Για σκεφτείτε να γνωρίζατε το Θεό όχι από μετρήσιμα γεγονότα, αλλά μέσα από μια άυλη παρουσία σε ό, τι κάνετε.
Ο Θεός είναι Πνεύμα, έμπειρο διαισθητικά στο να βιώνει την αγάπη, τον αέρα που αναπνέετε και τη βαρύτητα που έχει αυτό, με απροσδόκητη αγάπη και χάρη.
Η γνώση του Θεού έχει περισσότερο να κάνει με την καρδιά (βασικές πεποιθήσεις) παρά με αντικείμενα.
Η εμπιστοσύνη που διαμορφώνεται μέσω της πίστης σε μια Ανώτερη Εξουσία από τον εαυτό σας, δεν συμβαίνει τυχαία.
Δεν ξυπνάτε ένα πρωί, βουρτσίζετε τα δόντια σας και λέτε:
"Σήμερα πρόκειται να πιστέψω στο Θεό. Σήμερα θα έχω πίστη".
Κάτι πρέπει να έχει συμβεί/προηγηθεί για να χρειαστείτε να αναζητήσετε αυτή την πίστη.
Αν προσεγγίσετε την πίστη από αυτή την αρχή, τότε θα δείτε ότι η πίστη στο Θεό θα σας προβληματισει με την επίδραση που έχει σε εσάς και στους άλλους.
Θα διαπιστώσετε ότι η εμπιστοσύνη σας δεν εξαρτάται από υλικά μέσα, αλλά με προσωπική ανάπτυξη της πνευματικής πίστης, αφού ο Θεός είναι γενικά και κύρια ζωντανό πνεύμα, χωρίς να έχει φθαρτό σώμα που αποσυντήθεται.
Μετριέται με άυλα πράγματα, όπως, αναγνωρίζοντας την παρουσία Του, τις πεποιθήσεις μας, καθώς και τους τρόπους και τις αντιδράσεις μας.
Σκεφτείτε όλα τα πράγματα που πιστεύετε.
Μπορεί να πιστεύετε σε μια αθλητική ομάδα, για παράδειγμα.
Αλλά σε τι βασίζεται αυτό;
Τους προτιμάς επειδή έχουν υψηλές στατιστικές και περισσότερα πρωταθλήματα;
Οι πιθανότητες είναι να την ευνοείτε εξαιτίας της συγκεκριμένης επίδρασης που έχει σε εσάς διαισθητικά.
Η εκτίμησή σας για αυτήν βασίζεται σε κάτι μέσα σας, ατομικό και ανυπολόγιστο.
Αντικαθιστώντας την απόδειξη με εμπιστοσύνη.
Η εμπιστοσύνη περιλαμβάνει τη λήψη μιας επιλογής.
Αυτό σημαίνει ότι αποφασίζετε να εμπιστευτείτε κάτι χωρίς να έχετε απόλυτη βεβαιότητα για την αλήθεια του.
Πιθανότατα λαμβάνετε αποφάσεις σχετικά με πράξεις που αφορούν πίστη κάθε μέρα.
Το να παραγγείλεις φαγητό από ένα εστιατόριο, έχει να κάνει με θέμα πίστης/εμπιστοσύνης.
Αυτό το συγκεκριμένο εστιατόριο μπορεί να έχει υψηλή βαθμολογία σε πελατεία και θεαματική βαθμολογία υγείας, αλλά πόσο πιθανό είναι να μην έχετε παρακολουθήσει από πρώτο χέρι πως ετοιμάζουν τα τρόφιμά που προορίζονται για σας;
Μάλλον πρέπει να εμπιστευτείτε ότι οι σεφ έχουν πλύνει τα χέρια τους και έχουν προετοιμάσει το φαγητό σας σωστά / με ασφάλεια.
Το να δεις κάτι δεν σημαίνει ότι θα το πιστέψεις κιόλας.
Αλλά ούτε το να πιστέψεις κάτι
δεν είναι απαραίτητο να το έχεις δει.
Υπάρχουν ακόμα πράγματα που η επιστήμη δεν μπορεί να μετρήσει, όμως οι άνθρωποι εξακολουθούν να πιστεύουν σε αυτά.
Για παράδειγμα, οι αστρονόμοι δεν μπορούν να δουν μαύρες τρύπες στο διάστημα, διότι εξ ορισμού απορροφούν την ύλη και το φως που είναι απαραίτητα για να τα παρατηρήσουμε.
