Μία σχέση εξάρτησης και προσκόλλησης είναι η σχέση που έχουμε αναπτύξει με τα προβλήματά μας.
Τα έχουμε βάλει πάνω από εμάς και πάνω από τους συνανθρώπους μας. Όχι η σχέση εξάρτησης αυτή δεν αφορά προβλήματα υγείας, καθώς αυτά είναι πραγματικά προβλήματα.
Τα έχουμε βάλει πάνω από εμάς και πάνω από τους συνανθρώπους μας. Όχι η σχέση εξάρτησης αυτή δεν αφορά προβλήματα υγείας, καθώς αυτά είναι πραγματικά προβλήματα.
Όμως για να φτάσουμε στα προβλήματα υγείας, θα πει πως για πολλά χρόνια αντιμετωπίζαμε τα προβλήματα μας σαν σχέση οικειότητας.
Προβλήματα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Καθώς η ζωή είναι δεμένη με αυτά. Για κάποια προβλήματα ευθύνη έχουμε εμείς και για κάποια όχι. Όποια και να είναι όμως τα προβλήματα τους έχουμε δώσει δικαιώματα πολύ περισσότερα από αυτά που τους αναλογούν. Έτσι γίνονται ικανά τα προβλήματα να μεταβάλλουν και να αλλοιώσουν σχέσεις ουσίας, σχέσεις ζωής. Τέτοιες σχέσεις είναι οι σχέσεις γονιών και παιδιών, σχέσεις αδερφών, σχέσεις φίλων, σχέσεις συντρόφων.
Μία βόλτα σε ένα νεκροταφείο ή σε ένα νοσοκομείο θα μας κάνει να καταλάβουμε, αν δεν το έχουμε καταλάβει, ότι όλοι αυτοί οι συνάνθρωποί μας είχαν προβλήματα, όπου αυτοί που έφυγαν από τη ζωή τα άφησαν εδώ, ενώ αυτοί που είναι στο νοσοκομείο, τα άφησαν στην άκρη.
Με τα προβλήματα λοιπόν έχουμε σχέση εξάρτησης καθώς θα παρατηρήσετε πως το ένα πρόβλημα φεύγει και το άλλο έρχεται. Κάθε πρόβλημα αποκτά ενοχλητικές θέσεις γιατί εμείς του δίνουμε δύναμη και δυνατότητα να αναπτυχθεί και να μας βασανίζει.
Αν γυρίσουμε τον χρόνο προς τα πίσω θα δούμε τα προβλήματα του χθες που τόσο μας βασάνιζαν ότι ή πέρασαν ή λύθηκαν, πάντως έφυγαν από τη ζωή μας. Βέβαια τον καιρό που το κάθε πρόβλημα υπάρχει είναι για μας δύσκολο να αποκολληθούμε από αυτό και μας έλκει τόσο που όλες μας οι σκέψεις είναι πάνω του.
Φτάνει το πρόβλημα να γίνει κυρίαρχος των συναισθημάτων μας, κι εμείς ανήμποροι να αντιδράσουμε ξεσπάμε όπως και όπου μπορούμε, σε μας, στα παιδιά μας, στους συντρόφους μας, στους γονείς μας.
Αν γυρίσουμε τον χρόνο προς τα πίσω θα δούμε τα προβλήματα του χθες που τόσο μας βασάνιζαν ότι ή πέρασαν ή λύθηκαν, πάντως έφυγαν από τη ζωή μας. Βέβαια τον καιρό που το κάθε πρόβλημα υπάρχει είναι για μας δύσκολο να αποκολληθούμε από αυτό και μας έλκει τόσο που όλες μας οι σκέψεις είναι πάνω του.
Φτάνει το πρόβλημα να γίνει κυρίαρχος των συναισθημάτων μας, κι εμείς ανήμποροι να αντιδράσουμε ξεσπάμε όπως και όπου μπορούμε, σε μας, στα παιδιά μας, στους συντρόφους μας, στους γονείς μας.
Αν δοκιμάσουμε να βγάλουμε τα προβλήματα έξω από τη ζωή μας, δηλαδή να τους δίνουμε σημασία μικρότερη και να επιλέγουμε να μην μας καταναλώνουν ώρες και μέρες από τις ζωές μας μέσα από τις σκέψεις μας, τα συναισθήματα μας και τις πράξεις μας. Τότε τα προβλήματα σαν να παρεξηγιούνται και αλλάζουν, μειώνονται, φεύγουν.
Κι αν δεν αλλάξουν, δεν φύγουν και δεν μειωθούν, έχουμε και τον Θεό, στον οποίο μπορούμε να κάνουμε προσευχή από την καρδιά μας, κι Εκείνος θα σπεύσει να βοηθήσει και να μας λύσει τα προβλήματά μας. Εκείνος άλλωστε μας το ζήτησε να του αφήνουμε τα προβλήματα μας.
Κι αν δεν αλλάξουν, δεν φύγουν και δεν μειωθούν, έχουμε και τον Θεό, στον οποίο μπορούμε να κάνουμε προσευχή από την καρδιά μας, κι Εκείνος θα σπεύσει να βοηθήσει και να μας λύσει τα προβλήματά μας. Εκείνος άλλωστε μας το ζήτησε να του αφήνουμε τα προβλήματα μας.
