Η έρημος ήταν το μέρος όπου δοκίμασε τους πειρασμούς. Σύμφωνα με την παράδοση, οι πειρασμοί γίνονταν σ’ ένα βουνό περίπου 10-13 χλμ. μακριά από το μέρος της βάπτισης, περίπου 500 μέτρα πάνω από την κοιλάδα του Ιορδάνη. Ο Αδάμ δοκίμασε τον πειρασμό σ’ ένα ωραίο κήπο. Ο Ιησούς σε μια γυμνή έρημο με φτώχεια και πείνα.
Μπορεί να φαίνεται παράξενο ότι αμέσως μετά το βάφτισμα και το χρίσμα υπάρχει μια εμπειρία σαν και αυτή. Συχνά μετά από μεγάλη χαρά, ειρήνη και επικοινωνία με το Θεό, ακολουθεί θλίψη, αμφιβολία και αποθάρρυνση. Ακριβώς όπως η νύχτα ακολουθεί την ημέρα, τρικυμίες ακολουθούν τις ευλογίες και την αγαλλίαση.
Υπήρχε ένας θείος σκοπός στον πειρασμό αμέσως μετά την ευλογία, ο οποίος εκφράζεται σ’ αυτό που λέει ο Μάρκος 1:12 «Και ευθύς το Πνεύμα εκβάλλει αυτόν εις την έρημον».
Αν και ο Θεός ποτέ δεν βάζει τον άνθρωπο σε πειρασμό από κακία, όμως επιτρέπει τον πειρασμό να έλθει (Ιάκωβος 1:13). Ο Θεός θέλει κάθε άνθρωπος να δοκιμάζεται, και φαίνεται ότι όσο πιο μεγάλη είναι η διακονία κάποιου, τόσο και ο πειρασμός που δοκιμάζει είναι μεγαλύτερος. Έτσι έγινε και με τον Κύριο μας.
Γ. ΤΡΙΠΛΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ
Α’Ιωάν.β:16 «Διότι πάν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου».
O,τι υπάρχει στον κόσμο, μπορεί να συνοψιστεί στο εξής τριπλό κακό:
1) Επιθυμία της σάρκας (Φιληδονία)
2) Επιθυμία των οφθαλμών (Φιλαργυρία)
3) Αλαζονεία του βίου (Φιλοδοξία)
Και ο Ιησούς και η Εύα πειράχτηκαν μ’ αυτό τον τριπλό τρόπο.
Πειρασμός της Εύας (Γένεση γ:6)
Το δένδρο ήταν:
· «καλό για φάγωμα» - Επιθυμία της σάρκας.
· «ευχάριστο να το κοιτάς» - Επιθυμία των οφθαλμών.
· «επιθυμητό σαν να δίνει γνώση» - Αλαζονεία του βίου.
Ο πειρασμός του Ιησού (Ματθ.δ:3-5)
· «Διέταξε να γίνει η πέτρα ψωμί» - Επιθυμία της σάρκας
· «Του έδειξε όλα τα βασίλεια του κόσμου - Επιθυμία των οφθαλμών.
· «Πέσε από κει, διότι .... θέλει δώσει τους αγγέλους ....» -Αλαζονεία του βίου.
Η Εύα νικήθηκε από τον πειρασμό επειδή ο Σατανάς πέτυχε να φυτέψει την αμφιβολία στην καρδιά της (Γέν.γ:1). Ο διάβολος προσπάθησε να κάνει το ίδιο και με τον Κύριο μας. Στον Ιορδάνη η φωνή από τον ουρανό έλεγε: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός εις τον οποίον ευηρεστήθην»(Ματθ.γ:17). Τώρα ο διάβολος εδώ σπέρνει μια μεγάλη αμφιβολία χρησιμοποιώντας το «ΕΑΝ»: «Εάν είσαι Υιός του Θεού» (Ματθ.δ:3 & 6).
Ο Ιησούς νίκησε χρησιμοποιώντας το λόγο του Θεού. «Είναι γεγραμμένο». Αυτό έφερνε τη νίκη κάθε φορά (Ματθ.δ:4,7 &10).
Μιλάει ο Αθανάσιος Λεμεσού
http://www.pantokrator.info/gr/logos/p_ ... _IHSOY.mp3
1003 Οι Τρείς Πειρασμοί του Ιησού.
Σήμερα σκέφτομαι έτσι να σας πω λίγα λόγια σχετικά με αυτό το νόημα της εορτής της μεγάλης που περάσαμε, των Θεοφανίων.
Γιατί κυρίως όχι τόσο για το βάπτισμα αλλά για το πως το Ευαγγέλιον που ομιλεί για το γεγονός αυτό του βαπτίσματος του Κυρίου. Και εν συνεχεία της εισόδου του εις τον πνευματικόν χώρον εκείνον του αγώνα με τον Σατανά εις την έρημον και μετά την είσοδο του εις τον κόσμο όπου άρχισε να κηρύττει και να ομιλεί για το Ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού. Και νομίζω ότι αυτή η περιγραφή, αυτή η μελέτη του χώρου εκείνου του Ευαγγελίου, είναι πολύ σημαντική για εμάς και πολύ σημαντική για την κοινωνική ζωή βασικά και γενικά για την πνευματική ζωή κάθε χριστιανού και έτσι πολλές φορές το έχουμε πει σε πολλούς χώρους αυτό το θέμα, αλλά είναι επίκαιρο και πρέπει να το λέμε συχνά ώστε να καταλάβουμε όλοι τι γίνετε και πως εξελίσσετε ο άνθρωπος μέσα στον χώρον της πνευματικής ζωής. Διότι εάν ο άνθρωπος αγωνίζεται χωρίς να ξέρει τι κάμνει...
Εάν δηλαδή χωρίς επίγνωσην και χωρίς γνώση αληθινή στο που συνίσταται ο αγώνας του και ποια είναι τα στοιχεία τα οποία συντελούν ώστε να προχωρήσει ή να μην προχωρήσει, αλλά απλώς ευρίσκετε έτσι απαθής και όπου τον πάρει ας πούμε το ρέμα... Τότε βέβαια μπορεί να υπάρχει μια συντήρηση πνευματική που όμως δεν έχει ο άνθρωπος γνώση ούτε προκοπήν εις την περισσότερην πνευματική εμπειρίαν και λιθορίαν του Θεού. Διότι πρέπει να ξέρουμε ότι μπορεί μεν να μην φτάσουμε όλοι μας σε μέτρα πνευματικά, μεγάλα, όμως οφείλομε να γνωρίζομαι το αληθινόν μέτρον το οποίο έδωσε ο Θεός στον άνθρωπον. Και οφείλομαι να το γνωρίζουμε, οφείλουμε να το ομολογούμε, οφείλουμε να το διδάσκουμε και τώρα ο καθένας μπορεί μέσα στην ελευθερία του να αγωνιστεί κατά τα μέτρα του και κατά την θέληση του και τα υπόλοιπα θα τα αφήσει εις τον χώρον τον πνευματικόν, όπου δια της μετανοίας αναπληρώνεται η έλλειψης του προσωπικού αγώνα.
Λέει λοιπόν το Ευαγγέλιο ότι ο Κύριος όταν έγινε 30 περίπου ετών, επήγε είς τον Ιορδάνη και βαπτίστηκεν εις τον Ιωάννη. Βαπτίσθηκε από τον Ιωάννη στον Ιορδάνη ποταμό και αμέσως αφού δεν είχε αμαρτίες ως αναμάρτητος, εβγήκε από το νερό, από τον ποταμόν και τότε λέει το Ευαγγέλιο, το Πνεύμα το Άγιον τον οδήγησε εις την έρημον και είναι εκεί "εν τη ερήμο", ήτανε εις την έρημον και εκεί στην έρημο ενήστευε ο Κύριος 40 ημέρες και 40 νύχτες και όταν λέμε νήστευε, δεν είναι όπως την νηστεία που κάνουμε εμείς και ιδίως οι σημερινοί, αλλά είναι απόλυτη νηστεία. Για 40 ημέρες και 40 νύχτες ο Χριστός δεν έφαγε τίποτα. Αλλά δεν ήταν μόνο το ότι δεν έφαγε τίποτα, ήταν ότι λέει το Ευαγγέλιον, εκεί ο Χριστός επηρεάστηκε από τον Σατανά.
