Ο Σωκράτης στο Πλατωνικό έργο "Κρατύλος" μεταξύ άλλων αναφέρει ότι δεν έχει σημασία τι εμείς νομίζουμε για κάτι, αλλά τι αυτό πραγματικά είναι, η πραγματικότητα δεν μας ρωτάει, ούτε προσαρμόζεται στα θέλω ή νομίζω μας. Η έννοια της λέξεως ΈΡΩΣ έχει άλλη έννοια από αυτό που σήμερα λέμε.
Η λέξη ΈΡΩΣ προέρχεται από την λέξη ΕΡΩΗ που σημαίνει Πάσα ταχεία κ ορμητική (ισχυρή) κίνηση [Λεξικό Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης Σταματάκου σελ. 394 & Liddell & Scott σελ 451] Στην ίδια ρίζα ανήκει και το ΕΡΕΩ που σημαίνει Λέγω, το ΕΡΩΤΑΩ, ο ΡΗΤΩΡ, η ΡΗΤΡΑ, το ΕΙΡΩ που σημαίνει λέγω αλλά και συνάπτω (σύναψις δια του λόγου), η ΕΙΡΗΝΗ, ο ΉΡΩΑΣ (εκ του Έρωτος γένεσις), ο ΙΕΡΕΥΣ ο ΙΕΡΟΣ, ο ΕΡΜΗΣ κ.α.
ο ΈΡΩΣ όπως μας ενημερώνει το έργο είναι η Ερωή από τον Δημιουργό προς την Δημιουργία και από την Δημιουργία προς τον Δημιουργό, εν ολίγοις έχει να κάνει με Κοσμογονία οπότε δι αυτό και οι γνώστες της Κοσμογονίας, άρα και του θείου, ονομάστηκαν Ιερείς. Ο Φαίδρος αναφέρει τον Ουράνιο Έρωτα και τον Πάνδημο Έρωτα, ο μεν πρώτος έχει να κάνει με την Κοσμογονία ο δε δεύτερος με τον δήμο σε δύο επίπεδα, τον ψυχικό και τον σωματικό. Ο δε σωματικός χωρίζεται σε ευγενή και αγενή (δηλαδη σε φθηνό, ζωώδη).
Ο Εραστής και ο Ερώμενος σύμφωνα με την πραγματικότητα ήταν ο Δάσκαλος και ο Μαθητής, ο θεσμός αυτός έχει διασωθεί μέχρι τις μέρες μας μέσω της παρούσης θρησκείας ως Νονός (Πνευματικός Πατέρας) και Βαφτιστήρι (Πνευματικό Παιδί) όπως επίσης στην παρούσα εκκλησία ισχύει ο θεσμός του Γέροντα και του Μαθητή. Η λέξη Παιδεραστία δεν έχει καμία σχέση με αυτό που τα Τουρκοκάναλα, ή ακόμα και οι περισσότεροι "καθηγητές" Σχολείων και Πανεπιστημίων ονομάζουν σήμερα! Η Παιδεραστία ήταν η Πνευματική Αγωγή που έπρεπε να λάβει το κάθε παιδί από τον Εραστή (Νονό), καμία σχέση με το σώμα.
Ο θεσμός αυτός της αγωγής διέφερε στην Αθήνα από ότι στην Σπάρτη, στην Αθήνα η κάθε οικογένεια συμφωνούσε για το ποιος θα είναι ο εκπαιδευτής - Νονός (όπως θεωρητικά γίνεται και σήμερα) ενώ στην Σπάρτη το ίδιο το Κράτος έκανε αυτήν την εκπαίδευση όταν οι Λακεδαίμονες έκλειναν τα 7 τους έτη, δηλαδή ο Εραστής των ήταν οι ίδιοι οι άγραφοι Νόμοι του Λυκούργου και κατ επέκταση το ίδιο το Σπαρτιατικό Κράτος.
Ο θαυμασμός του Κάλλους στην Αρχαία Αθήνα ήταν μέρος της κουλτούρας της Αθηναικής Κοινωνίας, αφού το Κάλλος και η Μουσική είναι ιδιότητες της Κοσμογονίας άρα και της Σοφίας.
Με τον μηχανισμό "ονομάτων επίσκεψις" προχωράμε στην αποκωδικοποίηση τους επιθέτου "Κίναιδος" που δινόταν στην αρχαία Ελλάδα, η οποία περιείχε και τον ενεργητικό (Αρσενοκοίτη) και τον παθητικό (Καταπύγων).
