Έχουμε, άραγε, σκεφτεί τι είναι εκείνο που μας ωθεί να τσαλακώνουμε και να πετάμε στο καλάθι των αχρήστων το χαρτί που μόλις μουντζουρώσαμε; Αυτό συμβαίνει γιατί «βγάλαμε τα εσώψυχά μας» πάνω στο χαρτί (χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε…), κι έτσι σπεύδουμε ασυναίσθητα να εξαφανίσουμε κάτι που διαισθανόμαστε πως είναι πολύ προσωπικό και δεν πρέπει να το ξέρει κανείς άλλος.
Το μουντζούρωμα του χαρτιού είναι η έκφραση μιας εσωτερικής πίεσης και η εξωτερίκευση μιας συναισθηματικής κατάστασης. Πρόκειται για ένα διάλογο που κάνουμε με τον εαυτό μας και δεν αφορά σε κανέναν άλλο παρά μόνο σ’ εμάς τους ίδιους. Με τη βοήθειά τους, «σχολιάζουμε» μια περίσταση που μας απασχολεί, αποστασιοποιούμαστε από μια (δυσάρεστη) πραγματικότητα, επικοινωνούμε καλύτερα με το βαθύτερο «εγώ» μας.
Ας σταματήσουμε επιτέλους να ασχολούμαστε με τις αμαρτίες και τα λάθη μας, με το σκοτάδι που έχουμε μέσα μας.
Ας πάψουμε όλο αυτό το ανακάτεμα των λογισμών γύρω από το πόσο χάλια είμαστε, γιατί με αυτόν τον τρόπο βαθαίνει το τραύμα.
Δεν το καταλαβαίνουμε ότι όλη αυτή η εμμονική και αγχωτική ενασχόληση με τον εαυτό μας είναι εγωισμός;
Όλο αυτό το βαβάλισμα του εαυτούλη μας μη και τσαλακωθεί το προφίλ μας και ραγίσει το αυτοείδωλο μας.
Γι’ αυτό επιτρέπει ο καλός Θεός δοκιμασίες, μήπως και σπάσει το σκληρό κέλυφος της ενάρετης ψευτιάς μας.
Ας στραφούμε όπως έλεγε ο Άγιος Πορφύριος στο φως, στο Χριστό, και να μην ασχολούμαστε με το σκοτάδι.
«Περιφρονήστε τα πάθη, μην ασχολείστε με το διάβολο. Στραφείτε στον Χριστό!
Βρίσκεστε στο σκοτάδι και θέλετε ν'απαλλαγείτε;
Μην αγωνίζεστε να το διώξετε χτυπώντας το.
Δεν πετυχαίνετε τίποτα.
Θέλετε φως;
Ανοίξτε μια τρυπίτσα, και θα έρθει μια ακτίνα του ήλιου, θα έρθει το φως.
Αντί να διώχνετε τον εχθρό, να μην μπει μέσα σας, ανοίξτε τα χέρια στην αγκάλη του Χριστού.
Αυτός είναι ο πιο τέλειος τρόπος:
Να μην πολεμάτε απευθείας το κακό, αλλά ν'αγαπήσετε τον Χριστό, το φως Του, και το κακό θα υποχωρήσει….»