Πρέπει να ξέρετε ότι η έρημος και σαν χώρος ακόμα γεωγραφικός και σαν τόπος δηλαδή οπωσδήποτε είναι ένας χώρος όπου εκτυλίσσονται πνευματικές μάχες. Και εκεί μη υπαρχόντων των ανθρώπων, μη υπαρχόντων άλλων αιτίων, τα οποία συγχύζουν το νου του ανθρώπου και την διάθεσή του και γενικά τις παραστάσεις του, ο άνθρωπος παραμένει ενώπιον του Θεού, ενώποιος ενωποίο, όπως έλεγαν, δηλαδή μόνος του ενώποιον του Θεού και φυσικόν είναι ότι σ' αυτόν τον χώρο της ερήμου γίνονται ας πούμε μάχες πνευματικές και ασφαλώς η μάχη δεν είναι τίποτα άλλο παρά με τα πνεύματα τα ακάθαρτα, με τον Διάβολον τον ίδιο.
Έτσι λοιπόν λέει το Ευαγγέλιον ότι ο Κύριος επηρεάστη από τον Διάβολον. Και εκεί εδοκίμασε τρεις πειρασμούς, οι οποίοι εξωτερικά βέβαια είναι απλοί, να το πούμε έτσι, όμως εάν κανείς τους δει με τα βλέμματα των Πατέρων, θα καταλάβει ότι αυτοί οι πειρασμοί, είναι τα τρία πάθη, οι γίγαντες των παθών, οι τρεις μορφές οι οποίες απαρτίζουν την παραφύση μεταπτωτικής καταστάσεως του ανθρώπου. Και τα οποία νομίζω ότι ουσιαστικά, βασικά σήμερα μαστίζουν όλους μας και σαν άτομα και σαν κοινωνία.
Ο πρώτος πειρασμός ήταν ότι κατά ανθρώπινη δηλαδή συνέπεια εφόσον 40 ημέρες και 40 νύχτες ο Χριστός ενήστευε, επείνασε, λέει το Ευαγγέλιο. Και τότε ο Διάβολος μη χάνοντας την ευκαιρία αυτή, εκμεταλλευόμενος τη φυσική ανάγκη αυτή του Κυρίου του υπέδειξε ότι... του έδειξε τις πέτρες και του λέει να, πες στις πέτρες να γίνουν ψωμί, να φας, αφού πεινάς. Και ο Χριστός του λέει ότι, του απάντησε με ένα λόγο από την Γραφή, ότι "ουκ και παρ' αυτό μόνο ζήσετε ο άνθρωπος". Δεν ζει ο άνθρωπος μόνο με το ψωμί, με τα φαγητά, με την υλική τροφή, αλλά ζει περισσότερον και πιο ουσιαστικά με κάθε λόγον ο οποίος εκπορεύεται από το στόμα του Θεού. Και έτσι απέφυγεν τον 1ον πειρασμόν αυτόν να φάει. Βέβαια ύστερα από λίγο έφαγε, διότι επέστρεψε και άρχισε το κήρυγμα και ως άνθρωπος έφαγε. Αλλά δεν έφαγε υπακούοντας εις την προτροπήν του Σατανά να μεταβάλει τις πέτρες σε ψωμί.
Ο δεύτερος πειρασμός όπως λέει το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, ήταν ότι επήρεν ο Σατανάς τον Χριστόν και τον ανέβασε σε ένα ψηλό βουνό και εκεί του έδειξε όλες τις βασιλείες του κόσμου και όλη την δόξαν των βασιλειών αυτών, φανταστείτε δηλαδή εν στιγμή χρόνου όπως λέει το Ευαγγέλιο κάποιος να δει όλα τα βασίλεια του κόσμου, όλες τις αυτοκρατορίες, όλην την δόξαν αυτών των πραγμάτων, όλον τον πλούτον, όλην την φαντασίαν των τότε καιρό και τον σημερινόν μέχρι συντελείας του αιώνος! Και του λέει ο Διάβολος βέβαιαν ο οποίος ποτέ δεν λέει αλήθεια, του λέει ότι αυτά όλα είναι δικά μου, σε μένα παρεδόθηκαν οι βασιλείες του κόσμου και εγώ θα σου τα δώσω όλα αυτά εάν πέσεις και με προσκυνήσεις. Και βέβαια ο Χριστός πάλι του απάντησε από τον λόγο της Γραφής ότι μόνο τον Θεόν μπορούμε και πρέπει να προσκυνούμε. Και μετά επήλθε ο τρίτος πειρασμός όπου ο Σατανάς ανέβασεν τον Χριστό εις το πτερύγιον του ιερού, έναν ψηλόν τόπον στο ναό του Σολομώντος, στο πιο ψηλό τόπον του ναού του Σολομώντος και εκεί του λέει ότι εάν είσαι αληθινά ιός του Θεού τότε πέσε από δω κάτω, διότι λέει η Γραφή ότι ο Θεός έχει την φροντίδα του για σένα και θα διατάξει τους Αγγέλους του να σε φυλάξουν, ώστε να μην πάθεις τίποτα.
Διότι υπάρχουν χιλιάδες Άγγελοι δεξιά σου και αριστερά σου και αφού είσαι ιός του Θεού δεν πρόκειται να πάθεις τίποτα. Και ο Χριστός πάλι του απάντησε ότι δεν πρέπει να βάλει σε πειρασμό τον Θεό. "Ουκ εκπειράσεις Κύριον τον Θεό σου". Δεν πρέπει να πειράζεις τον Θεόν. Και έτσι αφού ενίκησε και τον τρίτο πειρασμό λέει το Ευαγγέλιο απέστει από αυτόν ο Διάβολος, έφυγε ο Διάβολος από τον Χριστόν και ήρθαν οι Άγγελοι του Θεού και τον διακονούσαν.
Και μετά από την έλευση των Αγγέλων και την διακονία του Χριστού από τους Αγγέλους, τότε ο Χριστός επέστρεψε εις τον κόσμον και άρχισε να κάνει το έργο του εις τον κόσμον. Και φυσικά το έργο του Χριστού δεν ήταν να πάει να ιδρύσει κανένα ορφανοτροφείο ή κανένα νοσοκομείο ή να κάνει ένα ίδρυμα τέλος πάντων, αλλά άρχισε να ομιλεί για τον λόγο της ελεύσεως του εις τον κόσμο και να μιλά για το Ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού. Και με έναν λόγο να λέει "Μετανοείτε ίγγικεν η βασιλεία των Ουρανών".
Αυτό είναι με λίγα λόγια μια έτσι σύντομη περιγραφή στη δική μας γλώσσα του γεγονότος των γεγονότων αυτών που περιγράφει το Ευαγγέλιον. Όμως ξέρουμε ότι ο βίος του Χριστού είναι το αρχέτυπων του βίου κάθε χριστιανού και έτσι λοιπόν και η παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής του Χριστού, του λόγου του Κυρίου, έχει τεράστια σημασία για όλους μας. Ο βίος λοιπόν του Χριστού είναι τέλειος και είναι το αρχέτυπων του δικού μας βίου. Έτσι λοιπόν οι Πατέρες με την χάρη του Αγίου Πνεύματος είδαν ότι, είδαν έτσι, σε αυτά τα γεγονότα ολόκληρον την δική μας ζωή την πνευματική μας ζωή.
