Οι περισσότεροι από ‘μάς, θεωρούμε πώς όλοι οι άνθρωποι έχουν τις ίδιες δυνατότητες! Με άλλα λόγια, νομίζουμε, πώς εκείνο πού είμαστε ικανοί να κάνουμε εμείς, μπορεί να το κάνει κάθε ένας, είτε το αντίθετο, οτιδήποτε δεν μπορούμε εμείς, είναι αδύνατον και για τούς άλλους!
Πιστεύουμε ακόμα, πώς ο οιοσδήποτε καταλαβαίνει τα ίδια “πράγματα” με μάς, και ότι όλοι έχουμε κοινές ιδέες και ενδιαφέροντα!
Πιστεύουμε, πώς η σκέψη του είναι το ίδιο γρήγορη, είτε αργή, όπως η δική μας, καθώς επίσης ότι έχει την ικανότητα να πράξει όμοια, σαν “όλους” τούς άλλους!
Πλέον θεωρείται ως δεδομένο από την συντριπτικοτάτη πλειοψηφία των συνανθρώπων μας, πώς όλοι αντιλαμβανόμαστε το ίδιο, μαθαίνουμε το ίδιο και νομίζουμε, ότι όλοι έχουν τα ίδια ιδανικά και τούς δικούς μας στόχους!
Προσδίδουμε δηλαδή στους άλλους μέτρα και σταθμά, πού χαρακτηρίζουν τον κάθε ένα από μάς και τούς αντιμετωπίζουμε, με βάση τον χαρακτήρα πού νομίζουμε ότι έχουν, (ο οποίος φυσικά είναι δικό μας δημιούργημα και δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα)!
Κατά συνέπεια η προσέγγισή μας σε αυτήν τη σχέση, στέφεται από παταγώδη αποτυχία, αδιάφορο εάν είναι φιλική, ερωτική, είτε επαγγελματική!
Όμως, δεν προσάπτουμε στον άλλον μόνο τις δυνατότητες τις δικές μας, έχοντας μάλιστα ως δεδομένο, πώς αν υστερεί σε κάποια μπορεί να την καλλιεργήσει με μία μικρή προσπάθεια, αλλά τού φορτώνουμε και όσες “αδυναμίες” έχουμε εμείς, νοητικές, ψυχολογικές, είτε σωματικές!
- Αναφέρεσαι στο γεγονός, ότι εάν εγώ δεν βλέπω καθαρά σε μία απόσταση διακοσίων μέτρων, αυτό δεν σημαίνει πώς δεν βλέπεις κι εσύ; Και από νοητικής πλευράς, εάν υποθέσουμε ότι είμαι “σοβαρός”, δεν σημαίνει πώς είσαι κι εσύ;
- Ακριβώς! Είναι πολύ δύσκολο για τούς περισσότερους ανθρώπους να καταλάβουν, ότι κάθε ένας βλέπει, ακούει, σκέπτεται, μιλάει και καταλαβαίνει διαφορετικά!
Κάθε ένας μας, τρέχει, κουράζεται, πονάει και θεραπεύεται σε διαφορετικό χρόνο και έχει διαφορετικές “αντιστάσεις” στα πάντα!
Κάθε άνθρωπος, γεννιέται, ακμάζει και παρακμάζει διαφορετικά. Το ίδιο συμβαίνει με το είδος μας, αλλά και με όλα τα υπόλοιπα είδη, οπουδήποτε και αν βρίσκονται μέσα στο Σύμπαν!
Η συντριπτική πλειοψηφία απ’ όσους το αντιλαμβάνονται, πέφτουν σε μία άλλη παγίδα! Τοποθετούν τον εαυτό τους, σ’ ένα πιο χαμηλό, είτε υψηλότερο επίπεδο απ’ αυτό πού βρίσκονται πραγματικά, διότι “μπαίνουν” στην στείρα διαδικασία της κριτικής, με αποτέλεσμα να αναλώνονται!
