"Είτε γλείφει τα χείλη της είτε παίζει με τις βλεφαρίδες της, η γυναίκα που σε κοιτάζει στο μπαρ κάνει ό,τι μπορεί για να σου κάνει σαφές πως είναι διαθέσιμη. Μήπως όμως δεν μιλάτε την ίδια γλώσσα;
Οι Depeche Mode έχουν γράψει μία υπέροχη ωδή για τη σιωπή. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου θεωρούσα πως η σιωπή είναι χρυσός, κυρίως όμως η σιωπή των γυναικών - ενίοτε και των αμνών. Ισως να το έπαθα από τα πολλά κόμικς που διάβαζα στην παιδική ηλικία μου, στα οποία πάντοτε ταυτιζόμουν με τον αντιήρωα. Δεν είναι τυχαίο πως ανέκαθεν ο ευσεβής πόθος μου ήταν να γίνω ο σατανικός υπερήρωας με τη μοναδική δύναμη, την οποία θα χρησιμοποιούσα για να μπορώ να διεισδύω στις πιο μοναδικές λειτουργίες του γυναικείου εγκεφάλου και να τις αποκωδικοποιώ. Να μπορώ να καταλαβαίνω αυτό που θέλουν οι γυναίκες και δεν τολμούν να μου πουν.
Φαντάσου την έκπληξή μου όταν έμαθα πως στην πραγματικότητα υπάρχει ένας αλάνθαστος τρόπος για να διεισδύσεις στα θέλω και τις ανάγκες των γυναικών χωρίς να χρειαστεί να σου πουν λέξη γι' αυτά. Ενας τρόπος που μπορεί να είναι αρχέγονος, ωστόσο δεν θα γινόταν καμία αναφορά σε αυτόν αν δεν τον είχε φέρει στο φως η επιστημονική έρευνα.
Το μυστικό της επικοινωνίας κρύβεται στη σιωπή. Ως παιδιά ενός ανώτερου θεού, οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε συχνά λόγο για τη γλώσσα του σώματος, ωστόσο οι ερευνητές μόλις τα τελευταία χρόνια έχουν προσδιορίσει μία γκάμα ενδείξεων, που λειτουργούν σαν κώδικες Μορς της κατανόησης της σκέψης του ατόμου.
Η μη λεκτική επικοινωνία προηγείται της γλώσσας εδώ κι εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, χρησιμοποιείται από όλα ανεξαιρέτως τα είδη στον πλανήτη και, φυσικά, είναι πιο αξιόπιστη από τα λόγια, που κατά καιρούς βγαίνουν από το στόμα μας όταν μιλάμε. Στο έργο που έγραψε το 1872 «Η Εκφραση των Συναισθημάτων του Ανθρώπου και των Ζώων», ο Κάρολος Δαρβίνος θεωριοποίησε το γεγονός πως κάθε επικοινωνιακή έκφραση μπορεί να προσδιοριστεί με άξονα το πολιτισμικό υπόβαθρο του ανθρώπου. Αυτό σημαίνει πως μπορείς να συννενοηθείς με το κορίτσι που σου αρέσει, είτε κατάγεται από τη Νέα Σμύρνη είτε από τη Νέα Γουινέα.
Η Ντάνα Κάρνεϊ είναι γιατρός στο Τμήμα Ψυχολογίας του Χάρβαρντ. Ξανθιά, με γαλάζια μάτια κι εντυπωσιακό σώμα, αν και δεν παραπέμπει αμέσως στο σοβαροφανές καλούπι του επιστήμονα, η Κάρνεϊ είναι διακεκριμένη στους τομείς της κοινωνικής αντίληψης και της μη λεκτικής επικοινωνίας. Στο χρόνο που θα μου διαθέσει, θα με κάνει να καταλάβω κάποιες από τις αμέτρητες τεχνικές, οι οποίες εφαρμόζονται έστω και άθελά μας και προδίδουν τη συναισθηματική κατάστασή μας και τα αισθήματά μας. Το μάθημά της συνοψίζεται στα βασικά πράγματα που πρέπει να λέει ένας άντρας όταν επικοινωνεί με μια γυναίκα: «Είμαι εδώ. Είμαι αρσενικό. Δεν πρόκειται να σε βλάψω».