Έτσι λοιπόν και εμείς αρχίζομε την πνευματική εν Χριστό ζωή πρώτα απ' όλα με το βάπτισμα μας. Εντασσόμαστε στην εκκλησία μέσω του Αγίου βαπτίσματος και σʼ αυτό το σημείο θα ήθελα να πω, που είναι μια ερώτηση γραμμένη σε ένα χαρτάκι που μου δώσατε ότι λέει, ομιλεί για τον νηπιοβαπτισμό. Γιατί να βαπτίζονται μικρά τα παιδιά; Δεν είναι μόνο ότι το παιδί δηλαδή πρέπει να καταλάβει οπωσδήποτε για να βαπτιστεί, αλλά περισσότερο το βάπτισμα έχει εις τον άνθρωπον μια σημασία μυστηριακή, μια σημασία θεραπευτική, δηλαδή ο άνθρωπος είτε το κατα
λάβει, είτε δεν το καταλάβει, βαπτιζόμενος εντάσσεται εις το σώμα του Χριστού, εντάσσετε εις την εκκλησίαν, λαμβάνει μέσα στη ψυχή του εν δυνάμη τα σπέρματα όλα τα πνευματικά, τα οποία εάν θέλει τα ενεργοποιεί, εάν δεν θέλει δεν τα ενεργοποιεί, δεν καταστρατηγείτε η ελευθερία του.
Ακόμη περισσότερον ότι γίνετε μέτοχος της χάριτος του Αγίου Πνεύματος και η ψυχή, η παιδική ψυχή η οποία είναι απιλλαγμένη από κακίες και διαστροφές, έχει έντονη την αίσθηση αυτής της χάριτος. Μπορεί το μυαλό του μωρού να μην καταλαβαίνει τι γίνετε εκείνη την ώρα, η ψυχή του όμως η οποία δεν είναι πως να πούμε, δεν είναι ανόητη, δεν είναι μωρίστικη, έχει δικόν της τρόπο που ενεργεί, είναι τέλεια ψυχή ανθρώπου, όπως είναι η ψυχή ενός γέρου 80 χρονών, έτσι είναι και η ψυχή ενός παιδιού μιας ημέρας. Λοιπόν η ψυχή αισθάνεται και δέχεται τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και θεραπεύεται και ενκεντρίζεται εις το σώμα του Χριστού, γίνεται μέλος της εκκλησίας. Γιʼ αυτό το λόγο η εκκλησία βαπτίζει και τα παιδάκια μικρά και κοινωνεί τα παιδάκια μικρά, λαμβάνουν το σώμα και αίμα του Χριστού έστω και αν είναι μικρά.
Όπως βαπτίζουμε και ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν πλήρη διανοητική ας πούμε κατάσταση, ένα παιδί το οποίο είναι άρρωστο διανοητικά, το βαπτίζουμε, το κάνουμε μέλος της εκκλησίας, του δίνουμε τα μυστήρια, δεν του αρνούμαστε το βάπτισμα επειδή δεν καταλαβαίνει το μυαλό του δηλαδή δεν είναι, δεν λειτουργεί ώστε να καταλάβει τα δόγματα της πίστεως, διότι δεν είναι η εκκλησία ένα σύνολο ιδεών διανοητικών οι οποίες πρέπει να τις καταλάβουμε για να γίνουμε μέλη της εκκλησίας. Εάν μπούμε ως μέλη της εκκλησίας με τα μυστήρια τότε η διανοητική κατάληψης των δογμάτων δεν είναι τόσο αναγκαία. Υπάρχει και άλλος τρόπος που καταλαβαίνουμε τα δόγματα και αυτός είναι ο κυριότερος με την εμπειρίαν με την καρδίαν περισσότερο.
Λοιπόν μπαίνουμε εις την εκκλησίαν με το βάπτισμα μας και αμέσως μετά το βάπτισμα αρχίζει ο πνευματικός πόλεμος ή πρέπει να αρχίσει ο πνευματικός πόλεμος και εμείς δηλαδή οδηγούμαστε από το Πνεύμα το Άγιο εις την έρημο, εις τον χώρο εκείνον τον πνευματικό όπου συντελείτε η τεράστια πάλη του ανθρώπου με τον Διάβολον και πρέπει να ξέρετε ότι πρέπει να το καταλάβετε πολύ καλά αυτό το πράγμα ότι σε μας ως μέλη της εκκλησίας ο αγώνας που κάνουμε δεν είναι αγώνας εναντίων κακών συνηθειών ή ελαττωμάτων ή σφαλμάτων ή τρόπων τινά κακών ιδεών, βέβαια μπορεί να εκδηλώνονται όλα αυτά μ' αυτόν τον τρόπο, αλλά όπως λέει ο Απόστολος ότι ο αγώνας μας είναι πέρα τούτων, είναι εναντίων του Διαβόλου και ο Διάβολος είναι ύπαρξης, είναι ύπαρξης ο οποίος αντιστρατεύεται τον Θεόν, αντιστρατεύεται τον νόμον του Θεού και βέβαια εμείς έχομε πάθη, έχομε ελαττώματα, έχομε κακίες, έχομε διαστροφές οι οποίες είναι αποτελέσματα της πτώσεως, οι οποίες γίνονται αιτία αυτές να αποχωριζόμαστε απο τον Θεό και να συνεργαζόμαστε με τον Σατανά. Όμως πίσω από όλα αυτά τα πράγματα κρύβεται αυτή η πάλη κατευθείαν με τον εχθρό της σωτηρίας μας.
Έτσι λοιπόν συντελείτε εις την έρημον την πνευματική όπου ο κάθε ένας από εμάς βγαίνει και εκεί δεν υπάρχουν ας πούμε άλλα πράγματα, ο πόλεμος κατά του Διαβόλου, είναι οι τρεις μορφές αυτές που είπαμε προηγουμένως. Η πρώτη μορφή το να προτείνει ο Διάβολος του Χριστού να φάει, να κάνει τις πέτρες ψωμιά, οι Πατέρες είδαν ότι κρύβετε το πάθος της φιληδονίας, ένας γίγαντας των παθών από όπου απορρέουν πολλά άλλα πράγματα και ιδίως σήμερα μπορούμε να πούμε ότι είναι όχι πλέον γίγαντας πάθους, αλλά θεότης με μικρό γράμμα, θεότης πάθους στη σημερινή εποχή η φιληδονία η οποία είναι γέννημα όπως όλα τα υπόλοιπα του εγωισμού του ανθρώπου.
Οι Πατέρες είπαν και είδαν μέσα από την πείρα τους ότι η φιληδονία δεν είναι γέννημα τόσο της καλοπέρασης και της πολυφαγίας και της πολυποσίας, είναι και αυτό, αλλά όχι τόσον αυτό. Είναι κατεξοχήν γέννημα του εγωισμού. Γιʼ αυτό λοιπόν ο άνθρωπος ο οποίος θέλει να αγωνιστεί κατά της φιληδονίας εκτός από την σωματική άσκηση στην οποία πρέπει να κάνει, δηλαδή την νηστεία, την αγρυπνία, την μελέτη του λόγου του Θεού, τις υπόλοιπες πνευματικές ασκήσεις, πρέπει να αποκτήσει ταπεινό φρόνιμα. Εάν δεν αποκτήσει ταπεινό φρόνιμα ότι και αν κάνει, οτιδήποτε άλλες σωματικές αρετές, ασκήσεις και αν κάνει, οπωσδήποτε θα δέρνετε, θα μαστίζετε από τον σαρκικόν πόλεμον, από την φιλήδονον τάσην. Διότι πρέπει να μάθει να ταπεινωθεί το φρόνημα του. Ο εγωισμός είναι άρνησης του Θεού, ο εγωισμός είναι το να γεμίσει η ύπαρξης μας με τον εαυτό μας και εκεί όπου είναι γεμάτη η ύπαρξης με τον εαυτό μας, δεν μπορεί ούτε Θεός να μπει, ούτε και άλλο πρόσωπο να μπει.