Αλλά παρατηρώντας τη συμπεριφορά της ύλης και τις τροχιές των αστεριών γύρω από μια μαύρη τρύπα, μπορούμε να προβλέψουμε ότι κάποιος είναι παρών.
Ο Θεός είναι επίσης μη ορατός, αλλά έχει γνωστές ιδιότητες και παρατηρήσιμη επιρροή, που οδηγούν ανθρώπους σ' Αυτόν.
Σταματήστε να προσπαθείτε να ελέγξετε τα πάντα.
Πιθανώς σε όλες τις θρησκείες που ασπάζονται την έννοια του Θεού, αυτή η πίστη είναι σταθερή:
Ο Θεός δημιούργησε όλα τα πράγματα.
Αφού ο Θεός είναι ο δημιουργός,
Αυτός έχει και τον πλήρη έλεγχο.
Λεπτομερής έλεγχος ορισμένων πτυχών της ζωής σας δεν σημαίνει ότι είστε ανίσχυροι.
Μην σκεφτείτε τον Θεό ως κουκλοθέατρο που τραβάει τις κλωστές σας, αλλά ως γονέας που σας κρατά ασφαλή.
Εξακολουθείστε να επιλέγετε την πορεία της ζωής σας, αλλά η ζωή ίσως να μην μπορεί να επαληθεφτεί όπως την σχεδιάζατε ή την επιθυμείτε.
Σε τέτοιες στιγμές, είναι σημαντικό να θυμάστε ότι ο Θεός είναι εκεί για να σας βοηθήσει.
Το στοίχημα του Πασκάλ (ολόκληρο)
Ο Blaise Pascal (1623-1662) ήταν Γάλλος μαθηματικός και φυσικός και έκανε μεγάλη πρόοδο στη μαθηματικοποίηση των νόμων των πιθανοτήτων. Ταυτόχρονα έλαβε μέρος στη διαμάχη μεταξύ Γιανσενιτών και Ιησουιτών γράφοντας το γνωστό του βιβλίο “Σκέψεις” (Pensées) το οποίο περιέχει και το διαβόητο “Στοίχημα του Πασκάλ”
Το στοίχημα συνήθως αναφέρεται ως “Αν στοιχηματίσεις ότι υπάρχει Θεός και όντως υπάρχει, κερδίζεις τα πάντα, αλλιώς δε χάνεις τίποτα”. Αλλά εννοείται πως ο Pascal έγραψε πολύ περισσότερα από μια πρόταση για το ζήτημα. Διαβάστε παρακάτω ολόκληρο το κεφάλαιο (μεταφρασμένο από τα Αγγλικά) . Ολόκληρο το βιβλίο στα Αγγλικά βρίσκεται δωρεάν στο Project Guttenberg.
ΣΚΕΨΕΙΣ, τμήμα 233
του Blaise Pascal
Άπειρο—τίποτα.—Η ψυχή μας ρίχνεται σε ένα σώμα, όπου βρίσκει αριθμούς, χρόνο, διαστάσεις. Βάσει αυτών σκέφτεται και το ονομάζει φύση, αναγκαιότητα, και δεν μπορεί να πιστέψει τίποτε άλλο.
Η ενότητα όταν προστίθεται στο άπειρο, δεν του προσθέτει τίποτα, όπως [το να προσθέσεις] ένα πόδι στο άπειρο. Το πεπερασμένο καταστρέφεται στην παρουσία του απείρου και γίνεται στην ουσία τίποτα. Ομοίως το πνεύμα μας σε σχέση με το Θεό, το ίδιο και η δικαιοσύνη μας σε σχέση με τη Θεία Δικαιοσύνη. Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ της δικής μας δικαιοσύνης και του Θεού, και μεταξύ της ενότητας και του απείρου.
Η δικαιοσύνη του Θεού πρέπει να είναι τεράστια, όπως και η καλοσύνη Του. Τώρα, η δικαιοσύνη για τον έκπτωτο είναι λιγότερο τεράστια και θα έπρεπε να προσβάλει λιγότερο τα συναισθήματά μας, απ’ότι το έλεος για τους εκλεκτούς.
