Μια μέρα ο Κομφούκιος αποφάσισε να επισκεφθεί τον Δάσκαλο Λάο Τσε για να του κάνει μια ερώτηση.
Βρήκε τον Δάσκαλο μέσα στο δάσος , ήταν καθισμένος και κοίταζε τα μπαμπού που ταλαντεύονταν κάτω από την απαλή δύναμη του ανέμου.
Ο Κομφούκιος πλησίασε αργά και με πολύ σεβασμό είπε:
“Δάσκαλε, θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι για την Αγάπη!”
Ο Δάσκαλος απάντησε:”Πες μου!”
“Είναι αλήθεια πως το να αγαπάς τους γονείς σου όπως επίσης και τα παιδιά σου και όλους τους ανθρώπους είναι η πιο σπουδαία αρετή; Και επίσης είναι αληθές πως το να κάνεις ελεημοσύνη και να συμπονάς όποιον έχει ανάγκη είναι ένας τρόπος για να καλυτερεύσεις τον χαρακτήρα σου και να φθάσεις στην αγιότητα;”
Ο Δάσκαλος έμεινε για λίγο σιωπηλός και μετά είπε δυνατά και με σκληρότητα:
”Φύγε από εδώ , είσαι ένας τιποτένιος και δε έχω χρόνο να χάνω μαζί σου!”
Ο Κομφούκιος έμεινε άναυδος και πριν φύγει ρώτησε ξανά :
”Συγγνώμη δάσκαλε, η Αγάπη δεν είναι η πιο σπουδαία αρετή από όλες;”
Ο Λάο Τσε απάντησε αμέσως:
” Η Αγάπη για την οποία μιλάς είναι υπό μορφή καλών προθέσεων και ανώφελων επιθυμιών, προσκόλλησης και προσδοκιών; Δεν είναι πραγματική δεν είναι αληθινή Αγάπη – είναι σαν ένα παλιό ρούχο που φοράς και “βαραίνει” τον αυθορμητισμό σου!
Μπορεί ο ήλιος να κάνει κάτι για να λάμψει; Ή, η βροχή μπορεί να προσπαθήσει να βρέξει και να ποτίσει την γη; Απελευθερώσου από όλες εκείνες τις ιδέες για την αγάπη και γύρνα στην πραγματική και αληθινή σου φύση!
Βγάλε εκείνο το ρούχο που έχει “φτιαχτεί” από έννοιες και ψεύτικες ηθικές και κάνε ότι κάνει ο ήλιος και η βροχή!
Μονάχα έτσι θα μπορέσεις να Αγαπήσεις πραγματικά και αληθινά!”
Ο Κομφούκιος έμεινε άναυδος χωρίς λέξεις και έφυγε πληγωμένος από την τόση αλήθεια!
Κλείστηκε στα δωμάτια του για πολύ καιρό και ο θρύλος λέει πως ο μεγάλος Κομφούκιος από εκείνη την στιγμή δεν ανέφερε τίποτε για την Αγάπη.