στην ανάλυση της βρίσκουμε δυο λέξεις "κινώ" & "Αιδώ" δηλαδή είναι αυτός που κινεί την Αιδώ. Η Αιδώς είναι ο σεβασμός (εξου και η αναίδεια). Η Αιδώς ήταν (και παραμένει) μια πολύ ισχυρή θεότητα και όποιος την παράβλεπε (παραβλέπει) δοκίμαζε (δοκμάζει) την σκληρότητα της ΝΕΜΕΣΕΩΣ.
Η λέξη "Ομοφυλόφιλος" δεν έχει καμία σχέση με τον Κιναιδισμό αφού σημαίνει "του ιδίου φύλου φίλος" και φίλος δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση σεξουαλική επαφή.
Επίσης η λέξη "ομοφυλόφιλος" δεν υπάρχει σε κανενα λεξικό, ούτε στο Liddell & Scott, ούτε στο ΑρχαιοΕλληνικό λεξικό του Σταματάκου, ούτε στο Μέγα Ετυμολογικό.
Η έννοια της λέξεως ΕΡΩΣ είναι κάτι παραπάνω από σεξουαλική ένωση εφόσον ο ΕΡΩΣ προϋπάρχει των όντων.
Νόμοι Αθηναϊκού Κράτους
Για να δούμε όμως και τι προβλέπει ο Νόμος για τον Κιναιδισμό και συγκεκριμένα ο νόμος του Αθηναϊκού Κράτους:
"Αν τις Αθηναίος εταιρήση, με έξεστω αυτω των εννέα αρχόντων γενέσθαι, μηδέ ιερωσύνην ιερώσασθαι, μηδέ συνδικήσαι τω δήμω, μηδέ αρχήν αρχέτω μηδεμιάν, μήτε ενδημον, μήτε υπερόριον, μήτε κληρωτήν, μήτε χειροτονητήν, μηδέ επικυρήκειαν αποστελλέσθω, μηδέ γνώμην λεγέτω, μηδέ εις τα δημοτελή ιερά εισίτω, μηδέ εν ταις κοιναίς σταφονοφορίες σταφανούσθω, μηδέ εντός των της αγοράς περιρραντηριων πορευέσθω.
Εάν δε ταύτα τις ποιή, καταγνωσθέντως αυτού εταιρείν, θανάτω ζημιούσθω".
δηλαδή αν κάποιος Αθηναίος γίνει σύντροφος (συνάψει ομοφυλη σεξουαλική σχέση) με άλλον θα έχει τις εξής κυρώσεις:
1. Δεν του επιτρέπεται να γίνει μέλος των 9 αρχόντων
2. Δεν του επιτρέπεται να εκλεγεί ιερέας
3. Δεν του επιτρέπεται να είναι συνήγορος του λαού
4. Δεν επιτρέπεται να ασκεί εξουσία εντός ή εκτός της Αθήνας
5. Δεν επιτρέπεται να σταλεί ως κήρυκας πολέμου
6. δεν επιτρέπεται να εκθέσει γνώμη (ως άμουσος - ανισόρροπος)
7. Δεν επιτρέπεται να μπει σε (δημόσιους) Ναούς
8. Δεν επιτρέπεται να στεφανωθεί στις στεφανοφορίες
9. Δεν επιτρέπεται να μπαίνει στον ιερό χώρο της αγοράς
όποιος λοιπόν έχει καταδικαστεί ως Κίναιδος αλλά ενεργήσει αντίθετα των διατάξεων του νόμου θα τιμωρείται με Θάνατο!
Αισχίνης "κατά Τιμάρχου"
(ΣΟΛΩΝΟΣ ΝΟΜΟΙ Βιβλίο 5, κεφάλαιο 5. άρθρο 332 σελ. 145).
Ο Αισχύνης αναφέρει επιπλέον νομοθετικά πλαίσια επί του θέματος τα εξής:
Oι διδάσκαλοι να μην ανοίγουν τα σχολεία πριν ανατείλει ο ήλιος και να τα κλείνουν πριν από την δύση του. Να μην επιτρέπεται σε όσους έχουν μεγαλύτερη ηλικία από τα παιδιά να εισέρχονται στα σχολεία, όταν υπάρχουν μέσα παιδιά, εκτός αν πρόκειται για τον υιό, τον αδελφό ‘ή τον γαμπρό του διδασκάλου. Εάν κάποιος παραβεί αυτή την απαγόρευση και εισέλθει στο σχολείο, θα τιμωρείται με την ποινή του θανάτου. Επίσης οι επί κεφαλής της παλαίστρας να μην επιτρέπουν, επ’ ουδενί λόγο, σε κανέναν ενήλικο να κάθεται μαζί με τα παιδιά στις Εορτές του Ερμή. Εάν κάτι τέτοιο συμβεί ο επί κεφαλής της παλαίστρας είναι ένοχος παραβάσεως του νόμου περί διαφθοράς των ελευθέρων παίδων.
