Να καλλιεργείς την σιωπή.
Όχι μόνο στα χείλη σου αλλά στην καρδιά σου.
Αν δεν ασκείς την σιωπή, τότε θα σου μιλάνε και δεν θα ακούς κανέναν.
Θα ακούς αλλά θα καταλαβαίνεις άλλα αντί άλλων.
Έτσι, ο άνθρωπος καταντά να χάνει την ομόνοια μέσα στη συζήτηση, μιας και κανείς δεν ακούει τον άλλον, ο καθένας λέγει αυτό που θέλει και ακούει αυτό που θέλει, κανείς δεν σιωπά να ακούσει, να καταλάβει, ώστε να υπάρξει συνεννόηση και ομόνοια.
Αυτό παρατηρείται σε κάθε διαπροσωπική σχέση.
Η πολυλογία της γλώσσας φέρνει πολλά κακά, ακόμα περισσότερα όμως φέρνει η πολυλογία της καρδιάς μας.
Εκείνο δε που χτυπάει κόκκινο, είναι η φλυαρία του μυαλού μας.
Διότι μπορεί κάποιος να σιωπά, να μην ακούς «γκιχ» από το στόμα του κι όμως εσωτερικά να αργολογεί, να πολυλογεί, να κατακρίνει και να εξουθενώνει τον άλλον, να αυτοδικαιώνεται.
Και ενώ εξωτερικά βλέπεις έναν σιωπηλό άνθρωπο, το μέσα του είναι ένα εργοστάσιο από κακούς λογισμούς και έτσι ενώ τα χείλη του είναι σφραγισμένα η καρδιά του να θορυβεί τόσο πολύ που η ασυνεννοησία να διαπράττεται μέσα από την φαινομενική σιωπή του.
Θέλει τέχνη η σιωπή για να δώσει καρπούς πνευματικούς.
Την τέχνη της ταπείνωσης.
Η ταπεινή καρδιά χτυπά μέσα στην σιωπή γιατί δεν έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της.
Αυτό της δίνει την δυνατότητα να μπορεί να καταλάβει τον άλλον άνθρωπο, να προλάβει την ρήξη και την διαμάχη, να επουλώσει τις πληγές, να προφυλάξει την σχέση.
Η σιωπή που γίνεται με επίγνωση, είναι έργο θεάρεστο.
Σιωπώ σημαίνει ότι ο άλλος έχει σημασία για μένα, αυτό που έχει να μου πει είναι σημαντικό, ο άλλος είναι σημαντικός για μένα.
Σιωπώ όχι γιατί δεν ξέρω να απαντήσω, να αντιμιλήσω, να σχολιάσω.
Σιωπώ διότι αγαπώ.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
