Πριν πούμε οτιδήποτε, πρέπει να ορίσουμε τι ακριβώς εννοούμε, όταν αποκαλούμε κάποιον άθεο.
Βέβαια, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, όταν χαρακτηρίζει κάποιον ως άθεο, εννοεί πως είναι άπιστος!
Για να δούμε όμως; Είναι έτσι τα πράγματα;
Στην Ελληνική γλώσσα, (πού είναι η πιο άρτια, η πιο ολοκληρωμένη γλώσσα πού γεννήθηκε ποτέ), το “α” στην αρχή μίας λέξεως, είναι αρνητικό, δηλαδή, δηλώνει άρνηση, γι’ αυτό όταν λέμε “αδύνατον”, εννοούμε πώς αυτό το οποίο μας ζητείται δεν είναι δυνατόν, δεν μπορεί να γίνει. Εκτός όμως από την άρνηση, μπορεί να δηλώνει και στέρηση, όπως λέμε για παράδειγμα “αγνοώ”, το οποίο σημαίνει δεν γνωρίζω!
Στην περίπτωσή μας τώρα, το “α” στον ορισμό “άθεος” είναι στερητικό και σημαίνει μη θεός! Δηλαδή, όποιος προσδιορίζεται ως άθεος, δηλώνει πώς δεν υπάρχει Θεός, δηλώνει ότι δεν δέχεται, ούτε πιστεύει στην ύπαρξη μίας τέτοιας οντότητας!
- Περίμενε λίγο, γιατί οι περισσότεροι απ’ όσους γνωρίζω είναι θρησκόληπτοι και κάπου πιστεύουν! Θα ήθελα όμως να ήξερα, είναι δυνατόν να υπάρχει κάποιος ο οποίος να δηλώνει άθεος και να μην πιστεύει σε μία ανώτερη δύναμη;
- Φυσικά υπάρχει και δεν είναι μόνο ένας, είναι πολλοί! Μόνο πού όλοι όσοι δηλώνουν άθεος, ανήκουν σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες κατηγορίες, επιβεβαιώνοντας έτσι και σε αυτή την περίπτωση τον Νόμο!
- Δηλαδή;
- Συνειδητοποιημένα άθεος, είναι μόνο ένας Θεός, επειδή όπως καταλαβαίνεις ένας Θεός, είναι αδύνατον να δεχτεί, ή να πιστεύει σε κάποιον άλλο Θεό εκτός από τον εαυτό του!
- Ο άλλος; Ποιός άλλος υποστηρίζει πώς είναι άθεος;
- Ο βλάξ!
Η πίστη, είναι μία ανάγκη τού ανθρώπου και μάλιστα επιτακτική, προκειμένου να φορτώσει σε κάποιον άλλο τα προβλήματά του εκείνα, τα οποία είτε δεν μπορεί να λύσει, ή δεν μπορεί να καταλάβει τι τα δημιουργεί!
Αποθέτει τις ελπίδες και τις προσδοκίες του σε κάτι πιο δυνατό από αυτόν, ώστε αυτό το κάτι, να τού δημιουργήσει ευνοϊκές προϋποθέσεις σε πράγματα πού δεν μπορεί να κάνει ο ίδιος, λόγω άγνοιας, είτε φόβου, είτε διότι είναι ανίκανος τόσο για το καλό, όσο και το κακό!
Τέλος, επειδή η άγνοια γεννά τον φόβο, ο άνθρωπος σε όλη την διάρκεια της πορείας του, (από την στιγμή πού εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην γη, μέχρι σήμερα), θεωρούσε και θεωρεί θεόπεμπτα τα φαινόμενα, τις καταστάσεις, ή τα πράγματα εκείνα, τα οποία δεν γνωρίζει, με αποτέλεσμα να τα φοβάται!
Για παράδειγμα, στη διάρκεια της αρχέγονης περιόδου, όταν εμφανίστηκε στην γη, ο άνθρωπος φοβούμενος τις αστραπές και τούς κρότους των κεραυνών, (επειδή αγνοούσε την προέλευσή τους), τα θεοποίησε!
Ταυτόχρονα, άρχισε να θεοποιεί και τα ζώα, άλλα επειδή τα φοβόταν και άλλα, διότι του “έδειχναν τον δρόμο” για να βρει ευκολότερα την τροφή του!
Με το πέρασμα των αιώνων, άρχισε σιγά-σιγά να μαθαίνει για τα όσα φοβόταν, με αποτέλεσμα να τα απομυθοποιεί και φυσικά, άρχισε να τα γκρεμίζει από την θεϊκή υπόσταση πού τα είχε ανεβάσει!
Η απάντηση όμως πού έδινε σε ένα ερωτηματικό πού τον απασχολούσε, του γεννούσε “δέκα” καινούργια ερωτηματικά, οπότε η απομυθοποίηση ενός θεού, γεννούσε δέκα καινούργιους!
Σε κάθε σημείο τού πλανήτη, η νοητική ανάπτυξη του ανθρώπου, ήταν και είναι διαφορετική!
- Και πού οφείλεται αυτή η διαφορετική νοητική ανάπτυξη;
- Σε ένα ολόκληρο πλέγμα παραμέτρων!
- Δηλαδή, μπορείς να μου πεις μερικές;
- Μία από τις πιο σημαντικές παραμέτρους, είναι τα συναισθήματα πού έχει το αρσενικό, την ώρα πού ζευγαρώνει με το θηλυκό για να τεκνοποιήσει, όπως φυσικά, το ίδιο σημαντικό είναι και το αντίθετο!
Οι συνθήκες ζωής, μέσα στις οποίες μεγάλωσαν οι γονείς, όπως για παράδειγμα οι κλιματολογικές συνθήκες και ο τόπος διαμονής, οι ασθένειες, η διατροφή, η υγιεινή και η σεξουαλική συμπεριφορά τους, είναι εξ’ ίσου σημαντικές παράμετροι και παίζουν καταλυτικό ρόλο στην νοητική υπόσταση πού θα έχουν τα παιδιά τους!
Πέρα όμως από την προγενέστερη ζωή των γονιών, (δηλαδή πριν γεννήσουν τα παιδιά τους), ιδιαίτερη βαρύτητα έχουν οι αποφάσεις και η κατοπινή συμπεριφορά τους!
Με άλλα λόγια, η νοητική ανάπτυξη των παιδιών, θα εξαρτηθεί ακόμα από τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις τους, τις κλιματολογικές συνθήκες, τις παιδικές ασθένειες, καθώς και από τα ιάματα πού τούς χορηγήθηκαν!
Βεβαίως, καταλυτικό ρόλο παίζει η διατροφή και το ευρύτερο περιβάλλον τους!
Επίσης, ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες τον οποίο επίτηδες άφησα για το τέλος, είναι το μέγεθος της προσοχής και της αγάπης, με την οποία αντιμετωπίστηκε ένας άνθρωπος, στην διάρκεια της βρεφικής και παιδικής του ηλικίας!
- Μπορεί να σε ρώτησα εγώ, για τις παραμέτρους πού διαμορφώνουν την νοημοσύνη ενός παιδιού, όμως τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα πιστεύω και τις αντιλήψεις ενός ανθρώπου;
- “Όλα αυτά” όπως τα χαρακτήρισες, μαζί με τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις πού έχει κάθε άνθρωπος ως ενήλικας πλέον και αφού προσθέσουμε τις πιέσεις πού ασκούνται από ηγέτες και ηγετίσκους, καθώς και τις πιέσεις από άλλους λαούς, ωθούν στην δημιουργία των διαφόρων πιστεύω και θεών, για κάθε λαό!
Ο φόβος, “όλα αυτά” όπως τα είπες και οι πιέσεις από το περιβάλλον, οδήγησαν τον άνθρωπο από την στιγμή πού εμφανίστηκε στην γη, να θεοποιεί τα αντικείμενα τού φόβου του, (στοχεύοντας στο να τα εξευμενίσει) και μέχρι τώρα πού μιλάμε, εξακολουθεί να γίνεται το ίδιο με ελάχιστες διαφοροποιήσεις!
Στη συνέχεια, όταν τα προβλήματα του ανθρώπου έγιναν ανθρωποκεντρικά, δηλαδή, άρχισαν να του δημιουργούν προβλήματα “γείτονες” τους οποίους δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει, ή κάποιοι “πανίσχυροι” εισβολείς, άλλαξαν και οι θεοί του!