- Δηλαδή λες να μην κρίνουμε κανέναν;
- Ναι! Το θέμα δεν είναι να το παίζεις θεός, γιατί όταν το “παίζεις” δεν είσαι, όπως δεν είσαι και δάσκαλος, διότι δεν μπορείς όσο και αν το επιθυμείς, να διδάξεις κανέναν και ο λόγος είναι, η μοναδική αντίληψη τού κάθε ενός!
Το μόνο πού σου απομένει λοιπόν και μάλιστα ως ζητούμενο, είναι αν έχει να σού προσφέρει κάτι ο συνομιλητής σου, (όποιος και αν είναι αυτός)!
Κατόπιν αυτού, προκειμένου να το διαπιστώσεις και το πιο σημαντικό, για να κάνεις κτήμα σου τα όσα έχει να σου προσφέρει, πρέπει να παρακολουθήσεις τον συνομιλητή σου με προσοχή σε ότι λέει!
Πέραν αυτού όμως, κάνεις και κάτι άλλο, δεν συγκρίνεις τα λεγόμενά του με τα πιστεύω σου, ούτε με τις γνώσεις σου, ούτε με το πόσο γνωστά είναι αυτά πού ακούς!
- Αλλά, με τι θα τα συγκρίνω;
- Με τα λεγόμενά του!
- Τι εννοείς;
- Όταν μιλάει, είτε γράφει κάποιος, αν πέφτει σε αντιφάσεις στον λόγο του, ή αν δεν καταλαβαίνεις τα όσα λέει, δεν έχει να σού προσφέρει και πολλά, είναι προφανές, πώς κάποιος από τους δυο σας βρίσκεται σε σύγχυση!
Όμως, εάν μπορεί να σού δώσει μερικά ψίχουλα, ή ένα καρβέλι, ο εαυτός σου μπορεί να σού δώσει στην συνέχεια έναν “ολόκληρο φούρνο”!
Με απλά λόγια, εάν μπορείς να σταθμίσεις την αξία ενός ομιλητή με βάση τα λεγόμενά του, (εάν έχουν λογική αλληλουχία τα όσα λέει και δεν πέφτει σε φάσεις και αντιφάσεις) και διαπιστώσεις την αξία του, τότε με τον ίδιο αποστασιοποιημένο τρόπο, θα μπορείς να παρακολουθήσεις και τον ίδιο σου τον εαυτό, τόσο στις σκέψεις, όσο και στις πράξεις σου, μένοντας αδιάφορος από τις θετικές ή αρνητικές αντιδράσεις των άλλων!
Κάθε άτομο, είναι μοναδικό μέσα στον χωροχρόνο και σε όλη τη διάρκεια ενός “μεγάλου κύκλου”, ο οποίος ορίζεται από την γέννηση τού σύμπαντος, μέχρι και το τέλος του!
Είναι και αυτός ένας Νόμος, πού περιλαμβάνει όχι μόνο τα άτομα, αλλά και όλες τις συνομοταξίες, είτε οργανικές είναι αυτές, ή ανόργανες, είτε ορατές, ή αόρατες!
Η Δημιουργία λοιπόν, εφ’ όσον έφτιαξε όλη αυτή την πληθώρα των ατόμων, κάνοντας το κάθε ένα μοναδικό ανάμεσα σε τόσα πολλά και σε τέτοιο βάθος χρόνου, είναι επιεικώς ανόητος, όποιος θελήσει να κάνη οποιαδήποτε αξιολόγηση σε μοναδικά πράγματα, κατατάσσοντάς τα, σε ανώτερα και κατώτερα!
Εάν είχαμε την δυνατότητα να εξετάσουμε το υδρογόνο, όπου θεωρείται σήμερα ως η πολυπληθεστέρα συνομοταξία μέσα στο Σύμπαν, θα διαπιστώναμε, πώς δεν έχει δύο όμοια άτομα!
“Ίδια”, έχει πολλά, όμοια όμως, κανένα!
Για να δούμε την αξιοπιστία της μοναδικότητας του ατόμου, μπορούμε να εξετάσουμε στο ανθρώπινο γένος τα δίδυμα και μάλιστα εκείνα, πού αναπτύχθηκαν στο ίδιο ωάριο! Με την πρώτη ματιά, βλέπουμε να μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους, ώστε να μην μπορούμε να τα ξεχωρίσουμε!
