Η ζωή είναι ωραία

Γιατί η ζωή είναι ωραία; Πρώτα από όλα γιατί είναι δραματική. Πόσο ωραίο μπορεί να είναι κάτι που από την στιγμή που σε δημιουργεί, θέλει να σε αφανίσει; Να σε πεθάνει;

Όλοι μας από την πρώτη μας ανάσα, είμαστε προορισμένοι στον θάνατο! Στη σήψη. Στον ολοκληρωτικό αφανισμό! Δεν θα μπορούσατε να φανταστείτε χειρότερη αρχή ως επιχείρημα για την εδραίωση του δόγματος ότι η ζωή είναι ωραία έτσι;

-Χαχαχαχα! κι όμως αυταπατάσθε! Αυτό είναι το ισχυρότερο και ειλικρινέστερο επιχείρημα!

Αν δεν δώσουμε η ίδιοι την πιο δυναμική γροθιά στο φόβο μας πως θα τον ρίξουμε κάτω; Αν δεν ομολογήσουμε την τραγικότητα της ύπαρξης μας πως θα μετουσιώσουμε την τραγωδία σε ευτυχία; Με τι τρόπο θα ζήσουμε; Ναι είμαστε προορισμένοι να πεθάνουμε αυτή είναι η μόνη κάθετη αλήθεια. Γι αυτό ως τότε ας ζήσουμε!Ας χορτάσουμε ζωή! Ας αγαπήσουμε.

Γιατί δίνοντας ενέργεια, φωτογενή, ειλικρινή, καθαρή, ανθρώπινη ενέργεια, την εισπράττουμε πίσω διπλή και την επιστρέφουμε και πάλι για να μας δοθεί ξανά και ξανά. Αυτός είναι ο υπέροχος φωτογενής επαναληπτικός κύκλος της ευτυχίας.

Αν προσέξεις γύρω σου προσεκτικά,

μπορεί κάθε μέρα να βλέπεις την ευτυχία.
Να σκοντάφτεις πάνω της και να μην το καταλαβαίνεις.

Η ευτυχία είναι μια δυνατότητα. Είναι ένα παιχνίδι. Μια επιλογή και τίποτε άλλο. Στην πραγματικότητα η ευτυχία δεν είναι τίποτε άλλο από την ειρήνη μέσα μας. Πρέπει το ένα στοιχείο της προσωπικότητας μας να μην μαλώνει με το άλλο. Πρέπει να έχουμε το θάρρος να ανακαλύπτουμε τα κόμπλεξ μας. Να δουλεύουμε με τις αδυναμίες μας. Να εξελίσσουμε τον εαυτό μας. Να γνωρίζουμε τον εαυτό μας κάθε μέρα. Δεν γίνεται να ζούμε μέσα στην ψευδαίσθηση ότι είμαστε τέλειοι. Ότι είμαστε σπουδαίοι. Αδικημένα όντα μέσα στην κοινωνία που δεν τα ανακάλυψε κανείς!

Πρέπει να συμβιβαστούμε ότι η αξία μας είναι ίση με εκείνη του απέναντι. Ακόμη και αν ο απέναντι είναι ο βλάκας που μισούμε. Πρέπει να θυμόμαστε πάντα την θέση μας στο σύμπαν. Και να έχουμε πάντα επίγνωση ότι και να εξαφανιστούμε από το χάρτη, δεν θα αλλάξει τίποτε στον χάρτη. Η γη συνεχίζει να κινείται και χωρίς εμάς. Η καθαρή επίγνωση αυτού του πράγματος, μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους.

Ο εγωισμός μας, είναι καθαρά μια τρύπα που μας χώνει με ο κεφάλι μέσα σε μια δίνη. Είναι μια αυτοκαταστροφική αγχόνη. Ο ίδιος μας ο εαυτός, μας προσφέρει ασφυξία αν τον παραπάρουμε στα σοβαρά. Πρέπει να καταλάβουμε ότι κατ ουσίαν, είμαστε αστείοι. Φαιδροί. Όχι και τόσο σημαντικοί. Και όταν το ανακαλύψουμε αυτό, ω του θαύματος, ανυψωνόμαστε πρώτα στα δικά μας τα μάτια ….αρχίζουμε να σκεφτόμαστε με το μυαλό μας. Και το μυαλό μας, θα μας βλέπει πάντα ως κάτι σημαντικότερο από έναν σίγουρο αναβάτη αν είμαστε αρσενικά και αν είμαστε θηλυκά, κάτι περισσότερο από ένα σέξι καταναλωτικό μοντέλο στην κοινωνία. Και αν η κοινωνία είναι καθρέφτης μας, καιρός να αλλάξουμε καθρέφτη. Γι αυτό ας αρχίσουμε από το είδωλο. Δηλαδή εμάς..