Aισχίνου, Nόμος Aττικού Δικαίου – Kατά Tιμάρχου 12
Εάν κάποιος ωθήσει σε ασέλγεια ελεύθερο παίδα, να καταγγέλλεται ενώπιον των θεσμοθετών από εκείνον που έχει την κηδεμονίαν του παιδός, αφού προηγουμένως αναγράψει στην μήνυση την ποινή που θεωρεί άξια για τον δράστη. Aν δε ο μηνυθείς καταδικασθεί, να παραδοθεί στους ένδεκα και να θανατωθεί αυθημερόν.
Aισχίνου, Nόμος Σόλωνος – Kατά Tιμάρχου 16
"Δεν επιτρέπεται στους Κίναιδους ούτε να ομιλούν, ούτε να γράφουν".
Δημοσθένους, Kατά Aνδροτίωνος § 21
"Οι άνδρες δεν επιτρέπεται να πουλούν αρώματα"
Αθήναιος, βιβλίο ΙΓ
Και ενώ όλα αυτά ελάμβαναν χώρα στην Αθήνα, κάτι αντίστοιχο ίσχυε και στην Σπάρτη:
"Ο δε Λυκούργος Εναντία και τούτοις πάσι γνούς, ει μεν τις αυτός ων οίον δει αγασθείς ψυχήν παιδός πειρώτο άμεμπτον φίλον αποτελέσασθαι και συν-είναι, επήνει και καλλίστην παιδείαν ταύτην ενόμιζεν.Ει δε τις παιδός σώματος ορεγόμενος φανείη, αίσχιστον τούτο θείς εποίησεν εν Λακεδαίμονι μηδέν ήττον εραστάς παιδικών απέχεσθαι ή γονείς παίδων ή και αδελφοί αδελφών εις αφροδίσια απέχοντα".
"Ο Λυκούργος όμως, αντιθέτως προς όλα ταύτα πιστεύων, επεδοκίμαζε μόνον το εάν σημαίνων άνθρωπος, θαυμάσας την ψυχική αρετήν του παιδίου, προσεπάθη να κάμη αυτόν φίλον με δεσμούς αναμεταξύ των αμέμπτους και να τον συναναστρέφεται, διότι τούτο ενόμιζε μέσον καλλίστης ανατροφής. Εάν όμως επαρουσιάζετο κανείς επιθυμών το παιδικόν σώμα, επειδή ο Λυκούργος εθεώρη τούτο πολύ αναίσχυντον, ενομοθέτησεν εις την Σπάρτην να απέχουν οι ερασταί από τα αγαπώμενα παιδιά, όπως αποφεύγουν εις αφροδισίους (ερωτικάς) σχέσεις οι γονείς από τα τέκνα των και οι αδελφοί από τους αδελφούς των".
Ξενοφώντος Λακεδαιμονίων, Πολιτεία II, 13
Οι ερασταί δε των παίδων μετείχον της φήμης αυτών και εις τας δύο περιπτώσεις (δηλαδή της φήμης και επί καλώ και επί κακώ). Και διηγούνται σχετικώς ότι, όταν κάποτε εις παις εξεφώνησε κατά την διάρκεια της μάχης μια απρεπή κραυγή, οι άρχοντες τιμώρησαν δια τούτο τον εραστήν του παιδός. Ενώ δε ο έρως επεδοκιμάζετο κατ’αυτόν τον τρόπο υπό των Σπαρτιατών, ώστε και αι αγαθαί και ευγενείς γυναίκες να τρέφουν έρωτα προς τας παρθένους, δεν υπήρχεν όμως αντιζηλία εις τας ερωτικάς των σχέσεις, αλλά μάλλον εύρισκον αφορμήν να συνάψουν μεταξύ των στενή φιλία εκείνοι, οι οποίοι είχαν αγαπήσει τους ίδιους παίδας, και κατέβαλλον από κοινού συνεχείς φροντίδες, δια να εξεύρουν τον καλλίτερον τρόπον, με τον οποίον θα ήταν δυνατόν να γίνει άριστος ο υπ’αυτών αγαπώμενος νέος.
Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Λυκούργος XVII, 4
«Εράν των την ψυχήν σπουδαίων παίδων εφείτο. το δε πλησιάζειν αισχρόν νενόμιστο, ως του σώματος λερων τας αλλ΄ ου της ψυχής. ο δ’ εγκληθείς ως επ’ αισχύνη πλησιάζων άτιμος διά βίου ην».
δηλαδή:
Το να ερωτεύεται κανείς την ψυχή των σπουδαίων παιδιών επιτρέπονταν, αλλά το να τα πλησιάσει κανείς σεξουαλικά θεωρούνταν ντροπή, επειδή έδιναν βάρος στο σώμα και όχι στην ψυχή. Εκείνος που καταδικαζόταν, επειδή πλησίαζε ερωτικά με τρόπο αισχρό (υλικό-σωματικό) το αγόρι, τιμωρούνταν με ατίμωση δια βίου
Πλούταρχος Ηθικά, Τόμος 6, “Τα παλαιά των Λακεδαιμονίων Επιτηδεύματα Β7”
Ο Αιλιανός επίσης μας ενημερώνει ότι:
"O Σπαρτιατικός έρωτας δεν είχε καμία σχέση με αισχρότητες. Eάν ποτέ κάποιος έφηβος τολμούσε να ανεχθεί ασέλγεια εις βάρος του ή εάν κάποιος άλλος έφηβος επιχειρούσε να ασελγήσει εις βάρος κάποιου άλλου, δεν συνέφερε κανέναν απ' τους δύο να καταντροπιάσουν την Σπάρτη, αφού σε τέτοια περίπτωση ή εξοριζόντουσαν εφ' όρου ζωής από την Σπάρτη ή έχαναν την ζωή τους"
Αιλιανού στο έργο του «Ποικίλη Ιστορία» III, 12
Ο Πλάτων στους «Νόμους», καταδικάζει απερίφραστα ως αφύσικη την σαρκική επαφή μεταξύ αρρένων:
Πλάτωνος Νόμοι 636c
[αρχαίο] "...Εννοητέον ότι τη θηλεία και τη των αρρένων φύσει εις κοινωνίαν ιούση της γεννήσεως ή περί ταύτα ηδονή κατά φύσιν αποδεδόσθαι δοκεί, αρρένων δε προς άρρενας ή θηλέων προς θηλείας παρά φύσιν".
[απόδοση] "...Είναι λοιπόν κατανοητό ότι η φύσις ωθεί τα θηλυκά να είναι σε επαφή με τα αρσενικά από την γέννησή τους, και η ηδονή σε αυτά είναι φανερό ότι έχει δοθεί σύμφωνα με την φύσιν, ενώ (η επαφή) των αρσενικών με τα αρσενικά και θηλυκών με τα θηλυκά ενάντια στην φύσιν (παρά φύσιν)".
Πλάτωνος Νόμοι 837a
Φίλο καλούμε όμοιο ομοίω κατ αρετήν, και ο ίσος τον ίσο. Αν η φιλία είναι δυνατή την ονομάζουμε Έρωτα. Μια ψυχή που επιθυμεί μιαν άλλη, θεωρεί ύβρι την σωματική επιθυμία. Η Σωφροσύνη, η Ανδρεία, η μεγαλοπρέπεια και το φρόνιμον αιδούμενο σέβεται και σε αγνότητα ζει με τον ερωμένο του. Αυτός είναι ο συνετός έρως
Πλάτωνος Νόμοι 836c-e
[αρχαίο] "...ει γάρ τις ακολουθών τη φύσει θήσει τον προ του Λαίου νόμον, λέγων ως ορθώς είχεν το αρρένων και νέων μη κοινωνείν καθάπερ θηλειών προς μίξειν αφροδισίων, μάρτυρα παραγόμενος την θηρίων φύσιν και δεικνύς προς τα τοιαύτα ουχ απτόμενον άρρενα άρρενος δια το μη φύσει τούτο είναι, ταχ’ αν χρώτο πιθανώ λόγω...