Όταν περάσει όμως η πρώτη εντύπωση από το ασυνήθιστο φαινόμενο, αρχίζουν να γίνονται πλέον εμφανείς οι διαφορές, τις οποίες δεν είχαμε παρατηρήσει!
Η πιο κραυγαλέα απ’ όλες ο χαρακτήρας τους, πού είναι εντελώς διαφορετικός, αν και μεγάλωσαν με τις ίδιες συνθήκες!
Δηλαδή, γεννήθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα, αναπτύχθηκαν στο ίδιο σπίτι, φορούσαν τα ίδια ρούχα, ενώ οι συγγενείς και οι φίλοι, δεν έκαναν διάκριση στην συμπεριφορά τους, ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο. Παρ’ όλα αυτά, βλέπουμε να διαμορφώνουν διαφορετικό χαρακτήρα!
Αν τα εξετάσουμε ακόμα πιο προσεκτικά, θα βρούμε και άλλες διαφορές, αυτή την φορά στην εξωτερική τους εμφάνιση, γιατί όπως θα διαπιστώσουμε με την προσεκτική παρατήρηση, η εμφάνιση, είναι και αυτή επιφανειακή!
Αν λοιπόν οι δίδυμοι πού δυσκολευόμαστε να τούς ξεχωρίσουμε, είναι διαφορετικοί, πώς γίνεται να είναι νοητικά όμοιοι δύο άνθρωποι, ή να αντιλαμβάνονται το ίδιο πράγμα σε μία έννοια, όταν δεν υπάρχουν οι ίδιες προσλαμβάνουσες παραστάσεις, αφού μεγάλωσαν σε διαφορετικές συνθήκες;
Καταλαβαίνουμε τώρα, πόσο μάταιο και ανόητο είναι, να ζητάμε από έναν άλλον άνθρωπο, να νοιώσει, να αντιληφθεί, να κάνει τα ίδια πράγματα, ή να αντιδράσει με τον ίδιο τρόπο όπως εμείς;
Το γεγονός όμως ότι κάποιος είναι διαφορετικός, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση, πώς είναι ανώτερος είτε κατώτερος από κάποιον άλλο!
Βεβαίως μέσα στην διαφορετικότητα, περιλαμβάνεται και ο λόγος! Αυτό με απλά λόγια σημαίνει, πώς επειδή κάθε άτομο είναι διαφορετικό, διαθέτει μοναδική νοημοσύνη, άρα αντιλαμβάνεται με μοναδικό τρόπο το κάθε τι! Μέσα στα πολλά λοιπόν πού αντιλαμβάνεται διαφορετικά από εμάς, είναι και ο λόγος! Δηλαδή κάθε λέξη, τόσο στα αυτιά όσο και στα χείλη του κάθε ανθρώπου, έχει διαφορετική σημασία, πού σημαίνει πως ερμηνεύεται διαφορετικά!
Σε αυτό ακριβώς το σημείο, βρίσκεται η αιτία πού καθιστά αδύνατη την συνεννόηση μεταξύ δύο ή και περισσοτέρων ανθρώπων, όπως επίσης δίνεται και η απάντηση στο δυσεξήγητο γεγονός, πώς γίνεται να λέμε ψέματα με την αλήθεια!
- Δηλαδή μού λες, ότι μπορεί να λέω την αλήθεια, αλλά επειδή χρησιμοποιώ λάθος λέξεις, ή επειδή ερμηνεύω διαφορετικά από σένα τη σημασία της κάθε λέξεως πού χρησιμοποιώ, μπορεί να με αποκαλείς ψεύτη, διότι βγάζεις διαφορετικό νόημα από τα λεγόμενά μου! Ή κάνω λάθος;
- Γι’ αυτό είπα προηγουμένως, ότι το μόνο πού χρειάζεται να κάνεις σε κάθε συζήτηση, είναι να ακούς και να ελέγξεις με προσοχή το τι λέει ο συνομιλητής σου και αν “πέφτει” σε φάσεις και αντιφάσεις! Επειδή όμως πολύ λίγοι μπαίνουν σε αυτή την διαδικασία, η πλειοψηφία θα πει ότι δεν ξέρεις τι λες, ή θα σε χαρακτηρίσει “ψεύτη”!