Γιʼ αυτό σήμερα που παρατηρούμε στις σχέσεις των ανθρώπων ακόμα και τις πιο προσωπικές να το πούμε, βλέπουμε ότι αμέσως με την πρώτη γνωριμία ακολουθούν οι φιλήδονες σχέσεις. Διότι η αγάπη δεν είναι πλέον ταπεινή, δεν δέχεται τον άλλον άνθρωπον ως ύπαρξη ως προσωπικότητα, ως πρόσωπο να κοινωνήσει με τον άλλον σε μια προσωπική σχέση μαζί του, να τον σεβαστεί, να τον αγαπήσει πρώτα σαν υπόσταση, σαν σύνολο ψυχοσωματικό σύνολο, αλλά αμέσως μόλις έλθει η πρώτη σχέσης αισθήματος, συναισθήματος, φυτρώνει κατευθείαν και η φιλήδονος τάσης, διότι ζούμε σε μια εποχή κατ' εξοχήν εγωιστική. Και ακόμα το τραγικότερον είναι ότι επειδή ο εγωισμός ρυθμίζει την σχέση με τον άλλον άνθρωπον, μόλις παύσουν οι συνθήκες να υπάρχουν οι οποίες ικανοποιούν το εγωιστικόν πάθος της φιληδονίας, τότε τρέπονται οι άνθρωποι σε αναζήτηση άλλων ανθρώπων, άλλων προσώπων με των οποίων θα ικανοποιήσουν τα πάθη τους. Και έτσι παρατηρούμε αυτά τα θλιβερά φαινόμενα της διαλύσεως των οικογενειών, της διαλύσεως των σχέσεων, το να... πως να πούμε, ένας σύζυγος να έχει και άλλες γυναίκες στην ζωήν του και μια σύζυγος άλλους άνδρες και τέτοια φαινόμενα τα οποία πληθαίνουν όσο περνά ο καιρός, πληθαίνουν γιατί είμαστε και φιλήδονοι, αλλά περισσότερον πηγάζουν όλα αυτά από τον εγωισμό.
Η φιληδονία λοιπόν η οποία παρατηρείτε περισσότερο σήμερα και ιδίως σε ανθρώπους οι οποίοι θέλουν να αγωνίζονται εις τον πνευματικόν χώρον της εκκλησίας δεν πρέπει να ζητούμε πουθενά αλλού την ρίζα της παρά μόνο στον τεράστιο εγωισμόν ο οποίος κρύβετε πίσω από όλα αυτά. Έτσι επαναλαμβάνω ότι εάν θέλουμε να απαλλαγούμε απ' αυτό το πάθος και όχι να απαλλαγούμε αλλά να μεταμορφώσουμε το πάθος αυτό αντί σε έρωτα κοσμικόν, σε έρωτα πνευματικόν προς τον Θεόν και προς τους ανθρώπους εν συνεχεία σε μια καθαρή διάσταση η οποία αν έλθει με την ευλογία του Θεού μπορεί να καταλήξει και σε σωματικήν σχέσην και ένωσης όπως γίνετε μέσα στον ευλογημένο γάμο.
Τότε τα πράγματα λειτουργούν σωστά σε μια σοβαρότητα, σε μια ιερότητα και σας είπα και άλλες φορές και το λέω και τώρα το πόσο δηλαδή άλλαξαν τα πράγματα σε λίγα χρόνια ακόμα και στον τόπο μας όπου πριν μια γενεά, δύο γενεές ήταν τόσον οι άνθρωποι μέσα ζυμωμένοι, μέσα στο ταπεινό φρόνημα, στην ολιγάρκια, στην ταπείνωση, στον πόνο, όπου ακόμα και οι σχέσεις τους όταν παντρεύονταν ήταν πολύ ιερές. Και όλη η τελετή του γάμου και όλες οι σχέσεις του γάμου, γινόντουσαν με μια ιερότητα και βλέπετε, δέστε ας πούμε πως πάντρευαν παλιά οι άνθρωποι, πόσον ωραίαν ήταν δηλαδή, άρχιζαν προετοιμασίες από μέρες πριν, με θυμιάματα, με διάφορες συμβολικές τελετές ακόμα και το κρεβάτι των νεόνυμφων το εσταύρωναν, το θυμίαζαν, το εχόρευαν, τι σημαίνει αυτό;
Ότι σε όλα αυτά εδίδετο μια ιερή διάστασης, μια ιερή σχέσης, σήμερα βλέπουν βιντεοκασέτες πριν παντρευτούν για να έχουν πολλά πρότυπα, να κάνουν ας πούμε όλα αυτά που κάνουν και να διαλυθούν μια ώρα αρχύτερα. Και οι άνθρωποι τότε υπέμεναν ο ένας τον άλλον και αν αρρωστούσε ο ένας χρόνια ολόκληρα υπέμενε ο σύζυγος την σύζυγο και ακόμα και όταν απέθνισκαν, παρέμειναν πιστοί στη μνήμη και υπέφεραν τα πάνδεινα και είχαν τέτοιαν ας πούμε σχέσην άρρηκτη που ούτε ο θάνατος, ούτε καμία αρρώστια σωματική δεν μπορούσε να την διαλύσει. Σήμερα δεν κάνουνε υπομονή ας πούμε τις συζύγους τους ούτε ακόμα όταν είναι έγκυες και αυτό το λέω διότι δυστυχώς ακούμε τόσα πολλά πράγματα κάθε μέρα, τουλάχιστον εγώ που έχει γεμίσει το μυαλό μου από όλες τις κακίες του κόσμου.
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος που ξέρει πιο πολλές κακίες από εμένα. Μην αμφιβάλετε γιʼ αυτό, το λέω εν πλήρη γνώση αυτού του πράγματος. Λοιπόν είναι φοβερό το γεγονός τούτον και μακάρι οι άνθρωποι τουλάχιστον αμαρτάνοντας να είχαν ευτυχία ή να ήταν πιο δεμένες οι σχέσεις τους. Αλλά δυστυχώς η αμαρτία είναι ρήγμα, είναι τραύμα, είναι αρρώστια. Η φιληδονία λοιπόν είναι ένα δείγμα κατ' εξοχήν σήμερα και εσείς εάν είστε πραγματικά νέοι άνθρωποι και θέλετε να είστε πάντοτε νέοι άνθρωποι και έχετε ανησυχίες, πρέπει να κάνετε μια πνευματική αντίσταση σ' αυτόν τον κατακλυσμό της φιληδονίας που θέλει να πνίξει τα πάντα σήμερα και μπορούμε να κάνουμε αντίσταση και πρέπει να κάνουμε αντίσταση όχι κατεβαίνοντας βέβαια στους δρόμους αλλά πρώτα απ' όλα εμείς σηκώνοντας πιο ψηλά το δικό μας φώνημα.