Κατόπιν, όταν ξεπέρασε τους φόβους του για τους “κακούς” γείτονες και τους “πανίσχυρους” εισβολείς, τα ερωτήματά του έγιναν υπαρξιακά και ο φόβος του ήταν πλέον, τι γίνεται ο ίδιος μετά τον θάνατό του; Υπάρχει, ή απλώς πεθαίνει και τέλος, αφανίζεται;
Έτσι λοιπόν, αναβαθμίζει για μία ακόμα φορά τους θεούς του, οι οποίοι εμφανίζονται πλέον ως αθάνατοι και παντοδύναμοι, ούτως ώστε να του προσφέρουν την αθανασία και να τον προστατεύσουν μετά τον φυσικό του θάνατο, μια και δεν μπορεί να τον αποτρέψει!
Εκείνο όμως πού κάνει τον άνθρωπο να τρέμει από τον φόβο του, είναι το τι συμβαίνει μετά τον θάνατο και τι θα συναντήσει εκεί, εφ’ όσον υπάρχει αυτό το μετά!
- Δηλαδή;
- Δεν έχει δηλαδή! Πρόκειται για ένα ακόμα σημείο, στο οποίο κάνει μία θεαματική εμφάνιση η άγνοια με τούς φόβους πού την συνοδεύουν και φυσικά, πηγάζουν από την αδυναμία μας να δούμε την γνώση!
Ο κάθε λαός προσαρμόζει την θρησκεία του, (τόσο την σημερινή, όσο και την οποιαδήποτε μελλοντική, εφ’ όσον υπάρξει τέτοια), σύμφωνα με την νοημοσύνη του, εκ της οποίας απορρέουν οι παραδόσεις, οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις και η νοοτροπία του!
Αυτές οι συνιστώσες, είναι ο καθοριστικός συντελεστής της θρησκευτικής συμπεριφοράς ενός λαού, ή ενός ατόμου!
Έτσι εξηγείται και το γεγονός, να παρατηρούμε το ίδιο πιστεύω, (γιατί κάθε θρησκεία είναι ένα πιστεύω), να διαφοροποιείται σε τόσο μεγάλο βαθμό από λαό σε λαό και από άτομο σε άτομο, σε σημείο, να θεωρεί ο ένας τον άλλον αιρετικό!
- Δηλαδή αν κατάλαβα καλά, θέλεις να πεις ότι κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του μοναδικό θεό, πού είναι διαφορετικός από κάθε άλλου ανθρώπου, ακόμα και αν έχουν τα ίδια πιστεύω;
- Η περιγραφή σου ήταν θαυμάσια, παραστατικότατη!
- Άρα, σύμφωνα με τα λεγόμενά σου, δεν υπάρχει τίποτε το αντικειμενικό!
- Έτσι είναι! Μπορείς όμως να μου πεις, τι είναι αυτό πού σε εκπλήσσει;
Δεν υπάρχει τίποτε το οποίο να είναι αντικειμενικό, (ούτε έννοια, ούτε λόγος, ούτε αντικείμενο), αδιάφορο με το τι ισχυρίζεται ο οιοσδήποτε, όποιος και αν είναι αυτός!
Δύο ή περισσότεροι άνθρωποι, μπορεί να χρησιμοποιούμε την ίδια λέξη για να ορίσουμε ένα αντικείμενο, πλην όμως, ο κάθε ένας μας εννοεί κάτι διαφορετικό!
- Μπορείς να επεκταθείς λίγο περισσότερο σε αυτό;
- Όταν αναφέρεις για παράδειγμα κάποιο είδος μουσικής, εσύ μπορεί να εννοείς την έκσταση πού σου προσφέρει αυτό το είδος, ενώ εμένα έρχεται στο μυαλό μου με την αναφορά σου, ένα είδος μουσικής πού το ακούω ευχάριστα, και ένας τρίτος “ανατριχιάζει”, γιατί το είδος αυτό το αντιλαμβάνεται ως ηχορύπανση!
Θα σου φέρω ακόμα ένα παράδειγμα: Εάν υποθέσουμε ότι συναντάμε σήμερα τρείς γνωστούς μας και μας ενημερώνουν και οι τρείς, ότι αγόρασαν καινούργιο αυτοκίνητο, δεν είναι αντικειμενικοί;
- Προφανώς!
- Και όμως! Ο ένας στο βάθος του μυαλού του, με το καινούργιο αυτοκίνητο φαντάζεται και εννοεί πώς θα γίνει “σούπερ” γκόμενος και οι γυναίκες θα περιμένουν στην ουρά γι’ αυτόν!
Ο δεύτερος, φαντάζεται και εννοεί, ότι τώρα θα ανέλθει κοινωνικά και θα τον βλέπει με “άλλο μάτι” η κυρά Καλή και ο κύριος Ονούφριος ο γείτονάς του!
Όσο για τον τρίτο, σκέπτεται ότι τώρα θα πηγαίνει γρηγορότερα στην εργασία σου, σε λιγότερο χρόνο, με λιγότερη ταλαιπωρία, οπότε θα ξεκουράζεται περισσότερο!
- Ναι, αλλά το γεγονός είναι, πώς όλοι αυτοί πήραν καινούργιο αυτοκίνητο, άρα, είναι αντικειμενικό!
- Σύμφωνοι, αλλά πρόσεξε κάτι, πήραν καινούργιο αυτοκίνητο για διαφορετικό λόγο και κατά συνέπεια, θα υπάρχει διαφορετικό αποτέλεσμα!
- Δηλαδή;
- Ο πρώτος γνωστός μας, ενδεχομένως να γίνει ένας ενοχλητικός φιγουρατζής, ο οποίος ίσως κάποια στιγμή να το πληρώσει πολύ ακριβά, με την εμπλοκή του σε κάποιο αυτοκινητιστικό “ατύχημα”!
Τον δεύτερο γνωστό μας, το καινούργιο αυτοκίνητο ίσως να τον βοηθήσει να ξεπεράσει το αίσθημα κατωτερότητας, το οποίο αισθάνεται απέναντι στους γείτονές του!
Ο τρίτος γνωστός μας, απλά είδε το νέο του αυτοκίνητο έτσι όπως είναι! Το είδε σαν ένα εργαλείο, πού θα τον βοηθήσει να κερδίσει λίγο χρόνο περισσότερο!
Εφ’ όσον λειτουργήσουμε με αυτήν τη λογική, δηλαδή, ότι κάθε άνθρωπος σκέπτεται και ενεργεί μοναδικά, (πράγμα πού είναι Νόμος, για περισσότερες λεπτομέρειες, βλέπε Νόμος και κανόνες) και αναλύσουμε την συμπεριφορά κάθε λαού, θα διαπιστώσουμε από αυτή την έρευνα, ότι κάθε λαός, σκέπτεται, αντιλαμβάνεται και ενεργεί διαφορετικά από όλους τους άλλους!
Βέβαια, το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους πού απαρτίζουν έναν λαό! Έτσι από νομό σε νομό, έχουμε διαφορά στον τρόπο σκέψεως, την αντίληψη και την συμπεριφορά των κατοίκων, όπως έχουμε διαφορές από πόλη σε πόλη και από γειτονιά σε γειτονιά, για να φτάσουμε τελικά στο άτομο, στο οποίο μετά από όλη αυτή την έρευνα, θα διαπιστώσουμε πολύ εύκολα, πώς η νοημοσύνη του είναι μοναδική!
Επομένως κάθε άνθρωπος, αντιλαμβάνεται και “στέκεται” διαφορετικά απέναντι σε οποιαδήποτε ιδέα, σκέψη, θρησκεία, ή αντικείμενο!
Μετά τα όσα είπαμε, επανερχόμενοι στο κυρίως θέμα μας, συμπεραίνουμε πλέον ότι ο κάθε θεός ή διάβολος τον οποίο φαντάζεται και “δημιουργεί” ο κάθε ένας από εμάς, διαφέρει από τον θεό ή τον διάβολο, οποιουδήποτε άλλου!
- Σε διακόπτω και πάλι, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν κατάλαβα καλά! Θέλεις να πεις, ότι κάθε ένας μας πιστεύει σε διαφορετικό Θεό;
- Τελικά, κατάλαβες πολύ καλά! Μάλιστα αυτό πού πιστεύει ο ένας, έχει τόση απόσταση από τα πιστεύω του άλλου, όση απόσταση χωρίζει και την νοημοσύνη τους!
- Ναι, αλλά εγώ βλέπω, ότι σήμερα οι άνθρωποι είναι ομαδοποιημένοι περισσότερο από κάθε άλλη εποχή και συνασπίζονται πίσω από μία θρησκεία, ή πίσω από κάποια ομάδα, είτε αθλητική είναι αυτή, είτε κοινωνική (πολιτική)! Αυτό, δεν είναι δείγμα, ότι καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον;
- Ο κύριος λόγος για την ομαδοποίηση, πού εμφανίζει να έχει τεράστιες διαστάσεις στην εποχή μας, είναι πώς οι άνθρωποι αισθάνονται αδύναμοι, γι’ αυτό συνασπίζονται, προκειμένου να νοιώσουν ότι δεν είναι μόνοι και αδύναμοι! Ο δεύτερος μεγάλος λόγος αυτής της ομαδοποίησης, είναι η μοναξιά, η οποία γεννάται από την άγνοια, “παιδί της οποίας” είναι και η αδυναμία. Πλην όμως η μοναξιά, είναι ο μεγαλύτερος φόβος των ανθρώπων!