Γνωρίζουμε ότι υπάρχει ένα άπειρο και αγνοούμε τη φύση του. Όπως ξέρουμε πως είναι λάθος ότι οι αριθμοί είναι πεπερασμένοι, είναι συνεπώς ορθό ότι υπάρχει απειρία αριθμών. Αλλά δεν ξέρουμε τι είναι. Είναι λάθος ότι είναι ζυγός αριθμός, είναι λάθος ότι είναι μονός αριθμός, γιατί η προσθήκη μιας μονάδας μπορεί να αλλάξει τη φύση του. Ωστόσο είναι αριθμός και κάθε αριθμός είναι μονός ή ζυγός (σίγουρα αυτό ισχύει για κάθε πεπερασμένο αριθμό). Άρα μπορούμε να ξέρουμε ότι υπάρχει Θεός, χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς είναι. Δεν υπάρχει μια ουσιαστική αλήθεια, δεδομένου πώς υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν είναι τα ίδια αλήθεια;
Γνωρίζουμε, λοιπόν, την ύπαρξη και φύση του πεπερασμένου, γιατί είμαστε κι εμείς πεπερασμένοι και έχουμε έκταση [καταλαμβάνουμε χώρο]. Γνωρίζουμε την ύπαρξη του απείρου και αγνοούμε τη φύση του, επειδή έχει έκταση όπως και εμείς, αλλά δεν έχει όρια σαν εμάς. Αλλά δε γνωρίζουμε ούτε την ύπαρξη, ούτε τη φύση του Θεού, γιατί δεν έχει ούτε έκταση, ούτε όρια.
Αλλά μέσω της πίστης γνωρίζουμε την ύπαρξή Του, εν δόξη θα γνωρίσουμε τη φύση Του. Τώρα, έχω ήδη δείξει πως μπορούμε να γνωρίζουμε την ύπαρξη ενός πράγματος χωρίς να γνωρίζουμε τη φύση του.
Ας μιλήσουμε τώρα βάσει του φωτός της φύσης [της λογικής].
Αν υπάρχει Θεός, μας είναι άπειρα αδιανόητος, αφού δεν έχει ούτε μέρη, ούτε όρια, οπότε δεν έχει κάποια συνάφεια με εμάς. Είναι λοιπόν αδύνατον να γνωρίσουμε είτε τι είναι [ο Θεός] είτε αν υπάρχει [Θεός]. Αφού ισχύει αυτό, ποιος θα αναλάβει να διευθετήσει το ερώτημα; [Σίγουρα] όχι εμείς που δεν έχουμε καμία συνάφεια με Εκείνον.
Ποιος, λοιπόν, θα κατηγορήσει τους Χριστιανούς επειδή δεν μπορούν να δώσουν λόγους για την πίστη τους, αφού ομολογούν μια θρησκεία την οποία δεν μπορούν να αιτιολογήσουν; Δηλώνουν, εξηγώντας στον κόσμο, πως είναι ανοησία, stultitiam. Και μετά παραπονιέστε πως δεν το αποδεικνύουν! Αν το αποδείκνυαν, δε θα κρατούσαν το λόγο τους. Με το να μην έχουν αποδείξεις, δείχνουν ότι δεν τους λείπει η λογική. “Ναι, αλλά αν και αυτό δικαιολογεί αυτούς που το παρουσιάζουν και αφαιρεί το φταίξιμο εκείνων που το παρουσιάζουν χωρίς αποδείξεις, δε δικαιολογεί εκείνους που το δέχονται”. Ας εξετάσουμε αυτό το σημείο και ας πούμε “Ο Θεός υπάρχει ή δεν υπάρχει”. Αλλά προς τα που να κλίνουμε; Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη λογική εδώ. Μας χωρίζει ένα άπειρο χάος. Ένα παιχνίδι παίζεται στα άκρα αυτής της άπειρης απόστασης, όπου το αποτέλεσμα θα είναι είτε κορώνα, είτε γράμματα. Τι θα στοιχηματήσετε; Σύμφωνα με τη λογική, δεν μπορείτε να επιλέξετε ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Σύμφωνα με τη λογική, δεν μπορείτε να υπερασπιστείτε καμία πρόταση.
Μην κατηγορείτε για λάθος τότε εκείνους που επέλεξαν, γιατί δεν ξέρετε τίποτα για την επιλογή τους. “Όχι, αλλά δεν τους κατηγορώ επειδή επέλεξαν κάτι, αλλά απλά επειδή επέλεξαν. Γιατί και εκείνος που επιλέγει κορώνα και εκείνος που επιλέγει γράμματα κάνουν εξ ίσου λάθος. Η σωστή επιλογή είναι να μη στοιχηματίσεις καθόλου”.
