Σύμφωνα με την ψυχίατρο Amy Morin η επιτυχία έχει έναν δρόμο με μόλις 13 βήματα. Η διανοητική δύναμη, τα ισχυρά στοιχεία του χαρακτήρα μας, το ψυχικό σθένος μας συχνά αντανακλώνται σε όσα κάνουμε. Κυρίως, όμως, για όλα τα παραπάνω «φλυαρούν» όσα δεν κάνουμε.

Αντίθετα, νιώθουν ευγνώμονες. «Το να λυπάσαι τον εαυτό σου είναι αυτοκαταστροφικό. Σε εμποδίζει από το χαρείς μία πλήρη ζωή. Είναι χάσιμο χρόνου, γεννά μόνο αρνητικά συναισθήματα και "πληγώνει" κάθε μορφή σχέσης. Το μυστικό είναι να αποδέχεσαι το καλό στον κόσμο και κάπως έτσι αρχίζεις να εκτιμάς όσα έχεις», γράφει η Morin. Κοινώς, αντικαθιστάς την αυτό-λύπηση με ευγνωμοσύνη. Απλό φαίνεται.

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την τάση να χαραμίζουν τις δυνάμεις τους, όταν χάνουν τα σωματικά και συναισθηματικά τους όρια, αναφέρει η συγγραφέας.
Αντίθετα, «αγκαλιάζουν» και υποδέχονται όσα μοιάζουν αναπόφευκτα. Σύμφωνα με τη Morin κάθε αλλαγή στη ζωή μας έχει 5 στάδια: τον προβληματισμό πριν από τη λήψη μιας μεγάλης απόφασης, το να το οραματιστούμε, την προετοιμασία, την υλοποίηση της και τη συντήρηση της στο επιθυμητό σημείο. Το κρίσιμο σημείο είναι το πέρασμα από το ένα στάδιο στο άλλο, αλλά το να αποφεύγουμε τις αλλαγές, μας εμποδίζει να αναπτυχθούμε, να δυναμώσουμε ως χαρακτήρες. «Όσο περισσότερο αναβάλλεις κάτι, τόσο πιο δύσκολο γίνεται», τονίζει, «κυρίως γιατί οι άλλοι θα σε αφήσουν πίσω».
Αντίθετα, αφοσιώνονται σε όσα μπορούν να φέρουν εις πέρας. «Μοιάζει τόσο ασφαλές να έχεις τα πάντα υπό έλεγχο, αλλά η ψευδαίσθηση ότι έχεις τη δύναμη να κινείς πάντα τα νήματα, μπορεί να γίνει πραγματικός μπελάς», εξηγεί. Συνήθως, το να προσπαθούμε να κοντρολάρουμε τα πάντα είναι σοβαρή ένδειξη άγχους.
Απλούστατα, δεν γίνεται. Αντίθετα, ξέρουν πότε να λένε «όχι». Συχνά κρίνουμε τον εαυτό μας, βάσει των όσων πιστεύουν οι άλλοι για εμάς, χαρακτηριστικό που καμία σχέση δεν έχει με έναν πραγματικά δυνατό χαρακτήρα. «Είναι χάσιμο χρόνου το να προσπαθείς να ικανοποιήσεις τους πάντες. Άνθρωποι με αυτό το χαρακτηριστικό είναι ευάλωτοι σε χειριστικές συμπεριφορές», τονίζει. Επίσης, αναφέρει το αυτονόητο: είναι OK να νιώθουν οι άλλοι θυμωμένοι ή απογοητευμένοι μαζί σου. Είναι επίσης ΟΚ το να μην είσαι αρεστός σε όλους. Πέρα από το ότι τα «όχι» μας είναι που μας δίνουν αυτοπεποίθηση.