Αυτός ο φόβος πού διακατέχει την μεγάλη πλειοψηφία, πηγάζει από το γεγονός, πώς ο άνθρωπος όταν μένει μόνος, έρχεται σε επαφή με τον εαυτό του!
- Δηλαδή, φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας;
- Ακριβώς! Και τον μόνο πού φοβόμαστε, είναι ο εαυτός μας, επειδή “όταν μας βάλει μπροστά” και αρχίσει να μας κατηγορεί, είναι αμείλικτος και όπως καταλαβαίνεις δεν μπορούμε με τίποτε να τον κοροϊδέψουμε, κάτι πού μπορούμε λίγο ή πολύ να το κάνουμε με οποιονδήποτε άλλον!
Φυσικά, υπάρχουν μερικοί ανάμεσά μας, οι οποίοι όταν μένουν μόνοι με τον εαυτό τους, αγαλλιάζει το είναι τους!
Κάποιοι άλλοι, αυτές τις στιγμές άλλοτε τις θεωρούν απολαυστικές και άλλοτε μαρτύριο!
Για όλους τούς υπόλοιπους, είναι αρκετή η σκέψη μίας και μόνο τέτοιας στιγμής, για να μάς “παγώσει το αίμα”! Μία αντίδραση απόλυτα λογική, αφού δεν γνωρίζουμε καθόλου τον εαυτό μας!
Επομένως, είναι απολύτως φυσιολογικό να τρέμουμε αυτήν τη στενή επαφή με έναν άγνωστο, ο οποίος την μία στιγμή εμφανίζεται ως ένα πανίσχυρο και άτρωτο όν και την άλλη, μετατρέπεται σε μία αξιολύπητη και ανίσχυρη οντότητα!
Το αποτέλεσμα αυτής της ανασφάλειας, μας ωθεί οτιδήποτε σκεφτούμε ή κάνουμε, να σπεύσουμε να το δημοσιοποιήσουμε (κάτι πού και αυτό το φοβόμαστε), αλλά παρακάμπτουμε αυτόν το φόβο, διότι επικρατεί η ανάγκη μας να μας επιβεβαιώσουν οι άλλοι την αξία μας!
Εδώ, δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι διαφορετικό, διότι δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, με άλλα λόγια δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας και όταν δεν γνωρίζεις κάτι, είναι αδύνατον να το εμπιστευτείς!
- Μήπως δίνεις πολύ μεγαλύτερη σημασία στην αυτογνωσία, από όση της αξίζει;
- Απεναντίας, η αυτογνωσία είναι το πάν! Διότι εάν δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου, δεν έχεις καμία βάση για να πατήσεις και αν δεν πατάς σε στέρεο έδαφος, είσαι μετέωρος, αισθάνεσαι εντονότατη ανασφάλεια και ότι άλλο συνεπάγεται αυτή η κατάσταση!
Αντιλαμβανόμαστε γιατί ένας άνθρωπος γίνεται μέλος σε κάποια ομάδα; Αναζητάει ασφάλεια, σιγουριά και επιβεβαίωση της αίολης προσωπικότητάς του!
- Δηλαδή, πρέπει να μορφωθούμε και να πάμε όλοι μας στο πανεπιστήμιο, για να μην αισθανόμαστε ανασφαλείς;
- Θα ήταν επιεικώς ανόητο, να ισχυριστεί κάποιος πώς η ανασφάλεια είναι χαρακτηριστικό των “αμόρφωτων”!
Απεναντίας, περισσότερο από ποτέ, βλέπουμε σήμερα ότι και η “επιστήμη” έχει μετατραπεί σε μία ομάδα πού προσφέρει “ασφάλεια” και αλλοίμονο στον αμφισβητία, πού θα αρνηθεί το αλάθητο των συνασπισμένων και γεμάτων ανασφάλεια μελών της!
Εάν είχαμε αρκετή ευφυΐα, για να καταλάβουμε την ζημιά πού κάνουμε όταν προσπαθούμε να επιβάλλουμε τις θέσεις και τα πιστεύω πού έχουμε στους άλλους, θα αναθεωρούσαμε πολλά πράγματα, το πιο σημαντικό των οποίων θα ήταν, να μην ανοίγει κανένας εύκολα το στόμα του για να μιλήσει!
- Μα όλα όσα έχεις αναφέρει μέχρι τώρα, είναι απόλυτα! Δηλαδή στην ουσία, προτείνεις να επιβληθούν!
- Παρ’ ότι έχεις δίκιο, εν τούτοις κάνεις λάθος, επειδή σού διαφεύγει μία “λεπτομέρεια” και αυτή η “λεπτομέρεια” είναι ο Νόμος!
Ο Νόμος, ίσως να είναι το μοναδικό πράγμα πού πρέπει να μελετήσουμε, να καταλάβουμε και να κατανοήσουμε, αφού είτε μάς αρέσει είτε όχι, είμαστε όλοι “σκλαβωμένοι” και λειτουργούμε σύμφωνα με αυτόν, ακριβώς επειδή είναι απόλυτος, πού σημαίνει, πώς δεν εξαιρείται τίποτε και κανένας!
Επομένως, οποιαδήποτε προτροπή έχει να κάνει με τον Νόμο, επειδή τον υποκείμεθα θέλουμε δεν θέλουμε, όχι μόνο δεν κάνει κακό, αντιθέτως, θα μας εξασφαλίσει μακροημέρευση και ευημερία!
Για να καταλάβεις τι εννοώ, φαντάσου ένα δένδρο πού το “κτυπά” ο άνεμος! Όσο το δένδρο ακολουθεί την φορά τού ανέμου, λυγίζοντας τα κλαδιά και τον κορμό του, δεν θα πάθει τίποτε! Αν όμως θελήσει να αντισταθεί και προβάλλει την δύναμή του μένοντας αλύγιστο, ο άνεμος θα το ξεριζώσει!
Κάτι ανάλογο, συμβαίνει και με την οποιαδήποτε ομάδα, πού σχετίζεται με οποιουδήποτε είδους πιστεύω.
Αν κάποιο μέλος ή κάποιος τρίτος, κάνει το λάθος να αμφισβητήσει την “πίστη, ή την ορθότητα των απόψεών τους”, ξεσηκώνει όλα τα μέλη εναντίον του, διότι αισθάνονται να απειλείται η ασφάλειά τους, αισθάνονται να απειλείται η “δύναμη” την οποία τους προσφέρει η ομάδα! Και όπως είπαμε προηγουμένως, η πλειοψηφία των ανθρώπων φοβάται και “τρέμει” την αδυναμία και την μοναξιά!
Συνεπώς εάν κάνει το λάθος κάποιος, να αμφισβητήσει την ορθότητα των απόψεων των μελών μίας ομάδας, τα μέλη της, ανεξάρτητα με το κοινωνικό ή το μορφωτικό τους επίπεδο, θα πέσουν να τον “φάνε” και θα πάνε περίπατο οι αγάπες, τα λουλούδια, η φιλαλληλία και η αλληλεγγύη!
- Μα όταν κάτι είναι λάθος, δεν πρέπει να το διορθώσουμε;
- Αυτό δεν το κατάλαβα! Με ποιά μέτρα και σταθμά μετράς εσύ το λάθος; Με τα δικά σου;
- Όχι με τα δικά μου βέβαια, με την σύμφωνο γνώμη της πλειοψηφίας του συνόλου!
- Ποιος δάσκαλος στο δίδαξε αυτό; Για “ρίξε” μία ματιά στην ανθρώπινη ιστορία και πες μου πόσες φορές είχε δίκιο η πλειοψηφία;
Πάντως για να μην κουράζεσαι, σε πληροφορώ πώς οι περιπτώσεις πού είχε δίκιο η πλειοψηφία, μετρώνται στα δάκτυλα του ενός χεριού! Για να μην σου πω, ότι το σύνολο είναι μία ανύπαρκτη έννοια, πού βρίσκεται μόνο μέσα στα μυαλά των ανθρώπων πού έχουν ψευδαισθήσεις!
- Και αν δεν έχουμε σύνολο, τότε τι υπάρχει;
- Μόνο άτομα! Το μόνο πού υπάρχει πραγματικά, είναι μοναδικά άτομα! Και στην περίπτωσή μας, θεωρείς σωστές τις “απόψεις μίας ομάδας ανθρώπων”, οι οποίοι για να έχουν ομάδα, είναι άνθρωποι πάνω κάτω της αυτής νοημοσύνης!
