Κάποιοι άνθρωποι δεν αξίζει να έχουν θέση στη ζωή μας ή να τους παραχωρούμε το χρόνο μας.
Ακόμα και αν σκεφτόμαστε ή ακούμε συχνά να μας λένε ότι η μέρα έχει 24 ώρες και η εβδομάδα 168 ώρες, εμείς συνήθως ανακυκλωνόμαστε στα ίδια λάθη, στις ίδιες συμπεριφορές, δυσκολευόμαστε να πούμε όχι, δυσκολευόμαστε να διεκδικήσουμε, δυσκολευόμαστε να φύγουμε, δυσκολευόμαστε να αποχωριστούμε.
Συχνά επιλέγουμε να πούμε ότι μας αγχώνει η αλλαγή, ότι οι άλλοι θα αλλάξουν και ότι οι σχέσεις μας θα γίνουν καλύτερες...
Και σε δεύτερο χρόνο, αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο μένουμε σε σχέσεις που θα συμβουλεύαμε τους άλλους να τερματίσουν, για ποιο λόγο αναβάλλουμε τη λήψη απόφασης, για ποιο λόγο κάνουμε όλα όσα θα συμβουλεύαμε τους άλλους να μην κάνουν ;
Τι μας σταματάει;
Οι απαντήσεις μπορεί να ακούγονται εύκολες, όμως συχνά δυσκολευόμαστε να συνειδητοποιήσουμε τον αντίκτυπο αυτών των ανθρώπων στη ζωή μας.
Η αλήθεια είναι ότι η ανασφάλεια, η χαμηλή μας αυτοεικόνα, η αυτό-αμφισβήτηση και η χαμηλή μας αυτοπεποίθηση διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο και διογκώνονται επικίνδυνα με την παραμονή μας σε τέτοιες σχέσεις.
Τι σταματάει;
Μάλλον την απομάκρυνση ανθρώπων που δεν καταβάλλουν καμία προσπάθεια για να διεκδικήσουν θέση στη ζωή μας.
Πολύ περισσότερο δε ανθρώπων που δεν δείχνουν να προσπαθούν και να την κρατήσουν τη θέση που εμείς τους χαρίσαμε απλόχερα.
Συνήθως σκεφτόμαστε αν αξίζουμε να έχουμε θέση στη ζωή τους, σπάνια όμως σκεφτόμαστε αν οι άλλοι αξίζει να έχουν ή πρέπει να έχουν θέση στη δική μας ζωή.
Συχνά αυτή τη θέση την χαρίζουμε, τη δίνουμε αβίαστα και δυσκολευόμαστε να την πάρουμε πίσω.
Όταν κινδυνεύουμε εμείς να μην έχουμε θέση στη ζωή των άλλων, ανεξάρτητα αν εκείνοι αξίζουν τη θέση και το χώρο στη δική μας ζωή, αφηνόμαστε, συντηρούμε σκέψεις, καταστροφοποιούμε, κάνουμε υποχωρήσεις και αφήνουμε τους άλλους να μας θεωρούν το σάκο του μποξ τους ή τον κυματοθραύστη τους.
Όμως...
Κάποιοι άνθρωποι δεν αξίζει να έχουν θέση στη ζωή σου, γιατί αν έχουν θέση, θα αποκτήσεις μώλωπες!
