Πως είναι δυνατό να υποτιμά κανείς την απομόνωση;
Το όπλο της ψυχής του ανθρώπου, την νηστεία του πνεύματος;
Γιατί πουθενά δεν βλέπουμε να προωθείται η απομόνωση και τα οφέλη της;
Αφήστε με να σας την παρουσιάσω μέσα από τις θετικές επιδράσεις που ασκεί στο πνεύμα.
Ας ξεκινήσουμε με ένα υποθετικό παράδειγμα.
Φανταστείτε μία ομάδα τεσσάρων ατόμων που αποφασίζει να προβεί σε μια πράξη.
Ας πούμε πως αποφασίζουν αυτοί οι τέσσερις να σηκώσουν ένα μολύβι.
Ας υποθέσουμε επίσης πως σε αυτή την ομάδα των τεσσάρων, όλοι έχουν ίσα δικαιώματα και η γνώμη του καθενός μετρά εξίσου με του άλλου χωρίς να υπάρχει κανείς σε ισχυρότερη θέση.
Έτσι αποφασίζουν με διάλογο είτε με ψηφοφορία, να σηκώσουν το μολύβι.
Συμφωνούν και προβαίνουν στην πράξη.
Πιάνουν όλοι από ένα τμήμα του μολυβιού και ασκώντας όλοι δύναμη, εξίσου, σηκώνουν το μολύβι.
Τι σημαίνει όλο αυτό;
Ας συνεχίσουμε…
Οι τέσσερις την επόμενη μέρα αποφασίζουν ομόφωνα πως πρέπει να διαπράξουν …φόνο!
Οπότε παίρνουν όλοι από ένα φονικό αντικείμενο και τελειώνουν την ζωή ενός ανθρώπου.
Βλέπετε όταν μία πράξη είναι ομαδική, το βάρος της ευθύνης και της «ιδιοκτησίας» της ίδιας της πράξης διαιρείται ανάλογα με τον αριθμό των ατόμων που την διαπεραίωσαν.
Άρα, αν τέσσερα άτομα επωμίζονται μια ενέργεια τότε το καθένα από αυτά κουβαλά το ένα τέταρτο της ευθύνης και της ιδιοκτησίας της.
Παρατηρείστε πως οι μεγαλύτερες «κτηνωδίες» έγιναν από ομάδες ανθρώπων και όχι από μονάδες.
Α’ και Β’ παγκόσμιος πόλεμος, πόλεμος στο Βιετνάμ, γενοκτονία των λαών της Αμερικής πριν την ανακάλυψη της από τους Ευρωπαίους.
Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσοι πολλοί, σε αριθμό, γνήσια άσπλαχνοι και κακοί άνθρωποι.
Ωστόσο όταν η ευθύνη μοιράζεται τότε το βάρος γίνεται ελαφρότερο και η πράξη ευκολότερη, με αποτέλεσμα να βλάπτουμε την ίδια μας την φύση.
Πως έρχεται να λύσει η απομόνωση το θέμα της ιδιοκτησίας της πράξης και της άρνησης του να επωμίζεται κανείς την ευθύνη;
Στην απομόνωση, το άτομο σαν μονάδα πράττει αποκλειστικά για να γυρίσουν οι συνέπειες της πράξης του πάνω του.
Είτε ψυχικές είτε σωματικές.
Μαθαίνει πως για να προστατέψει τον εαυτό του και οι συνέπειες να μην τον βλάψουν σωματικά ή ψυχικά, θα πρέπει οι ενέργειες του να είναι προσεγμένες και θετικές.
Υποθέτοντας, λοιπόν πως όλοι οι άνθρωποι στην ύπαρξη προτιμούσαν την απομόνωση κάποιες φορές έναντι της επαφής, θα καταλάβαιναν πως οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι για τις κινήσεις τους και όχι και οι άλλοι και όταν γυρνούσαν πίσω στο σύνολο θα ενεργούσαν όλοι σαν μονάδες, που ισούνται ένα μεγαλύτερο άθροισμα και όχι σαν κλάσματα που ισούνται μια μονάδα.
Από την άλλη, η απομόνωση κάνει την ανθρώπινη επαφή πιο γλυκεία και πιο «θρεπτική» .
Όπως το σώμα μετά από την νηστεία δέχεται την τροφή με μεγάλη προθυμία και το φαγητό φαίνεται πιο νόστιμο, έτσι και η ψυχή μετά την απομόνωση αναζήτα την συναναστροφή με τον συνάνθρωπο με σκοπό να εκλάβει τα μέγιστα οφέλη.
Όταν κάποιος δεν ενθουσιάζεται με την χρήση ενός υποκειμένου που παλιότερα εκτιμούσε, η καλύτερη κίνηση είναι να απομακρύνουμε το υποκείμενο και να του το επιστρέψουμε μετά από καιρό.
Η «αναζωπύρωση» του ενδιαφέροντος είναι σχεδόν σίγουρη.
Έτσι λειτουργεί και η απομόνωση.
Η μόνη της διαφορά είναι πως ο χρήστης τώρα, απομακρύνεται οικειοθελώς από το υποκείμενο.
Τελειώνω με ένα ακόμη από τα πολλά προτερήματα της απομόνωσης που είναι η συνδιάλεξη και η αναπόφευκτη ρήξη με τον εαυτό μας.
Πως μπορεί η σύγκρουση με τον ίδιο μας τον εαυτό να αποβεί σε κάτι καλό και πως δημιουργείται σε πρώτη μοίρα;
Βλέπετε, το άτομο που δεν έχει πια γύρω του άλλα άτομα να τον κολακεύουν και να αναδεικνύουν τις καλές πτυχές του χαρακτήρα του, οδηγείται χωρίς την θέληση του στο να κρίνει ο ίδιος τον εαυτό του.
Εμείς οι άνθρωποι χρειαζόμαστε την αποδοχή και την κρίση των υπολοίπων για να μην νιώθουμε πως είμαστε απλά αντικείμενα που ούτε καν χρειάζονται να σχολιαστούν και επομένως δεν δέχονται ούτε και βελτίωσης.
Κρίνοντας λοιπόν το πνεύμα του, αναλογίζεται ποια τα προτερήματα και οι αρετές του και ποια των αντίθετα τους κακά που έχει εγκλωβίσει μέσα του.
Έρχεται σε μια απόλυτη σύνδεση με την ύπαρξη του και διαμορφώνει νου και ψυχή με τέτοιο τρόπο που παραπέμπουν στην βέλτιστη «μορφή» του απέναντι στον ίδιο και απέναντι στον συνάνθρωπο.
Ένα μέσο επομένως που μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην τελειοποίηση μέσω της γνώσης του εαυτού μας.
Μην φοβάστε να μείνετε μόνοι!
Η μοναξιά είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την φύση μας όπως και η συντροφικότητα.
Απομονωθείτε με μέτρο και τότε θα καταλάβετε με τον καλύτερο τρόπο γιατί ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό, όπως τόνιζε ο Αριστοτέλης.
Μην φοβάστε να γνωρίσετε τον εαυτό σας και παράλληλα και τους άλλους, να γίνετε πιο ισχυροί σαν μονάδα.
Η απομόνωση πράγματι είναι το φάρμακο για την τραυματισμένη μας ψυχή.
Είναι δύσκολο και «πικρό» στην αρχή, όπως κάθε φάρμακο, αλλά στο τέλος διώχνει κάθε «ασθένεια», το υπόσχομαι.
***