Ναι, αλλά πρέπει να επιλέξεις. Δεν είναι προαιρετικό. Βρίσκεσαι ήδη στην θάλασσα. Τι θα διαλέξεις λοιπόν; Ας το δούμε. Αφού πρέπει να επιλέξεις, ας δούμε ποιο σε ενδιαφέρει λιγότερο. Έχεις δύο πράγματα να χάσεις. Το αληθινό και το καλό. Και δύο πράγματα να ρισκάρεις. Τη λογική και τη θέλησή σου, τη γνώση και την ευτυχία σου. Και η φύση σου έχει δύο πράγματα να χάσει. Το σφάλμα και τη θλίψη. Η λογική σου δεν προβληματίζεται να επιλέξει είτε το ένα, είτε το άλλο, αφού πρέπει να επιλέξει. Αυτό το σημείο διευθετήθηκε. Αλλά η ευτυχία σου; Ας ζυγίσουμε το κέρδος και το κόστος όταν στοιχηματίσεις ότι ο Θεός υπάρχει. Ας μελετήσουμε αυτές τις δύο δυνατότητες. Αν κερδίσεις, τα κερδίζεις όλα. Αν χάσεις, δε χάνεις τίποτα. Άρα στοιχημάτισε χωρίς δισταγμό ότι ο Θεός υπάρχει. —”Ωραία και καλά αυτά. Ναι, πρέπει να στοιχηματίσω, αλλά μπορεί να στοιχηματίσω πολλά.” —Ας το δούμε αυτό. Αφού υπάρχει ίσο ρίσκο κέρδους και χασούρας, αν είχες να κερδίσεις δύο ζωές αντί για μία, μπορεί να επέλεγες να στοιχηματίσεις. Αλλά αν είχες να κερδίσεις τρεις ζωές, θα έπρεπε να παίξεις (αφού πρέπει να παίξεις) και θα ήσουν εκνευρισμένος, αφού είσαι υποχρεωμένος να παίξεις [σε ένα παιχνίδι] όπου πρέπει να ρισκάρεις τη ζωή σου για να κερδίσεις τρεις σε ένα παιχνίδι που οι πιθανότητες να χάσεις και να κερδίσεις είναι οι ίδιες. Αλλά υπάρχει μια αιωνιότητα ζωής και ευτυχίας. Συνεπώς, αν υπήρχαν άπειρες πιθανότητες, από τις οποίες μόνο μια θα ταίριαζε σε σένα, δε θα έκανες λάθος να στοιχηματίσεις μία για να κερδίσεις δύο και θα ήταν βλακεία, όντας υποχρεωμένος να παίξεις, να αρνηθείς να στοιχηματίσεις μία ζωή για να κερδίσεις τρεις σε ένα παιχνίδι όπου από μια απειρία πιθανοτήτων, υπάρχει μία για σένα, αν υπήρχε μια απειρία από μια άπειρα ευτυχισμένη ζωή για να κερδίσεις. Αλλά εδώ υπάρχει μια άπειρη δυνατότητα μιας άπειρα ευτυχισμένης ζωής για να κερδίσεις, μια πιθανότητα κέρδους ενάντια σε έναν πεπερασμένο αριθμό πιθανοτήτων χασούρας και αυτό που στοιχηματίζεις είναι πεπερασμένο. Όλα είναι χωρισμένα: αν το άπειρο υπάρχει και δεν υπάρχει άπειρος αριθμός πιθανοτήτων χασούρας, δεν έχεις χρόνο να διστάσεις. Πρέπει να δώσεις όλα. Άρα, όταν κάποιος υποχρεώνεται να παίξει, πρέπει να αποκυρήξει τη λογική για να διατηρήσει τη ζωή του, αντί να ρισκάρει να [κρατήσει τη λογική αντί] για άπειρο κέρδος, που είναι εξίσου πιθανό με την απώλεια του τίποτα.