Κατ’ επέκταση λοιπόν, ανεξαρτήτως τού τι ορίζει ο κάθε όρος, δεν υπάρχει αντικειμενικότητα, ούτε και η δυνατότητα να μετρήσουμε τι είναι ανώτερο και τι κατώτερο, τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο, όπως είναι αδύνατον να ορίσουμε, ποιό είναι το σωστό και ποιο το λάθος!
- Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
- Επειδή, πέραν τού ότι την κάθε λέξη θα την ερμηνεύσει διαφορετικά ο κάθε ακροατής (ή αναγνώστης), αυτό πού περιγράφουμε, οτιδήποτε και αν είναι αυτό, δεν είναι το ίδιο, αλλά είναι εκείνο πού πιστεύουμε εμείς πώς είδαμε, ή εκείνο πού νομίζουμε ότι γνωρίζουμε!
Κατόπιν αυτού, πρέπει να καταλάβουμε κάθε φορά πού μιλάμε, πώς άλλο θέλουμε να πούμε, άλλο λέμε, άλλο καταλαβαίνει ο άλλος, ενώ εκείνο για το οποίο μιλάμε, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό!
Αν ποτέ παρατηρήσουμε προσεκτικά και με αντικειμενικότητα τα ζώα (αλλά και τα φυτά), πού επεμβαίνουν στο περιβάλλον τους, θα δούμε πώς κανένα δεν επιχειρεί να το ανατρέψει ριζικά, ούτε προσπαθεί να αποβάλλει τα άλλα είδη από αυτό, ώστε να εξυπηρετεί μόνο το δικό του συμφέρον!
Ακόμα και τα πιο ηλίθια είδη, δεν υπάρχει περίπτωση να επιχειρήσουν κάτι τέτοιο, διότι γνωρίζουν πώς αυτό, θα σήμαινε τον άμεσο και οριστικό αφανισμό τους!
Όσο πιο προσεκτικά παρατηρούμε τον κόσμο στον οποίο δεν έχει επέμβει η ανθρώπινη “νοημοσύνη”, βλέπουμε πώς όλα ζουν σε αρμονία μεταξύ τους και απολαμβάνει το κάθε ένα την ζωή του, όσο αυτή διαρκεί, πράγμα πού δεν νομίζω ότι συμβαίνει και με μάς!
Οπότε, μήπως ήρθε ο καιρός, να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε πια στα σοβαρά, μήπως αυτό πού ονομάζουμε ένστικτο στα ζώα, είναι πολύ ανώτερο από την νοημοσύνη μας, για την οποία κομπάζουμε και καμαρώνουμε;
- Τώρα, γιατί το λες αυτό;
- Εσύ τι θα έλεγες, βλέποντας όλο αυτό το άγχος πού μάς πνίγει, στην ξέφρενη κούρσα να δημιουργήσουμε μεγαλύτερο περίσσευμα, τη στιγμή μάλιστα πού δεν πρόκειται να το καταναλώσουμε ποτέ!
Για σκέψου το λίγο! Το λέει η ίδια η λέξη, κυνηγάμε πιο πολύ από το ευ = κυνηγάμε πιο πολύ από το καλό! Επομένως όταν προσπεράσουμε το καλό, τι έχουμε;
- Κακό!
- Ακριβώς! Τρέχουμε πίσω από μία χίμαιρα! Τρέχουμε να μαζέψουμε πράγματα πού δεν χρειαζόμαστε, και αυτό το λέμε επιτυχία και όλοι θεωρούμε έξυπνο, εκείνον πού θα μαζέψει τα περισσότερα!
Τρέχουμε να πραγματοποιήσουμε ένα όνειρο, πού δεν πρόκειται να το απολαύσουμε ποτέ! Ακόμα και αν το πραγματοποιήσουμε, η κατάληξη ποιά είναι;
Ξυπνάμε κάποιο πρωινό και ανακαλύπτουμε πώς τελείωσε η ζωή μας, αλλά δεν προλάβαμε να την ζήσουμε!