Μπαίνοντας είς στον χώρον της εκκλησίας ανακαλύπτοντας κατεξοχήν την ιερότητα του προσώπου μας εμείς οι ίδιοι ως πρόσωπα έχομε μιαν ιερότητα, είμαστε ιερά πρόσωπα διότι είμαστε εικόνες Θεού, είμαστε κατ' ομοίωση Θεού. Έχουμε δηλαδή μιαν σημαντικήν θέση μέσα στο σύμπαν, διότι για μας ο Θεός έγινεν άνθρωπος και για μας έγιναν τα πάντα. Το σύμπαν, ο κόσμος, όλοι, τα άστρα, οι πλανήτες, τα πάντα, ότι μπορεί να φανταστεί ο νους σας, έγινε για μας, για τον άνθρωπο, για τον κάθε ένα από μας ξεχωριστά, έτσι λοιπόν εάν ανακαλύψουμε την δική μας ιερότητα του προσώπου μας και αν καταλάβουμε περισσότερον ότι το σώμα μας δεν είναι δούλον εις την ακαθαρσία, αλλά είναι ναός του Αγίου Πνεύματος και ναός του Χριστού, είναι μέλος Χριστού ολόκληρον το σώμα μας, μηδενός μέλους εξαιρουμένου.
Τότε αρχίζουμε και εμείς να σεβόμαστε και τον άλλον άνθρωπο και έτσι όταν αρχίζουμε να γνωρίζουμε μια κοπέλα όπως εσείς όλοι είστε υπό τα δεσμά τα άλυτα, τα οποία διαλύονται κάθε λίγον, των δεσμών αυτών οι οποίοι σήμερα αρχίζουν από το Δημοτικό... ευρίσκονται υπό δεσμά, δεσμώτες όλοι, δέσμιοι ο ένας του άλλου, τότε λοιπόν μόλις αρχίσουν τα δεσμά αυτά και αν προηγουμένως καταλάβουμε δηλαδή αυτή τη μεγάλη σημασία της υποστάσεως μας και την ιερότητα του σώματος μας ακόμα, τότε θα έχομε πολύ σεβασμόν και στο άλλο πρόσωπο και δεν θα επιζήτητε με την πρώτη στιγμή να προχωράτε σε όπως λέμε ολοκληρωμένες σχέσεις, οι οποίες είναι καταστροφικές και όχι ολοκληρωμένες.
Διότι συνήθως μετά από αυτές τις ολοκληρωμένες διαλύονται όλα, παράδοξον πράγμα. Εκεί που περιμένουμε όλα να ολοκληρωθούν διαλύονται, τώρα τι ολοκλήρωσης είναι; Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Πολλά τα ερείπια πάντως σήμερα, πολλά τα ερείπια από αυτά τα πράγματα, γιʼ αυτό καλά είναι να προσέχετε και περισσότερον οι κοπέλες που είναι πιο ευαίσθητες.
Λοιπόν οι Πατέρες πέρα από την εντόπισην του πάθους της φιληδονίας μας υπέδειξαν βέβαια και σαν σοφοί γιατροί και την θεραπεία. Η φιληδονία θεραπεύεται δια της φιλοπονίας, δηλαδή να αγαπήσει ο άνθρωπος τον κόπο, να τινάξει από πάνω του αυτή την ραθυμία, αυτή την αμέλεια, την ακηδία που λέει, αυτό το να βαριέται να περπατήσει ας πούμε, να βαριέται να κάνει κάτι, να του είναι όλα βαρετά, όλα αδιάφορα, να μην κινείτε προς τον Θεόν, να είναι δηλαδή ράθυμος, πνευματικά ράθυμος. Με έναν λόγον να μπει σε αυτό που λέμε ασκητική ζωή και όταν λέμε ασκητηκή ζωή, μη νομίζετε ότι πρέπει να πει να πάτε στα βουνά και να τρώτε ας πούμε παξιμάδια, αυτό δεν μπορεί να το κάνετε, αλλά να ενταχθείτε δηλαδή σωστά εις στο σώμα της εκκλησίας και όταν ενταχθεί ο άνθρωπος σωστά στο σώμα της εκκλησίας, της ορθόδοξης εκκλησίας μας, τότε γίνετε ασκητής, διότι ο ορθόδοξος σημαίνει ασκητής, είναι ο άνθρωπος ο οποίος όχι αρνείται την ωραιότητα της ζωής αλλά μεταμορφώνει την εμπαθή ζωή σε ιερή σχέση και απαθητική κίνηση.
Βγάζει το πάθος, βγάζει την αμαρτία και διασώζει τον εαυτό του όπως τον έπλασε ο Θεός εις τον χώρο του μοναχισμού όπου θεωρείτε ένα τέλειο είδος, τέλειος τρόπος χριστιανικής ζωής, οι Πατέρες έδωσαν ως αντίδοτον και ως πρότυπον εις το πάθος της φιληδονίας την εν Χριστό παρθενία. Βλέπετε ότι οι μοναχοί παραμένουν αμέτοχοι και της παραμικρής ηδονής, παραμικρής σαρκικής σχέσεως διασώζοντας τρόπον τινά ένα μέτρον, το μέτρον (........) πληρώματος του Χριστού.
Δηλαδή ένα μέτρον εις το οποίο δείχνουν στον άνθρωπο ότι μπορεί να φτάσει αν θέλει σ' αυτήν την τελείαν αγνότητα και ακόμα ο εν Χριστό γάμος και αυτός είναι τίμιος και αμίαντος όπως λέει ο Απόστολος, δηλαδή είναι τίμιος και χωρίς ίχνος μιάσματος μολυσμού ή αμαρτίας, διότι εντάσσεται και αυτός εις την πνευματικήν αγωγήν, διότι μέσα στο γάμον ο άνθρωπος δεν βλέπει τον άλλον σαν αντικείμενον αλλά σαν πρόσωπον, τον σέβεστε, τον δέχεται, γίνετε πως να πούμε αυτός, γίνετε δηλαδή το αντικείμενο το άλλο ας πούμε έτσι και υπηρετεί τον άλλον άνθρωπον με πνεύμα αυτοθυσίας, θυσιάζει τις δικές του προτιμήσεις, θυσιάζει τον εγωισμό του, προκειμένου να ζήσει αυτός ο γάμος σωστά. Γιʼ αυτό και ο γάμος είναι ένας από τους τρόπους της εν Χριστό σωτηρίας, τον οποίον δίδει η ίδια η εκκλησία εις τον άνθρωπον ο οποίος θέλει να μπει μέσα σε αυτόν τον χώρο.
Προχωρούμε πιο κάτω εις το δεύτερο πειρασμόν ο οποίος όπως είπαμε ήταν που επήρε τον Χριστόν και του έδειξεν τις βασιλείες του κόσμου και αυτό είναι εμφανές ότι είναι το πάθος της φιλοδοξίας (Φιλαργυρίας*). Όταν βγήκε από αυτόν τον χώρο τον Πανεπιστήμιακόν που ζείτε τώρα και θα μπείτε στη κοινωνία, εκεί θα συναντήσετε όλα αυτά τα είδωλα της φιλοδοξίας (Φιλαργυρίας*) κρυμμένα σε κάθε τόπο, στη δουλειά σας, στο σπίτι σας, στις σχέσεις σας, με κάθε άνθρωπο μικρό και μεγάλο. Είναι μια πληγή που δυστυχώς σημαδεύει όλους μας. Η φιλοδοξία (Φιλαργυρίας*), η ίρισης, η υπερηφάνεια, ο εγωισμός, η κενοδοξία, όλα αυτά τα πράγματα τα οποία είναι λεπτές διακρίσεις των διαφόρων μορφών του πάθους τα οποία χωρίζουν τον έναν από τον άλλον.
Δεν μπορεί ο άνθρωπος ο φιλόδοξος, ο άνθρωπος ο εγωιστής, ο υπερήφανος ποτέ να συνεργασθεί με κανέναν άλλο, συνεργάζεται συμβατικά, όσο δεν θίγετε ο εγωισμός του, όσο δεν θίγετε το άτομον του, παύει ο άνθρωπος να είναι πρόσωπον, παύει να μπορεί να κοινωνεί με τον άλλον και γίνετε άτομον. Και δεν μπορεί πλέον να έχει καμία σχέση με κανέναν άλλον και όλα περιστρέφονται πέριξ του εαυτού του. Είναι η αρχή της καταστροφής, είναι η αρχή της ψυχοπάθειας, είναι η αρχή της σχιζοφρένιας, είναι η αρχή όλων των κακών τα οποία μαστίζουν σήμερα.
