Τον κάστορα που έκανε την ουρά του πηδάλιο.
Και εμείς του χτίζαμε φωλιές.
Το ρυάκι που σκαπετίζαμε εκεί ανάμεσα στις Ιτιές.
Το κατευθύναμε για να ποτίζει
Νερό κα γη ήταν δικά μας.
Η υγρασία στα χέρια , στα μάτια, στο νου...
Τα εμπόδια ήταν ένα παιχνίδι για μας.
Τα πρόσωπα μας ένα πελώριο χαμόγελο ελπίδας.
Το ρυάκι στέρεψε, οι ιτιές έρμαια πια
Τα Αγκαθωτά συρματοπλέγματα κεντρώνουν...
Στις Μορφές μας χαραγμένη βαθιά η αμηχανία.
Δώσε μου τα χέρια σου, ξεκινάμε.
Εκτός ορίων η επιμονή μας.
Τέσσερις παλάμες, υγρές, παραδοτέες
stergimanto06