Η νέα ζωή των μεταναστών στην Αυστραλία

Μια εξαμελής οικογένεια και ένας 36χρονος αρχιτέκτονας περιγράφουν τις δυσκολίες, αλλά και τις ευκολίες που συνάντησαν.

Η Μαίρη ακουμπά το μπρίκι πλάι στο λάπτοπ. Σήμερα θα πιει «διαδικτυακώς» καφέ με τη μητέρα και την αδελφή της, που ζουν στην Ηλιούπολη. Η ίδια με τις κόρες και τον σύζυγό της βρίσκονται από τον Φεβρουάριο στο Μπρίζμπεϊν της Αυστραλίας. «Από το 2008 είχα ξεκινήσει αναζήτηση εργασίας σε όλο τον κόσμο» ομολογεί ο δρ γεωλογίας Αντώνης Μπούζινος. Καθώς, όμως, το αντικείμενο του διδακτορικού του ήταν η εξόρυξη και επεξεργασία κάρβουνου οδηγήθηκε μοιραία στο Μπρίζμπεϊν, που διαθέτει από τα πλουσιότερα κοιτάσματα άνθρακα στον κόσμο. Ετσι, τον περασμένο Νοέμβριο ο Αντώνης μεταβαίνει στην Αυστραλία για τη συνέντευξη και επιστρέφει με καλά νέα: ένα ελκυστικό συμβόλαιο εργασίας για τρία χρόνια, αλλά και την ανάληψη εκ μέρους της εταιρείας του κόστους της βίζας, εισιτηρίων (άνω των 7.000 δολαρίων) και μετακόμισης της οικοσκευής μιας 6μελους οικογένειας (άνω των 10.000 δολαρίων).

Πώς, όμως, ξεσηκώνεις ένα ολόκληρο σπιτικό και φεύγεις; Πώς πείθεις δύο έφηβες να αφήσουν την παρέα τους και να αλλάξουν όχι μόνο γειτονιά και σχολείο, αλλά και ήπειρο; «Οι μεγάλες μας κόρες ζορίστηκαν, αλλά αντιλαμβάνονταν ότι η καθημερινότητά μας είχε δυσκολέψει» αναφέρει η Μαίρη, «τα 4χρονα διδυμάκια μας δεν είχαν πολυκαταλάβει». Τον Φεβρουάριο η οικογένεια αποχαιρέτησε στο αεροδρόμιο τους οικείους της. «Ηταν μια επώδυνη διαδικασία, η πτήση διαρκούσε 25 με 26 ώρες, τα δίδυμα είχαν ανεβάσει 38 πυρετό και τα είχαμε αγκαλιά, τα μεγάλα μας ήταν ταραγμένα» θυμάται ο Αντώνης. «Οι υπάλληλοι βλέποντάς μας να αποβιβαζόμαστε με οκτώ καρότσια με πράγματα όχι μόνο απλοποίησαν τον έλεγχο του τελωνείου, αλλά μας βοηθούσαν οι ίδιοι στο κουβάλημα», προσθέτει η Μαίρη. «Φθάσαμε με το ταξί στο σπίτι που μας είχε νοικιάσει η εταιρεία» περιγράφει ο Αντώνης «και μείναμε άφωνοι: τα κρεβάτια ήταν στρωμένα, το ψυγείο γεμάτο τρόφιμα, τα ντουλάπια εξοπλισμένα με απορρυπαντικά και στα παιδικά δωμάτια δώρα περίμεναν τα παιδιά μου». Δύο μέρες αργότερα, όσο χρειάζεται για να ξεπεράσει κανείς το jet lag, η Μαίρη και ο Αντώνης σήκωσαν μανίκια για να οργανώσουν τη νέα τους ζωή.

«Προκύπτουν πολλά έξοδα που δεν υπολογίζεις, γιατί όλος ο εξοπλισμός μας ήταν ευρωπαϊκός και δεν λειτουργούσε στην Αυστραλία» σημειώνει ο 42χρονος γεωλόγος, «από την άλλη δεν καθυστερείς καθόλου με γραφειοκρατικές διαδικασίες, γιατί όλα γίνονται μέσω Ιντερνετ». Η ειδικότητα του Αντώνη, ωστόσο, αναδεικνύεται το ισχυρότερο «διαβατήριο» που ανοίγει πόρτες παντού, καθώς το επάγγελμα του γεωλόγου είναι περιζήτητο στην αχανή χώρα με το πλούσιο υπέδαφος και χαίρει μεγάλης κοινωνικής αποδοχής.