- Δηλαδή, τι πρέπει να κάνουμε για να την ζήσουμε;
- Να έχουμε μόνο αυτό πού χρειαζόμαστε! Και αυτό πού χρειαζόμαστε, μπορούμε να το αποκτήσουμε σε πολύ λιγότερο χρόνο από αυτόν πού σπαταλάμε σήμερα, εργαζόμενοι, ή επιτιθέμενοι στους άλλους, με στόχο να μαζέψουμε περίσσευμα!
Εάν ξαφνικά παθαίναμε μαζική κρίση ευφυΐας και περιοριζόμαστε σε ότι χρειάζεται για να ζήσουμε, θα είχαμε την ευχέρεια τον υπόλοιπο χρόνο μας, να τον διαθέσουμε όπως εμείς θέλουμε και με όποιον τρόπο μάς ευχαριστεί, θερίζοντας έτσι μόνον απόλαυση από την ζωή μας!
Δυστυχώς όμως, οι περισσότεροι τρέχουμε ακατάπαυστα για την απόκτηση περισσεύματος και εδώ πλέον τίθεται ευθέως το ερώτημα, (πέραν όλων των άλλων), πού θα βρούμε και πότε, τον χρόνο για να καταναλώσουμε αυτό το περίσσευμα;
Αντιλαμβάνεσαι τώρα γιατί μιλάω έτσι; Αντιλαμβάνεσαι πόση Σοφία έχουν τα ζώα και δεν μπορούμε να την καταλάβουμε; Για την ακρίβεια, όχι μόνο δεν μπορούμε να την καταλάβουμε, αλλά δεν είμαστε ικανοί, ούτε να τούς την αναγνωρίσουμε!
Ικανοποιούν την ανάγκη τους με το φαγητό, τρώνε όσο τούς αρέσει (μέχρι να ικανοποιήσουν την πείνα τους) και έπειτα, απολαμβάνουν ξεκούραση!
Όλα αυτά βέβαια, γίνονται με βάση την δική τους αντίληψη για την ζωή και σύμφωνα με τα δικά τους μέτρα και σταθμά!
Εμείς, γιατί πρέπει να λειτουργούμε διαφορετικά; Ποιός μας υποχρεώνει να μην εργαζόμαστε όσο θέλουμε, σε ένα επάγγελμα πού να μάς αρέσει;
Τι μας εμποδίζει όταν τελειώσουμε με την εργασία της ημέρας (και αφού αποκτήσουμε όσα χρειαζόμαστε), να κάνουμε οτιδήποτε μάς ευχαριστεί, με την αυστηρή προϋπόθεση πάντα, πώς η ευχαρίστησή μας, δεν μπορεί να γίνεται σε καμία περίπτωση σε βάρος κάποιου άλλου και με κανέναν τρόπο!
- Αυτό πού λες είναι ουτοπικό, δεν μπορεί να γίνει πράξη, διότι τόσο η ζωή, όσο και τα θέλω των ανθρώπων, είναι αντιφατικά! Δηλαδή, εκείνο πού θέλει να κάνει ο ένας και στην ώρα πού μπορεί να το κάνη, είναι άκρως ενοχλητικό για τον άλλον!
- Εννοείς για παράδειγμα, το να παίξει κάποιος με τα παιδιά του το μεσημέρι, ή να έχει ένα μικρό κήπο και να θέλει να τον σκαλίσει;
- Κάτι τέτοιο!
- Μπορούμε να καταργήσουμε τα διαμερίσματα, (τα οποία έτσι και αλλιώς είναι ψυχοφθόρα) και να πάμε να ζήσουμε σε μεγάλα οικόπεδα!
Όσο για τις οικίες, προκειμένου να εξασφαλίσουμε την γαλήνη των ενοίκων, θα τις κτίζουμε στη μέση των μεγάλων αυτών οικοπέδων, με αποτέλεσμα να μην ενοχλεί κανείς, κανέναν!
Αυτή η αντίληψη επικρατούσε και στους αρχαίους Έλληνες, γι’ αυτόν το λόγο και μεγαλούργησαν!