Mι, Τάρζαν. Γιου, Τζέιν. Αντερστάντ; «Σύμφωνα με τους σεξουαλικούς ερευνητές, οι γυναίκες επιζητούν από τους άντρες να εκπέμπουν στάτους και ασφάλεια» λέει η Κάρνεϊ με την αύρα ενός γιόγκι που νίκησε τους νόμους της βαρύτητας, κάνοντας τις ελπίδες μου να αιωρούνται κι αυτές στο χώρο. «Η έρευνα αποδεικνύει πως το αρσενικό κυριαρχεί όταν μιλάει δυνατά, όταν κάνει πετυχημένη οπτική επαφή, όταν μπορεί και αγγίζει, όταν καταλαμβάνει αρκετό χώρο και όταν διακόπτει τους άλλους με επιτυχία».
Για έναν άντρα περίπου εβδομήντα κιλών με 1,76 ύψος και φωνή όχι ιδιαίτερα μπάσα, όπως εγώ, σίγουρα δεν ήταν τα καλύτερα νέα που είχα ακούσει. Οταν βρίσκομαι κάπου με παρέα καταλαμβάνω λίγο χώρο, ενώ ακόμη θυμάμαι το χαστούκι που είχα φάει από τη μητέρα μου σε παιδική ηλικία, επειδή διέκοψα επιτυχώς τη συνομιλία της με άλλους ενηλίκους.
«Μήπως να ρίξω νερό στο κρασί μου; Να κατεβάσω τα στάνταρντ ή έστω τις προσδοκίες μου στο πάτωμα;». Ρωτάω αποφασιστικά, ώστε να κρύψω τις ενοχές που υποθάλπει η ερώτησή μου. «Σε καμία περίπτωση» μου απαντά κοφτά. «Οι γυναίκες έλκονται και από την ευφυΐα ενός άντρα, πράγμα που υποδεικνύει αναζήτηση σταθερότητας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με το να δείχνει κάποιος προσήλωση στη συζήτηση ή κάνοντας συχνά σχόλια -που υποδεικνύουν την προσήλωση σε αυτήν- όπως ...; ...;Ααα, καταλαβαίνω ...; ...; ή επιφωνήματα όπως ...; ...;Μμμμ ...; ...;». Η προσήλωση φαίνεται επίσης από την οπτική επαφή και από ερωτήσεις σχετικές με το θέμα της συζήτησης.
«Μμμμ, καταλαβαίνω» λέω στη γιατρό κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι μου και χρησιμοποιώντας το όπλο της οπτικής επαφής, μέχρι να φτάσω στην ερώτηση που με καίει: «Πώς μπορεί να αποκωδικοποιήσει ένας άντρας τη γυναικεία συμπεριφορά;».
«Υπάρχουν αυτόματες συμπεριφορές, οι οποίες υποδεικνύουν την οικειότητα και το ενδιαφέρον» μου λέει η ειδικός σηκώνοντας τα γυαλιά της, που έχουν γλιστρήσει στη γαλλική ολόισια μύτη της. «Περιλαμβάνουν το κοίταγμα στο πεδίο που βρίσκεσαι, την οπτική επαφή, το χαμόγελο και τέλος τη σωματική προσέγγιση».
Η γλώσσα του σώματος είναι αρκετή για να προδώσει τις επόμενες κινήσεις ενός εραστή ή ενός χαρτοπαίκτη. Ο ψυχολόγος Πολ Εκμαν αφιέρωσε δεκαετίες στη μελέτη αυτών των διεργασιών αποκαλύπτοντας τις «μικροεκφράσεις», οι οποίες μας προδίδουν σε αυτούς που προσπαθούμε να εξαπατήσουμε. Και είναι οι συγκεκριμένες δεκαετίες μελέτης, οι οποίες έφτασαν στο απαύγασμά τους με μία τεράστια ανακάλυψη: όταν η Σακίρα έλεγε πως οι γοφοί της δεν λένε ψέματα, δεν μιλούσε μεταφορικά.
Κάπως έτσι παίρνω βαθιά ανάσα και ρωτάω την Κάρνεϊ τι έμαθε για μένα στο μισάωρο που είμαστε μαζί. «Από τη σημερινή συμπεριφορά σου κατάλαβα πως είσαι αστείος, συναισθηματικά επιδειξιμανής και πως έχεις την ανάγκη να υποκρίνεσαι μπροστά σε ανθρώπους που δεν γνωρίζεις» μου λέει και μου δημιουργεί την επιθυμία να κρυφτώ στην πιο κοντινή ντουλάπα - αφού κλειδωθώ και καταπιώ το κλειδί.
