Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Το ότι η ΖΩΗ (δηλαδή το να «Υπάρχεις», το να «Βιώνεις κάποιες αντικειμενικές εμπειρίες», το να «Ζεις») είναι κάτι πολύ ΕΥΡΥΤΕΡΟ από «αυτό» που συλλαμβάνει ο συνηθισμένος άνθρωπος είναι (αυτή η αντίληψη) και λογικό και αποδεκτό. Πάλι, το ότι υπάρχουν κι «άλλα είδη Ζωής» στο μεταφυσικό χώρο (στα μεταφυσικά πεδία, στις υπερκόσμιες διαστάσεις, στους αόρατους κόσμους…) κι αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Όχι μόνο αποτελεί πανάρχαια αντίληψη στους κόλπους της «παγκόσμιας θρησκευτικής παράδοσης», αλλά κι όλοι οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι όπως ο Βούδας, ο Λάο Τσε, ο Ορφέας, κι οι Μεγάλοι Φιλόσοφοι, όπως ο Πλάτωνας, ο Πλωτίνος, κι άλλοι, έχουν μιλήσει γι’ αυτό. Αν δεν υπάρχουν πολλές αναφορές στην «ζωή στους άλλους κόσμους», ο κυριότερος λόγος είναι ότι έχουμε ένα πολύ σημαντικό έργο (που πρέπει να πραγματοποιήσουμε) εδώ, στην γη. Πρέπει να αρχίσουμε από εδώ, που είμαστε. Και μετά το «θέμα» δεν προσφέρεται για την ικανοποίηση της απλής περιέργειας…
Η ΖΩΗ (η ΥΠΑΡΞΗ, με όλες τις ποικιλίες των Φαινομένων της Ζωής) έχει ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΗΓΗ στην Οποία Συγχωνεύονται όλες οι «Έννοιες», του ΕΙΝΑΙ, της Ύπαρξης, της Ενότητας, της Ταυτότητας των Πάντων στην Ουσία τους… Δεν Υπάρχει παρά Αυτό το ΕΝΑ, το ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΚΑΤΙ που Αποκαλούμε ΘΕΟ, στην Βάση των Πάντων, (Κάθε Αντίληψης, Κάθε Ύπαρξης, Κάθε Ζωής). Από Αυτό το Ένα Δημιουργείται (όχι στο Επίπεδο της Ουσίας αλλά μόνο στο Επίπεδο των Εκδηλώσεων) στα κατώτερα πεδία ύπαρξης ο κόσμος της πολλαπλότητας… Το «Πνεύμα» Αποτελεί το Μεταβατικό Στάδιο όπου το «ΕΝΑ Γίνεται Πολλά» (κι αντίστροφα). Ο «Νους» είναι ο κόσμος της οντολογικής πολλαπλότητας. Η «Ψυχή» είναι ο κόσμος της ατομικής εκδήλωσης των όντων. Κι ο κόσμος της Ύλης είναι ο κόσμος των φαινομένων όπως τον γνωρίζουμε με τις εξωτερικές αισθήσεις μας…
Στην πραγματικότητα Η ΖΩΗ (στην Βαθύτερη Ενότητά της) ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, στην Ποικιλία των Εκδηλώσεών της. Σε όλα τα Πεδία Ύπαρξης τα όντα που βιώνουν την εξωτερική πολλαπλότητα αλλά «συναισθάνονται» (Βαθιά Μέσα τους) την Αληθινή (Απόλυτη) Ουσία τους, έχουν «αντίληψη Αυτής της Ενότητας της Ζωής». Όλα αυτά τα όντα που Βιώνουν στο Βάθος της Ύπαρξής τους την ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΟΥΣΙΑ, αποτελούν την ΜΕΓΑΛΗ ΦΥΣΙΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Αυτή η ΙΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ υπάρχει ακριβώς εξαιτίας της «Φυσικής Κατάστασης των όντων» (της Αφυπνισμένης Συνείδησης που Αντιλαμβάνεται την Ενότητα της Ουσίας) και δεν είναι δημιούργημα κάποιας προσπάθειας (Υπερβατικής ή κοσμικής), κάποιας οργάνωσης…
Στον Χώρο της Ύπαρξης υπάρχουν πολλά Πεδία Ύπαρξης. Όσο Ανυψωνόμαστε στους Ανώτερους Κόσμους Βιώνουμε όλο και πιο βαθιά την «Κατάσταση της Ενότητας της Ουσίας»… Όσο απομακρυνόμαστε προς τους εξωτερικούς κόσμους έχουμε εμπειρία της Διάσπασης, της πολλαπλότητας, της ατομικής ύπαρξης.