- Από πού το συμπεραίνεις αυτό;
- Μα για να φθάσει κάποιος σε τόσο υψηλό πνευματικό επίπεδο, πρέπει οπωσδήποτε να έχει συλλάβει το νόημα της ζωής! Έπειτα, τα πράγματα είναι απλά, γιατί και η ίδια η ζωή, είναι απλή και ευχάριστη!
Έτσι λοιπόν, επειδή είχαν υψηλοτάτη νοημοσύνη, προσάρμοσαν τον τρόπο ζωής των ζώων στον δικό τους, γιατί εδώ είναι η Σοφία!
- Δηλαδή;
- Τα ζώα δεν επιβάλλουν απαγορεύσεις το ένα στο άλλο, απλώς κρατάνε τις ισορροπίες μεταξύ τους!
- Δεν το κατάλαβα!
- Τα ζώα, φέρονται και λειτουργούν όπως η Φύση, η οποία, δεν απαγορεύει άμεσα τίποτε και για παράδειγμα, ας πάρουμε την ζωή έτσι όπως την ξέρουμε!
Η Φύση δεν την θέλει να υπάρχει πουθενά αλλού, παρά μόνο στην γη!
Παρ’ όλα αυτά, είδες να βγάζει καμία απαγορευτική διαταγή;
- Όχι βέβαια!
- Και τι έκανε για να την κρατήσει στην γή;
- Δεν υπάρχει τροφή, δεν υπάρχει οξυγόνο, ούτε βαρύτητα και γενικότερα απουσιάζουν όλες οι συνθήκες εκείνες, πού είναι απαραίτητες για τη ζωή έξω από τη γη!
- Ακριβώς! Αντιλαμβάνεσαι τώρα τι εννοώ, λέγοντας, να αντιγράψουμε και να κάνουμε ότι κάνει και η Φύση;
Αν θέλουμε να κάνουμε ένα μεγαλύτερο άλμα, παίρνουμε μεγαλύτερη φόρα, δηλαδή πάμε πιο πίσω!
Αν θέλουμε να δούμε τα ψηλά, ας κοιτάξουμε τι υπάρχει χαμηλά και αν θελήσουμε να συλλάβουμε τα αόρατα, πρώτα πρέπει να καταλάβουμε τα ορατά!
Αυτός είναι ο Νόμος! Τα πολύ μεγάλα όπως και τα πολύ μικρά, είναι ίδια με τα χειροπιαστά, διότι όλα προέρχονται από την ίδια πηγή, όλα τα γέννησε η ίδια πηγή και κατά συνέπεια, διέπονται από τούς ίδιους Νόμους!
Φυσικά το αυτό συμβαίνει και με τα αόρατα, τα οποία λειτουργούν όπως τα ορατά!
Κατά συνέπεια, όταν θέλεις να λύσεις κάποιο πολυδαίδαλο και πολυσήμαντο θέμα πού σε απασχολεί, δεν έχεις παρά να σκύψεις στην απλούστερη μορφή ζωής, να την μελετήσεις και στη συνέχεια αυτό πού θα δεις, να το παραλληλίσεις με το βαθυστόχαστο θέμα πού σε απασχολεί!
- Είναι τόσο απλό;
- Είναι πολύ πιο απλό απ’ όσο μπορείς να φανταστής!
Η Φύση, η Δημιουργία, ο Θεός, είτε όπως αλλιώς θέλεις να το λες, δεν ασχολείται με τα δύσκολα, ούτε κρύβει τα μυστικά του για να μην τα βρούμε, ότι κάνει είναι απλό!
Η μόνη δυσκολία πού υπάρχει, είναι στη νοημοσύνη μας, η οποία “επαναστατεί” απέναντι σε κάθε τι το απλό, με αποτέλεσμα, να μην μπορούμε να αντιληφθούμε την λειτουργία της Φύσεως, πού είναι η πολλαπλότητα τού απλού!
Το ότι μάς δυσκολεύει η πολλαπλότητα του απλού, δεν σημαίνει πώς είναι κάτι το δύσκολο με την έννοια τού ασύλληπτου, δεν είναι κάτι με την έννοια αυτού πού δεν μπορούμε να καταλάβουμε!