Σ' αυτό λοιπόν το πάθος οι Πατέρες μας παρέδωσαν σαν αντίδοτον την ταπείνωσην, την ταπείνωσην του Χριστού. Τι σημαίνει ταπείνωση, μήπως σημαίνει να πιστεύουμε ότι είμαστε χειρότεροι από όλους, δηλαδή με έναν τρόπον κομπλεξικόν, άρρωστον, όχι βέβαια ταπείνωση σημαίνει ότι ο άνθρωπος ξέρει πολύ καλά την αξία του, όπως ο Χριστός με πλήρη επίγνωση της υπάρξεως του προσώπου, του θεατικού του προσώπου εταπείνωσε τον εαυτό του, ένιψε τα πόδια των μαθητών του, παρέδωκεν ελεύθερα και εκούσια, θεληματικά τον εαυτό του στον θάνατον, απέθανε θεληματικά για αυτούς που τον σταύρωσαν, ετάφηκε και αναστήθηκε την τρίτη ημέρα.Ο ίδιος δρόμος είναι για τον άνθρωπον ο οποίος θέλει πραγματικά να ελευθερωθεί απ' αυτό το βαρύ τύραννο του εγωισμού και της φιλοδοξίας. Πρέπει να μάθει να ανεχθεί τον άλλον, πρέπει πρώτα απ' όλα όμως να καταλάβει ότι δεν κινδυνεύει από τον άλλο άνθρωπο, δεν κινδυνεύει από τον άλλον άνθρωπο, από τον εαυτό του κινδυνεύει.
Λένε για τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ότι πήγαιναν και του έλεγαν, ξέρεις Δέσποτα ο τάδε, η Αυτοκράτειρα θα σε βλάψει, ο άλλος θα σε βλάψει, ο άλλος σε επιβουλεύεται, θα σε σκοτώσει, θα σε κάνει και έλεγε ο Άγιος Ιωάννης, "Ουδείς δύναται βλάψειν Ιωάννην η μη μόνον Ιωάννης". Κανένας δεν μπορεί να βλάψει τον Ιωάννη από τον εαυτό του, παρά μόνο εγώ ο ίδιος. Σήμερα νομίζουμε ότι θα μας βλάψουνε, παντού βλέπουμε κινδύνους, θα με βλάψει ο ένας, θα με υποτιμήσει ο άλλος, με ζηλεύει ο άλλος, με κακολογεί, με βρίζει, με αδικεί, μου έφαγε τις θέσεις μου, δηλαδή βλέπουμε συνέχεια εχθρούς, παντού εχθρούς, διότι δεν έχουμε ταπεινό φρόνημα. Ο ταπεινός άνθρωπος έχει τέτοιαν ειρήνη μέσα του, που κανέναν δεν βλέπει εχθρόν και τον εχθρόν του ακόμα δεν τον αισθάνεται σαν εχθρό και γιʼ αυτό και ειρηνεύει και με την κτίση, με την φύση.
Έχετε ακούσει ίσως ότι οι Άγιοι ζούσαν με τα άγρια θηρία και τα άγρια θηρία τα οποία καμιά φορά είναι πολύ πιο καλά από εμάς τους ήμερους ανθρώπους, δεν έτρωγαν τους Αγίους. Ο Άγιος Μακάριος που γιορτάσαμε χθες, ζούσε με ένα λιοντάρι, ο Αβάς Γεράσιμος στην έρημο και εκείνος με ένα λιοντάρι, οι άλλοι ζούσαν με φίδια, άλλοι ζούσαν με διάφορα άγρια ανθρωποφάγα ζώα, δεν τους επείραζαν. Και εμείς είδαμε στον Άγιον Όρος ανθρώπους οι οποίοι ήταν τόσο εξοικειωμένοι με την φύση που δεν είχαν κανένα πρόβλημα, ούτε με τα φίδια, ούτε με τις σαύρες, ούτε με τα πουλιά, ούτε με τα ψάρια, ούτε με τίποτα, διότι τα ζώα ξέρετε έχουν μια διαίσθηση του Αδάμ, του πρώτου ανθρώπου και όταν τα ζώα διαισθανθούν εις τον άνθρωπον αυτήν την πρώτην εικόνα του, του Αδάμ προ της πτώσεως, τότε γίνονται φίλοι μαζί του.
Εγώ είδα με τα μάτια μου έναν ασκητή τον Πατέρα Παΐσιο που κοιμήθηκε, ο οποίος έπιανε με τα χέρια του τα φαρμακερά τα φίδια και τα έβαζε έξω, διότι εκείνη την ώρα είχε ξένους και δεν μπορούσε να παν τα φίδια να ενοχλούν τους ξένους. Δεν ήταν βέβαια, δεν είχε εκπαιδευμένα φίδια, όπως διεροτούνταν μερικοί, αλλά είχε τα φίδια του βουνού, τα συνηθισμένα τα οποία αν τολμούσε άνθρωπος να τους αγγίξει θα τον περιποιόντουσαν όπως του ταίριαζε. Αυτό διότι είχαν ταπείνωση, κατεξοχήν ταπείνωση οι Άγιοι, είναι το αντίδοτον της φιλοδοξίας.
Εις τον τέλειον χώρον ανθρωπίνως του μοναχισμού είναι η αρετή της υπακοής. Ξέρετε ότι οι μοναχοί έχουν τρεις βασικές υποσχέσεις στον Θεόν, της παρθενίας, της υπακοής και της ακτημοσύνης και είναι τα τρία αντίδοτα κατά των τριών παθών αυτών, τα οποία κατά αναλογία βέβαια δίδονται εις όλα τα μέλη της εκκλησίας. Έτσι η υπακοή σαν τελεία άρνησης του θελήματος μας και υποταγή μας εις το θέλημα του πνευματικού μας πατέρα εις τύπον Χριστού, όχι ως ανθρωπάρεσκοι, αλλά ως στον Χριστόν άρνησης, νέκρωσης της προσωπικότητας μας, όχι για να μείνουμε νεκροί και χωρίς θέλημα, αλλά για να πάρουμε πίσω το θέλημα εν Χριστό και να αναστηθούμε, έτσι μπαίνουμε κατ' ευθείαν μέσα στο χώρο αυτόν της ταπεινώσεως του Χριστού, όπου και αυτός έγινεν υπάκουος εις τον πατέρα του άχρι θανάτου.
Το τρίτον πάθος και να συντομεύουμε είναι που τον επήγε εκεί στο πτερύγιο του ναού και του είπε να ρίξει τον εαυτό του κάτω και μάλλον συγχύστηκα, έκανα λάθος, αυτό της φιλοδοξίας είναι ο τρίτος πειρασμός, το άλλον της βασιλείας του κόσμου είναι το πάθος αυτό το τρίτο που θα σας αναφέρω.
Είναι το πάθος της φιλαργυρίας ή της ύλης, της φιλο-υλίας, να είναι ο άνθρωπος δηλαδή δεμένος με την ύλη. Και περί αυτού νομίζω ότι δεν χρειάζονται ιδιαίτερα σχόλια γιατί όλοι μας από τον μικρό μέχρι τον μεγάλο, ξέρουμε πολύ καλά το δικό μας το πορτοφόλι να το γεμίζουμε και όλα αυτά πηγάζουν βέβαια από την ανασφάλεια, από την έλλειψη πίστεως εις την πρόνοια του Θεού, από το δέσιμο με την ύλη για τους (........) και ως αντίδοτο αυτού του πράγματος η εκκλησία παρέδωσε την αρετή της ελεημοσύνης, την εντολή του Χριστού να μην μεριμνούμε τη ψυχή ημών, με την ψυχή μας δηλαδή τέλεια να μην μεριμνούμε με όλο το είναι μας για το πως θα αυξήσουμε τα χρήματα μας και τα υλικά μας και σε τέλεια μορφή όπως σας είπα προηγουμένως, με την αρετή της τελείας ακτημοσύνης όπου συναντάτε στους χώρους των μοναχών.