Όλοι οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι, όπως ο Βούδας, ο Ορφέας, μίλησαν (με τον τρόπο τους ο καθένας και στα πλαίσια της «φιλοσοφικής παιδείας» της κοινότητάς τους, με όρους κατανοητούς από τους ανθρώπους του περιβάλλοντός τους) ακριβώς για την «Μοναδική Πραγματικότητα που Βρίσκεται στην Βάση των Πάντων», για την Εξέλιξη της Ύπαρξης, την Αφύπνιση της ατομικής ύπαρξης στην Πραγματικότητα του Είναι, και για την Μεγάλη Ιερή Κοινότητα που δημιουργείται τελείως φυσικά σε όλους τους κόσμους της δημιουργίας, (κι όχι τεχνητά ή με οργανωτικές παρεμβάσεις, είτε από υπερκόσμια όντα, είτε από ανθρώπους αυτού του πλανήτη…)… Οι πιο «κοντινοί» οπαδοί των Διδασκάλων (κι αυτοί που «κατανοούν, μέσα στους αιώνες, την Διδασκαλία τους, κι Αντιλαμβάνονται την Μοναδική Ουσία των πάντων), εξαιτίας ακριβώς του γεγονότος ότι Βιώνουν στα Βάθη της Ύπαρξής τους την Ενότητα του Όντος ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΦΥΣΙΚΑ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ… Όταν όμως, αργότερα (από την εποχή των Διδασκάλων), στον «Κύκλο των πιστών» εισχώρησαν άνθρωποι που δεν είχαν αυτή την Εμπειρία, τότε, αυτοί οι άνθρωποι, «υποκατέστησαν» την ΦΥΣΙΚΗ ΙΕΡΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ, με τεχνητούς θρησκευτικούς οργανισμούς στο Όνομα των Διδασκάλων («καπηλευόμενοι» το Έργο τους προς ίδιον όφελος), με βάση την Διδασκαλία τους όπως την «καταλάβαιναν» («παρερμηνεύοντάς» την συνήθως), και την πρακτική θρησκευτική και λατρευτική ζωή, όπως «νόμιζαν» αυτοί (και που συχνά δεν έχει «σχέση» με την «διδασκαλία» των Ιδρυτών των θρησκειών)… Οι θρησκευτικοί οργανισμοί που «προέκυψαν», η Βουδιστική Σάνγκα (η βουδιστική μοναχική κοινότητα), οι «ορφικοί θίασοι», οι χριστιανικές εκκλησίες, δεν ήταν (ΙΣΤΟΡΙΚΑ) παρά απομιμήσεις της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΙΕΡΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, χωρίς κανένα μεταφυσικό βάθος. Ήταν ανθρώπινες οργανώσεις (κατά το Πρότυπο και κατ’ απομίμηση) της ΙΔΕΩΔΟΥΣ (ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ) ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ… Σήμερα, αυτοί οι θρησκευτικοί οργανισμοί έχουν διαφθαρεί τελείως, αφού υπηρέτησαν για χιλιετηρίδες τους (ανήθικους) κοσμικούς σκοπούς των οπαδών τους και των «πολιτικών προϊσταμένων» τους… από τους Ρωμαίους και βυζαντινούς κοσμοκράτορες μέχρι τις σύγχρονες πολιτικές μαριονέτες που «αποφασίζουν» για τις τύχες του κόσμου…
Αναφορές στην ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ (στην ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ, της Ουσίας, πέρα από την φαινομενική πολλαπλότητα) δεν έκαναν μόνο οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι που ίδρυσαν κάποια «θρησκεία» (και που δεν φέρνουν ΚΑΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ για την «μετεξέλιξη» της θρησκείας τους σε «παρωδία»…). Για την Ίδια Μεταφυσική Πραγματικότητα μίλησαν κι όλοι οι Μεγάλοι Φιλόσοφοι, όχι μόνο στην Ελλάδα (Πλάτωνας, Στωικοί, Επίκουρος, Νεοπλατωνικοί…) αλλά και στην Ινδία (Δάσκαλοι των Ουπανισάδ, Σανκάρα…), και στην Κίνα, κι αλλού… κι ο «κύκλος των μαθητών» που δημιούργησαν ήταν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στα πρότυπα της «Ιερής Θρησκευτικής Κοινότητας»… Ακόμα και στην διάρκεια των τελευταίων δύο χιλιάδων χρόνων, «μη επίσημοι» θρησκευτικοί οργανισμοί, μυστικές εταιρείες, διδασκαλίες, έχουν σαν αντικείμενο την Ίδια Πραγματικότητα…
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ
Από την άλλη μεριά, οι κοινωνίες των ανθρώπων, κατά κανόνα αποτελούμενες από ανθρώπους μη ανεπτυγμένους πνευματικά, ανθρώπους που δεν έχουν καμία εμπειρία (της Εσωτερικής Φύσης μας) και καμία επαφή με τον «Εσωτερικό Κόσμο του Αληθινού Όντος», ανθρώπους απορροφημένους στις ψυχοσωματικές λειτουργίες που επηρεάζονται και διαμορφώνονται και κινούνται από την βιολογική βάση, την υλική ύπαρξη, τον υλικό κόσμο (τις υλικές συνθήκες και καταστάσεις…)… αντανακλούν ακριβώς την «ποιότητα» των ανθρώπων που τις αποτελούν…