Εάν λοιπόν αρνηθείς να πάς με τα νερά τους και τους θεωρήσεις λάθος, (όχι διότι το λες εσύ, αλλά επειδή θα έχεις διαπιστώσει ότι όντως είναι λάθος), σε βεβαιώ κατηγορηματικά, πώς όλοι τους θα ορκίζονται ότι ο λάθος, είσαι εσύ!
- Και πώς θα το τεκμηριώσουν;
- Δεν χρειάζονται τεκμηρίωση, ούτε αποδείξεις! Από την στιγμή πού το είπε η ομάδα τους, είσαι λάθος, θεωρείσαι εχθρός, είσαι άπιστος, βέβηλος, ή οτιδήποτε άλλο αποφασίσουν ότι είσαι!
- Μα τι λες τώρα;
- Εγώ, δεν λέω τίποτε περισσότερο από αυτό πού θα συμβεί, όταν εσύ θελήσεις με το σωστό, (το οποίο έτσι και αλλιώς δεν μπορούν να καταλάβουν), να “καταστρέψεις την ασφάλειά τους”! Γι’ αυτό θα κάνουν ότι μπορούν να το αποτρέψουν, αλλάζοντας εσένα, ή με το καλό είτε με το κακό!
Αυτά τα λίγα πού είπαμε μέχρι τώρα, πιστεύω να σε κάνουν να καταλάβεις γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι πού να είναι μεν “ανώτερο” από εμάς, αλλά ταυτόχρονα, πρέπει να είναι και “προσιτό” στα νοητικά μας μέτρα!
Όσο υψηλότερη νοημοσύνη διαθέτει ένας άνθρωπος, τόσο περιορίζεται η διάθεσή του να μιλήσει, προκειμένου να πείσει τον οιονδήποτε για το ιδανικό των θέσεων, ή των γνώσεών του!
Όποτε όμως αποφασίσει να συζητήσει, διακρίνεται για την σαφήνεια των λόγων του και την έλλειψη φανατισμού!
Αντιθέτως, όσο μεγαλύτερη είναι η ανασφάλεια κάποιου, άλλη τόση είναι και η αοριστία τού λόγου του, η ειρωνεία, ο φανατισμός και η επιθετικότητα, (φυσικά, εκεί πού είναι σίγουρος ότι δεν θα έχει συνέπειες)!
Επίσης, ένας ανασφαλής όσο “ανεβαίνει” στην ιεραρχία της ομάδος, έχει ανάλογο φέρσιμο και σε οποιονδήποτε ομοϊδεάτη μέσα από την ίδια του την ομάδα, εάν αυτός “έχει το θράσος” να διαφωνήσει μαζί του!
Όπως βλέπεις για έναν ανόητο και ως εκ τούτου ανασφαλή, τού είναι αδιανόητο να μην υπάρχει πανομοιότυπη σκέψη με την δική του! Όσο για την διαφορετική θέαση των πραγμάτων, δεν το συζητάμε, δεν μπορεί να την δεχτεί με τίποτε!
Η πεποίθηση την οποία έχουμε “υιοθετήσει”, πώς όλοι είναι ικανοί να κάνουν ότι και εμείς, ή πώς όλοι μπορούν να καταλάβουν κάτι, εφ’ όσον μπορώ να το καταλάβω εγώ, οδηγεί την πλειοψηφία των ανθρώπων στην σκέψη, πώς εάν όλοι συμφωνούν μαζί μου, τότε, εγώ είμαι ο σωστός και κατά συνέπεια αλάνθαστος!
Το επόμενο βήμα, ήταν όλοι οι προβληματικοί και ανασφαλείς άνθρωποι να συγκροτηθούν σε ομάδες, (πολιτικές, θρησκευτικές, κ.λ.π.), με στόχο να νοιώσουν και αυτοί δυνατοί και να ανεβάσουν την αυτοεκτίμησή τους!
Η εγωιστική και σαφώς εσφαλμένη αντίληψη, πώς όταν όλοι συμφωνούν μαζί μου σημαίνει πώς είμαι σωστός και αλάνθαστος, έκανε όλους τους οργανωμένους ανασφαλείς, επιθετικούς, με αποτέλεσμα να θέλουν να “διαφωτίσουν” τον οιονδήποτε μη οργανωμένο! Έτσι λοιπόν οι ομάδες τους, ανέλαβαν να “σώσουν” κάθε διαφωνούντα, ο οποίος αν δεν θέλει να σωθεί με το καλό, θα σωθεί διά της βίας!
Κάπως έτσι, γεννήθηκε η “περίφημη” ψυχολογία της μάζας!
Σε μία ομάδα ή σε μία διαδήλωση, με την παρότρυνση του ενός προς τον άλλον, κάθε άτομο πού μετέχει σε αυτή αισθάνεται να “ξεχειλίζει από δύναμη”, οπότε, μπορεί να προβεί σε οποιαδήποτε σχεδόν ενέργεια! Με άλλα λόγια, κάθε άνθρωπος πού μετέχει σε μία τέτοια σύναξη, φέρεται προκλητικά και επιθετικά, διότι βασίζεται στην συμπαράσταση των άλλων, ενώ αν βρισκόταν μόνος του, λόγω της άγνοιας και της ανασφάλειάς του, είναι ένα όν άτολμο, σιωπηλό και χωρίς πρωτοβουλία!
Εφ’ όσον όμως θα του δώσεις θάρρος, το εκλαμβάνει, σαν αναγνώριση της “αξίας του”; και επιτίθεται, (κυρίως σε αυτούς πού επιχείρησαν να του τονίσουν την προσωπικότητα και αν αισθανθεί ότι δεν κινδυνεύει, μπορεί να φτάσει ακόμα και στην βία), προβάλλοντας έτσι την ανασφάλεια, την άγνοια και τον φανατισμό του!
Δηλαδή, βλέπουμε μία συμπεριφορά εκ διαμέτρου αντίθετη από αυτήν του νοήμονα, ο οποίος δεν πιστεύει, ούτε δέχεται αλήθειες εξ’ αποκαλύψεως, αλλά επιθυμεί να γνωρίζει το πού, το πώς και το γιατί των πραγμάτων!
- Και πώς μπορεί να γίνει κάποιος νοήμων, ώστε να φθάσει στην Σοφία και να την κάνει κτήμα του;
- Όσοι βλέπουν επιφανειακά τον κόσμο του φαινομένου, υποστηρίζουν ότι ο οιοσδήποτε μπορεί να “κατακτήσει” την Σοφία, αντιθέτως αυτοί πού βλέπουν την πραγματικότητα, ισχυρίζονται πώς ο Σοφός γεννιέται!
- Μπορείς να το αναλύσεις περισσότερο;
- Κατ’ αρχήν και οι δύο έχουν δίκιο!
- Πώς γίνεται αυτό;
- Διότι υπάρχουν δύο νοητικές καταστάσεις, πολύ υψηλού επιπέδου! Η “αρνητική και η θετική”! Η αρνητική νοητική κατάσταση, είναι επίκτητος και μπορεί να “κατακτηθεί” μέσα από το διάβασμα, ή μετά από μία εντατική καθοδήγηση, αλλά ακόμα και με αυτό τον τρόπο, δεν μπορεί να γίνει κτήμα όλων!
Η “γνώση” αυτή είναι επίκτητη, με αποτέλεσμα όσοι την κατέχουν να γνωρίζουν μεν πάρα πολλά, αλλά δεν μπορούν να νοιώσουν τον Νόμο, οπότε, τούς διαφεύγει η Γνώση!
Η άλλη νοητική κατάσταση, είναι αποτέλεσμα ενός πνεύματος το οποίο έφτασε στην ωριμότητα μετά από ένα μακρύ ταξίδι, γι’ αυτό έχει πλήρη αντίληψη του Νόμου και είναι κάτοχος της Γνώσεως, πράγμα πού σημαίνει πώς έφθασε σχεδόν στο τέρμα του ταξιδιού, με συνέπεια να μην μπορεί να του κρυφτεί τίποτε!
Για οτιδήποτε καινούργιο, αναζητά την απόδειξη μέσα από την λογική τού Νόμου!
Σε καμία περίπτωση δεν δέχεται κάτι, επειδή το είπε ο κομιστής, ή κάποιος επώνυμος, αδιάφορο εάν είναι γνώστης ή αδαής, ή αν είναι θεός ή διάβολος! Όποιος έχει φτάσει στην νοητική ωριμότητα, δεν δέχεται δόγματα, διότι οτιδήποτε και αν είναι αυτό, το εξετάζει ο ίδιος από κάθε πλευρά και εφ’ όσον συνάδει και με τον Νόμο, τότε αποδέχεται την ορθότητά του!