Είναι άχρηστο να πούμε ότι είναι αμφίβολο ότι θα κερδίσουμε και σίγουρο ότι θα ρισκάρουμε και ότι η άπειρη απόσταση μεταξύ της βεβαιότητας του τι ρισκάρουμε και της αβεβαιότητας του τι θα κερδίσουμε ισοδυναμεί με το πεπερασμένο καλό που ρισκάρουμε στην αμφίβολη αβεβαιότητα. Αυτό δεν ισχύει γιατί κάθε παίκτης πρεπει να ρισκάρει κάτι βέβαιο για να κερδίσει κάτι αβέβαιο και ωστόσο ρισκάρει κάτι πεπερασμένο και βέβαιο για μια πεπερασμένη αβεβαιότητα. Αλλά η αβεβαιότητα του κέρδους είναι ανάλογη με τη βεβαιότητα αυτού που ρισκάρεις, σύμφωνα με τις αναλογίες των πιθανοτήτων κέρδους και απώλειας. Συνεπώς, αν υπάρχει το ίδιο ρίσκο και στις δυο μεριές, θα πρέπει να παίξουμε ισορροπημένα. Τότε η βεβαιότητα αυτού που ρισκάρεται είναι ίση με την αβεβαιότητα του πιθανού κέρδους, μιας και υπάρχει άπειρη απόσταση μεταξύ τους. Άρα η πρότασή μας είναι άπειρης δύναμης, όταν υπάρχει κάτι πεπερασμένο για να στοιχηματίσουμε, υπάρχει ίσο ρίσκο κέρδους και απώλειας, και κάτι άπειρο για να κερδίσουμε. Αυτό εύκολα αποδεικνύεται και αν ο άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει μια αλήθεια, τότε είναι αυτή.
“Το ομολογώ, το παραδέχομαι. Αλλά δεν υπάρχει τρόπος να δω τα χαρτιά;” —Ναι, οι Γραφές και τα λοιπά. “Ναι, αλλά έχω τα χέρια μου δεμένα και το στόμα μου κλειστό. Είμαι υποχρεωμένος να στοιχηματίσω, αλλά δεν είμαι ελεύθερος. Δεν μπορώ να ξεφύγω, αλλά είμαι έτσι φτιαγμένος που δεν μπορώ να πιστέψω. Τι να κάνω τότε;”
Αλήθεια είναι. Αναγνωρίζεις την αδυναμία σου να πιστέψεις, αφού η λογική σε φέρνει σ’αυτό, αλλά εξακολουθείς να μην μπορείς να πιστέψεις. Προσπάθησε τότε να πείσεις τον εαυτό σου, όχι αυξάνοντας τις αποδείξεις για [την ύπαρξη] του Θεού, αλλά με το να καταλαγιάσεις τα πάθη σου. Θέλεις να αποκτήσεις πίστη, αλλά δεν ξέρεις πώς. Θέλεις να γιατρέψεις τον εαυτό σου από την απιστία και ζητάς το γιατρικό. Μάθε από εκείνους που είχαν το ίδιο πρόβλημα και τώρα στοιχηματίζουν ό,τι έχουν. Εκείνοι είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσεις και έχουν γιατρευτεί από το κακό από το οποίο θες κι εσύ να γιατρευτείς. Ακολούθησε το δρόμο που έφτιαξαν εκείνοι με το να παριστάνουν πως πιστεύουν, με το δέχονται αγιασμό, να πηγαίνουν σε λειτουργίες κ.λπ. Ακόμα κι αυτό θα σε κάνει να πιστέψεις και θα νεκρώσει την οξυδέρκειά σου. —”Αλλά αυτό είναι που φοβάμαι;” —Γιατί; Τι έχεις να χάσεις;
Αλλά για να σας δείξω πως αυτό σας οδηγεί εκεί, αυτό εδώ είναι που μειώνει τα πάθη, τα οποία σας εμποδίζουν στο δρόμο σας.
Το τέλος της συζήτησης. —Τώρα, τι κακό θα σου συμβεί αν έρθεις από αυτή τη μεριά; Σίγουρα δε θα έχεις εκείνες τις δηλητηριώδεις χαρές, δόξα και άνεση. Αλλά δε θα αποκτήσεις άλλες; Θα σου πω τι θα κερδίσεις σ’αυτή τη ζωή και ότι κάθε βήμα σου σ’αυτό το δρόμο θα σου δώσει τόση βεβαιότητα κέρδους, τόσο πολύ τίποτα για να ρισκάρεις, που θα αναγνωρίσεις ότι στοιχημάτισες σε κάτι σίγουρο και άπειρο, για το οποίο δε θυσίασες τίποτα.
“Αχ! Αυτή η συζήτηση με μεταφέρει, με γοητεύει” κ.λπ.
Αν αυτή η συζήτηση σας ευχαριστεί και τη θεωρείτε εντυπωσιακή, να ξέρετε πως γράφτηκε από έναν που πριν γράψει και μετά, έπεσε στα γόνατα και προσευχήθηκε σε εκείνο το Ον το άπειρο και χωρίς μέρη, μπροστά στο Οποίο έχει θέσει ό,τι έχει, ώστε κι εσείς να θέσετε μπροστά Του ότι έχετε για το καλό σας και τη δόξα Του, ώστε να δοθεί δύναμη στο κατώτατο.