Αυτές οι κοινωνίες στηριγμένες στην εξωτερική φύση των ανθρώπων, την ζωώδη, την υλική, στηρίζονται σε συνήθειες, δράσεις, νοοτροπίες και θεσμούς, όπως ο ψυχολογικός εγωισμός (που έχει βιολογική βάση), η ατομική επιβίωση, το δίκαιο του ισχυρότερου, η «ιδιοκτησία», η άνιση ανταλλαγή (προς όφελος των ισχυρότερων, που νομοθετούν και κατοχυρώνουν νομικά την κλεψιά), η βίαιη επιβολή μίας κοινωνικής αδικίας που ονομάζουν «κράτος δικαίου» (και που επιβάλλουν οι πλουτοκράτες και εκτελούν τα πολιτικά τους φερέφωνα με τους ανήθικους μισθοφόρους των σωμάτων ασφάλειας του «κράτους»), η εκμετάλλευση της εργασίας των πολλών (οι αφελείς νομίζουν ότι καταργήθηκε η «δουλεία» στα πολιτισμένα κράτη μας, ενώ απλά έλαβε άλλες μορφές και ονομασίες), η «κοινοβουλευτική απάτη» των σύγχρονων «δημοκρατιών» (που υφαρπάζει την εξουσία, είτε πετώντας ένα κομμάτι ψωμί στα κομματόσκυλα, είτε παραπλανώντας τους αφελείς, είτε εκμεταλλευόμενοι την ανοχή όσων είναι αηδιασμένοι από την σύγχρονη πολιτική απάτη κι απέχουν από τα «κοινά»…), η ιδεολογική σύγχυση και αμάθεια που ανυψώνει την σημαία της «συντεταγμένης πολιτείας» της «παιδείας», του «πολιτισμού» της «πατροπαράδοτης θρησκείας», στέλνοντας στην πυρά όσους θα ήθελαν ένα πιο ώριμο άνθρωπο, μία πιο δίκαιη κοινωνία, μία πιο ανθρώπινη ζωή…
Με αυτούς τους «πρωτογενείς θεσμούς» (και θεσμοθετημένες λειτουργίες της κοινωνίας), διαμορφώθηκε ο κόσμος εδώ και χιλιάδες χρόνια… Η δήθεν ιστορική, πολιτισμική, πολιτική, εξέλιξη, άφησε ανέπαφους αυτούς τους θεσμούς (αφού υπηρετούν τα συμφέροντα των κάθε είδους «κρατούντων»), ενώ διαμορφώθηκε, πάντα πάνω σε αυτή την θεσμική βάση, μία δευτερογενής οργάνωση της κοινωνίας, που είναι όμως επιφανειακή… ένα λούστρο πολιτισμού (;)… Το «βαθύ κράτος» (δηλαδή οι βασικές οργανωτικές δομές κάθε κοινωνίας) είναι το ίδιο μέσα σε όλη την ιστορική εξέλιξη… Επιφανειακά μπορούμε να έχουμε πολιτική εξέλιξη, να περνάμε από την (αρχαϊκή) δημοκρατία στην βασιλεία, στην «κοσμοκρατορία», σε άλλες μορφές εξουσίας, μέχρι την σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία ή την υφαρπαγμένη εξουσία των ολοκληρωτικών καθεστώτων… αλλά όλα αυτά είναι επιφανειακά. Σε όλες τις κοινωνίες («ελεύθερες», δικτατορικές, χριστιανικές, ισλαμικές, «αθεϊστικές», της Ευρώπης της Αμερικής, της Ασίας, της Αφρικής, της Αυστραλίας…) στην «Βάση» λειτουργούν οι αρχικοί πρωτογενείς θεσμοί, το «δίκαιο του ισχυρότερου», η «ιδιοκτησία» (κι η «συσσώρευση» πλούτου από λίγους), η «θεσμοθετημένη κλεψιά», του «κράτους», της «τράπεζας», της «εργασίας», η «άδικη συναλλαγή» κι η εκμετάλλευση του αδύνατου, η βίαιη (αλλά «νόμιμη») καταστολή κάθε «διαμαρτυρίας» για την όποια αδικία, ο «πολιτισμός» του «εισιτηρίου» και της «κονσέρβας»… ένα «μπάχαλο» που ονομάζεται «πολιτισμένη κοινωνία»… Επιφανειακά βέβαια οι πολιτικοί και οι «διανοούμενοί» της εμφανίζουν τη κοινωνία σαν «δημοκρατική», «πολιτισμένη», κλπ. Αλλά οι άνθρωποι ζουν την καθημερινή κόλαση και συνειδητοποιούν ότι πραγματικότητα είναι αυτό που ζουν κι όχι τα ονόματα (οι χαρακτηρισμοί) που δίνει στην ζωή και την κοινωνία ο κάθε «ηλίθιος» που έχει το θράσος να θέλει να «κυβερνά» ή να «καθοδηγεί» εκμεταλλευόμενος την ανοχή μας (για οποιοδήποτε λόγο)… Ο «διαχωρισμός» της Αλήθειας (της πραγματικότητας, του γεγονότος) από τον «λόγο» από την «περιγραφή» δεν είναι απλά «πολιτική απάτη» και «υποκρισία», είναι «βαθιά ανηθικότητα» και «αρρώστια»…
ΟΙ ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΣΟΦΟΙ ΚΙ ΟΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Στην πραγματικότητα, ο πνευματικός κόσμος που αντιλαμβάνονται, βιώνουν και διδάσκουν όλοι οι Μεγάλοι Πνευματικοί Ηγέτες της ανθρωπότητας, ο Βούδας, ο Πλάτωνας, ο Σανκάρα, ο Κρισναμούρτι (για να αναφέρουμε μόνο μερικούς…), δεν έχει καμία σχέση με τον «πραγματικό κόσμο της καθημερινότητας» εκεί έξω, στις ανθρώπινες κοινωνίες… Είναι αλήθεια πως όλοι οι «πνευματικοί άνθρωποι», πέρα από την προσπάθεια να μιλήσουν για μία «ΑΛΛΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ», έκαναν (αναγκαστικά) «φιλοσοφία της ιστορίας» και «κριτική πολιτισμού» (όχι βέβαια με «ακαδημαϊκό τρόπο», αλλά με «ουσιαστικό»). Μεγάλοι Φιλόσοφοι, όπως οι Σοφιστές, ο Πλάτωνας, οι Κυνικοί, ο Επίκουρος… προχώρησαν πέρα από μία κριτική πολιτισμού, και σε θετικές προτάσεις ενός άλλου τρόπου ζωής. Δεν ήταν μόνο ο Πλάτωνας που μιλούσε για μία «Ιδανική Πολιτεία» (που με Πρότυπο το ΑΓΑΘΟΝ θα πραγμάτωνε την Αρετή, την Δικαιοσύνη, στον κατώτερο υλικό κόσμο…)… Στην πραγματικότητα όλοι οι Μεγάλοι Φιλόσοφοι δίδαξαν, όχι (πολιτικές) θεωρίες κι ανοησίες, αλλά μία άλλη προσέγγιση της ζωής. Ήταν πάνω από όλα (και γι’ αυτό ήταν Μεγάλοι) «Δάσκαλοι Ζωής»…
Κι αν σήμερα όλους αυτούς τους Σοφούς τους θεωρούμε άχρηστους (ότι δεν έχουν τίποτα χρήσιμο να μας προσφέρουν) είναι γιατί σήμερα γίναμε «σοφοί», «παντογνώστες», «πληροφορημένοι»… Αλλά τόσο η ατομική δυστυχία του ανθρώπου όσο και η θλιβερή κοινωνική κατάσταση παντού, στον πλανήτη, δείχνουν το μέγεθος της ανοησίας μας…
ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ;
Συχνά οι «πνευματικοί άνθρωποι» ζουν στην «δική τους πραγματικότητα» σαν «πουλιά» που χάνονται ψηλά στον (μεταφυσικό) ουρανό… κι ίσως να μην είναι άδικη η κατηγορία εναντίον τους, ότι δεν έχουν «επαφή με την πραγματικότητα» του απλού καθημερινού ανθρώπου…
Τελικά όμως ποια είναι η Πραγματικότητα; Αυτό που Αντιλαμβάνεται ο «ονειροπόλος σοφός» ή η «σκληρή καθημερινότητα» που βιώνει ο απλός κι ανήμπορος πολίτης του κόσμου;
Κι ο Δρόμος της Σοφίας είναι ο Δρόμος της Εξόδου από τον κόσμο; ο Δρόμος της Διαφυγής; της Απόδρασης;… Μπορεί η Σοφία να χρησιμεύσει σε τίποτα στον άνθρωπο του κόσμου; Μπορεί η Σοφία να Φωτίσει καθόλου τα αδιέξοδα της σύγχρονης ανθρώπινης, οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, ιδεολογικής, αθλιότητας;
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΟΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΥΠΑΡΞΗ
Ο άνθρωπος είναι ταυτόχρονα ον κοινωνικό και ον κοινωνικοποιημένο. Με άλλα λόγια είναι ένα «υποκείμενο» που θέλει, και έρχεται, σε επικοινωνία με τους όμοιους του… και ταυτόχρονα είναι «μέλος μίας κοινωνίας» που προϋπάρχει του ανθρώπου, τον διαπλάσσει και τον ελέγχει (συχνά) παρά την θέλησή του…
Έτσι, μπορούμε να δούμε τον άνθρωπο (και την κοινωνία) από δύο προοπτικές που αλληλοσυμπληρώνονται κι αλληλοκαλύπτονται ως προς το αντικείμενο και (μερικές φορές και) ως προς τις μεθόδους που χρησιμοποιούν για την μελέτη των ανθρωπίνων φαινομένων.
Από την άποψη (του ανθρώπου), της ατομικής ψυχολογίας, μπορούμε να δούμε την κοινωνία σαν ένα σύνολο ανθρώπων και να μελετήσουμε τα ομαδικά φαινόμενα που παράγονται από την ψυχολογία των ατόμων μελών, από τις επαφές τους, και τις σχέσεις τους... Ο κύριος εκπρόσωπος αυτής της («διαψυχολογικής») τάσης ήταν ο Gabriel Tarde…
Από την άλλη άποψη (της κοινωνίας), της κοινωνιολογίας, η κοινωνία προϋπάρχει του ατόμου το οποίο διαποτίζεται, δημιουργείται, και κυριαρχείται από την κοινωνία. Συνεπώς η ανθρώπινη νοοτροπία εξαρτάται άμεσα από την κοινωνική διάρθρωση και λειτουργία, τους κοινωνικούς κανόνες, και τα κοινωνικά πρότυπα. Οι ιδιωτικές σχέσεις των ανθρώπων επηρεάζονται βαθιά από όλους αυτούς τους παράγοντες… Την τάση αυτή υποστήριζε ένας από τους μεγαλύτερους κοινωνιολόγους ο Emil Durkheim…
Τελικά, το πιο σωστό είναι να δούμε τον άνθρωπο (από την άποψη της «Κοινωνικής Ψυχολογίας», που βρίσκεται ανάμεσα στην ακραία ψυχολογική τάση και την ακραία κοινωνιολογική τάση…), «πως συνθέτει», (ο καθένας, ατομικά, προσωπικά), τις «αυθόρμητες εκδηλώσεις της φύσης» του (είτε δίνουμε σε αυτή την «Φύση» μεταφυσική διάσταση, είτε όχι), και τις «εξωτερικές επιδράσεις της κοινωνίας»…
Η (ατομική, προσωπική) απάντηση που θα δώσει ο «καθένας» μας σε αυτό το πρόβλημα είναι όχι απλά μία απάντηση στο υπαρξιακό (ανθρώπινο, κοινωνικό) πρόβλημα, αλλά κι ένας προσωπικός τρόπος ζωής, μία προσωπική αυτοπραγμάτωση… Έτσι, αν η «Κοινωνική Ψυχολογία» μπορεί να φωτίσει την «ζωή μας μέσα στην κοινωνία», η θεμελίωση μίας «Υπαρξιστικής Ψυχολογίας» (που ερευνά την ύπαρξη τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο) είναι απαραίτητη για να φτάσουμε στην «Αυτογνωσία» και στην «Αυτοπραγμάτωση»…
ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ
Ο άνθρωπος (σαν οντότητα, αντικειμενικά) είναι ένα ατομικό και μοναχικό πλάσμα… Εξ’ αιτίας του «οντολογικού διαχωρισμού» του από την ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΕΡΟΥ (την ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΦΥΣΗ) βιώνει την ζωή σαν άτομο. Το ότι ζει (ο σύγχρονος άνθρωπος) σε μία κοινωνία 8+ δισεκατομμυρίων, στον πλανήτη γη, (που βέβαια διαχωρίζεται σε πολλές μικρότερες κοινωνίες και κοινωνικές ομάδες και υποομάδες…) δεν τον κάνει λιγότερο ατομικό και μοναχικό… Η «κοινωνικοποίηση» που γίνεται από την στιγμή της γέννησής μας (χωρίς να μας ρωτήσουν) αντικειμενικά έχει και καλά και κακά…
Ο άνθρωπος ασφαλώς δεν θα μπορούσε να επιβιώσει σαν άτομο, χωρίς την οικογένεια (ή κάποιον να τον φροντίζει) και την κοινωνική οργάνωση, αλλά κι αργότερα, όταν μεγαλώνει, θα ήταν δύσκολο να ζήσει μόνος του, στα βουνά… Ακόμα κι οι δήθεν ερημίτες (σε όλες τις θρησκείες) πάντα εξαρτιόταν από μία (έστω υποτυπώδη) κοινότητα… Το γεγονός ότι ο άνθρωπος (μαθαίνει να) μιλάει μία γλώσσα κι έχει στην διάθεσή του όλη την παγκόσμια γνώση (στο μέτρο που μπορεί να την αποκωδικοποιήσει και να την αφομοιώσει…), είναι πραγματικά ένα θείο δώρο… Ακόμα κι η κοινωνική οργάνωση με τα τόσα προβλήματά της (αφού δεν βασίζεται στην Αλήθεια, στην Δικαιοσύνη, στην Ισότητα… που είναι μόνο «διακηρύξεις» αλλά δεν εφαρμόζονται ποτέ σε κανένα κράτος, είτε «δημοκρατικό», είτε άλλης μορφής…) του προσφέρει ευκαιρίες να επιβιώσει και να καλυτερέψει (όσο είναι δυνατόν) την ζωή του…
