιά καί συγχέεται μέ τόν ἐγκέφαλο καί τά νοηματά του μέ ἀποτέλεσμα νά προκαλεῖτε ὁ σκοτασμός, κατά τούς Πατέρες, του νοός. Αὐτή εἶναι καί ἡ αἰτία διά τήν ὁποία ὁ πεπτωκώς ἄνθρωπος δέν αἰσθάνεται καί δέν γνωρίζει τήν διάκριση μεταξύ τῶν παραλλήλως λειτουργουσῶν ἐνεργειῶν τῆς ψυχῆς, τῆς λογικῆς καί τῆς καρδιακῆς ἤ νοερᾶς. Ὁ νούς εἶναι ἐσκοτισμένος καί οἱ ἐνέργειές του ἔχουν συγχωνευθεῖ μέ τά πάθη καί τήν λογική μέ ἀποτέλεσμα νά κατευθύνεται ἀπό τά πάθη. Παρόμοιο συμπέρασμα ἔχουν ἐξάγει καί οἱ Εὐρωπαίοι ἐπιστήμονες ψυχαναλυτές καί ἱδιαίτερα ὁ Sigmund Freud καί οἱ ὀπαδοί του μέ τήν ἀνακάλυψη ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ἐξαντλεῖται εἰς τήν διάνοια, ἀλλά ὑπάρχει καί αὐτό τό ὁποίο ὠνόμασαν, οἱ ἐν λόγῳ ἐρευνητές, ὑποσυνείδητο στό ὁποίο ὑπάρχουν κεκρυμμένες ὄψεις ἤ ἐμπειρίες τῆς ἀνθρωπίνης νοήσεως οἱ ὁποῖες ἐπηρεάζουν τίς κρίσεις καί τίς συμπεριφορές τῶν ἀνθρώπων. Κατά τούς ψυχαναλυτές οἱ κεκρυμμένες αὐτές ὄψεις δημιουργοῦνται ἀπό τίς ὑποπιεσθείσες φυσικές τάσεις οἱ ὁποῖες ἦταν ἤ εἶναι ἀντίθετες πρός τίς ἠθικές καί κοινωνικές ἀρχές τοῦ περιβάλλοντος στό ὁποῖο ζοῦν. Αὐτό ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τήν δημιουργία ἀνωμάλων ψυχικῶν καταστάσεων οἱ ὁποῖες θεραπεύονται διά τῆς φανερώσεως καί ἀπελευθερώσεως τῶν ὑποπιεσθεισῶν φυσικῶν αὐτῶν τάσεων.
viaΤό θέμα, ἀγαπητοί , εἶναι ὅτι ὅταν ταυτίζωμε τήν Ὀρθόδοξη Πίστη μέ μία δική μας ἀντίληψη περί Θεοῦ καί κόσμου τότε αὐτό λέγεται Θρησκεία. Αὐτή ἡ ταύτισις τοῦ ἀκτίστου μέ κάθε κτιστό καί ἀνθρώπινο ἐπινόημα εἶναι καί τό θεμέλιο τῆς λατρείας τῶν εἰδώλων. Αὐτό εἶναι ἡ θρησκεία!
Τό ἐρώτημα λοιπόν πού προκύπτει εὐθύς ἀμέσως εἶναι, ἐάν μποροῦμε νά κατατάξουμε τήν Ὀρθοδοξία στίς θρησκεῖες. Εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία θρησκεία; Ναί ἤ ὄχι; Ἡ ἄποψις τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως περί τοῦ θέματος εἶναι ἡ ἐξής: Ἡ θρησκεία εἶναι νόσος. Καί ὄπως κάθε νόσος, ἔτσι κί αὐτή χρειάζεται τήν κατάλληλη θεραπεία γιά νά καταπολεμηθεῖ. Ὅταν λοιπόν ἕνας Ὀρθόδοξος, ὑποτίθεται, Χριστιανός ἔχει ἱδίαν ἀντίληψιν περί Θεοῦ τότε αὐτός κατασκευάζει ἐντός του μία ἐντελῶς δική του θρησκεία. Αὐτό σημαίνει ὅτι νοσεῖ. Θά ἤθελα στό σημεῖο αὐτό νά ἀναφέρω ἕνα παράδειγμα.
Στήν ἐνότητα, Που στη βιβλο υπαρχει αποδειξη για την υπαρξη του Θεου (της) ; , ἀναφέρει ὁ «ίδιος» ὅτι ἡ βίβλος «δεν αναφερει πουθενα εστω τα ελαχιστα λογικα επιχειρηματα για να αποδειξει οτι υπαρχει αυτος ο Θεος στον οποιο αναφερεται». Δηλαδή περίμενε τρόπον τινά ὁ ἀγαπητός «ίδιος» κάπου ἐκεῖ μέσα στήν Γραφή νά ὑπάρχει καί κάποια μαθηματική ἐξίσωση πού ἀποτέλεσμά της νά βγάζει τό «Θεός»;
Πολλοί νομίζουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει μόνον λογική. Δέν εἶναι ὅμως ἔτσι! Ὅλη ἡ παράδοσις τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη μέχρι καί τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας διδάσκει ὅτι στόν χῶρο τῆς φυσικῆς καρδιᾶς λειτουργεῖ κάτι, αὐτό τό «κάτι» τό ὠνόμασαν «νοῦ» ἤ «νοερά ἐνέργεια». Ἡ νοερά αὐτή ἐνέργεια εἶναι μία καί μόνη ἐνέργεια τῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία στόν μέν ἐγκέφαλο λειτουργεῖ ὡς λογική, ἡ ἴδια ὅμως λειτουργεῖ συγχρόνως καί στήν καρδία ὡς νοῦς.