[απόδοση] "...Όποιος, υπακούοντας στην φύσι, προτείνει την επανακαθιέρωσι του νόμου, όπως ήταν πριν από τον Λάιο-(ο οποίος εθεωρείτο ο μυθικός εφευρέτης του Κιναιδισμού, με τον βιασμό του Χρυσίππου, για τον οποίο και τιμωρήθηκε από την μοίρα με το να δολοφονηθή από τον ίδιο του τον γιό) και διακηρύσσει ότι δεν είναι σωστό να έρχεσαι σε σεξουαλική επαφή με άνδρες και αγόρια, όπως με τις γυναίκες, και προσάγει ως απόδειξη γι’ αυτό, την φύση των Ζώων και επισημαίνει ότι (ενν. Αναμεσά τους) το αρσενικό δεν αγγίζει αρσενικό με σεξουαλικό σκοπό, αφού αυτό δεν είναι φυσικό, βρίσκεται, νομίζω, σε πολύ ισχυρή θέσι...
Πλάτωνος Νόμοι 840de
[αρχαίο] "...ως ου χείρους ημίν είναι τους πολίτας ορνίθων και άλλων θηρίων πολλών, οι κατά μεγάλας αγέλας γεννηθέντες, μέχρι μεν παιδογονίας η ίθεοι και ακήρατοι γάμων τε αγνοί ζώσιν, όταν δ’ εις τούτο ηλικίας έλθωσι, συνδυασθέντες άρρην θηλεία κατά χάριν και θήλεια άρρενι, τον λοιπόν χρόνον οσίων και δικαίως ζώσιν, εμμένοντες βεβαίως ταίς πρώταις της φιλίας ομολογίαις δειν δη θηρίων γε αυτούς αμείνους είναι."
[απόδοση] "...Οι πολίτες μας δεν πρέπει να είναι κατώτεροι από τα πουλιά και πολλά άλλα είδη ζώων, που γεννιούνται σε αγέλες και ζουν αζευγάρωτα, ως την ηλικία της τεκνοποιίας, αγνά και αμόλυντα από τον γάμο, αλλά, όταν φτάσουν σ’ εκείνη την ηλικία, ζευγαρώνουν αρσενικό με θηλυκό και θηλυκό με αρσενικό σύμφωνα με τις διαθέσεις τους και για το υπόλοιπο της ζωής τους ζουν με ευλάβεια και είναι νομοταγή, μένοντας πιστά στις συμφωνίες που ήταν η αρχή της σχέσεώς τους. Πρέπει λοιπόν αυτοί (δηλ οι πολίτες) να είναι ακόμη καλύτεροι από τα θηρία".
Πλάτωνος Νόμοι 841d
[αρχαίο] Ή μηδένα τολμάν μηδενός άπτεσθαι των γενναίων άμα και ελευθέρων πλην γαμέτης εαυτού γυναικός, άθυτα δε παλλακών σπέρματα και νόθα μη σπείρειν, μηδέ άγονα αρρένων παρά φύσιν ή το μέν των αρρένων πάμπαν αφελοίμθ’ άν..."
[απόδοση] "Ή κανένας να μην τολμά να έρχεται σε επαφή με τους γενναίους και ελευθέρους εκτός από την ίδια τους την γυναίκα, ούτε να επιτρέπεται να σπείρουν νόθα σπέρματα στις παλλακίδες, είτε σε άνδρες άγονα παρά φύσιν ή μάλλον καλύτερα την μεταξύ ανδρών επαφή να την απαγορεύσουμε εντελώς".
Πλάτωνος Πολιτεία 402e
Δεν υπάρχει καμία συνάφεια ανάμεσα στην σωφροσύνη (μέτρο - ισορροπία) και την υπέρμετρη ηδονή ή την υπέρμετρη ηδονή και κάποια από τις άλλες αρετές. Επίσης δεν υπάρχει κάποια ηδονή ισχυρότερη από αυτή της σαρκικής έλξης (Αλόγιστο - Επιθυμητικό μέρος ψυχής). Ο σωστός ο έρωτας όμως είναι να έχεις ερωτευτεί κάτι ευγενικό και με το κάλλος της σωφροσύνης (μέτρο - ισορροπία) με έναν τρόπο που να έχει φρόνηση (Λογιστικό μέρος ψυχής) και αρμονία (Σύμπαν - Γέννηση). Οπότε δεν πρέπει να αφήσουμε τίποτε παράφορο και συγγενικό με την ακολασία να πλησιάσει τον σωστό έρωτα, ΑΡΑ δεν πρέπει να αφήσουμε να πλησιάσει αυτή η ηδονή (σαρκική έλξη), ούτε να έχουν σχέση με αυτήν ο εραστής και ερωμένος. (Εραστής και Ερωμένος ήταν κάτι σαν Γέροντας και Μαθητής στην Ορθοδοξία και σας Νονός και Βαφτιστήρι που λέμε σήμερα). Έτσι λοιπόν θα πρέπει να θεσπίσουμε νόμο στην Πολιτεία ότι ο εραστής θα συμπεριφέρεται στον ερωμένο σαν να ήταν παιδί του διαφορετικά θα θεωρηθεί άμουσος.
