Με γυναίκα έχεις σχέση, όχι με την Μπάρμπι!

Την διεκδικείς, την κατακτάς, την γοητεύεις, την κακομαθαίνεις, την φροντίζεις, την πολιορκείς, την προστατεύεις, την αγνοείς, την κερατώνεις, την παρακαλάς, την αποφεύγεις, την κυνηγάς…

Αγαπημένο θέμα η «γυναίκα»!

Κάποιοι θα σκεφτούν αυτόματα χαμογελώντας, όλα αυτά που έχουν τραβήξει στη ζωή τους από τις γυναίκες και ακόμα περισσότεροι θα θυμηθούν την εξαιρετική ταινία του Καφετζόπουλου: «Η γυναίκα είναι πολύ σκληρός άνθρωπος»!

Ναι… αγαπημένο θέμα! Πως αλλιώς άλλωστε;

Γιαγιάδες, μητέρα, αδελφή, κόρη, δύο σύζυγοι και μία 5χρονη βαφτισιμιά… Γυναίκες που με γοήτευσαν αλλά και με ξενέρωσαν, με κέρδισαν αλλά και με έχασαν, με έφτυσαν αλλά και με αγκάλιασαν, με απέρριψαν αλλά και με ποθήσανε, με κεράτωσαν αλλά και με ερωτεύτηκαν, με κατέστρεψαν αλλά και με έσωσαν, με έκαναν καλύτερο αλλά και χειρότερο άνθρωπο, με αγάπησαν αλλά και με μίσησαν, με έδιωξαν αλλά και με ανέχτηκαν…

Θα μου πεις, «μα πως σου ήρθε να τα γράψεις όλα αυτά;»…

Πρίν από λίγες ημέρες διάβασα στο blog μίας αγαπημένης φίλης και συναδέλφου «231 λέξεις» (για την ακρίβεια είναι 225 λέξεις) που έγραψε κάποιος επώνυμος bon viveur και άριστος γνώστης του savoir vivre για το πώς κατακτάς και πως κρατάς μία γυναίκα…

Για να σου εξηγήσω λοιπόν σου «αντιγράφω» αυτό που έγραψε (mot a mot):
«Ένα από τα σπουδαία μαθήματα που μου έμαθε η ζωή σε σχέση με το γυναικείο φύλο είναι ότι κάνουμε τα πάντα για να κατακτήσουμε μια γυναίκα και πολύ λίγα για να την κρατήσουμε. Προς τούτο προσπαθώ να είμαι φιλόφρων και περιποιητικός με κάπως παλιομοδίτικο είναι αλήθεια τρόπο. Ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου, βοηθώ να φορέσει ή να βγάλει το πανωφόρι της, προτείνω την καλύτερη θέση στο εστιατόριο, κάνω κομπλιμέντα για την εμφάνισή της αποφεύγοντας να λέω τα ίδια σε όλες, πηγαίνω να την πάρω από το σπίτι της και την συνοδεύω πάλι έως εκεί.Δεν την συγκρίνω με άλλες, επιδεικνύω ρομαντική αμνησία για προηγούμενες σχέσεις, δεν υπόσχομαι αρραβώνα ή γάμο από την πρώτη ερωτική νύχτα, έχω πάρει διαζύγιο από την απιστία.Εγείρομαι ως έλασμα όταν μου παρουσιάζουν μια κυρία, εφαρμόζω με θρησκευτική προσήλωση το χειροφίλημα, εισέρχομαι στο εστιατόριο πρώτος, δεν κάνω φιγούρα για τις γνώσεις μου, της προσφέρω λουλούδια σε κάθε ευκαιρία, δεν κάθομαι πριν από αυτήν στο τραπέζι, ούτε ξεκινώ να τρώω πριν δοκιμάσει πρώτα εκείνη, της σερβίρω το κρασί, δεν ψέγω δημόσια τα ελαττώματά της, την επαινώ όμως δημόσια για τα προτερήματά της, αποφεύγω να πληγώνω τα αισθήματά της, προτιμώ να λέω την αλήθεια –όσο δυσάρεστη κι αν είναι– από το να λέω ψέματα, δεν κάνω χρήση βίας ούτε υβρίζω, με δύο λόγια κάνω τα πάντα για να την κάνω να νοιώσει βασίλισσα».