Πάντα ένιωθα πως η «συναισθηματική επιδειξιμανία» μου ήταν η αχίλλειος πτέρνα μου (ιδιαιτέρως μετά τις πρώτες δύο ή τρεις μπύρες). Τώρα όμως όλα αυτά θα αλλάξουν, αφενός γιατί έχω διάθεση να αλλάξω φάτσα, αφετέρου γιατί στο πλευρό μου τάσσεται η επιστήμη.
Σενάριο #1
Το βιβλιοπωλείο
Για το πρώτο τεστ κατευθυνόμαστε προς τον Ελευθερουδάκη. Κάποιες φίλες μου μού είπαν πως τα βιβλιοπωλεία είναι μέρη που ξεχειλίζουν από γυναικείο και αντρικό παλμό. Η αγαπημένη μου ψυχολόγος συμφωνεί κι επαυξάνει.
«Πάντα πίστευα πως τα καφέ των βιβλιοπωλείων έχουν ενδιαφέρον» λέει η Κάρνεϊ. «Προφανώς συμβαίνει κάτι παραπάνω από απλό διάβασμα βιβλίων με συνοδεία καφέ» συνεχίζει δείχνοντάς μου μία νέα γυναίκα που κάθεται στο διπλανό τραπέζι. «Φαίνεται τόσο συνειδητοποιημένη» επισημαίνει καθώς κατευθυνόμαστε προς το μέρος της. Φαίνεται να την απασχολεί περισσότερο το θέμα της επιμελώς ατημέλητης φράντζας της από το βιβλίο που έχει ανοιχτό μπροστά της. Η γενική ιδέα είναι εγώ να ριχτώ στη ρωμαϊκή αρένα της επαφής όσο η Κάρνεϊ θα αναλύει τη δράση από σεβαστή απόσταση.
«Δείχνει πολύ ανάλαφρο αυτό που διαβάζεις. Βιβλίο για παραλία» της λέω χαριτολογώντας (για τα πρακτικά, εκείνη διαβάζει τη βιογραφία του Στάλιν). Μου ρίχνει ένα χαμόγελο ελάχιστης συγκατάβασης. Σιωπή για μερικά δεύτερα. «Βέβαια, αν σε ενδιαφέρουν οι τυρρανικοί και δεσποτικοί τύποι, θα έπρεπε να διαβάζεις τη βιογραφία του πατέρα μου».
Το αστείο μου την κάνει να γελάσει δυνατά, κόβοντας την ένταση με το μαχαίρι, ενώ παρατηρώ πως η θέση του ώμου της είναι τέτοια, ώστε να μου δείχνει ελαφρώς την πλάτη της. Η γωνία της θέσης του σώματος μπορεί να αποκαλύψει αν συμπαθούμε ή αντιπαθούμε τους ανθρώπους. Οι 0 μοίρες σημαίνουν πως στεκόμαστε απόλυτα εν φας, ενώ οι 180 μοίρες αντίστοιχα σημαίνουν πως του έχουμε ολότελα γυρισμένη την πλάτη μας. Το σώμα της είναι γυρισμένο στις 110 μοίρες, ενώ προσποιείται πως διαβάζει το οπισθόφυλλο του βιβλίου της.
«Κι εμένα μου αρέσουν οι βιογραφίες» ακούω τον εαυτό μου να λέει στην προσπάθεια να δώσω ακόμα μία ευκαιρία στη συζήτηση. «Μπορώ να σου προτείνω μερικές πολύ καλές». Κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι της, ενώ τα μάτια της είναι ακόμη προσηλωμένα στο οπισθόφυλλο του βιβλίου της. Κι άλλη σιωπή.
«Οκέι, τα λέμε» της λέω έχοντας πλέον παραδεχτεί πως έφαγα ήττα και προσπαθώντας να μη δείξω πως προχωράω με την ουρά στα σκέλια.
«Εχεις διαβάσει τη βιογραφία του Μάο;» ρωτάει ανασταίνοντας το ενδεχόμενο μιας συζήτησης, στην οποία είχα κάνει ήδη μνημόσυνο.
«Ε, όχι» της απαντώ και λέω ψέματα.