(σ.σ. το "άμουσος" την εποχή εκείνη ήταν συνώνυμο του κοινωνικά απόβλητου)
Σωκράτης - Πλάτωνος "Γοργίας" 494e
[αρχαίο] "... καὶ τούτων τοιούτων ὄντων κεφάλαιον, ὁ τῶν Κιναίδων βίος, οὗτος οὐ δεινὸς καὶ αἰσχρὸς καὶ ἄθλιος; ἢ τούτους τολμήσεις λέγειν εὐδαίμονας εἶναι, ἐὰν ἀφθόνως ἔχωσιν ὧν δέονται;"
[απόδοση] "...Και για να συντελεστεί μια σύνοψη του νοήματος των παραπάνω δεδομένων, η ζωή των Κιναίδων δεν είναι βδελυρή και αισχρή και άθλια; ή θα τολμήσεις να προβείς στην παραδοχή ότι αυτοί είναι ευδαίμονες αν εξασφαλίσουν χωρίς περιορισμό όσες χυδαιότητες έχουν ανάγκη; "
Πλουτάρχου, Περί Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής Λόγος Α’ 12
[αρχαίο] "...Αλέξανδρος δε, Φιλοξένου του της παραλίας υπάρχου γράψαντος, ότι παίς εν Ιωνία γέγονεν οίος ουκ άλλος ώραν και είδος, και πυνθανομένου δια των γραμμάτων ει αναπέμψη, πικρώς αντέγραψεν ω κάκιστ’ ανθρώπων, τι μοι πώποτε τοιούτο συνέγνως, ίνα τοιαύταις με κολακεύσης ηδοναίς;"
[απόδοση] "...Και ο Αλέξανδρος, όταν του έγραψε ο Φιλόξενος, ο κυβερνήτης της παραλίας ότι υπάρχει στην Ιωνία ένα παιδί που, όμοιο στην ομορφιά του δεν ξανάγινε ποτέ, και ζητούσε να πληροφορηθή με γράμμα, αν ήθελε να του το στείλη, ο Αλέξανδρος του έγραψε απαντώντας αυστηρά: "Ω πιο κακέ απ’ όλους τους ανθρώπους, με ξέρεις ανακατεμένο, ποτέ, με τέτοιες βρωμοδουλειές, για να με κολακεύσης με τέτοιου είδους απολαύσεις;".
Διογένης ο Κυνικός-Διογένης Λαέρτιος - Φιλοσόφων Βίων και Δογμάτων Συναγωγή 6.65
Όταν είδε κάποτε ένα νεαρό να έχει θηλυκή συμπεριφορά , είπε : "... Δεν ντρέπεσαι να σκέφτεσαι για τον ευατό σου χειρότερα απο τη φύση σου; Διοτί αυτή σε έκανε άντρα , ενώ εσύ βιάζεις τον εαυτό σου να είσαι γυναίκα; "
Ηθικά Νικομάχεια Η' 1148b(5)
"...Όλες αυτές οι έξεις είναι θηριώδεις , ενώ κάποιες άλλες κάνουν την εμφάνιση τους ύστερα από αρρώστιες ( σε μερικούς και ως αποτέλεσμα τρέλας < τέτοια ήταν η περίπτωση εκείνου που έσφαξε - σαν για θυσία - τη μητέρα του και την έφαγε < τέτοια ήταν , επίσης , η περίπτωση εκείνου που εφαγε το συκώτι του συνδούλου του) < κάποιες άλλες , πάλι , είναι αποτέλεσμα νοσηρών καταστάσεων ή συνήθειας , όπως είναι , επιπαραδείγματι , το να μαδάει κανείς τις τρίχες της κεφαλής του , να τρώει τα νύχια του , να τρώει κάρβουνα ή χώμα , ή , επίσης , να έρχεται σε σεξουαλική επαφή με αγόρια"
αυτά είναι μερικά από τα πάμπολα παραδείγματα που υπάρχουν στην Ελληνική Γραμματεία.