Ένας νοήμων δεν ηγείται καμίας ομάδος, όπως επίσης είναι αδύνατον να τον οδηγήσει ή να τον ποδηγετήσει, ούτε ομάδα, ούτε άτομο!
Ματαιοπονεί όποιος περιμένει να τον δει να διαπληκτίζεται, προσπαθώντας να απορρίψει τις γνώσεις του συνομιλητή του, ενώ παράλληλα, δεν επιδιώκει να πείσει κανέναν, για την ορθότητα της δικής του Γνώσεως!
Στην περίπτωση πού βλέπει αντίδραση στην ομήγυρη γι’ αυτά πού λέει, (λόγω περιορισμένης αντιλήψεως), σταματά να μιλάει!
Δεν προβάλλει κανένα δόγμα, αν και γνωρίζει πολύ καλά πώς οι θέσεις του είναι ακλόνητες, (επειδή είναι απολύτως ορθές)!
- Από πού πηγάζει αυτή του η βεβαιότητα, για το απόλυτο των λεγομένων του;
- Διότι έχει την νοητική ικανότητα, να κινείται από το άπειρα μικρό, στο άπειρα μεγάλο και επιβεβαιώνει οτιδήποτε βρίσκεται ανάμεσα σε αυτά τα δύο άκρα, παραλληλίζοντάς το με κάτι το χειροπιαστό, (οτιδήποτε και αν είναι αυτό)!
Εφ’ όσον το εξεταζόμενο υποκείμενο, επιβεβαιώνεται και στον απτό κόσμο (δηλαδή, ισχύει και γι’ αυτό ο Νόμος), είναι απολύτως ορθό, οπότε το υιοθετεί, εάν όχι, παύει να ασχολείται μαζί του!
Έναν άνθρωπο αυτής της νοητικής υποστάσεως, ποτέ δεν θα τον δεις να κάνει επίδειξη γνώσεων! Αντιθέτως, όταν τον συναντήσεις, (αν μπορέσεις να τον αντιληφθείς), θα τον δεις να ακούει προσεκτικά οποιονδήποτε γνωρίζει κάτι, αδιαφορώντας για το πόσο “ψηλά” ή “χαμηλά” βρίσκεται στην εκτίμηση των ανθρώπων! Το ίδιο προσεκτικά ακούει και εκείνον, ο οποίος έχει επίγνωση πώς εκφράζει τη γνώμη του!
Ο νοήμων, ποτέ δεν θα θελήσει αυτοβούλως να αλλάξει τον κόσμο, επειδή μπορεί να το κάνει! Ο ανόητος και ο ανασφαλής, επιδιώκουν να τον αλλάξουν και γι’ αυτό δεν μπορούν!
Φυσικά, για οποιονδήποτε λόγο φέρεται όπως φέρεται ένας ανόητος άνθρωπος μέσα στη θρησκευτική, την πολιτική, ή σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα ανήκει, να περιμένεις ότι με τον ίδιο τρόπο θα φέρεται και σε κάθε άλλη κοινωνική δραστηριότητα!
Συνήθως ο ανόητος, χαρακτηρίζεται για το πάθος και τον φανατισμό του, πράγμα πού τελικώς οδηγεί στην βία, η οποία είναι το πιο συχνό και ίσως το πιο συνηθισμένο φαινόμενο της εποχής μας!
Τέλος, μία αναδρομή στην Ιστορία, θα μας υπενθυμίσει πώς οι πιο σκληροί και αιματηροί πόλεμοι, με τις πιο βάρβαρες, απάνθρωπες και βίαιες εκδηλώσεις, έγιναν στο όνομα κάποιου θεού, για το καλό της ανθρωπότητας!
Η πίστη είναι μία τεράστια δύναμη, πού λίγο πολύ την έχουμε όλοι και πηγάζει από το είναι μας! Με αυτήν τη δύναμη, μπορούμε να κάνουμε πολλά και απίστευτα πράγματα, είτε θετικά είτε αρνητικά!
Το αποτέλεσμα της πίστεως, για όσους δεν το γνωρίζουν ονομάζεται θαύμα.
Οι άνθρωποι παλαιότερα, επειδή είχαν απλή και αγνή σκέψη, ήταν πολύ πιο κοντά στη γνώση. Έλεγαν λοιπόν, ότι η πίστη μπορεί να μετακινήσει βουνά και είχαν δίκιο! Αλλά όπως συμβαίνει με όλες τις δυνάμεις, έτσι και η πίστη για να ενεργοποιηθεί, πρέπει να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις!
Στην Καραϊβική για παράδειγμα, υπάρχει μία μορφή “μαύρης” μαγείας, η οποία ονομάζεται “βουντού”. Εδώ πρέπει να πω, ότι υπάρχουν πολλές μορφές μαγείας, αλλά όλες οι μορφές μαγείας, στηρίζονται στην πίστη των ανθρώπων. Και αν θέλεις να το πω ακόμα πιο απλά, οποιαδήποτε μαγεία, τροφοδοτείται με ενέργεια από την πίστη των ανθρώπων, πού ασπάζονται αυτή την δοξασία!
Κατά συνέπεια, όταν κάποιος μάγος κάνει τις τελετουργίες του, υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις για να “πιάσουν” τα μάγια του και φυσικά οι προϋποθέσεις αυτές, ισχύουν σε όλη τη γη.
Προϋπόθεση πρώτη: ο αποδέκτης της μαγείας, πρέπει να πιστεύει στα μάγια, διαφορετικά, όσοι μάγοι και να προσπαθήσουν, δεν πρόκειται να πετύχουν τίποτε!
Προϋπόθεση δεύτερη: επειδή συνήθως δεν έρχεται ο μάγος στο σπίτι σου να τον βλέπεις να κάνει τα μαγικά του, επιβάλλεται να έρθει να σού το αναγγείλει κάποιος “πιστός”, (εντός ή εκτός εισαγωγικών)! Στο άκουσμα ότι ο “μεγάλος” μάγος σού έκανε μάγια, θα σοκαριστείς από το γεγονός και έτσι θα μπει σε λειτουργία η δύναμη της πίστης σου, με συνέπεια, το ποθούμενο από τον μάγο αποτέλεσμα, είτε πρόκειται για “καλό, είτε για κακό”!
Προϋπόθεση τρίτη: από την στιγμή πού θα σού κάνουν μάγια, (συνήθως γίνονται για να πάθεις “κακό”) και προσπαθήσεις να τα “λύσεις”, επιβάλλεται να βρεις τον μάγο πού σε “έδεσε” για να στα λύσει, είτε έναν ισάξιο ή κάποιον ανώτερό του, αλλιώς, την έβαψες!
-Δηλαδή, δεν υπάρχει τρόπος να μην πιάσουν τα μάγια;
-Φυσικά και υπάρχει! Φτάνει να μπορείς να αναταθείς πάνω από τα όρια της ανοησίας, εντός της οποίας κινείσαι και να στραφείς με την δύναμη πού ακούει στο όνομα πίστη, προς την εξύψωση της νοημοσύνης σου! Κάτι τέτοιο όμως, είναι αδύνατο για έναν άνθρωπο πού θέτει μία τέτοια ερώτηση!
Εσύ πού έχεις φτάσει την ανάγνωση του παρόντος μέχρι εδώ, δεν ανήκεις στους ανθρώπους της τρίτης προϋποθέσεως!
- Γιατί;
- Διότι οι ανήκοντες στην τρίτη προϋπόθεση, θα έχουν σταματήσει την ανάγνωση τού παρόντος από τις πρώτες αράδες, χαρακτηρίζοντάς το μάλιστα ως ηλιθιότητες και πίστεψέ με, θα έχουν δίκιο!
- Γιατί;
- Επειδή, αν βάλεις έναν ανόητο ανάμεσα σε σοφούς, ξέρεις πώς θα χαρακτηριστεί;
- Ανόητος!
- Σωστά! Εάν προσχωρήσει τώρα ένας Σοφός ανάμεσα σε ηλιθίους, ξέρεις πώς θα τον χαρακτηρίσουν;
- Είναι προφανές! Θα τον χαρακτηρίσουν έξυπνο!
- Λάθος! Θα τον αποκαλέσουν ηλίθιο!
- Πώς είναι δυνατόν να τον αποκαλέσουν ηλίθιο;
- Είναι απλούστατο! Οι ανόητοι, επειδή το μυαλό τους δεν μπορεί να πάει πιο “ψηλά”, πιστεύουν πώς είναι “εξυπνότατοι”! Εξ’ άλλου, τους το λένε κάθε μέρα όλοι όσοι τους γνωρίζουν!