Από την άλλη μεριά όμως, επειδή ακριβώς οι κοινωνίες οργανώνονται από ανθρώπους (όχι με Γνώση, Φιλοσοφική, όπως θα ήθελε ο Πλάτωνας, αλλά) μικρόψυχους, εγωιστές, συμφεροντολόγους, ανήθικους, και κακούς (κι αυτό το διαπιστώνει κάποιος αν μελετήσει την ιστορία της ανθρωπότητας των τελευταίων 5000 χρόνων…), η ένταξη μέσα σε αυτή την κοινωνία προσφέρει ελάχιστα για την πνευματική, ηθική, και πραγματική, ανάπτυξη του ανθρώπου… Γι’ αυτό τον λόγο όλοι οι Μεγάλοι (Ιδρυτές Θρησκειών) Μεταρρυθμιστές της ανθρωπότητας αλλά και οι Μεγάλοι Φιλόσοφοι, άσκησαν πέρα από την «φιλοσοφία της ιστορίας» και βαθιά και πλατιά «κριτική του πολιτισμού»…
Τελικά δεν πρέπει να «ταυτίζουμε» την «ιστορία της ανθρωπότητας σαν είδος» με την «ιστορία των κοινωνιών» (σαν γενικό πολιτισμικό φαινόμενο), ή με την πιο περιορισμένη «πολιτική ιστορία» (δηλαδή την ιστορία «αυτών» που κυβέρνησαν)… Υπάρχει μια ανθρωπότητα που βαδίζει τον δικό της ξεχωριστό δρόμο, και δεν ταυτίζεται με την ανθρωπότητα που έχουν στο «μαντρί» οι κρατούντες (πλουτοκράτες), οι εντολοδόχοι πολιτικοί και τα φερέφωνά τους… Ούτε η αληθινή ιστορία της ανθρωπότητας ταυτίζεται με την «ηλίθια ιστορία» των σχολικών βιβλίων, που είναι γραμμένη επίτηδες από κάποιους που έχουν υστερόβουλες σκέψεις και προορίζεται να παραπλανήσει τις «άβουλες κι αμαθείς μάζες»… Υπάρχουν κι άνθρωποι έξω από το «μαντρί» της σύγχρονης πολιτισμένης κοινωνίας… κι αυτοί εκφράζουν το αληθινό ανθρώπινο είδος…
Αν είναι αδύνατο (μαζί με τον Πλάτωνα) να φτιάξουμε (και να πραγματοποιήσουμε ιστορικά) μία Ιδανική Πολιτεία… Αν είναι δύσκολο να προσεγγίσουμε το Ιδανικό του Αληθινού Σοφού Σοφιστή (σαν τον Πρωταγόρα)… Κι αν ακόμα είναι οδυνηρό να αντιπαρατεθούμε (σαν τον Μεταφυσικό Αναρχικό Διογένη) σε μία «αισχρή (σε όλα τα επίπεδά της) κοινωνία»… Όμως ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ, (ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ), ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ… Ο Ισχυρότερος Λόγος (Αφιέρωμα) του Απόλλωνα, στους Δελφούς είναι το «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ»… Κι όλοι οι Σοφοί Έλληνες, αλλά και Σοφοί σε άλλους λαούς δεν δίδαξαν τίποτα άλλο από την ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ… Ο Υπερβατικός Βούδας, ο Ιερός Ορφέας, αλλά και το πλήθος των Σοφών, ο Πλάτωνας, ο Στωικός Ζήνων, ο Επίκουρος, ο Πλωτίνος κι όλοι όσοι Βαδίζουν τον Ίδιο Δρόμο δεν μιλούν για τίποτα άλλο παρά μόνο για ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ…
Τι είναι όμως ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ; Καθένας μπορεί να δώσει ό,τι περιεχόμενο θέλει στην Φύση (στην Ανθρώπινη Φύση) και να ορίσει κατά το «μέτρο» του την Αυτογνωσία… Πολύ απλά (γενικά κι αφηρημένα πριν ανιχνεύσουμε το συγκεκριμένο και φτάσουμε στο προσδιορισμένο) ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΦΥΣΗΣ ΜΑΣ, ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΚΑΙ ΟΛΟ ΤΟ ΠΛΑΤΟΣ ΤΗΣ… Τι σημαίνει αυτό; Ότι πρέπει να γνωρίσουμε την ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΣΗ μας που Είναι Δεδομένη, μας Έχει Δοθεί, Υπάρχει, και Λειτουργεί, Εδώ, Τώρα… όχι μόνο στις άμεσες και φανερές εκδηλώσεις της αλλά και Βαθύτερα στην ΟΥΣΙΑ της, στην ΠΗΓΗ ΟΛΗΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ… όσο Βαθιά κι αν ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΥΤΗ Η ΠΗΓΗ…
Για να Γνωρίσουμε όμως και να Κατανοήσουμε την Ύπαρξή μας (την συγκεκριμένη ύπαρξή μας, Εδώ, Τώρα) πέρα από το αδιαμφισβήτητο γεγονός της ΦΥΣΙΚΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΜΑΣ (που Επεκτείνεται σε όλο το ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ, ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΘΕΟΤΗΤΑ), πρέπει να Κατανοήσουμε ΠΩΣ αυτή η ύπαρξη λειτουργεί μέσα στο περιβάλλον, μέσα στην κοινωνία, μέσα στην καθημερινή ζωή… Κι αυτό σημαίνει ακριβώς να Γνωρίσουμε την ΦΥΣΗ μας σε όλο το Πλάτος της. Με άλλα λόγια να αναγνωρίσουμε και να κατανοήσουμε, πέρα από την ΦΥΣΙΚΗ ΥΠΑΡΞΗ μας, «πως» μας έχει «διαμορφώσει» η κοινωνία και «που» μας οδηγεί (ίσως παρά την θέλησή μας)..