«Είναι καλό» μου λέει και γυρίζει ξανά στο βιβλίο της.
«Οκέι, θα το κοιτάξω» ανταπαντώ και κάνω μερικά βήματα, προτού εκείνη μου φωνάξει: «Αριστερά από τη σκάλα, εκεί πέρα». Οπως λέει αυτό το «εκεί πέρα» μου δίνει την εντύπωση πως θέλει να με ξεφορτωθεί. Σε αυτό συνηγορεί και το υπερυψωμένο δάχτυλο που στοχεύει στην κατεύθυνση.
«Μάλλον δεν πήγε και τόσο καλά» λέω στην Κάρνεϊ την ώρα που βγαίνουμε από το κατάστημα.
«Δεν συμφωνώ μαζί σου» μου λέει και ο τόνος της είναι γνώριμος. «Παρατήρησα πως έφτιαχνε τα μαλλιά της κι επίσης γέλασε με το αστείο σου. Είδα επίσης πως σου έστελνε αντιφατικά μηνύματα, όπως το ότι σου μιλούσε με γυρισμένη την πλάτη, ωστόσο έδειξε κάποιο ενδιαφέρον. Κάθε φορά που έκανες να φύγεις, εκείνη άρχιζε τη συζήτηση ξανά. Επιπλέον, τη στιγμή που έφυγες, εκείνη γύρισε να δει αν την κοιτάζεις, ενώ αμέσως μετά άρχισε να διαβάζει το οπισθόφυλλο του βιβλίου που της συνέστησες».
«Γαμώτο! Μήπως πρέπει να γυρίσω πίσω και να ζητήσω το τηλέφωνό της;» ρωτώ την Κάρνεϊ κι αυτήν τη φορά κρέμονται κυριολεκτικά από τα χείλη της.
«Οχι, μάθαμε ό,τι μπορούσαμε. Ας δοκιμάσουμε κάτι νέο. Ευτυχώς για σένα υπάρχουν πολλά πειραματόζωα εκεί έξω».
Ναι, ακόμα και μία ψυχολόγος από το Χάρβαρντ μπορεί να συμφωνήσει πως η γνωριμία με γυναίκες μπορεί να είναι μία υπόθεση καθαρής τύχης.
Ναι, ακόμα και μία ψυχολόγος από το Χάρβαρντ μπορεί να συμφωνήσει πως η γνωριμία με γυναίκες μπορεί να είναι μία υπόθεση καθαρής τύχης.
Σενάριο #2
Το beach bar
Μπαίνοντας στο θορυβώδες μπαρ της παραλιακής κατευθυνόμαστε σχεδόν μηχανικά προς το μόνο αποστασιοποιημένο τραπέζι. Αν και είναι μόλις επτά το απόγευμα, ο χώρος σφύζει από ζωή από ανθρώπους που ήρθαν για να φλερτάρουν. Στο μπαρ κάθεται μία μεγάλη γυναικοπαρέα φορώντας παρεό και καυτά σορτς συνδυασμένα με το πάνω μέρος του μπικίνι, προκειμένου να αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο το Hawaiian tropic μαύρισμα, που φαίνεται να κάνει παρατεταμένες διακοπές.
Ημουν έτοιμος να στοιβαχτώ ανάμεσά τους για να παραγγείλω ποτά, όταν η Κάρνεϊ με σταμάτησε απότομα.
«Είναι απαραίτητο να βρεις ένα σημείο αναφοράς πρώτα» μου λέει και συνεχίζει: «Πρέπει πρώτα να καταφέρεις να πιάσεις την κοινωνική συμπεριφορά μιας γυναίκας. Αυτό το σημείο αναφοράς θα σου υποδείξει αν μπορείς να προχωρήσεις άφοβα σε οπτική επαφή ή, αναλόγως, να την προσεγγίσεις διαφορετικά». Αυτό που προσπαθεί μάταια να με κάνει να καταλάβω είναι το εξής: αν ριχτείς στη μάχη του φλερτ χωρίς πρώτα να έχεις «διαβάσει» τη γυναίκα, μπορεί να βρεθείς στη δυσάρεστη θέση να συνειδητοποιήσεις πως αυτό που εσύ εισπράττεις ως φλερτ, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά η γενικότερη κοινωνική συμπεριφορά της εκάστοτε γυναίκας.