Διαβάζοντας αυτές τις 225 λέξεις αναρωτήθηκα:

«Μα πόσα πράγματα κάνω λάθος, όλα αυτά τα χρόνια; Αλλά και πάλι δε μπορεί! Τόσες σχέσεις, γάμοι, έρωτες, πάθη… όλα ψέματα; Δε μπορεί…»

Δεν μπορώ όμως να μην ομολογήσω ότι αυτός ο bon viveur, ο άριστος γνώστης του savoir vivre με προβλημάτισε…

Έβαλα μια μπύρα (ναι ξέρω, σύμφωνα με τον bon viveur έπρεπε να βάλω μια Veuve Clicquot, ή ένα ποτήρι Chateauneuf de Pape -ε, κάτι ξέρουμε και εμείς-) και σκέφτηκα:

«Όχι… δε θα παραδοθώ αμαχητί σε 225 λέξεις»!

Και καλά… πως είναι δυνατόν να αναλύσεις, μια σχέση, μια κατάκτηση, ή -ακόμα περισσότερο- αυτό το υπέροχο θέμα-πλάσμα που λέγεται γυναίκα σε 225 λέξεις; Αν το κάνεις αυτό βλάκα μου (το «βλάκα μου» δεν είναι προσφώνηση του bon viveur) χάνεις τη διαδρομή, χάνεις τις λεπτομέρειες!

Και η ζωή, μου έμαθε ότι τη γυναίκα μπορεί να την κερδίσεις με τη διαδρομή, αλλά την κατακτάς και την κρατάς με τις λεπτομέρειες…

Το διάβασα και το ξαναδιάβασα και το ξαναδιάβασα.
«Δεν μπορεί, (σκέφτηκα) αυτό δεν είναι σχέση με γυναίκα… σχέση με την Μπάρμπι είναι»!

Με μία «Μπάρμπι» ή για να το πω πιο σωστά με μία «πουπέ μόνο για τον καναπέ»…

Φίλε μου, η γυναίκα είναι ένα εξελιγμένο «μοντέλο» ανθρώπου… Δεν θα την κατακτήσεις ποτέ, αν «εγερθείς ως έλασμα» όταν σου την γνωρίσουν, ή εάν της κάνεις αυτά τα επιτηδευμένα κομπλιμέντα (που αγγίζουν τη «μανιέρα») για την εμφάνισή της, ή αλλάζοντάς της τα φώτα στην περιποιητικότητα που αγγίζει τα όρια της δουλοπρέπειας, αφαιρώντας της το δικαίωμα να διαλέξει, να προτείνει να διαφοροποιηθεί…

Δεν θα την κατακτήσεις ποτέ με το χειροφίλημα… Ναι, είναι πολύ ωραίο να το κάνεις κάποια στιγμή. Πολύ τρυφερό και πολύ ευγενικό… Όμως, τι να της πει το χειροφίλημα, αν δεν δει τα μάτια σου να λένε τόσα πολλά εκείνο το δευτερόλεπτο πριν της δώσεις ένα γλυκό φιλί για καληνύχτα (έστω και στο μάγουλο…)

Δεν θα την κατακτήσεις ποτέ μπαίνοντας πρώτος στο εστιατόριο και εκείνη δύο βήματα πίσω σαν τη γριά που ακολουθεί τον καβαλάρη άντρα-αφέντη…
Άνοιξέ της την πόρτα και άφησέ την να διαλέξει που θέλει να κάτσετε… Οι γυναίκες ξέρουν τι θέλουν πολύ καλύτερα από μας βλάκα μου!
Ξέρουν αν θέλουν να κρυφτούν, αν θέλουν να τις δούνε ή αν θέλουν να σε… ξεμοναχιάσουν!