Η ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ είναι η «Υπέρτατη Πράξη Αναγνώρισης και Κατανόησης». Αναγνωρίζοντας και Κατανοώντας την ΦΥΣΗ μας (σε όλο το Βάθος της κι όχι μόνο επιφανειακά), την «διαμόρφωσή» της (από τον δήθεν «πολιτισμό»), μπορούμε:
Να Αναγεννηθούμε…
Να απαλλάξουμε την ΦΥΣΗ μας από όλη αυτή την ψεύτικη διαμόρφωση, να απαλλαγούμε από όλη αυτή την ψεύτικη γνώση που μας έχουν φορτώσει, να «ξυπνήσουμε»…
Να περάσουμε μέσα από ανήθικες αντιλήψεις και μη-ανθρώπινους θεσμούς που μας έχουν επιβάλλει…
Να «αντισταθούμε» στην «πίεση» της κοινωνίας να είμαστε «νομιμόφρονες» κατά το «μέτρο» της (το «μέτρο» των κρατούντων)… Είναι ευθύνη και καθήκον μας να «επαναστατούμε» διαρκώς ενάντια στο ψεύδος, την εκμετάλλευση, την αδικία, όπως κι αν εκδηλώνονται…
Να «θεμελιώσουμε» αληθινές, ειλικρινείς, δίκαιες, σχέσεις με τους άλλους…
Να πορευτούμε προς την Απόλυτη Ολοκλήρωσή μας μέσα στους Κόλπους της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ…
Ασφαλώς η ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ, σαν Πράξη και σαν Πραγμάτωση, δεν είναι κάτι εύκολο. Από την άλλη μεριά, αν δεν έχουμε (αν δεν επιδιώξουμε) την ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ , δεν θα Γνωρίσουμε «ποιοι είμαστε», ούτε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε σε ποιο μέτρο ορίζουμε την ζωή μας ή μας διαμορφώνει μία κοινωνία που την βρήκαμε (γιατί υπήρχε πριν από εμάς) και δεν μπορούμε να ελέγξουμε… Επειδή ακριβώς «οντολογικά» βιώνουμε την ατομική ύπαρξη, είμαστε υποχρεωμένοι μέσα από την Ατομική (Προσωπική) Αυτογνωσία να Βρούμε Διέξοδο στην ζωή μας… Ταυτόχρονα όμως, η ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ όχι μόνο μας Οδηγεί έξω από το «άτομο» προς την ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΦΥΣΗΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΒΑΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, αλλά η ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ αποτελεί το Θεμέλιο για να έχουμε αληθινές και σωστές σχέσεις με τους συνανθρώπους μας και να φτιάξουμε (όσο είναι δυνατόν σε αυτό τον πλανήτη) μία «καλύτερη» κοινωνία…
Είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι χωρίς Αυτογνωσία μπορεί να είναι άνθρωπος, να έχει σχέσεις με ανθρώπους και να ζει σε κοινωνία… είναι απλά αρπακτικό, σε μία ζούγκλα, όπου ο ένας κατασπαράζει τον άλλο (ψυχολογικά, συναισθηματικά, βιολογικά, υλικά…)… Ούτε οι θεωρίες, ούτε η «πολιτική», ούτε οι «ξεφτισμένες θρησκείες» (που έχουν χάσει το αρχικό μήνυμα του Ιδρυτή τους) μπορούν να σώσουν την ανθρωπότητα… Καθένας έχει την Ευθύνη να Σώσει τον Εαυτό του και τον κόσμο… Άραγε, δεν έχει δίκαιο εκείνος ο Σοφός της Κρήτης; Διδάσκει κάτι άλλο από την ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ στην «Ασκητική» του; «Διδασκαλία δεν υπάρχει, δεν υπάρχει Λυτρωτής που ν’ ανοίξει δρόμο. Δρόμος ν’ ανοιχτεί δεν υπάρχει. Καθένας, ανεβαίνοντας απάνω από την δική του κεφαλή ξεφεύγει από το μικρό, όλο απορίες μυαλό του» (Καζαντζάκης, «Ασκητική», σελ. 33)…
ΑΥΤΟΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ
Η Αρχαιοελληνική Αντίληψη του ΟΛΟΥ, της «Ενιαίας Θεώρησης της Πραγματικότητας» (που έχει βαθιές θρησκευτικές ρίζες στον Ορφισμό, και επαρκή φιλοσοφική θεμελίωση σε όλους τους Μεγάλους Έλληνες Φιλοσόφους…) δεν είναι ένας «άκαμπτος οντολογικός ενισμός» αλλά γίνεται κατανοητή (από τους Έλληνες και όσους Κατανοούν την Σκέψη τους) σαν «Οντολογική Κλιμάκωση», που από την ΜΙΑ ΟΥΣΙΑ (την ΦΥΣΗ, τον ΘΕΟ, κλπ.) Παράγει όλους τους κόσμους, τον κόσμο της ύλης, και τα όντα… Για τους Αρχαίους Έλληνες λοιπόν, «Μέσα στην Ίδια την Ουσία», (την ΦΥΣΗ) Βρίσκονται όλες οι Αιτίες της Εξέλιξης, Προδιαγεγραμμένη όλη η Πορεία της Εξέλιξης, κι ο Σκοπός της Εξέλιξης… που είναι η ΑΥΤΟΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ, σε όλα τα Πεδία, σε όλους τους Κόσμους, μέσα από όλες τις μορφές…