- Ποιοι είναι αυτοί πού το λένε;
- Η παρέα τους! Μην ξεχνάς τον Νόμο πού λέει: “τα όμοια τω ομοίω”! Δηλαδή, τα πρόβατα θα κάνουν παρέα με τα πρόβατα και τα λιοντάρια με τα λιοντάρια!
Κατά συνέπεια, αφού ο Σοφός τούς λέει πράγματα πού δεν μπορούν να καταλάβουν, δεν θα τον χαρακτηρίσουν “ηλίθιο”;
Η πίστη, βρίσκεται στον αντίποδα της γνώσεως!
Η Δημιουργία, η Φύση, ο θεός, ή όπως αλλιώς αποκαλεί ο κάθε ένας την Δύναμη, έκανε τον Νόμο πού λέει: “όση η δράση, τόση και η αντίδραση”, τον οποίο υπόκειται τόσο η ίδια η δημιουργός Αρχή, όσο και όλα τα δημιουργήματά της!
Ως εκ τούτου, ο νοήμων κατέκτησε μετά από την μακρά πορεία πού διένυσε, την τεράστια δύναμη της γνώσεως, οπότε, γνωρίζοντας το πού, το πώς και το γιατί των πραγμάτων, δρα πλέον ελάχιστα!
Ο ανόητος, έχει την εξ’ ίσου τεράστια δύναμη της πίστεως, με την οποία δρα και υπόκειται όπως είναι φυσικό την αντίδραση, μέσω της οποίας “ζυμώνεται” με τέτοιον τρόπο, ώστε να αναβαθμιστεί η νοημοσύνη του, μέχρι να φτάσει και αυτός κάποτε στην Σοφία!
Με άλλα λόγια, το κάθε άτομο αναβαθμίζεται από τον ίδιο του τον εαυτό, με τις συνέπειες των δράσεων και των πράξεών του, οι οποίες πηγάζουν από την πίστη του και αυτή με την σειρά της είναι αποτέλεσμα της νοημοσύνης του!
Κατόπιν αυτού βγαίνει το συμπέρασμα, πώς οι συμβουλές προς τον οιονδήποτε, είναι κενά λόγια, διότι μόνο όταν πάθεις θα μάθεις! Δηλαδή, αν δεν καείς, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβεις τι είναι κάψιμο, ότι και αν σού λέει ο άλλος!
Όλα ξεκινούν από το Μηδέν! Ακολουθούν μία μακρά πορεία και φθάνουν τελικά στο Απόλυτο! Όμως δεν σταματούν εδώ, συνεχίζουν ώσπου να κλείσει ο κύκλος, πράγμα πού σημαίνει, ότι καταλήγουν στο σημείο από το οποίο ξεκίνησαν!
Πρόκειται για μία πορεία πού δεν έχει σταματημό, εκτός από μία μικρή στάση στο ανώτατο δυνατό σημείο, τόση, όση και στο κατώτερο δυνατό σημείο της!
Η κίνηση της πορείας αυτής είναι κυκλική και για να ακριβολογήσω, είναι κύκλος, στον κύκλο, επί κύκλω!
Ο κύκλος, όπως είναι γνωστό, δεν έχει αρχή ούτε τέλος, ή για να το πούμε ακόμα πιο σωστά, κάθε του σημείο είναι τέλος, αλλά ταυτόχρονα, είναι και αρχή!
Αυτός είναι ο λόγος πού το κάθε άτομο στη Φύση, ή Δημιουργία, ή Θεό, από το Πρώτο έως το Έσχατο, είναι και δεν είναι, αν και είναι επειδή δεν είναι, διότι είναι το Πάν!
Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα απόλυτα και αντικειμενικά! Πάμε να εξετάσουμε τις θεϊκές ιδιότητες από την θέση του Θεού, για να δούμε πού μπορεί να μάς οδηγήσουν!
Ποιά θεωρείς πώς μπορεί να είναι, τα θεϊκά χαρακτηριστικά;
- Θεωρώ, πώς πρέπει να διαθέτει ιδιότητες, οι οποίες δεν υπάρχουν σε εμάς, όπως είναι η Σοφία, η Παντοδυναμία και η Αιωνιότητα!
- Συμφωνώ! Είναι τρία χαρακτηριστικά, πού δύσκολα μπορεί να αρνηθεί κανείς σε έναν Θεό!
- Ά! Ξέχασα να αναφέρω, ότι είναι και Δημιουργός των πάντων!
- Σωστό και αυτό! Άρα, πριν από αυτόν δεν υπήρχε τίποτα, έτσι δεν είναι;
Πάμε τώρα να “καταλάβουμε την θέση του” και να σκεφτούμε γιατί έκανε ένα ολόκληρο Σύμπαν;
- …!!
- Ένα Όν Απόλυτο, με τις ιδιότητες πού είπαμε ότι έχει, είναι αδύνατον να κάνει κάτι χωρίς αιτία! Οπότε, κάθε τι πού έκανε (αν το έκανε), είχε πολύ σοβαρούς λόγους να το πράξει!
Μήπως φοβόταν, ή μήπως κινδύνευε από κάτι; Θεωρώ, πώς ούτε σαν αστείο δεν γίνεται να ισχυριστεί κανείς κάτι τέτοιο, την στιγμή πού είναι απολύτως μόνος, δεν υπάρχει πουθενά τίποτε άλλο και πέραν αυτού, είναι και παντοδύναμος!
Όλο το δημιούργημα, μήπως το έκανε για να διασκεδάσει, βλέποντας τα ζώα και τους ανθρώπους;
Τουλάχιστον εγώ, κάτι τέτοιο το βρίσκω πολύ κακόγουστο, ακόμα και σαν αστείο!
Είπαμε πώς είναι Σοφός! Ένας Σοφός όμως, είναι και Παντογνώστης! Άρα, γιατί να μπει σε αυτήν τη διαδικασία, αφού γνωρίζει από την αρχή ως το τέλος τα πάντα και μάλιστα με κάθε λεπτομέρεια;
Θα ήταν ιδιαιτέρως ανιαρό αν έκανε κάτι τέτοιο, άσε πού η αυτοεκτίμησή του θα πάτωνε, ενώ παράλληλα, θα έπρεπε να διαγράψει και το Σοφός από τα χαρακτηριστικά του!
- Τί τον ώθησε τότε να δημιουργήσει όλο αυτό το “οικοδόμημα”;
- Ο Νόμος! Τον ώθησε ο Νόμος, από τον οποίο προήλθε! Διότι, όπως έλεγαν οι πρόγονοί μας: «εάν έχουν ανάγκη, πείθονται και οι θεοί»!
- Εννοείς, ότι ο θεός έκανε το Σύμπαν γιατί το είχε ανάγκη;
- Φυσικά! Για να συνεχίσει να είναι, έπρεπε να γίνει δύο, έτσι ώστε να είναι, όταν δεν είναι και να μην είναι, όταν θα είναι!
Για να συνεχίσει να είναι, έπρεπε να άρχει ως υπάρχων και να υπάρχει ως άρχων! Ήταν υποχρεωμένος να βλέπει, όταν δεν θα έβλεπε και να μην βλέπει, όταν θα βλέπει! Και φυσικά, έπρεπε απαραιτήτως να ζει όταν πεθαίνει, και να είναι νεκρός, όταν ζει!
- Για να είμαι ειλικρινής, με μπέρδεψες με όλες αυτές τις αντιφάσεις!
- Πώς θα μπορούσε κανείς, να εκφράσει με λόγια την ανάγκη ενός Θεού, να γίνει τα πάντα υπάρχων, ώστε να νοιώσει άρχων; Πώς να περιγράψεις ολόκληρη την αιωνιότητα, πού είναι μία στιγμή και πώς να “δώσεις” αυτήν τη στιγμή, όταν είναι ολόκληρη η αιωνιότητα;
Όποιος λοιπόν μπορέσει να έρθει στην θέση του θεού, θα δει και θα καταλάβει πώς ο θεός δεν έκανε τίποτα, γιατί έγινε ο ίδιος τα πάντα, ως άρχων! Και έγινε ο ίδιος τα πάντα, συνειδητά!