Μετά από αυτούς τους πολέμους των τριών παθών και των παραγώγων τους όλων που παράγονται, τότε γίνετε και στον άνθρωπο αυτό που έγινε στον Χριστόν, τότε αν και ύλη Θεού προσέρχοντας στον άνθρωπο και τον διακονούν, δηλαδή ανάγετε, αναβιβάζετε ο νους του ανθρώπου από τα φυσικά περιθώρια, από την φυσική κατάσταση, στην υπερφύση και επιστρέφει ο άνθρωπος εις την κατάσταση αυτή που τον έπλασεν ο Θεός. Τότε ο νους του πλέον, δεν περιορίζεται από τον χώρον και από τον χρόνον, αλλά βλέπει μακράν, γίνετε ο άνθρωπος διορατικός δηλαδή βλέπει εις το βάθος του ίδιου του άλλου, βλέπει πέραν του τόπου, γίνετε προορατικός, βλέπει πέραν του χρόνου, γίνετε προφήτης, γίνετε βασιλιάς της πίστεως, νικάει τον θάνατον, νικάει τα πάθη, νικά την αμαρτία και γίνετε αυτός πλέον διδάσκαλος της εκκλησίας όπως ο Χριστός επιστρέφει εις το πλήρωμα της εκκλησίας και αρχίζει να ομιλεί με έναν λόγον "Μετανοείτε ίγγικεν η βασιλεία των Ουρανών". Είναι το κατεξοχήν κήρυγμα της εκκλησίας.
Εδώ να σταματήσω μήπως θέλετε να πείτε τίποτα εσείς.
- Ο Διάβολος προηγείται των παθών ή ακολουθά τα πάθη;
- Άλλο πράγμα τα πάθη και άλλο πράγμα ο Διάβολος.
Τα πάθη είναι ασθένειες ψυχικές ασθένειες οι οποίες δημιουργήθηκαν εις τον άνθρωπον μετά την πτώση, δηλαδή όταν διακόπηκε η σχέση του ανθρώπου με τον Θεόν, διεστράφησαν μέσα του οι ψυχικές του δυνάμεις, τότε δημιουργήθηκαν τα πάθη.
Πάθη έχουμε όλοι μας, όλοι οι άνθρωποι έχουμε πάθη και οι Άγιοι ακόμα έχουνε πάθη ή είχαν πάθη. Απαθής, τελείως απαθής ήταν ο Χριστός, εμείς όλοι μετέχουμε των παθών της ανθρωπίνης φύσεως. Ο Διάβολος είναι κάτι ξεχωρον, δεν ταυτίζετε με την φύση μας, ούτε με τα πάθη μας, απλώς συνεργάζεται με τα πάθη μας ή τα υποδαυλίει, υποθάλπει, τα βοηθά, τα αυξάνει, έτσι εντοπίζει στον άνθρωπον ποία πάθη έχει και εκεί τους δίνει την ανάλογη τροφή, όχι όμως ότι ο Διάβολος είναι τα πάθη μας, αλίμονο, δηλαδή αν έχουμε ένα πάθος δεν σημαίνει ότι έχουμε τον Διάβολο μέσα μας, άλλο πράγμα το ένα, άλλο το άλλο. Πρέπει να προσέξουμε πολύ καλά για να μην βλέπουμε παντού διαβόλους. Και είναι μεγάλη επιτυχία ξέρεις του Σατανά να παρουσιάζετε παντού και πάντα ότι είναι παρόν. Δεν είναι παρόν, ούτε σημαίνει εάν ένας άνθρωπος πολεμάτε από ένα πάθος, είναι δαιμονισμένος, αλίμονο.
- Τα πάθη δεν φεύγουν με το βάπτισμα;
- Τα πάθη δεν φεύγουν με το βάπτισμα, απλώς όπως λένε οι Πατέρες ότι τα πάθη και οι ενέργειες του Σατανά, βγαίνουν από την καρδιά του ανθρώπου, εξέχωνται της καρδίας του ανθρώπου και ευρίσκονται πέριξ της καρδιάς. Ο άνθρωπος δηλαδή στο βάθος του είναι του έχει μόνιμα την χάρη του βαπτίσματος, την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Όμως επειδή μετέχει, είναι άνθρωπος, πρέπει να υποστεί και αυτός αυτόν τον πόλεμο όπως ο Χριστός, πρέπει να βγει στο στάδιο και εκεί να δεχθεί τον πειρασμό ελεύθερα να αποβάλει και να νεκρώσει τα πάθη και να ενεργοποιήσει την αρετή. Όμως με το βάπτισμα λαμβάνει μέχρι το βάθος του είναι του την χάρην, την ανακαινιστική χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Γιʼ αυτό βλέπετε και οι άνθρωποι που βαπτίστηκαν και την πίστη τους να αλλάξουν είναι πάνω τους η χάρης του βαπτίσματος, γιʼ αυτό δεν επιτρέπετε ουδέποτε να αναβαπτίσουμε άλλον άνθρωπο, μόνο τους αιρετικούς βαπτίζουμε ξανά. Διότι δεν έχουν βάπτισμα ουσιαστικά. Αλλά ορθόδοξον άνθρωπον απαγορεύετε αυστηρά. Δεν μπορούμε να τον βαπτίσουμε έστω και αν γίνει μουσουλμάνος π.χ. ή ένας ορθόδοξος χριστιανός που αρνείται την πίστη του και γίνετε μουσουλμάνος, βουδιστής, ξέρω εγώ οτιδήποτε και αργότερα επιστέφει δεν τον ξαναβαπτίζουμε ουδέποτε, απλώς του δίνουμε το χρίσμα, διότι δεν τον εγκαταλείπει η χάρης του βαπτίσματος.
Και να σας πω ένα παράδειγμα που έκανε πολύ εντύπωση, όταν ήμασταν στη Νέα Σκήτη ήρθαν κάποιοι Εβραίοι στη Σκήτη στο Άγιον Όρος και επήγαμε...Ήρθαν κάποιοι Εβραίοι από τα Ιεροσόλυμα επίσκεψη στο Άγιον Όρος και ήρθαν και στη καλύβα μας, ήταν μάλιστα και κάποιοι γιατροί αυτοί και ένας καλός καθηγητής Πανεπιστημίου νομίζω, ήταν κάπου 6-7 και έμειναν στη δική μας την καλύβη και ο γέροντας μου ανέθεσε να τους πάω μέχρι τα Κατουνάκια σε έναν Γέροντα εκεί, μεγάλο Γέροντα, ο οποίος ζει μέχρι σήμερα, μεγάλης αρετής άνθρωπος. Τους πήγαμε λοιπόν, τους πήγαμε λοιπόν, τους πήγα εγώ στα Κατουνάκια και όταν πήγαμε εκεί τους καλωσόρισε ο Γέροντας, του είπαμε ότι είναι Εβραίοι από τα Ιεροσόλυμα και μάλιστα για να τον καλοπιάσουμε να μην τους πει τίποτα έτσι βαρετό ότι είναι Εβραίοι, του είπαμε ότι είναι και κοντά στο ναό της Αναστάσεως και αγαπούν τους χριστιανούς ξέρω γω, εντωμεταξύ ε δεν είχαν και πολύ αγάπη προς τους χριστιανούς, συνέχεια κατηγορούσαν τους μοναχούς των Ιεροσολύμων.