Γιά νά συνοψίσουμε: Ὁ ἄνθρωπος ἔχει δύο γνωστικά κέντρα. Τό ἕνα εἶναι ὁ νοῦς ἤ νοερά ἐνέργεια πού λειτουργεῖ στό χῶρο τῆς φυσικῆς καρδιᾶς, πού εἶναι τό κατάλληλο ὄργανο γιά νά δεχθεῖ τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, καί τό ἄλλο εἶναι ἡ λογική, πού γνωρίζει τόν αἰσθητό κόσμο πού μᾶς περιβάλλει. Ἐδῶ λοιπόν βρίσκεται καί ὅλη ἡ οὐσία τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως.
Στό ὅτι αὐτή ἡ ἐνέργεια νοσεῖ καί δέν λειτουργεῖ ἤ ὑπολειτουργεῖ μέ ἀποτέλεσμα νά ὑπάρχει ἕνα τρόπον τινά «βραχυκύκλωμα» μεταξύ τῆς νοερᾶς ἐν τῇ καρδία ἐνεργείας καί τοῦ ἐγκεφάλου. Ἕτσι τά νοήματα τοῦ ἐγκεφάλου, πού εἶναι ὅλα ἀπό τό περιβάλλον, γίνονται νοήματα τῆς νοερᾶς ἐνεργείας ῥιζωμένη πάντοτε στήν καρδιά. Ἔτσι ὁ πάσχων γίνεται δοῦλος τοῦ περιβάλλοντός του. Μέ τόν τρόπο αὐτό συγχέει τά νοήματα αὐτά τοῦ ἐγκεφάλου του μέ τόν θεό ἤ τούς θεούς του.
Τι πρέπει να κάνει ενας άνθρωπος του οποίου ο νους υπολειτουργεί για να είναι ορθόδοξος;
Ἡ ἐρώτησή σου αὐτή εἶναι τό ζουμί τῆς ὑπόθεσης. Βέβαια θά ἔπρεπε νά προηγηθεῖ τοῦ ἐρωτηματός σου αὐτοῦ ἕνα ἄλλο ἐρώτημα. Ποιά εἶναι ἡ λειτουργία τῆς νοερᾶς αὐτῆς ἐνεργείας; Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας διδάσκουν ὅτι ἡ νοερά ἐνέργεια ἤ νούς ὅταν λειτουργεῖ σωστά κινεῖται κυκλικῶς ὡσάν στρόφαλος, προσευχομένη ἐν κοινωνίᾳ μετά τοῦ Θεοῦ, ἐντός τῆς καρδίας του ἀνθρώπου. Στή νοσοῦσα κατάσταση ἡ ἐνέργεια αὐτή διαχέεται ἀπό τήν καρδιά καί συγχέεται μέ τόν ἐγκέφαλο καί τά νοηματά του μέ ἀποτέλεσμα νά προκαλεῖτε ὁ σκοτασμός, κατά τούς Πατέρες, του νοός. Αὐτή εἶναι καί ἡ αἰτία διά τήν ὁποία ὁ πεπτωκώς ἄνθρωπος δέν αἰσθάνεται καί δέν γνωρίζει τήν διάκριση μεταξύ τῶν παραλλήλως λειτουργουσῶν ἐνεργειῶν τῆς ψυχῆς, τῆς λογικῆς καί τῆς καρδιακῆς ἤ νοερᾶς. Ὁ νούς εἶναι ἐσκοτισμένος καί οἱ ἐνέργειές του ἔχουν συγχωνευθεῖ μέ τά πάθη καί τήν λογική μέ ἀποτέλεσμα νά κατευθύνεται ἀπό τά πάθη. Παρόμοιο συμπέρασμα ἔχουν ἐξάγει καί οἱ Εὐρωπαίοι ἐπιστήμονες ψυχαναλυτές καί ἱδιαίτερα ὁ Sigmund Freud καί οἱ ὀπαδοί του μέ τήν ἀνακάλυψη ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ἐξαντλεῖται εἰς τήν διάνοια, ἀλλά ὑπάρχει καί αὐτό τό ὁποίο ὠνόμασαν, οἱ ἐν λόγῳ ἐρευνητές, ὑποσυνείδητο στό ὁποίο ὑπάρχουν κεκρυμμένες ὄψεις ἤ ἐμπειρίες τῆς ἀνθρωπίνης νοήσεως οἱ ὁποῖες ἐπηρεάζουν τίς κρίσεις καί τίς συμπεριφορές τῶν ἀνθρώπων. Κατά τούς ψυχαναλυτές οἱ κεκρυμμένες αὐτές ὄψεις δημιουργοῦνται ἀπό τίς ὑποπιεσθείσες φυσικές τάσεις οἱ ὁποῖες ἦταν ἤ εἶναι ἀντίθετες πρός τίς ἠθικές καί κοινωνικές ἀρχές τοῦ περιβάλλοντος στό ὁποῖο ζοῦν. Αὐτό ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τήν δημιουργία ἀνωμάλων ψυχικῶν καταστάσεων οἱ ὁποῖες θεραπεύονται διά τῆς φανερώσεως καί ἀπελευθερώσεως τῶν ὑποπιεσθεισῶν φυσικῶν αὐτῶν τάσεων.
