Ποίηση είναι η εμμονή ενός αυτόχειρα
να κόψει τον καρπό του
χωρίς να χαλάσει την όψη του χεριού του.
Ποίηση είναι η πάλη να καταλάβεις
αν δυο λέξεις ομοφωνούν πως καταλήγουν
σε μια παύση.
Ποίηση είναι να ξοδεύεις ανάσες
από χρόνο πιστωμένο, για να πείσεις τον χρόνο
να σταματήσει τον υπολογισμό της άμμου.
Ποίηση είναι να επιμένεις να χαμογελάς
ζυμώνοντας τους πιο ιδανικούς ήχους για μοιρολόγι.
Ποίηση είναι να αγαπάς
δυο γερά χνάρια σου
πάνω σε ένα λευκό φύλλο,
πιο πολύ από τις πιο εύοσμες δάφνες
που κορνιζάρεις στο συρτάρι.
Ποίηση είναι να παλεύεις
όλη σου τη ζωή να σμιλέψεις
μιας πρότασης ακριβής το σχήμα
για να τη μιλούν,
όταν εσύ δε θα ‘χεις σάρκα
να κεντήσει άλλο στη γη
καινούριο βήμα
ή να νιώσει τον παφλασμό των χειλιών τους
στη δική σου ρίμα.
_
γράφει ο Τάσος Μιχαηλίδης