Μια ακόμα έκπληξη

Η πόλη του Μπρίζμπεϊν αποτελεί μια ακόμα έκπληξη: παραθαλάσσια με εύκρατο κλίμα, αλλά και με ποτάμι, διαθέτει ένα πάρκο «τρεις φορές όσο το Πεδίον του Αρεως» με πισίνα και παιδική χαρά σε μικρή απόσταση από το σπίτι τους. Το εκπαιδευτικό σύστημα συνεπάγεται μια νέα εμπειρία: διαφορετικό σχολικό έτος (συμπίπτει με ημερολογιακό έτος, με διακοπές ανά δέκα εβδομάδες), επιλογές μαθημάτων, στολές, κατάργηση της αυθεντίας του ενός βιβλίου, εκπόνιση εργασιών, πειράματα στο εργαστήριο κ.ά. «Οι μαθητές από 15 ετών δουλεύουν 4 ώρες την εβδομάδα και κερδίζουν περισσότερο από όσα ένας Ελληνας με τον κατώτατο μισθό, ενώ στη Β΄ λυκείου εργάζονται μια εβδομάδα στον κλάδο που θέλουν να σπουδάσουν» αναφέρει η Μαίρη, που δεν κρύβει ότι της λείπει «όχι η Ελλάδα, αλλά οι άνθρωποί μου». Ωστόσο, «εδώ βλέπω ότι τα παιδιά μου έχουν μέλλον, ενώ οι άνθρωποι που γνωρίζουμε μας έχουν αγκαλιάσει». Του χρόνου η οικογένεια θα κάνει αίτηση για την αυστραλιανή υπηκοότητα.

Την ίδια εποχή ετοίμαζε τις βαλίτσες του και ο 36χρονος αρχιτέκτονας Βασίλης Ντίνας. «Ουσιαστικά η Μελβούρνη ήταν μονόδρομος» λέει ο ίδιος, «η δουλειά στην Αθήνα είχε περιοριστεί δραματικά». Το «διαβατήριο» του Βασίλη δεν ήταν το πτυχίο του Πολυτεχνείου, αλλά η γλωσσομάθειά του, αφού μιλάει σε επίπεδο πιστοποιημένης διερμηνευτικής ικανότητας Αγγλικά και Ισπανικά, αλλά και Γερμανικά, Πορτογαλικά, Ιταλικά, Σερβικά και Γαλλικά. «Φάνταζα, συνεπώς, ιδανικός για τη θέση επιβλέποντος έργου ισπανικού ομίλου στην Αυστραλία». Οπως και ο Αντώνης, μετανάστευσε με την 457 sponsored visa, την οποία διεκπεραιώνουν οι εργοδότες.

«Καλείσαι να συνηθίσεις μια νέα πραγματικότητα: οι εποχές είναι ανάποδα, όπως και η οδήγηση, ο καιρός αλλάζει πέντε με δέκα φορές μέσα στη μέρα» περιγράφει. «Το σύστημα είναι αγγλοσαξωνικό με ό,τι αυτό συνεπάγεται: οργάνωση, κανόνες, καθαριότητα». Αντίστοιχη και η νοοτροπία των κατοίκων «ζουν υγιεινά, κοιμούνται και ξυπνούν νωρίς, ξεχύνονται για τζόκινγκ στα πάρκα προτού ανατείλει ο ήλιος». Η επάνοδος στην Αυστραλία μετά τις καλοκαιρινές διακοπές στο «νησί του» απαίτησε πολλά «κουράγια». Είναι λίγες εβδομάδες που ο Βασίλης άρχισε να βλέπει με καλό «μάτι» τον νέο τόπο κατοικίας του. «Σε αυτό συνέβαλε το ότι ξεκίνησα να οδηγώ» εξηγεί, «τότε ανακάλυψα την πραγματική Μελβούρνη, που συγκαταλέγεται στις δέκα πιο φιλικές πόλεις για να ζεις: συνδυάζει γραφικά στενά με εντυπωσιακούς ουρανοξύστες και καφέ πάνω στο ποτάμι, λίγο πριν αυτό εκβάλλει στη θάλασσα».