Έτσι, το ον, σε όποιο Πεδίο κι αν το θεωρήσουμε, φέρνει μέσα στην «Ίδια την Ουσία» του (στην ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΦΥΣΗ του) τον Σκοπό, τον Προορισμό του… Αυτό είναι το αληθινό νόημα της ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑΣ («εν-τέλος-έχειν») που ανέλυσε διεξοδικά ο Αριστοτέλης… Το ον (σε όλες τις Οντολογικές Βαθμίδες, Κάτω από τον Θεό, Κάτω από το Πρώτο Ακίνητο Κινούν) φέρνει μέσα του τον ΣΚΟΠΟ του, την Εν Δυνάμει Ολοκλήρωσή του, που πραγματοποιείται μέσα στον Χώρο της Ύπαρξης, μέσα από την ζωή και τα βιώματα…
Στον Υλικό Κόσμο που ζούμε, ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ μας είναι ακριβώς μέσω της ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ, η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ μας, σε όλο το Βάθος και όλο το Πλάτος της… Η Κατανόηση της ΕΣΩΤΕΡΗΣ ΦΥΣΗΣ Οδηγεί από την ατομικότητα (από την εξωτερική πολλαπλότητα) στην Πνευματική Ενότητα, στην Συμμετοχή μας στο Αόρατο Βασίλειο της Πραγματικότητας, στην Αόρατη ζωή στους μεταφυσικούς κόσμους, στην Συμμετοχή μας στην Αληθινή Ζωή, και στην Αληθινή Κοινωνία του Θεού, που Πραγματοποιείται στους Κόσμους πέρα από την γη (και στην γη)… Αναγκαστικά όσο εξελισσόμαστε μεταφερόμαστε στον μεταφυσικό χώρο (και όσο ζούμε μέσα στο σώμα και τελεσίδικα, μόλις εγκαταλείψουμε αυτή ην ζωή στον κόσμο)… Η ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ, Οδηγεί αναγκαστικά έξω από τον κόσμο, (όχι έξω από την αληθινή ανθρωπότητα αλλά) έξω από την ανθρώπινη κοινωνία, (όχι μακριά από τους ανθρώπους αλλά) μακριά από την «εμπλοκή» στην κοινωνία… Είναι απλό, όσο ο άνθρωπος εξελίσσεται και γίνεται αληθινός άνθρωπος (μέλος της αληθινής ανθρωπότητας, κι όχι του «κοπαδιού») και (Βιώνοντας την ΕΣΩΤΕΡΗ ΦΥΣΗ του) αποκτά Ηθική Υπόσταση, Αρετή (με την αρχαιοελληνική έννοια), Αλήθεια, Δικαιοσύνη… δεν μπορεί να ζει μέσα στον σκοτεινό κόσμο των σύγχρονων κοινωνιών, μέσα στους λαβύρινθους της σύγχρονης πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και ιδεολογικής αθλιότητας…
Η ανθρώπινη κοινωνία (όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες) είναι φτιαγμένη από ανθρώπους που (μην έχοντας επαφή με την Εσώτερη Φύση τους) βασίζονται μόνο στην εξωτερική φύση τους. Οι αξίες, οι θεσμοί, οι νόμοι, η οργάνωση, η κοινωνική ζωή, όλα βασίζονται στην υλική ζωή… Έτσι, ο άνθρωπος που βαδίζει τον Εσωτερικό Δρόμο που Κατανοεί την Εσώτερη Φύση του, που αναγνωρίζει όλες τις «βλαβερές επιδράσεις» του υλικού πολιτισμού, τις «διαμορφώσεις» που έχει υποστεί, τους εξαναγκασμούς, και την υποχρεωτική συμμόρφωση με πραγματικότητες και καταστάσεις και δραστηριότητες με τα οποία δεν συμφωνεί… είναι αναγκασμένος να διαχωρίσει την θέση του από την σύγχρονη Βαβέλ, γύρω του…
Είναι θλιβερό, αλλά αυτός ο κόσμος, έτσι όπως τον έχουν διαμορφώσει, δεν έχει κανένα μέλλον… θα στριφογυρίζει πάντα μέσα στα αδιέξοδά του. Ούτε η πολιτική (που είναι αποκομμένη από την Αληθινή Φιλοσοφία, την Μεταφυσική, το Όραμα του Αγαθού), ούτε η θρησκεία (η «σύγχρονη ειδωλολατρία») μπορούν να καλυτερέψουν τον κόσμο. Ακόμα και ανθρώπινα κινήματα, με περισσότερο ή λιγότερο αγνά κίνητρα, ανθρωπιστές, οικολόγοι, υπεύθυνοι (κατά τα άλλα) άνθρωποι, μπορούν να σώσουν τον πολιτισμένο πλανήτη μας…
Μόνο ο άνθρωπος (οι άνθρωποι) μπορεί να διασωθεί, είτε ατομικά μέσα από την Οδό της Αυτογνωσίας, είτε σε μικρότερες κοινότητες μακριά από την χαώδη κοινωνία…
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ
Το Βασίλειο του Θείου (σαν Βίωση της Εσώτερης Ουσίας, της Πραγματικής Φύσης μας) Είναι (Μία Κατάσταση Συνείδησης) έξω από τον χώρο και τον χρόνο, (Μία Κατάσταση Συνείδησης) , που Βιώνεται Άμεσα, χωρίς διαδικασίες… Αυτό που μας εμποδίζει να Το Βιώσουμε είναι μόνο η σύγχυση του νου (η μεταφυσική άγνοια, που μας βυθίζει στους εξωτερικούς κόσμους). Δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσεις την σύγχυση. Δεν υπάρχει ΠΩΣ. Απλά πρέπει να σταματήσει. Να σταματήσει, τίποτα άλλο… Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κατανοήσουμε κάποια γνώση, να κάνουμε κάτι… απλά να σταματήσουμε όλη την φλυαρία του νου…
