Υπάρχει πιο ανόητος συλλογισμός απ’αυτόν που κάνουν μερικοί, που υπερηφανεύονται ότι έχουν προγραμματίσει κάθε τι στη ζωή τους;
Διαθέτουν κάθε στιγμή της ζωής τους, για να καταστρώσουν πώς θα ζήσουν, λέει, καλύτερα στο μέλλον!
Καταρτίζουν μακροπρόθεσμα σχέδια κάνοντας το μεγαλύτερο σφάλμα που υπάρχει:
αναβάλλουν να ζήσουν!
Εμποδιζόμαστε να χαρούμε την κάθε μέρα που περνάει αντί αορίστων υποσχέσεων για το μέλλον.
Κρατάμε προσδοκίες μετέωρες στο αύριο και καταστρέφουμε το σήμερα.
Στηρίζεσαι σ’ εκείνο που ανήκει στην τύχη και αφήνεις ανεκμετάλλευτο εκείνο που εξαρτάται από σένα.
Τι επιδιώκεις λοιπόν;
Για τι πράγμα προετοιμάζεσαι;
Τα μελλοντικά είναι και αβέβαια.
Τη στιγμή ζήσε.
Αυτό διακηρύσσει και ο μεγαλύτερος από τους ποιητές, ο Βιργίλιος, όταν κατακυριευμένος από ιερή έμπνευση ψάλλει αυτούς τους σωτήριους στίχους:
«… Η καλύτερη της ζωής ημέρα,
των δύστυχων θνητών,
πρώτη πάντα δραπετεύει…».
«Γιατί να καθυστερείς;», προσθέτει,
«Τι παραμένεις απαθής;
Αν δεν επωφεληθείς από την κάθε μέρα, πάει η ζωή, πέταξε».
Μα και να επωφεληθείς, πάλι κάτι θα σου φύγει.
Έχεις λοιπόν να την ανταγωνιστείς σε ταχύτητα ενώ τρέχει σαν χείμαρρος που πέφτει με ορμή, αλλά που όμως δε θα τρέχει για πάντα.
Όσο πιο γρήγορα πιείς τόσο πιο πολύ θα πιείς.
Πόσο ωραία, ο ποιητής, για να κατακρίνει την αόριστη προσδοκία, χρησιμοποιεί τη φράση
«καλύτερη της ζωής ημέρα»
και όχι
«καλύτερη της ζωής εποχή».
Και πώς μπορείς, απαθής και ήρεμος ενώ δίπλα σου ο χρόνος κυλά με ιλιγγιώδη ταχύτητα, να κάθεσαι και να φαντάζεσαι τη ζωή σου ως μια προοπτική μακράς αλληλουχίας μηνών και ετών, όταν κάτι τέτοιο δεν μπορεί να απηχεί παρά την επιθυμία σου και μόνο;
Μόνο για μια και μοναδική μέρα μπορούμε να μιλάμε, αυτή ακριβώς που κυλά σήμερα.
Είναι μικρή η ζωή
Σενέκας