Η γυναίκα φίλε μου είναι «ζωντανός οργανισμός»! Δεν είναι η βασίλισσα Ελισάβετ…

Να την κακομαθαίνεις… Όχι γιατί το λέει το savoir vivre αλλά γιατί το θες!
Να την φροντίζεις, όχι γιατί προσπαθείς να την κρατήσεις αλλά γιατί θες να είναι χαρούμενη, γεμάτη και χαμογελαστή (και την πιο άσχημη γυναίκα, το χαμόγελο την κάνει όμορφη)!
Να της λες τα ελαττώματά της… Όχι για να κάνεις το μάγκα (άλλωστε και εσύ –ενδεχομένως- ένα κινούμενο ελάττωμα είσαι) αλλά για να τα διορθώσει, για να γίνει καλύτερη, γιατί της αξίζει!
Να μην της κάνει κομπλιμέντα, έτσι για να τα κάνεις… θα σε καταλάβει βλάκα μου (είπαμε, η γυναίκα είναι πιο έξυπνη από έναν άντρα) και θα ξενερώσει! Να μην της κάνεις καθόλου κομπλιμέντα! Να λες αλήθειες, μόνο αλήθειες… αυτό που σου αρέσει να το δείχνεις και να το λες ακόμα και όταν κάτι δε σου αρέσει! Θα το εκτιμήσει, θα το σεβαστεί και θα ξέρει οτι πάντα της λες την αλήθεια…

Να μην την κάνεις να νιώσει βασίλισσα… ποτέ!
Άλλωστε τι είναι η βασίλισσα; Μία κυρία που δεν κάνει τίποτα, δεν παίρνει πρωτοβουλίες, δεν ακούει αλήθειες, δεν ξέρει να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα και έχει γύρω της διασκεδαστές και αυλικούς!

Η γυναίκα πια είναι ανεξάρτητη, δυναμική και ξέρει πολύ καλά να στέκεται στα πόδια της και στο «χώρο». Έχει μυαλό και ξέρει να το χρησιμοποιεί! Δεν είναι «Μπάρμπι» και φυσικά δεν θέλει άντρα στήριγμα ή χορηγό.

Να την κάνεις να νιώσει ότι είναι μοναδική… Να ξέρει ότι σε ανύποπτο χρόνο τη σκέφτεσαι και χαμογελάς, να νιώθει ότι θέλεις να είσαι δίπλα της και ότι είσαι ευτυχισμένος όταν είναι δίπλα σου!
Να της λες τα αισθήματά σου… Όλα! Να της λες «σε αγαπάω» αλλά να της λες επίσης ότι «σήμερα με εκνεύρισες πολύ»! Και να το κουβεντιάζεις και να τσακώνεσαι και να διαφωνείς και να ζητάς συγγνώμη όταν έχεις άδικο!
Να την κάνεις να νιώθει άνθρωπός σου, φίλη σου, γκόμενά σου! Α, ναι… όσα χρόνια κι αν περάσουν να την βλέπεις σαν γκόμενά σου και να της το δείχνεις για να νιώθει γκόμενα!

Έφτασα τις 509 λέξεις φίλε μου και θα μπορούσα να γράψω 10 φορές τόσες… Αλλά αυτό είναι απάντηση και όχι ανάλυση για το τι κάνεις για να κατακτήσεις και να κρατήσεις μία γυναίκα!

Άλλωστε δεν υπάρχουν κανόνες… Αν πας με οδηγίες χρήσης να κατακτήσεις (και να κρατήσεις) μία γυναίκα, την πάτησες βλάκα μου!

Αν την θέλεις να την διεκδικήσεις!
Αν σε γοητεύει, να της το δείξεις!
Αν την ποθείς να την κάνεις να καταλάβει ότι την γδύσεις με τα μάτια σου!
Αν σε θυμώνει να της το πεις!
Αν σου λείπει να της το γράψεις!
Αν θέλεις να είναι ο άνθρωπός σου, άνοιξέ της το δρόμο για να μπει στη ζωή σου!
Αν σου «τελειώσει» να φύγεις… και μην τολμήσεις να την προδώσεις ή να την προσβάλλεις!