Η Μία Πραγματικότητα, η Μία Φύση, η Μία Ουσία, που (σύμφωνα με τους Έλληνες Σοφούς) είναι όχι μία οντολογική ενότητα αλλά μία κλιμακούμενη κατάσταση ύπαρξης, που Ξεκινά από το ΕΝΑ και Γίνεται πολλά (στους κατώτερους κόσμους), Είναι η Βαθύτερη Πραγματικότητα σε όλους τους κόσμους… Στους κατώτερους κόσμους (όπως στον δικό μας υλικό κόσμο) Αυτή η Πραγματικότητα Γίνεται το «Κοινό Θείο Πνεύμα» που μας Εμπνέει, μας Ζωοποιεί, και μας Μεταμορφώνει σε Κοινωνούς του Θεού, μας Εισάγει στην Κοινωνία του Θεού… Στους ανώτερους κόσμους, όσο εγκαταλείπουμε το ατομικό, τόσο Προσεγγίζουμε τον Θεό και Προσεγγίζουμε και μεταξύ μας Οδηγούμενοι προς την ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ… Στον Ανώτερο Πνευματικό Κόσμο Όλα Γίνονται ΕΝΑ, καθώς Ενώνονται με την «Εικόνα του Θεού του Αοράτου». Όλα Λιώνουν Μέσα στην Θεία Αγάπη (που Πηγάζει από την ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΟΥΣΙΑΣ), το εγώ και το εσύ σβήνουν μέσα στην Ιερή Φωτιά της Θείας Ένωσης, και δεν Υπάρχει ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΕΝΑ… Κι ακόμα πιο Ψηλά, στην ΑΒΥΣΟ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ, ακόμα και το ΕΝΑ δεν Υπάρχει… Αυτό είναι το ΜΕΓΑ, ΕΞΑΙΣΙΟ, ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ του «Σοφού της Κρήτης»…
Το Βασίλειο του Θεού, η Κοινωνία με τον Θεό, κι η Κοινωνία του Θεού, η «Κοινωνία Όσων Βιώνουν την Εσώτερη Φύση τους, την ΘΕΙΑ ΦΥΣΗ τους, και Γίνονται ΕΝΑ με Εκείνον, Μέσα στην ΑΓΑΠΗ, δεν είναι μία Φαντασία, ένα Όραμα, μία Ιδανική Πολιτεία, μία Ουτοπία… αντίθετα ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, όσων θέλουν να είναι Αληθινοί Άνθρωποι, όσων Βαδίζουν την Οδό της Αυτογνωσίας, την Οδό του Φωτός, μακριά από τον Κόσμο της Σκιάς, τον κόσμο της «αμαθούς γνώσης», του «απάνθρωπου πολιτισμού», της «αντικοινωνικής δραστηριότητας», που ενώ φαντάζει τόσο «ζωντανός» στην πραγματικότητα είναι αληθινό «νεκροταφείο» με «ζωντανούς νεκρούς»…
Ω άνθρωπε!
Εσύ είσαι η Αρχή και το Τέλος. Εσύ είσαι ΑΥΤΟ που Αναζητάς, χρόνια τώρα, αιώνες, χιλιετηρίδες (από ζωή σε ζωή). ΕΙΣΑΙ ΑΥΤΟ που Ψάχνεις μακριά. Είσαι στο «Σπίτι» σου από την Αρχή. Ποια «πατρίδα» αναζητάς; Ποια «Ιθάκη»; Είσαι ΕΔΩ, Μαζί με Όλους τους «αναγεννημένους, τους αναστημένους, τους αληθινούς αδελφούς σου… Ποια «κοινωνία» αναζητάς;
Τι έχεις να κάνεις εσύ με τους νεκρούς που προχωρούν στον αιώνιο κύκλο τους; Πως μπορείς να Ενώσεις το ΦΩΣ με το σκοτάδι; Πως μπορείς να φέρεις ΑΛΗΘΕΙΑ μέσα στον εγωισμό; Πως μπορείς να φέρεις ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ στους τυφλούς; Πως μπορείς να φέρεις ΑΓΑΠΗ στους αναίσθητους;… Απλά πρέπει να Διαλέξεις, όπως ο ΗΡΑΚΛΗΣ του μύθου (του μύθου απεικονίζει την Πραγματικότητα πιο καθαρά από ό,τι στην περιγράφουν όλοι οι δάσκαλοι, σε όλα τα σχολεία του κόσμου…), αν ΘΕΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ στην «Κοινωνία του Θεού» (στο ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ), ή να περιπλανιέσαι στο «νεκροταφείο της γης»…
Είναι θλιβερό αλλά είναι μία «πραγματικότητα»… και το είπε Κάποιος λίγες ώρες πριν οδηγηθεί στον «Σταυρό»… «Μέσα σας είναι το Βασίλειο του Θεού… Δεν είναι εδώ ή εκεί… ούτε έρχεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο… Απλά Μέσα σας… ξαφνικά σαν αστραπή… Γεννιέται το Βασίλειο του Θεού, όταν εγκαταλείπονται όλες οι ανοησίες του κόσμου… Το Βασίλειο το δικό μου δεν είναι εδώ στη γη…»…
Έτσι απλά, έτσι ήσυχα, έτσι αθόρυβα… ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ Ο ΘΕΟΣ… όπως φυσάει το αεράκι (που πνέει όπου θέλει)… όπως ΓΛΥΚΟΧΑΡΑΖΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΚΟΣΜΟ…