Είναι απλώς μη αντιληπτό από τον απαίδευτο νου μας, διότι τα πολλά απλά μαζί, τα “βλέπει” με τα εξ’ ίσου απαίδευτα μάτια μας, σαν ένα πρόβλημα, τα “βλέπει” σαν κάτι το ενιαίο, τα “βλέπει” σαν μία μονάδα!
- Δηλαδή τι είναι;
- Την απάντησή σου θα την πάρεις, αφού προηγουμένως δούμε τί εννοεί η πλειοψηφία των ανθρώπων όταν μιλάει για ένα πρόβλημα και στην συνέχεια, θα δούμε τι είναι πραγματικά το πρόβλημα!
Ο πολύς ο κόσμος, όταν αναφέρεται σε κάποιο πρόβλημα, εννοεί το αποτέλεσμα, δηλαδή, όλη του η προσοχή εστιάζεται στο αποτέλεσμα του προβλήματος!
Ένα αποτέλεσμα όμως, είναι το δεύτερο σκέλος του προβλήματος και δημιουργείται πάντοτε από κάποια αιτία!
Συνεπώς, το πρώτο στοιχείο ενός προβλήματος, είναι η αιτία, είναι η μήτρα πού το γεννά!
Ένα πρόβλημα τώρα, μπορεί να αποτελείται από μία, ή από περισσότερες αιτίες! Ειδικά στην εποχή μας όμως, δεν υπάρχει πρόβλημα πού να έχει μόνο μία αιτία, όλα έχουν περισσότερες, πού σημαίνει, πώς όλα τα προβλήματα είναι πολυσύνθετα!
- Γιατί αυτό;
- Διότι όπως συμβαίνει με τα πάντα, έτσι γίνεται και με ένα πρόβλημα! Ξεκινάει από μία αιτία, η οποία με την σειρά της, συνοδεύεται πάντα από κάποιο αποτέλεσμα, επειδή μία αιτία, είναι πάντα κυοφορούσα και θα γεννήσει οπωσδήποτε κάποιο αποτέλεσμα! Αυτή είναι η αρχή και το ξεκίνημα της δυσκολίας για μας, ειδικά όταν το αποτέλεσμα είναι αρνητικό, όταν δηλαδή, έχει αρνητικές επιπτώσεις στην ζωή μας!
- Δηλαδή;
- Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουμε την ικανότητα να δούμε χωριστά αυτά τις δύο καταστάσεις και να τις “πάρουμε με την σειρά”, ακολουθούμε λάθος τακτική και φυσικά κάνουμε την λάθος κίνηση! Και ερωτώ: όταν θέλουμε να απαλείψουμε ένα πρόβλημα (αποτέλεσμα), ουσιαστικά τί θέλουμε να κάνουμε;
- Θέλουμε να το τερματίσουμε, θέλουμε να σταματήσουμε αυτό το αποτέλεσμα!
- Σωστά! Αλλά εάν θέλουμε να σταματήσει η πορεία ενός αποτελέσματος, πρέπει πρώτα να σταματήσουμε την αιτία πού το γεννά, διαφορετικά, δεν υπάρχει περίπτωση να το ξεφορτωθούμε!
Εδώ λοιπόν, είναι πού κάνουμε το λάθος! Αντί να σταματήσουμε την αιτία πού μάς δημιουργεί το ανεπιθύμητο αποτέλεσμα, εμείς προβάλλουμε σαν ασπίδα, μία καινούργια αιτία!
Η καινούργια αιτία με τη σειρά της, γεννά το δικό της αποτέλεσμα, το οποίο προστίθεται στο υπάρχον, με φυσική συνέπεια την διόγκωση των δεινών μας και όσο δεν μπορούμε να δούμε το πώς λειτουργεί αυτή η διαδικασία, θα συνεχίσουμε να προσθέτουμε αιτίες, για να καταλήξουμε σε ένα ακόμα δυσεπίλυτο πρόβλημα!