- Γιατί;
- Διότι για να πάρει κάποιος κάτι, πρέπει ή να το έχει δώσει αυτός, ή να είναι διατεθειμένος, κάποια στιγμή στο μέλλον να το “πληρώσει”! Έτσι και ο θεός, ως υπάρχων πλέον, παίρνει πίσω τα πάντα (πού είναι ο εαυτός του), “καταστρέφοντάς” τα! Τώρα, το πόσο μπορεί να θεωρηθεί “καταστροφή” η αναγέννηση, το αφήνω να το σταθμίσεις εσύ, αφού προηγουμένως σου κάνω μία ερώτηση: θεωρείς πώς καταστρέφεται το αυγό, όταν μεγαλώνει μέσα του ο νεοσσός;
- Να σε ρωτήσω και εγώ κάτι; Ποιός λέει ότι ο θεός για να πάρει κάτι, πρέπει να το έχει δώσει αυτός, ή να είναι έτοιμος να το πληρώσει στο μέλλον;
- Ο Νόμος! Το λέει ο Νόμος από τον οποίο εξαρτάται, γι’ αυτό αναγκάζεται να γίνει ο ίδιος τα πάντα, ούτως ώστε να πάρει πίσω τον εαυτό του! Πλην όμως πρέπει να καταλάβουμε, ότι Νόμος και Θεός, δεν είναι δύο διαφορετικές δυνάμεις αλλά Μία και αυτό είναι το μεγάλο μας πρόβλημα!
- Γιατί;
- Διότι είναι αδύνατον να περιγράψουμε κάτι πού είναι Μοναδικό, ούτε μπορούμε να το μεταδώσουμε, αν δεν έχουμε το αντίθετό του!
Φυσικά για κάποιον πού έχει “δει” το Ένα, δεν έχει καμία αμφιβολία πώς είναι μία πραγματικότητα, μόνο πού είναι αδύνατον να την αποδείξει!
Από την άλλη όμως, το ίδιο πρόβλημα έχει και όποιος δεν μπορεί να το “δει”! Δεν έχει καμία αμφιβολία για την ανυπαρξία του Ενός, αλλά δεν μπορεί ούτε αυτός να αποδείξει τους ισχυρισμούς του!
Κατόπιν αυτού, μετά την περίοδο του Ελληνισμού, τα “μυαλά” εκείνης της εποχής, βλέποντας τον δυαδισμό παντού γύρω τους, φαντασιώθηκαν, πώς απέναντι στη Δύναμη πού ονόμαζαν θεό, πρέπει να υπάρχει και κάποιο αντίπαλο δέος!
Έτσι “γεννήθηκε η ιδέα του διαβόλου”, (αν και πρόκειται για μία ονομασία πού παραπέμπει σε κάτι εντελώς διαφορετικό), εμείς με τον καιρό την υιοθετήσαμε σαν την πηγή του “κακού”, αφού πιστεύουμε πώς ο Θεός είναι η εκδήλωση τού “καλού”!
Από τότε πού εμφανίσθηκαν οι άνθρωποι στην γη, δέχονται στην συντριπτική τους πλειοψηφία, (γιατί δεν μπορεί να προχωρήσει πιο πέρα το μυαλό τους), πώς υπάρχουν δύο κυρίαρχες οντότητες, η “καλή” και η “κακή”! Το αποτέλεσμα αυτής της αντιλήψεως, είναι ότι όλες οι θρησκείες και οι δοξασίες, τόσο στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον, υμνούσαν, υμνούν και θα υμνούν, αποδίδοντας τιμές και δόξα στη μία και θα πολεμούν την άλλη!
Όλες οι δυνάμεις, είναι ενέργεια! Άκουσε τι λέμε! ΕΝΕΡΓΕΙΑ! Αν διασπάσουμε τον όρο, στις λέξεις από τις οποίες συνετέθη, τι “βλέπουμε” να μας λένε; εν έργο!
Από μία ενέργεια, παράγεται ένα έργο! Εξ’ άλλου, αυτό βροντοφωνάζει και το ίδιο της το όνομα! Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει ενέργεια η οποία να παράγει δύο έργα, όπως για παράδειγμα, ένα “καλό” και ένα “κακό”!
Εμείς όμως, εξ’ αιτίας των περιορισμένων μας αισθήσεων, είτε λόγω των νηπιακών μας νοητικών δυνατοτήτων, στην καλύτερη περίπτωση βλέπουμε δύο δυνάμεις, διότι στην πραγματικότητα, η πλειοψηφία αντιλαμβάνεται πολλές!
Για να γίνει καλύτερα αντιληπτό, ας πάρουμε σαν παράδειγμα τον ηλεκτρισμό, ο οποίος δεν μας δίνει “καλό” και “κακό” ηλεκτρισμό! Ο ηλεκτρισμός είναι ένας!
Αν το δικό σου δίκτυο είναι 220V και συνδέσεις την κατάλληλη λάμπα για την τάση αυτή, θα έχεις φώς!
Αν όμως βάλεις μία λάμπα, η οποία είναι κατασκευασμένη για μικρότερη τάση, σίγουρα θα καεί! Και τότε τι θα πούμε, πώς ο ηλεκτρισμός είναι κακός; Σε ποιο πράγμα ακριβώς θα επιρρίψουμε ευθύνες; Ευθύνεται η λάμπα πού τοποθετήσαμε, ή μήπως ευθύνεται το δίκτυο επειδή ήταν ισχυρό; Ποιόν πρέπει να κατηγορήσουμε;
Το ίδιο συμβαίνει με τα πάντα και παντού! Δεν υπάρχει καλό ούτε κακό! Το μόνο πράγμα πού υπάρχει, είναι Ενέργεια και υπάρχει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη τού Σύμπαντος, η οποία είναι προσιτή και διαθέσιμη στους πάντες!
Οποιαδήποτε μορφή ενέργειας όμως, την συνοδεύει και ένα “κακό”! Κάθε φορά πού κάποιος “ανακατεύεται” με την ενέργεια, ή όταν παίρνει κάτι πού σχετίζεται με αυτήν και δεν έχει καταλάβει περί τίνος πρόκειται, ή δεν το ελέγχει, ή δεν μπορεί να το κρατήσει, ή ακόμα και όταν δεν ξέρει τι να το κάνει, “ουαί” και αλλοίμονό του, ή αλλιώς, “ζήτω του πού κάηκε”!
Οποιοσδήποτε είναι αδαής ή αδύναμος και προσεγγίσει την Ενέργεια, θα πάθει κακό! Και φυσικά δεν έχει καμία σημασία, εάν η προσέγγιση έγινε ηθελημένα ή αθέλητα!
Στην εποχή πού ζούμε, έχεις καταλάβει τι κάνουμε;
Μπαίνουμε παντού, χωρίς να γνωρίζουμε τι είναι αυτό πού θα συναντήσουμε και παίρνουμε τα πάντα, χωρίς την γνώση, αλλά ούτε και την δύναμη να κρατήσουμε κάτι από αυτά! Απόδειξη, ότι δεν έχουμε την νοημοσύνη να καταλάβουμε, να μην “ανακατευόμαστε εκεί πού δεν μας σπέρνουν”!
Ο Θεός λοιπόν, είναι και “αυτός” Δύναμη! Μία Δύναμη όμως, μπορεί να είναι ταυτοχρόνως και ενέργεια, ή να είναι απόρροια κάποιας ενέργειας, έτσι δεν είναι;
- Ναι!
- Άρα και ο Θεός πρέπει να είναι Ενέργεια! Σωστά;
- Δεν μου αφήνεις και πολλά περιθώρια για διαφωνίες, οπότε συμφωνώ μαζί σου!
- Ναι αλλά η ενέργεια, (όποια και αν είναι αυτή), έχει φθίνουσα πορεία (όπως εξ’ άλλου συμβαίνει με τα πάντα) και αν δεν τροφοδοτηθεί, κάποια στιγμή θα πάψει να υπάρχει! Το Ένα, το γνωρίζει πάρα πολύ καλά, γι’ αυτό και πρέπει να βρει κάποια πηγή, ούτως ώστε να τροφοδοτείται και έτσι να ανανεώνεται συνεχώς!
Όμως, δεν υπάρχει πουθενά τίποτε άλλο πέραν του εαυτού του, γι’ αυτό, αναγκάζεται να κινηθεί και με αυτόν τον τρόπο γίνεται τροφοδότης τού Εαυτού του!
Αλλά και πάλι, υπάρχει πρόβλημα, διότι κίνηση με Ένα, δεν νοείται! Έτσι αναγκάζεται, πάντοτε κάτω από τον Νόμο, να γίνει πολλά και όλα αυτά μαζί, να έχουν ισχύ ίση με αυτήν τού Εαυτού του, δηλαδή, άπειρη!
Τα πολλά κομμάτια στα οποία διασπάται, με την η άπειρη ισχύ και την κίνησή τους, γίνονται άπειρα εν δυνάμει Ένα, χωρίς επίγνωση όμως της ισχύος τους, την οποία φυσικά εμπεριέχουν!
Έτσι το Ένα, από την στιγμή πού κάνει τον εαυτό του αναρίθμητα Εγώ πού δεν αισθάνονται αυτό πού είναι, συμπεριφέρονται το ένα προς το άλλο, ως Εσύ!