Ο Γέροντας σε έναν από αυτούς του λέει, λέει για κάνε να δω έτσι, μα έχεις ένα φως μέσα σου, λέει εδώ, έχεις ένα φως. Τι φως; Έχεις ένα φως που δεν το έχουν οι άλλοι, οι άλλοι Εβραίοι. Δεν ξέρω τίποτα. Του λέει, έχεις το φως του βαπτίσματος και αμέσως κοκκίνισε ο άνθρωπος και μας ομολόγησε ότι η μητέρα του είναι Κυπρία και ήταν μικρό και τον βάπτισε, αλλά αυτός μετά έγινε Εβραίος. Μετά ο πατέρας του χώρισε από την μάνα του, η μητέρα του ήταν Κύπρια. Τώρα δεν ξέρω που είναι η μητέρα του, αλλά μικρό παιδάκι το βάπτισε και μετά αυτός πήγε με τον πατέρα του και έγινε Εβραίος, καθαρόαιμος Εβραίος, δεν είχε...ούτε πήγαινε στη εκκλησία. Είχε όμως το βάπτισμα και ο Γέροντας με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος που είχε πάνω του είδε στην καρδιά αυτό το φως του βαπτίσματος, το οποίο δεν είχανε οι άλλοι έστω και αν αυτός ήταν ακόμα Εβραίος.
Είναι σημαντικό το γεγονός αυτό του βαπτίσματος στην εκκλησία γιʼ αυτό είναι ανάγκη, πάσα ανάγκη ο άνθρωπος να βαπτίζετε και δεν μπορούμε ουδέποτε να δεχθούμε βάπτισμα αιρετικών, ούτε υπάρχουν ποικιλίες αιρετικών. Κάθε άνθρωπος ο οποίος δεν είναι μέλος της εκκλησίας αυτός δεν είναι μέλος της εκκλησίας. Δεν έχει δηλαδή λίγο μέλος της εκκλησίας και πολύ μέλος της εκκλησίας ή είσαι εις την εκκλησία ή δεν είσαι εις την εκκλησία. Οπόταν επιστρέφοντας στην εκκλησία, ανάγκη πάσα να βαπτιστείς, να λάβεις το βάπτισμα, το βάπτισμα σε εισάγει μέσα στην εκκλησία, σε κάνει μέλος Χριστού. Άρα λοιπόν το βάπτισμα τοποθετεί τον Χριστό εις το κέντρο της καρδιάς μας και παραμένει πλέον από μας η πρακτική ενέργεια ενεργοποίησης των χαρισμάτων του Αγίου βαπτίσματος.
- Την προηγούμενη φορά είχατε πει ότι ο Σατανάς δεν μπορεί πραγματικά να ξέρει τις σκέψεις μας.
Τότε πως μπορεί να βοηθά για έναν πειρασμό που έχουμε, πως μπορεί να βοηθά στο να γίνει ας πούμε πραγματικότητα;
- Είναι γεγονός ότι ο Σατανάς δεν ξέρει ουδέποτε τις σκέψεις του ανθρώπου, δεν έχει εξουσία από τον Θεόν να εισχωρεί εις το λογικό, εις το αυτεξούσιο του ανθρώπου. Όμως ως πνεύμα που είναι βλέπει την ψυχήν σε ποια, από ποία πάθη πολεμείται και δοκιμάζει και την ψυχή εξάλλου. Βλέπεις και τον Χριστό πήρε να τον δοκιμάσει να δει που θα πέσει, διότι δεν ήξερε ο Διάβολος ότι αυτός είναι ο Χριστός, συμπέρανε, υποπτευόταν ότι αυτός ο άνθρωπος πρέπει να είναι ο Μεσσίας, ο αναμενόμενος Μεσσίας, αλλά δεν ήξερε ούτε ο Χριστός του απεκάλυψε ούτε ποτέ ο Χριστός του το είπε, δηλαδή δεν επέτρεψε εις το νου του Διαβόλου να γνωρίσει το μυστήριο αυτό της ενσαρκώσεως του. Γιʼ αυτό και τόλμησε να τον πειράξει, γιʼ αυτό και τόλμησε και τον σταύρωσε, δεν ήξερε. Ούτε σε μας ξέρει ο Διάβολος τι σκεφτόμαστε, δεν ξέρει ουδέποτε, εκτός και αν η σκέψης η οποία έχομε είναι δικές του ας πούμε προβολές τις οποίες εμείς λαμβάνουμε. Όμως βλέπει την ψυχή από ποια πάθη πολεμείται ή από την πείρα που έχει ή από τους πολέμους που κάνει και άρα λοιπόν ανάλογα δίνει και την ανάλογη τροφή.
- Το Δαιμόνιο το οποίο του απεκάλεσε με όλες τις (........) ήταν υπό μορφή πειρασμού που του απεκάλεσε;
- Τον εδοκίμαζε εάν θα του απαντούσε εάν όντως ήταν, δεν ήταν σίγουρος, όχι.
Πρώτα απ' όλα αν ήταν σίγουρος θα τολμούσε να πλησιάσει τον Χριστό, αδύνατον, γιατί να το κάνει; Δεν του αποκάλυψε ο Θεός τίποτα και στον Παράδεισο ακόμα δεν ήξερε ο Διάβολος τι εντολή έδωκεν ο Θεός στους πρωτοπλάστους. Αυτό γινόταν μόνο μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων, όχι στον Σατανά. Αυτός συμπέρανε λένε οι Πατέρες ας πούμε και φαίνετε από την διήγηση της Αγίας Γραφής, γιʼ αυτό και οι μάγοι δεν ξέρουν ποτέ τι σκεφτόμαστε εμείς. Αν θέλετε να δείτε έναν άνθρωπον αν αυτά που λέει είναι εκ του Θεού ή όχι τότε πέστε του να σας πει τι σκέφτεστε. Όμως είναι πολύ επικίνδυνο διότι πρέπει να έχετε τέτοιαν πνευματική κατάσταση που να μπορείτε και μόνοι σας να διακρίνετε τις σκέψεις σας εάν είναι πραγματικά από τον εαυτό σας ή από τον Σατανά ή από αλλού. Γιʼ αυτό το θέμα των λογισμών θα σας μιλήσω την επόμενη φορά, γιατί είναι μεγάλο θέμα, δεν μπορούμε σήμερα. Αλλά δεν έχει πάντως εξουσία να γνωρίζει ποτέ τι έχουμε στο νου μας.
- Οι τρόποι που δίνει ο Διάβολος στα πάθη γίνεται κατά παραχώρηση από τον Θεό και εξαρτάτε και από το άτομο κατά πόσο θα παραχώρηση ο Θεός να πειραχθεί περισσότερον κάποιος;
- Είναι ένα μυστήριον το πως ο Διάβολος πολεμά τον άνθρωπο. Ρυθμίζουν πάντως τους πολέμους του Σατανά η ελευθερία του ανθρώπου, η ελευθερία του Σατανά και το ασύλληπτο μέγεθος της προνοίας του Θεού για τον κόσμο. Δηλαδή βεβαίως τίποτα δεν λαμβάνει χώραν χωρίς ο Θεός να το επιτρέψει, αλλά δεν σημαίνει ότι ο Θεός θέλει να γίνονται αυτά τα πράγματα, ο Θεός δεν θέλει να γίνονται απλώς παραχωρεί να γίνει, το αφήνει να γίνει, αλλά δεν θέλει. Διότι ο άνθρωπος θέλει, ο άνθρωπος είναι ελεύθερος και αν θέλει είναι στην εξουσία του να το πράξει.