Από το σημείο που καθόμαστε συμπεραίνουμε ότι οι επτά γυναίκες και ο άντρας που κάθεται μαζί τους είναι φίλοι, αφού όλοι τους συμμετέχουν σε κοινή συζήτηση. Ολες οι γυναίκες είναι γοητευτικές. Τα επόμενα λεπτά μάς βρίσκουν να συζητάμε με την Κάρνεϊ τον άξονα αναφοράς που υπάρχει σε καθεμία από αυτές. Υπάρχει η ντροπαλή, η γατούλα, η κυνηγός κεφαλών, η μοιραία. Είναι λες και αποδομείς τις Pussycat Dolls.
Ικανοποιημένος από τα όσα μου έμαθε η ζωή -για να μην πω η Κάρνεϊ- αποφασίζω να αναλάβω λίγη δράση. Προχωράω στο μπαρ και κάπου εκεί στοιβάζω τον εαυτό μου ανάμεσα στην πολυμελή παρέα για να παραγγείλω. Εισπράττω ένα μικρό χαμόγελο -ή μήπως μειδίαμα;- από τη «γατούλα», ωστόσο δεν βλέπω αξιοσημείωτες αλλαγές συμπεριφοράς. Από τον πύργο ελέγχου της, όμως, η Κάρνεϊ έχει παρατηρήσει κάποια ενδιαφέροντα πράγματα.
«Από όλα τα κορίτσια, η ήσυχη με τα καστανά μαλλιά έδειξε την πιο αξιοσημείωτη αλλαγή από την ουδετερότητα των άλλων» λέει ξεκινώντας. «Οταν την πλησίασες, διέκρινα ότι έγλειψε τα χείλη της, πράγμα που σχετίζεται με την ερωτική επιθυμία. Αν και δεν καρφώθηκε πάνω σου, ήξερε πως της περιβάλλεις το οπτικό πεδίο της και αμέσως άγγιξε το πρόσωπο και τα μαλλιά της, δεύτερο στοιχείο που σχετίζεται με τον πόθο».
«Οταν προχώρησες περισσότερο προς το μέρος της» συνέχισε η ψυχολόγος-ντέτεκτιβ «έριξε μια ματιά πάνω από τον ώμο της και στη συνέχεια άρχισε να μιλάει πιο δυνατά, ενώ οι εκφράσεις και οι χειρονομίες της απέκτησαν υπερβολή. Υστερα σε κοίταξε στα μάτια».
«Απίστευτο, τα είδες όλα αυτά;» ρώτησα αφήνοντας να βγει προς τα έξω ένας χείμαρρος ενθουσιασμού, θαυμασμού και περιέργειας.
«Φυσικά. Από αυτά που σου είπα μπορούμε να συμπεράνουμε πως είχε απόλυτη συναίσθηση της παρουσίας σου στο χώρο και πιθανότατα έδειξε ερωτικό ενδιαφέρον. Οταν φάνηκες να την πλησιάζεις, εκείνη κουνήθηκε από τη θέση της κάνοντας μερικές κινήσεις προς την κατεύθυνσή σου, πράγμα που ίσως σημαίνει πως έχει συναίσθηση της εικόνας της. Στην προκειμένη περίπτωση φαίνεται πως ξέρει πως είναι λιγότερο όμορφη σε σχέση με άλλα μέλη της παρέας της. Αν σκέφτεσαι να προχωρήσεις σε οπτική επαφή, θα σου συνέστηνα να το κάνεις, αφού φαίνεται πως έχει ανοιχτές τις κεραίες της».
Με μία επιστήμονα συμπεριφορών σαν την Κάρνεϊ στο πλευρό μου, θα μπορούσα να είμαι όντως ανίκητος στον γυναικείο πληθυσμό. Κάποιος που δεν έχει εμμονή με τους σατανικούς εγκεφάλους των κόμικς, αυτό θα το χαρακτήριζε σχεδόν ανήθικο. Οχι όμως κι εγώ.
Σε αυτό το σημείο, η Κάρνεϊ πιάνει κάποιους ενδοιασμούς μου και με ενθαρρύνει να πάω προς το μέρος της, λαίμαργη ως προς το πείραμα και αδίστακτη ως προς τα πειραματόζωά της. Παίρνω άλλη μία βαθιά ανάσα και αποφασίζω να βουτήξω στα βαθιά, όταν εκείνη με σταματάει για δεύτερη φορά. «Κοίτα!» μου λέει απότομα. «Κάνει μία αφύσικη σειρά κινήσεων, προκειμένου να παραμείνει ορατή στο οπτικό πεδίο σου και να ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα κορίτσια».
