Αυτοκριτική, σκέψεις για τα λάθη μας, σκέψεις για τις σωστές επιλογές μας αλλά και στοχοθεσία για το τι θα θέλαμε να πετύχουμε την νέα χρονιά.. Μήπως όμως όλα αυτά είναι υπερβολικά; Μήπως απλά χρειάζεται να σκεφτούμε τι μας έκανε πραγματικά ευτυχισμένους; Και αν διεκδικήσαμε λίγες στιγμές ευτυχίας, μήπως πρέπει να σκεφτούμε ότι αξίζουμε περισσότερες;
Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο είναι ένα μικρό βιβλίο που αγαπώ…
“… Ο εξαιρετικά αγαπητός μου καθηγητής Ζαν Σαρλ Πιετ, ο κύριος Πιετ όπως τον αποκαλώ από μέσα μου, μου έστελνε δύο λόγια από το νησί Σκάυ. Άρχιζε έτσι «Έκλεψα» μία εβδομάδα και είμαι στη Σκωτία. Σπουδαίος γιατρός, καθηγητής παθολογίας στο Πανεπιστήμιο της Λα Πιτιέ, πολύ αγαπητός στους ασθενείς του, στους οποίους συγκαταλέγομαι και εγώ εδώ και τριάντα χρόνια, ο κύριος Πιετ ζει μόνο γι’ αυτούς και για τη δουλειά του.
Στα όρια της σωματικής και πνευματικής εξάντλησης, μας αφιερώνει ώρες ολόκληρες, μπορεί να συνοδεύσει σπίτι του τον τελευταίο ασθενή της μέρας αν τον έχει αφήσει να περιμένει πάρα πολύ ή να πάει να πάρει κάποιον άλλον από το σταθμό του τρένου, παράλογα γενναιόδωρος ορισμένες φορές ή εξίσου παράλογα αυθόρμητος. Οπότε η διατύπωση «έκλεψα μία εβδομάδα» με άφησε κυριολεκτικά άναυδη. Ποιος κλέβει τι; Κλέβει δηλαδή ο κύριος Πιετ μερικές στιγμές ανάπαυλας από έναν κόσμο στον οποίο οφείλει τα πάντα ή επιτρέπει αντίθετα στο φθοροποιό περιβάλλον του, στη βασανιστική δουλειά του, στις πολλές και βαριές ευθύνες να του αποστερούν τη ζωή;
Εμείς του κλέβουμε τη ζωή. Αυτός κλέβει την ίδια του τη ζωή. Έχοντας αυτά κατά νου, λοιπόν, άρχισα να του γράφω «Στερείσθε καθημερινά ό,τι συνιστά την ομορφιά της ζωής. Με τι όφελος; Την ενοχή ότι ποτέ δεν κάνετε όσα πρέπει». Και ενώ στην αρχή ήθελα απλώς να του δείξω έναν άλλο τρόπο σκέψης, γρήγορα μπήκα για τα καλά στο παιχνίδι και αναρωτήθηκα σοβαρά ποια ήταν και ποια είναι η ομορφιά της δικής μου ζωής.
Οι μικρές και μεγάλες στιγμές ευτυχίας, η εξερεύνηση του τι μας ικανοποιεί, η εξερεύνηση στοιχείων της προσωπικότητάς μας και ο ίδιος μας ο εαυτός θα μπορούσε να είναι ένα εξαιρετικό παιχνίδι για να ανακαλύψουμε την ομορφιά της ζωής, που συχνά την παραβλέπουμε.
Ας μην εστιάσουμε όμως στην επιφάνεια.. Ας σκεφτούμε βαθύτερα χαρακτηριστικά μας, ας μην σκεφτούμε τι μας αποδίδουν και μας προσάπτουν οι άλλοι, αντίθετα να σκεφτούμε την ουσία του εαυτού μας, τον πλούτο μας, όπως σχολιάζει εύστοχα η Francoise Heritier..
Τον χαριτωμένο ανεπιτήδευτο εαυτό μας, που συχνά ξεχνάμε και παραμελούμε και τα μικρά και μεγάλα πράγματα που συνιστούν το Αλάτι της Ζωής.. τις διακοπές, το θέατρο, τον κινηματογράφο, την όπερα, τις συναυλίες, τις εκθέσεις, το διάβασμα, την μουσική που ακούμε ή παίζουμε, τους περιπάτους στην εξοχή, τις εκδρομές, τα ταξίδια, την κηπουρική, τις επισκέψεις σε φίλους, την γλυκιά απραξία, το γράψιμο, την δημιουργία, την ονειροπόληση, το στοχασμό, τα σπορ, τα παιχνίδια συναναστροφής, τα απλά παιχνίδια, τα σταυρόλεξα, την ξεκούραση, την κουβέντα, τη φιλία, το φλερτ, τον έρωτα…
Το αλάτι της Ζωής είναι ανεξάντλητο.. Σε μας εναπόκειται απλά να το ανακαλύψουμε…”
_______________________
Βιβλιογραφία: Heritier, F. (2013), Το Αλάτι της Ζωής , Εκδόσεις Κέλευθος
~ Ελένη Σολταρίδου, Ψυχολόγος, Msc στη Διοίκηση Υγείας.