- Θέλεις να πεις, ότι είναι αδύνατο να λυθεί ένα πρόβλημα, με σωρευμένες αιτίες;
- Όσο θα βλέπουμε το πρόβλημα σαν κάτι το ενιαίο και θα το αντιμετωπίζουμε έτσι, ναι, δεν υπάρχει περίπτωση να λυθεί! Για να το “λύσουμε”, πρέπει να απαλείψουμε χωριστά όλες τις απλές και ανεξάρτητες αιτίες πού το αποτελούν, χρειάζεται να τις απαλείψουμε μία προς μία και αφού τις απαλείψουμε όλες, τότε σταματάει και το αποτέλεσμα, παύει να υπάρχει “πρόβλημα”!
Εκείνο πού δεν μπορούμε να καταλάβουμε οι περισσότεροι άνθρωποι, είναι ότι το κάθε τι μέσα στο σύμπαν, ακόμα και η πιο κρυφή μας σκέψη, είναι ενέργεια, οπότε δρα από την φύση της! Εφ’ όσον όμως προβάλλεται κάποια δράση (αιτία), θα υπάρξει οπωσδήποτε και ίση αντίδραση (αποτέλεσμα), την οποία θα υποστεί αυτό πού έδρασε!
Εδώ έχουμε ένα Νόμο, (ο οποίος είναι απόλυτος) και ισχύει για τούς πάντες και τα πάντα, ανεξαρτήτως μεγέθους, ισχύος, εμφανίσεως, καθώς και οποιουδήποτε άλλου παράγοντα λαμβάνει χώρα, είτε άμεσα, είτε έμμεσα!
Στην περίπτωση των σχέσεων τώρα μεταξύ των ανθρώπων, (αναφέρομαι σε κάθε είδους σχέση), προβάλλουμε δράση, διότι επιδιώκουμε να επιβάλουμε την θέλησή μας στον άλλο, προκειμένου να τον υποχρεώσουμε να συμπεριφερθεί, είτε να κάνη εκείνο πού θέλουμε εμείς!
Βέβαια κάθε φορά πού επιβάλουμε κάτι τέτοιο, συνεπάγεται την αντίδραση τού προσβαλλόμενου, με φυσική κατάληξη τον διαπληκτισμό και την διακοπή των σχέσεων, ή την χειροδικία, ή και ακόμα χειρότερες καταστάσεις!
Άρα κάθε φορά πού θέλουμε να περάσει το δικό μας, το μόνο πού θα καταφέρνουμε θα είναι να υποχρεωθούμε τόσο εμείς, όσο και οι γύρω μας, να περάσουμε για κάποιο μικρό ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, με δυσάρεστα συναισθήματα!
Προκειμένου λοιπόν να αποφύγουμε τέτοιου είδους καταστάσεις, δεν επιδιώκουμε να επιβάλουμε τις θέσεις, ούτε τις σκέψεις μας, σε κανέναν! Σε τελική ανάλυση αν το καλοσκεφτούμε, δεν αξίζει τον κόπο να μπούμε σε αυτή την διαδικασία, διότι ακόμα και λάθος να είναι ο άλλος, όσο και αν το προσπαθήσουμε, δεν υπάρχει περίπτωση να τον διορθώσουμε!
Πρέπει να καταλάβουμε ότι κάθε φορά πού συνομιλούμε με κάποιον άλλον άνθρωπο, λόγω της μοναδικής νοημοσύνης η οποία μας χαρακτηρίζει, τόσες φορές δημιουργείται μεταξύ μας μία προστριβή, πού μπορεί να εμφανίζεται ως μία ήπια διαφωνία, μέχρι την “εκρηκτική” αντιπαράθεση!
Γιατί συμβαίνει αυτό, το είπαμε και θα το επαναλάβουμε! Κάθε ένας από μας διαθέτει μοναδική νοημοσύνη, γι’ αυτό τον λόγο αντιλαμβάνεται οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του, με τον δικό του μοναδικό τρόπο!
Δηλαδή ο κάθε ένας μας, βλέπει πράγματα και γεγονότα από μία διαφορετική οπτική γωνία, η οποία είναι μοναδική!