Το κορίτσι-πειραματόζωο δεν είναι απαραιτήτως η πρώτη γυναίκα, στην οποία θα την έπεφτα υπό κανονικές συνθήκες. Η ιδέα όμως πως ενδιαφέρεται για μένα, ξαφνικά της προσδίδει περισσότερη γοητεία.
«Τώρα που υποθέτουμε πως κι εκείνη ενδιαφέρεται κατά κάποιον τρόπο, πήγαινε ξανά στο μπαρ και δες αν εμφανίζει κάποιες ιδιαιτερότητες στην ομιλία της, όπως αν μπερδεύεται και κάνει σαρδάμ ή αν χάνει τον ειρμό της σκέψης της».
Σηκώνομαι και πιάνω το βλέμμα του στόχου μου. Και οι δύο κοιτάμε κάπου αλλού και στη συνέχεια κάπου ξαναβρίσκουμε ο ένας το βλέμμα του άλλου. Την ώρα που την προσεγγίζω, εκείνη ανοίγει την τσάντα της και βγάζει το κραγιόν της. Γυρίζει προς άλλη κατεύθυνση το κεφάλι της και το απλώνει σχεδόν ενοχικά στα χείλη της.
Σηκώνομαι και πιάνω το βλέμμα του στόχου μου. Και οι δύο κοιτάμε κάπου αλλού και στη συνέχεια κάπου ξαναβρίσκουμε ο ένας το βλέμμα του άλλου. Την ώρα που την προσεγγίζω, εκείνη ανοίγει την τσάντα της και βγάζει το κραγιόν της. Γυρίζει προς άλλη κατεύθυνση το κεφάλι της και το απλώνει σχεδόν ενοχικά στα χείλη της.
Τι κι αν η Κάρνεϊ σχεδόν με σπρώχνει προς το μέρος της; Εχω χάσει τελείως κάθε συνδετικό ιστό πρότασης -που μπορεί να εμπεριέχει υποκείμενο, ρήμα και αντικείμενο- και στο μυαλό μου αραιά και πού κάνουν την εμφάνισή τους ασύντακτες λέξεις κι εκφράσεις με πολλά επιφωνήματα. Κοιτάζω την Κάρνεϊ με ικεσία, μήπως με λυπηθεί και μου συστήσει κάποια μορφή επικοινωνίας, που δεν χρειάζεται να ασκήσω τις ανεπαρκείς ρητορικές ικανότητές μου.
«Η έρευνα δείχνει πως σε μία ομάδα γυναικών, τα άτομα δεν έχουν ιδιαίτερη αυτονομία, όπως γίνεται σε αντίστοιχες παρέες αντρών» λέει η Κάρνεϊ σηκώνοντας ξανά τα γυαλιά της. «Για παράδειγμα, αν μια γυναίκα φύγει από το μπαρ ξαφνικά, θα είναι λες κι έχει χαθεί ένα παιδί. "Πού πήγε, είναι καλά, την πήρες τηλέφωνο, πότε την είδες για τελευταία φορά;". Αυτό έρχεται σε αντιδιαστολή με έναν άντρα, ο οποίος θα εγκαταλείψει ξαφνικά την παρέα του σε ένα μπαρ. Θα έλεγες "μάλλον γνώρισε κάποια" κι αυτό θα ήταν. Η δομή της γυναικείας παρέας είναι τέτοια, που για να προσεγγίσεις μια γυναίκα είναι ασφαλές να προσεγγίσεις και τις φίλες της, να δείξεις ενδιαφέρον για τη συζήτησή τους, να εξασφαλίσεις την αποδοχή τους. Αυτή ακριβώς η αποδοχή θα σου εξασφαλίσει ή θα σου στερήσει τις πιθανότητες να καταλήξεις με το κορίτσι που θες».
Την προσεγγίζω με τον πρέποντα αέρα ενός ιερού δασκάλου της αποπλάνησης, την ώρα που το παραλίγο αντικείμενο του πόθου μου πληρώνει το ποτό της κι ετοιμάζεται να φύγει.
«Γεια, καθόμουν εδώ και σκεφτόμουν μία καλή ατάκα για να σου πω -και πρέπει να σου πω πως είχα έτοιμες μερικές καλές-, όμως τώρα φεύγεις».
