Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού
«Δεν είχε σπουδάσει ο Γέροντας θεολογίαν. Όμως εθεολόγει με πολλήν βαθύτητα. Γράφει εις μίαν από τις επιστολές του’ ‘ο αληθής Μοναχός, όταν εν τη υπακοή και τη ησυχία καθαρίση τας αισθήσεις και γαληνιάση ο νούς και καθαρισθή η καρδία του, τότε λαμβάνει χάριν και φωτισμόν γνώσεως και γίνεται όλος φως, όλος νούς, όλος διάυγεια.. Και αρπάζεται ο νούς εις την θεωρίαν, και γίνεται σύγκρασις, και μετουσιούται ο άνθρωπος, και γίνεται ένα με τον Θεόν, ώστε να μη γνωρίζη ή να χωρίζη τον εαυτόν του καθώς ο σίδηρος εις το πύρ όταν ανάψη και αφομοιωθή εις το πύρ’.
Από τα λόγια του αυτά φαίνεται ότι ο θείος γνόφος, τον οποίον καταυγάζει το άκτιστον φως, δεν του ήτο άγνωστος και απρόσιτος περιοχή, αλλά τον εγνώριζεν ως χώρον και τρόπον παρουσίας του Θεού’ ως μυστήριον απορρητον, ως φώς υπέρλαμπρον και υπερφανέστατον».
Επιστολή στ'
Γράφεις διά τόν θυμόν εἰς τοῦ ἄφρονος τήν καρδίαν. Ὁ θυμός καθ' ἑαυτόν εἶναι φυσικός. Ὅπως τά νεῦρα στό σῶμα. Εἶναι καί αὐτός νεῦρον ψυχῆς. Καί ὀφείλει νά τόν μεταχειρίζεται ὁ καθείς ἐνανττίον
- τῶν δαιμόνων,
- ἀνθρώπων αἱρετικῶν,
- καί παντός κωλύοντος ἀπό τήν ὁδόν τοῦ Θεοῦ.
Ἐάν δέ θυμώνῃς κατά τῶν ὁμοψύχων ἀδελφῶν ἤ, ἐκτός ἑαυτοῦ γενόμενος, χαλᾷς τά ἔργα τῶν χειρῶν σου, γίνωσκε ὅτι κενοδοξίαν νοσεῖς καί κάμνεις παράχρησιν τοῦ νεύρου τῆς ψυχῆς.
Διά τοῦτο, ὅταν σοί ἔλθῃ θυμός κλεῖσε τό στόμα δυνατά καί μή ὁμιλήσῃς εἰς τόν ὑβρίζοντα ἤ ἀντιμάζοντα ἤ ἐλέγχοντα ἤ πολυειδῶς σε πειράζοντα ἄνευ λόγου.
Καί αὐτός ὁ Ὄφις θά στρίψῃ μέσα εἰς τήν καρδίαν, θά ἀνέλθῃ μέχρι τόν λαιμόν, καί ἀφου δέν 
θά τοῦ δώσῃς διέξοδον θά πνιγῇ καί θά σκάσῃ. Καί, ὅταν αὐτό ἐπαναληφθῇ ὀλίγας φοράς, θά ὀλιγοστεύσῃ κάι θά παύσῃ τελείως.
Ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος λογικός καί ἥμερος, διορθώνεται ἀσυγκρίτως καλύτερον μέ τήν ἀγάπην κάί μέ τόν ἥμερον τρόπον, παρά μέ τόν θυμόν καί τό ἄγριον.
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