Έτσι, Εσύ δεν θα νοιώθεις Εγώ, αλλά θα είσαι εγώ! Εσύ σαν εγώ, δεν θα με βλέπεις, αν και το μόνο πού θα βλέπεις θα είμαι Εγώ, αφού δεν υπάρχει τίποτε άλλο!
Εσύ δεν θα με γνωρίζεις, αλλά θα με νοιώθεις, έτσι θα ψάχνεις ως εγώ στα πάντα και παντού να βρεις Εμένα, αλλά χωρίς επιτυχία! Θα με βρίσκεις, όταν αφού έχεις ψάξει τα πάντα, δεν θα έχει μείνει τίποτα άλλο να ψάξεις, παρά μόνο Εσένα και τότε, θα γνωρίσεις ότι Εσύ δεν είσαι εγώ, αλλά Εγώ!
Τότε θα πεθαίνεις ως Εσύ και θα έρχεσαι στην θέση μου, αλλά δεν θα είσαι Εσύ, διότι θα είμαι Εγώ πραγματικά ζωντανός, πού θα αντικαθιστώ τον εαυτό μου όταν πεθάνω, για να γίνω Εσύ, αλλά θα είμαι ζωντανός ως εγώ!
- Τι μού έλεγες τώρα;
- Σού ανέλυσα το πώς λειτουργεί ο Νόμος, ο οποίος λέει: ότι όταν θέλεις να πάρεις τα πάντα, πρέπει να δώσεις τα πάντα!
Με αυτόν τον Νόμο, το Ένα είναι ταυτόχρονα νεότατο, όσο και παμπάλαιο! Γεννιέται συνεχώς χωρίς να γεννιέται και πεθαίνει χωρίς να πεθάνει! Είναι γεμάτο, χωρίς να γεμίζει και είναι άδειο, χωρίς να αδειάζει ποτέ!
Είναι τόσο Σοφό, όσο και ηλίθιο, είναι υπέρμετρα “καλό”, όσο και “κακό”, χαίρεται και λυπάται με τον πόνο, ενώ ταυτόχρονα, λυπάται και χαίρεται με την χαρά!
Είναι τόσο πολύ μικρό, διότι είναι άπειρα μεγάλο και είναι τόσο πολύ μεγάλο, γιατί είναι άπειρα μικρό! Είναι εκπληκτικά δυνατό μέσα στην αδυναμία του και εκπληκτικά αδύναμο, παρά τις ασύλληπτες για έναν “κοινό” νου, δυνατότητές του!
Θέλω ακόμα να διευκρινίσω, ώστε να ξεκαθαρίσουμε, ότι δεν υπάρχει άνθρωπος πού να μην πιστεύει κάπου! Οποιοσδήποτε δηλώσει πώς δεν πιστεύει σε “τίποτα”, ο ισχυρισμός του θα καταρρεύσει, διότι αν τού ζητήσουμε να μάς δώσει τον ορισμό τού τίποτα, κάτι θα μάς ορίσει, (ακόμα και αν πρόκειται για κάποιο δημιούργημα της φαντασίας του)! Ο λόγος αυτής της βεβαιότητας έγκειται στο γεγονός, ότι δεν γίνεται να πιστεύει κάποιος σε κάτι, πού του είναι άγνωστο!
Γι’ αυτό θα δεις αν κάνεις μία αναδρομή στο πέρασμα των αιώνων (μέσω της Ιστορίας), πώς όλοι οι κατακτητές ενός άλλου λαού, δεν δίστασαν να τον σβήσουν από τον χάρτη, επειδή αρνήθηκε να δεχθεί τα πιστεύω τους!
Σε αυτό το σημείο, δοθείσης της ευκαιρίας, θέλω να αναφερθούμε στον Νόμο, τον οποίο εφήρμοζε συνειδητά και προς κάθε κατεύθυνση ο Μέγας Αλέξανδρος, γι’ αυτόν το λόγο, είναι ο μόνος από τούς ανθρώπους, πού δικαιούται το προσωνύμιο “Μέγας”!
Πριν όμως πάμε στον Νόμο πού εφήρμοζε, θα υπενθυμίσω, για να μην ξεχνάμε δύο χαρακτηριστικά Ιστορικά σημεία της εποχής του:
Το πρώτο σημείο, χαρακτηρίζει τον Αλέξανδρο και είναι πώς ήταν μαθητής τού μεγάλου φιλοσόφου Αριστοτέλους, ένα γεγονός, πού μόνο τυχαίο δεν είναι και (για τους καλοθελητές πού παρερμηνεύουν την Ιστορία), το γεγονός αυτό δεν είχε καμία σχέση με την δύναμη του βασιλιά Φιλίππου (πατέρα του Αλεξάνδρου)!
Το δεύτερο σημείο, αφορά τις ισορροπίες των δυνάμεων της τότε εποχής! Έτσι η εκστρατεία εναντίον των Περσών, ουσιαστικά ήταν αναπόφευκτη και ήταν μία πανελλαδική εκστρατεία, διότι έπρεπε να σταματήσουν οι εισβολές των Περσών στην Ελλάδα, την οποία έβλεπαν ως την ιδανικότερη περιοχή για την μετεγκατάστασή τους, μια και η δική τους γη (δεν τους έφτανε), ή ήταν φτωχή, (το πετρέλαιο δεν το ξέραμε ακόμα)!
Ο Μέγας Αλέξανδρος λοιπόν, αν και κατέκτησε τους Πέρσες (και όχι μόνο), δεν επέβαλε ποτέ και σε κανέναν τα πιστεύω του διά της βίας!
Το αποτέλεσμα ήταν όλη η Ανατολή, να τον λατρέψει σαν θεό και σε πολλές περιοχές, τον λατρεύουν μέχρι σήμερα! Γι’ αυτό οι κατέχοντες την Ιστορία, (κυρίως αρχηγοί, στρατηλάτες και στρατηγοί), ζήλεψαν εκτός από την πορεία αυτού τού ανθρώπου και τον χρόνο πού την ολοκλήρωσε, γι’ αυτό θα συνεχίσουν να ζηλεύουν την δόξα του ανδρός, όσο θα υπάρχουν άνθρωποι!
Τέλος μην ξεχνάς, ότι πολλοί στρατηλάτες και στρατηγοί, θέλησαν να τον μιμηθούν, όμως η Ιστορία, τούς αναφέρει ως βαρβάρους ή σφαγείς λαών, τίποτε περισσότερο!
- Τι δεν έκαναν σωστά και αναφέρονται ως σφαγείς από την Ιστορία;
- Τούς διέφευγε ο Νόμος, πού γνώριζε και εφήρμοζε ο Μέγας Αλέξανδρος: όταν επιβάλλεσαι με την βία, θα σου επιβληθούν και σένα με τον ίδιο τρόπο, ή αν κατακτήσεις κάποιον με την βία, θα τον χάσης με την βία και όταν απαιτήσεις υποταγή, θα απαιτηθεί υποταγή και από εσένα!!
- Και πώς το ξέρουμε πώς εφήρμοζε τον Νόμο πού αναφέρεις;
- Από τις λεπτομέρειες της Ιστορίας!
Όταν για παράδειγμα κατέκτησε τούς Πέρσες, ένας σοφός Πέρσης αρνήθηκε να υποκύψει στις προτροπές των συμπατριωτών του, πού του ζητούσαν να υποκλιθεί στον Μεγάλο αρχηγό, πού ήρθε από την δύση.
Η απάντηση τού σοφού στις πιέσεις των συμπατριωτών του, ήταν, πώς αυτός υποκλίνεται μόνο στον Ζωροάστρη (θεός των Περσών την εποχή εκείνη). Και η ανταπάντηση τού Αλεξάνδρου: και εγώ, υιός τού Ζωροάστρη είμαι!
Σε μία άλλη περίπτωση, μετά από μία μάχη με τα περσικά στρατεύματα, μεταξύ των αιχμαλώτων ήταν και ένας Σατράπης, (έπαρχος) της Περσίας, οπότε ο Αλέξανδρος τον ρωτά: “πώς θέλεις να σού φερθώ;” Και ο Σατράπης απαντά: “όπως αρμόζει σε έναν ηγέτη”!
Ο Αλέξανδρος ξαναρωτά: “και τί άλλο;” Και ο Σατράπης: “όταν λέμε ηγεμονικά, εννοούμε ηγεμονικά”.
Ο Αλέξανδρος, θαυμάζοντας το θάρρος και την ευθύτητα τού ανδρός, τού χάρισε όχι μόνο την ζωή, αλλά τού επέστρεψε την σατραπεία του και του έδωσε ακόμα μία για να κυβερνήσει!
Μήπως χρειάζεται κανείς περισσότερες εξηγήσεις, να καταλάβει γιατί έφθασε στο σημείο να λατρεύεται σαν θεός ο Αλέξανδρος;