«Δεν έπαιξες κι έχασες» μου λέει εκείνη, αλλά εγώ ψάχνω για σημάδια που θα έψαχνε και η δασκάλα μου, η Κάρνεϊ.
Υψωμένο φρύδι - καχυποψία. Κακό σημάδι.
Χαμόγελο - ενδιαφέρον. Καλό σημάδι.
Γωνία θέσης: 45 μοίρες - περιφρούρηση. Κακό σημάδι.
Γλείψιμο χειλιών - πόθος, ενδιαφέρον. Τέλειο σημάδι.
«Μάλλον είναι αργά, όμως πραγματικά νομίζω πως πρέπει να ακούσεις κάποιες από τις ατάκες που ετοίμασα. Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να σου φανούν χρήσιμες για το μέλλον».
Γέλιο - αποδοχή. Καλό σημάδι.
«Αλήθεια;» λέει εκείνη.
Αγγίζει τα μαλλιά της - ενδιαφέρον. Καλό σημάδι.
«Ναι, δώσε μου το τηλέφωνό σου, ώστε μόλις βρεθούμε να σου τις γράψω όλες κάπου».
Περισσότερο γέλιο - περισσότερο ενδιαφέρον, διασκέδαση. Πολύ καλό σημάδι.
Γωνία θέσης: 15 μοίρες. Μπίνγκο!
Μου γράφει το τηλέφωνό της σε μία χαρτοπετσέτα και τη βάζει στο χέρι μου.
Σενάριο #3
Ραντεβού στα τυφλά
Γλυκαμένος με την επιτυχία νιώθω έτοιμος για σόλο καριέρα. Το ραντεβού το έχει στήσει μία κοινή φίλη μας. Κανονίσαμε τις λεπτομέρειες της συνάντησης μέσω e-mail. Από τη φωτογραφία που μου είχε δείξει η φίλη μου δεν μπορούσα να φανταστώ πως η Αντριάνα θα ήταν ακόμα πιο όμορφη από κοντά.
«Γεια» μου λέει χαμογελώντας και βλέπω πως χαμογελούν και τα μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια της.
Δεν ξέρω αν πρέπει να της κάνω χειραψία ή να την αγκαλιάσω, δεδομένου πως είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο λίγα λεπτά πριν.
«Χαίρομαι που σε βλέπω» της λέω ανταποδίδοντας το χαμόγελο και κάνοντας νοερή επίκληση στο τρίπτυχο τσιτάτο της Κάρνεϊ: «Είμαι εδώ, είμαι αρσενικό και δεν πρόκειται να σε βλάψω».
«Κι εγώ» μου απαντά.
«Τι να σου φέρω να πιεις;».
«Τι πίνεις εσύ;» με ρωτάει.
«Μπύρα».
«Καλή ιδέα, θα πάρω κι εγώ μία».
Καθόμαστε σε τραπέζι για δύο άτομα. Λίγα λεπτά αργότερα συνειδητοποιώ πως η θέση της είναι τέτοια, που επιτρέπει στους αστραγάλους μας πότε πότε να αγγίζουν πολύ ελαφρά ο ένας τον άλλον.
Η απόσταση κλείνει ολοένα και πιο πολύ. Τα πράγματα φαίνεται να πηγαίνουν καλά.
Παρατηρώ πως η οπτική επαφή ανάμεσά μας είναι άφθονη. Είμαστε και οι δύο σινγκλ και διαθέσιμοι. Μετά την μπύρα, η Αντριάνα μού ανακοινώνει με παιχνιδιάρικη διάθεση πως έχει τρελή όρεξη για ένα πικάντικο Bloody Mary. Στο πλαίσιο της μιμητικής διάθεσης που ακολουθουμε από τη στιγμή που συναντηθήκαμε αναγκάζομαι να συμφωνήσω μαζί της. Επιστρέφοντας από το μπαρ με δύο ποτά, εκείνη μου πιάνει το χέρι.
Οταν αργότερα θα τα διηγηθώ λεπτομερώς στην Κάρνεϊ, εκείνη θα συμφωνήσει πως «το άγγιγμα είναι το απόλυτο ενδεικτικό στοιχείο ενδιαφέροντος. Μιας κι εκείνη τη στιγμή δεν ήταν ανάγκη να επιζητήσει την προσοχή σου ή να σε πείσει για κάτι, το άγγιγμα του χεριού δεν είχε κανένα άλλο λόγο από το να σε πλησιάσει με τη γλώσσα του σώματος».