… το οποίο είναι «παρελθόν». Ό,τι έγινε – έγινε, κοινώς, και δεν υπάρχει τρόπος να αλλάξει. «Το να "κατοικείς" στα παλιά είναι αυτοκαταστροφικό, σε εμποδίζει από το να χαρείς το παρόν και να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Δεν δίνει λύσεις και μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε κατάθλιψη», λέει, αλλά δεν ξεχνά να τονίσει ότι το παρελθόν μπορεί να γίνει «προνόμιο» μόνο ως μάθημα. Με το να θυμάται κανείς τα γεγονότα και όχι τα συναισθήματα και να αντιμετωπίζει μία κατάσταση με νέα, σοφή οπτική.
«Προτιμούν να αναλαμβάνουν την ευθύνη και να αλλάζουν τη συμπεριφορά τους. Είναι σημαντικό να καταγράφεις το τι πήγε λάθος, τι θα μπορούσες να είχες κάνει καλύτερα και πως θα το κάνεις διαφορετικά την επόμενη φορά», αναφέρεται στο βιβλίο. Η δύναμη αυτών των ανθρώπων φαίνεται στον αναστοχασμό και στην καταγραφή του λάθους, ώστε να μην επαναληφθεί στο μέλλον.
Πανηγυρίζουν μαζί τους! «Αυτού του είδους το συναίσθημα μοιάζει με τον καταπιεσμένο θυμό που κάποτε ξεσπά. Με το να απορροφάσαι – για τους λάθος λόγους – από την επιτυχία ενός άλλου ανθρώπου, κλείνεις τον δρόμο για τη δική σου, αφού η εμμονή σε βγάζει από το δικό σου μονοπάτι. Ακόμη κι αν πετύχεις στη ζωή, μπορεί ποτέ να μη νιώσεις πληρότητα, αφού θα είναι μόνιμα απασχολημένος με το τι κάνουν οι άλλοι. Μπορεί, επίσης, να παραβλέπεις τα ταλέντα σου και να χάνεις τον αξιακό σου κώδικα και τις σχέσεις σου». Δεν έχει άδικο.

«Η επιτυχία, συνήθως, δεν έρχεται από τον ουρανό και η αποτυχία είναι πάντα ένα εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσεις. «Πάρτε για παράδειγμα τον Theodor Giesel — γνωστό ως Dr. Seuss — του οποίου το πρώτο βιβλίο απορρίφθηκε από περισσότερους από 20 εκδότες», επιμένει η συγγραφέας. Το να αντιμετωπίζουμε την αποτυχία ως ανεπάρκεια, είναι μάλλον δείγμα μιας αδύναμης προσωπικότητας. To μυστικό είναι στο να αποδέχεσαι μία ήττα, να «αναρρώνεις» και να επανέρχεσαι δυναμικά.
«Το να βρίσκεις χρόνο για να μένεις μόνος με τις σκέψεις σου, μπορεί να αποδειχθεί μία πολύ δυνατή εμπειρία που βοηθά στην επίτευξη στόχων». Το «οικοδόμημα» μιας δυνατής προσωπικότητας δεν «χτίζεται» μέσα στις ξέφρενες συναναστροφές της καθημερινότητας, αλλά στις στιγμές που είναι κανείς μόνος. «Οι στιγμές που απομονώνεσαι στο γραφείο, αυξάνουν την παραγωγικότητα και είναι οι ίδιες στιγμές που ενώ γίνεσαι δημιουργικός, ταυτόχρονα αυξάνεται η ενσυναίσθηση σου», γράφει μεταξύ άλλων.
Το να θυμώνουμε με όλους και με όλα για τις αποτυχίες μας, είναι το εύκολο. Αλλά η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν χρωστά σε κανέναν. Τα πάντα κερδίζονται. Η Morin αναφέρει το γνωστό «η ζωή δεν είναι δίκαιη». Το μυστικό είναι να εστιάζουμε στις δικές μας προσπάθειες, να αποδεχόμαστε την κριτική, να αναγνωρίζουμε τα ελαττώματα μας και να μη συγκρίνουμε τον εαυτό και τη ζωή μας, με των άλλων.

Το θέμα είναι να είμαστε πρόθυμοι και ανοιχτοί στις ρεαλιστικές προσδοκίες και να καταλαβαίνουμε ότι επιτυχία δεν συμβαίνει, έτσι, μέσα σ’ ένα βράδυ.