Το δυσκολότερο πράγμα που έχεις να πετύχεις στις ανθρώπινες σχέσεις είναι να τα βρεις με τον εαυτό σου. Να τον καταλάβεις, να τον αμφισβητήσεις, να τον πονέσεις, να τον αντικρούσεις, να τον ενθαρρύνεις και τελικά να τον αγαπήσεις.
Τους βλέπεις μόνους κι ακομπλεξάριστους. Στις καφετέριες, στις ταβέρνες, στα μπαρ, στα σινεμά, στα θέατρα, στα ξενοδοχεία. Κάθονται μόνοι το πρωί του Σαββάτου μ’ έναν καφέ και μια εφημερίδα, πάνε Πέμπτη βράδυ στον κινηματογράφο και μπαίνουν στην αίθουσα παρέα με το ποπ κορν. Τετάρτη, παραγγέλνουν ένα ποτό και βολεύονται σε κάποιο μπαρ. Μια άλλη καθημερινή τρώνε σε μια ταβέρνα και πάνε διακοπές, όταν οι άλλοι εργάζονται. Μόνοι.
Είναι αυτοί οι τύποι που θα χαρακτηριστούν μοναχικοί, ιδιότροποι ή αντικοινωνικοί αλλά στην πραγματικότητα, έχουν μια ζωή πολύ πιο πλούσια από άλλους ανθρώπους. Δε νιώθουν μόνοι, οι άλλοι τους νομίζουν. Αυτό που προβληματίζει τους άλλους, εκείνους τους ευχαριστεί.
Ενδιαφέρουσα είναι η άνεση με την οποία κινούνται στο χώρο και η αμηχανία στην οποία δε βρίσκονται ποτέ. Αμηχανία μπορεί να αισθανθούν όσοι τους κοιτάζουν, γιατί είναι παρεξηγήσιμο να πηγαίνει κανείς μόνος του για καφέ ή φαγητό και να προτιμά τον εαυτό του, αντί για μια παρέα. Δεν είναι κοινωνικά επιθυμητό ή αισθητικά αρεστό. Κρίνονται ως παράξενοι και μυστήριοι από τον περίγυρο. Θεωρούνται αλλοπρόσαλλοι χαρακτήρες και η πράξη τους περίεργο εγχείρημα. Μα για κείνους, είναι ο πιο φυσιολογικός και αυθόρμητος τρόπος διασκέδασης.
Προτιμούν να βγαίνουν μόνοι, παρά με άτομα που δε θεωρούν ενδιαφέροντα κι αρνούνται ν’ ανεχθούν τον οποιονδήποτε που δεν έχει να τους προσφέρει κάτι. Είναι πιθανόν ν’ αρνηθούν την πρόσκληση της παρέας, αλλά να επιδιώξουν μια εξόρμηση μόνοι. Δε σημαίνει ότι δεν έχουν παρέα. Απλώς δεν έχουν παρέα που να τους ικανοποιεί τη δεδομένη στιγμή, για το συγκεκριμένο μέρος, με τα συγκεκριμένα δεδομένα της ζωής τους. Αυτό έχουν ανάγκη και δε συμβιβάζονται με καμιά παρέα, απλώς και μόνο για να κάνουν κάτι ή για να μη δυσαρεστήσουν κανέναν.
Δεν ψάχνουν να βρουν παρέα εκεί έξω, ούτε βγαίνουν για να βρουν, όπως λανθασμένα, υποθέτουν οι άλλοι. Αν είχαν παρέα που ν’ άξιζε τον κόπο και ήθελαν, θα την έπαιρναν μαζί. Κάποιοι είναι αρνητικοί πολλές φορές αν κάποιος τους προσεγγίσει κι άλλοι είναι ανοιχτοί, αν τύχει και προκύψει μια ουσιαστική συζήτηση με αγνώστους.
Το γεγονός ότι επιλέγουν τον εαυτό τους στις εξόδους δεν τους καθιστά μη κοινωνικούς ή απρόσιτους. Αντιθέτως, τα καταφέρνουν εξίσου καλά σε κοινωνικές συναναστροφές που τις θεωρούν ποιοτικές. Είναι οι άνθρωποι αυτοί που βάζουν ψηλά τα στάνταρ στις παρέες τους κι επιλέγουν συνειδητά τον εαυτό τους μέσα από αυτές. Δεν είναι μιζέρια ούτε μοναξιά, είναι επιλεγμένη μοναχικότητα, όταν αυτοί τη χρειάζονται. Είναι κοινωνικοί, άνετοι, ανεξάρτητοι, δυναμικοί και με αναπτυγμένη προσωπικότητα.
Δύσκολο πράγμα να κάνεις παρέα με τον εαυτό σου, αν δεν τον έχεις αποδεχτεί πρώτα. Κι αυτοί τον έχουν αποδεχτεί, αφού πρώτα τον έχουν ακούσει και τον έχουν στριμώξει κάποιες φορές. Γνωρίζουν πως αν οι ίδιοι δεν περνούν όμορφα με τον εαυτό τους, είναι ακατόρθωτο να περνούν καλά οι άλλοι μαζί τους.
Ο εαυτός μας δε θα μας εγκαταλείψει ποτέ κι έχουμε κάθε ευθύνη να μην τον παραμελούμε, να τον καλλιεργούμε όπως θεωρούμε καλύτερα, να τον διασκεδάσουμε όπως ξέρουμε ότι διασκεδάζει και να του κάνουμε τα χατίρια.
Πολλοί άνθρωποι βιώνουν σωρεία αναστολών για συμμετοχή σε δημόσιες δραστηριότητες χωρίς παρέα, κυρίως όταν δεν έχουν κάτι να κάνουν, όπως είναι μια εργασία στον υπολογιστή ή κάτι που να κρατά τα χέρια τους απασχολημένα. Η συμμετοχή σε δραστηριότητες στο δημόσιο χώρο μπορεί να είναι πιο διασκεδαστική απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς, ακόμα και χωρίς παρέα.
Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να αισθάνεται κανείς άνετα μέσα στο ίδιο του το σώμα, να σέβεται τις ανάγκες του και να κάνει ό,τι χρειαστεί για να τις ικανοποιήσει. Είναι ιδιαίτερα δημιουργικό να κάνεις κάτι μόνος. Μπορείς να σκεφτείς όσα δεν είχες το χρόνο ή την ευκαιρία να σκεφτείς, να λύσεις προβληματισμούς, να ονειρευτείς, να επεξεργαστείς ερεθίσματα που δε θα δεχόσουν αν κάποιος άλλος σου αποσπούσε την προσοχή, να χαλαρώσεις, να ανασυγκροτηθείς, να νιώσεις ελεύθερος, να παρατηρήσεις το σύστημα των ανθρώπων γύρω σου και να μάθεις πως οι άνθρωποι όσο περισσότεροι είναι, μπορεί να επικοινωνούν λιγότερο απ’ όσο εσύ μόνος.
Η αυτοπεποίθηση είναι το κλειδί. Να πηγαίνεις στο εστιατόριο, να παραγγέλνεις πίτσα και να την τρως μόνος. Μετά να παραγγέλνεις και επιδόρπιο, έτσι για να τους μπεις στο μάτι. Μετά να κερνάς το διπλανό τραπέζι που σε κοιτάει περίεργα και μόνο που δεν έρχεται να κάτσει μαζί σου από λύπηση. Γιατί είσαι ελεύθερος άνθρωπος κι έτσι θα συνεχίσεις να είσαι.