Μίαμιση ώρα αργότερα, οι δυο μας θα μπορούσαμε να εξασκήσουμε επιτυχώς το επάγγελμα του μίμου. Φυσικά συμφωνούμε ομόφωνα πως πεινάμε και κατευθυνόμαστε προς το αγαπημένο μπιστρό μου. Παίρνουμε ένα γωνιακό τραπέζι, κάτω από το οποίο τέσσσερα πόδια κορυφώνουν το παιχνίδι του τυχαίου αγγίγματος. Τα πρόσωπά μας απέχουν το ένα από το άλλο λιγότερο απ ...; ό,τι οι κορμοί των σωμάτων μας.
«Το ένστικτό μου και η επιστημονική εμπειρία μου υποδεικνύουν πως το πλησίασμα των προσώπων αποτελεί ένα βέβαιο σημάδι προσέγγισης, που αντικατοπτρίζει αισθήματα οικειότητας και συμπάθειας» παρατηρεί αργότερα η Κάρνεϊ. «Χωρίς αμφιβολία, η εγγύτητα των προσώπων εγγυάται περισσότερο ενδιαφέρον απ ...; ό,τι η εγγύτητα των υπόλοιπων σημείων του σώματος. Επιπλέον, τα κοντινά πρόσωπα σου επιτρέπουν να σκεφτείς και να προχωρήσεις επόμενες πρακτικές όπως το φιλί».
Τη συνοδεύω έως το μετρό, όπου και με αποχαιρετά με μία ένθερμη αγκαλιά και τη δικαιολογία πως έχει κανονίσει να συναντήσει κάποιους φίλους. Υστερα από ένα τέλειο -κατά τη γνώμη μου- ραντεβού, με κυριεύει η απογοήτευση.
Ρωτάω την ειδικό μήπως παρεξήγησα τη συμπεριφορά της.
«Κάθε άλλο. Η γλώσσα του σώματος είναι συναισθηματική και καμιά φορά ανεξέλεγκτη. Σίγουρα μπορεί να είναι περισσότερο αποκαλυπτική από τις λέξεις. Ισως να ένιωσε ανασφαλής, αφού δεν τη φίλησες στο τέλος της βραδιάς, πράγμα που θα της εξασφάλιζε το ενδιαφέρον σου». Κάπως έτσι ένας επιστήμονας σε αποκαλεί κότα. «Και ίσως η αναφορά που έκανε για την παρέα που θα συναντούσε δεν ήταν παρά μία προσπάθεια να αποκαταστήσει το ενδιαφέρον που σου είχε επιδείξει προηγουμένως» μου λέει και νιώθω ακόμα χειρότερα.
Σε αντίθεση με τα δύο εκατομμύρια είδη που ζουν στον πλανήτη, οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να ανακαλούν τη συμπεριφορά τους μέσω της ομιλίας. Για παράδειγμα, ένας θηλυκός μπαμπουίνος δεν μπορεί να κωλοτρίβεται όλη μέρα σε έναν αρσενικό και ύστερα να τον εγκαταλείπει με το πρόσχημα μιας παρέας που την περιμένει στη συνέχεια της βραδιάς. Κι αυτό γιατί εμπιστεύεται απόλυτα πως ο αρσενικός μπαμπουίνος θα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, τόσο για εκείνη όσο και για τη διαιώνιση του είδους της. Συνειδητοποιώ πως ενθάρρυνα την Αντριάνα σε μια συμπεριφορά προσέγγισης και ύστερα απέτυχα να τη διασφαλίσω.
Από τότε που γνώρισα την Κάρνεϊ έχω παρατηρήσει πως οι γυναίκες δίνουν τεράστια σημασία σε αυτήν τη μέθοδο επικοινωνίας, γι' αυτόν το λόγο μπορούν να ελέγχουν καλύτερα τα μηνύματα που περνάνε προς το άλλο φύλο. Οταν όλο το γυναικείο σύμπαν παραπονιέται πως οι «άντρες δεν μας καταλαβαίνουν», ίσως τελικά να έχει απόλυτο δίκιο."
Δημοσιευθηκε στο Mens Health στις 27/08/08
