Κομματικός Κοινοβουλευτισμός
Ο Σύγχρονος Μηχανισμός Υποδούλωσης των Εθνών
Πρώτη
φορά που ντράπηκα σαν Έλληνας ήταν στο Γυμνάσιο όταν στο μάθημα της
Νεοελληνικής Ιστορίας μάθαμε ότι με την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους,
μετά την επανάσταση του 1821, δημιουργήθηκαν τρία κόμματα, το Αγγλικό,
το Γαλλικό και το Ρωσικό.
Υποτίθεται ότι τα κόμματα αυτά
υπεράσπιζαν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού έναντι μιας κρατικής αρχής
Βαβουρών που ασκούσε την εξουσία μέσω διεφθαρμένων εντοπίων υποτελών
τους, τύπου Κωλέττη και Μαυρομιχάλη, με τον Κολοκοτρώνη στη φυλακή και
τον Καποδίστρια στον τάφο.
Δυστυχώς η ίδια κατάσταση επικρατεί και σήμερα.
(ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΟΙΜΟΥ- ΑΘΗΝΑΣ
Σήμερα δεν υπάρχει ρωσικό κόμμα. Εάν υπήρχε δεν θα είμασταν έρμεα των δυτικών γερακιών.)
Τα κόμματα αν και είναι πολυπληθέστερα
μπορούν να καταταγούν σε δύο κατηγορίες αυτή του ιδιωτικού καπιταλισμού
και αυτήν του κρατικού καπιταλισμού γνωστού και ως κομμουνισμού. Παρά
τις διαφορές στην κατηγοριοποίηση και τα ονόματα των κομμάτων, τότε και
τώρα, ο κοινός παρονομαστής είναι η προφανής πλέον επιρροή των ξένων
δυνάμεων στον κρατικό μηχανισμό, την διοίκηση, την πολιτική ζωή και την
οικονομία του τόπου.
Αυτό που στην ουσία βιώνουμε είναι μία
συνεχής εναλλαγή προδοτών και σωτήρων που κρατούν το λαό παγιδευμένο,
διατηρώντας την υποταγή του σε ξένα ανεξέλεγκτα συμφέροντα υπεράνω των
νόμων του κράτους. Το ερώτημα που τίθεται είναι πως οι Έλληνες, ένα ς
λαός γαλουχημένος με τις αρχές και τα βιώματα της ελευθερίας, της
αρετής και της δημοκρατίας, ως συμμετοχής στα κοινά, αλλά και
εμπνευσμένος από την αποκάλυψη της αγάπης, ως τρόπου ζωής και της
ανάστασης, ως υπέρβασης του θανάτου, καταδέχεται να σέρνεται υπόδουλος
πίσω από τα φτιασίδια ενός υλιστικού αμοραλισμού ως ατομική μονάδα,
χωρίς ταυτότητα, αποκομμένος από την έννοια της συμμετοχικής διαβίωσης.
Για να απαντήσει κανείς σε αυτό το
ερώτημα θα πρέπει να μελετήσει την εξέλιξη της κοινωνικής ζωής έστω και
σε χονδρές γραμμές. Στο παρελθόν οι άνθρωποι ζούσαν σε κοινότητες-
πόλεις των 1000 με 10.000 ατόμων με κάποια σχετική αυτάρκεια που
καθόριζε τους ρόλους δραστηριότητας και ανήγαγε στην έννοια του κοινού
συμφέροντος έναντι άλλων ανταγωνιστικών κοινοτήτων.
Αυτό υπαγόρευε έναν τρόπο οργάνωσης και
διοίκησης βασισμένο στις αρχές της ελευθερίας, της ισοτιμίας και της
δικαιοσύνης. Η εκλογή των αρχόντων της κοινότητας-πόλης ήταν εκλογή
μεταξύ προσώπων με απόψεις και ήθος που όλοι γνώριζαν τόσο από την
καθημερινή συναλλαγή αλλά και τις συναθροίσεις στην Εκκλησία του Δήμου.
Σήμερα εγκατέλειψαν όχι μόνο τις κοινότητες αλλά και την φυσική ζωή και
συγκεντρώθηκαν σε πόλεις των 100.000 με 1.000.000 κατοίκων ή και
μεγαλύτερες. Εδώ χάθηκε πλέον η έννοια της αυτάρκους κοινότητας και της
αλληλεξάρτησης των μελών της.
Οι Δήμοι δεν λειτουργούν πλέον ως
αυτάρκεις κοινότητες με οργάνωση που να εξασφαλίζει τον βιοπορισμό των
μελών τους. Επί της ουσίας έχουν υποβαθμιστεί σε επιδοτούμενες
επιχειρήσεις χωροταξικών κυρίως καθηκόντων, με την ευρεία έννοια, και
διαχειριστές κοινοχρήστων λογαριασμών καθαριότητας, χωρίς αρμοδιότητες
και ευθύνες για την εξασφάλιση συνθηκών βιοπορισμού των μελών τους που
ως εκ τούτου δεν έχουν την αλληλεξάρτηση που χαρακτηρίζει την κοινοτική
ζωή.
Οι δημοτικές αρχές είναι πλέον υποχείρια
της κεντρικής εξουσίας με νοοτροπία βολέματος των παρασιτικών ομάδων
που την υποστηρίζουν. Οι εκπρόσωποι των δημοτικών αρχών δεν
αναδεικνύονται από μηχανισμούς συμμετοχής των πολιτών όπου οι άνθρωποι
έρχονται σε διαλεκτική επαφή αλλά μέσω προτάσεων κομματικών οργανώσεων
που ουσιαστικά υποδεικνύουν στους οπαδούς τους τα πρόσωπα που θα πρέπει
να εκλέξουν.
Η κατάσταση χειροτερεύει ακόμη
περισσότερο σε εθνικό επίπεδο οργάνωσης. Εδώ έχει χαθεί πλέον η έννοια
του χώρου επιβίωσης και του τρόπου ζωής, ανάπτυξης και συμβίωσης και
έχει επιβληθεί η έννοια τη ταξικής δήθεν συνείδησης, αλληλεξάρτησης και
αλληλεγγύης η οποία καλλιεργείται και εκφράζεται από τα αντίστοιχα
κόμματα, ασχέτως του χώρου διαβίωσης. Ένας οπαδός της αριστεράς ή της
δεξιάς στη Μυτιλήνη είναι υποχρεωμένος να υποστηρίζει τις ίδιες θέσεις
με έναν άλλον του ιδίου κόμματος στη Λάρισα, στην Τρίπολη ή την Καβάλα.
Είναι γνωστό πλέον ότι οι θέσεις αυτές έχουν προέλθει από μεθοδεύσεις
και ισορροπίες δυνάμεων μιας κεντρικής ομάδας εξουσίας με αδιαφανείς
όρους λειτουργίας.
Ο πολίτης από ενεργό μέλος μιας
κοινότητας έχει μετατραπεί σε κομματικό οπαδό μιας ομάδας διεκδίκησης
της εξουσίας που με την εκλογή της εξυπηρετεί συμφέροντα ξένα προς
αυτόν. Το δόλωμα είναι συνήθως προεκλογικές υποσχέσεις για
βραχυπρόθεσμα οφέλη του πολίτη που τελικά αποδεικνύονται απάτες με
πολλαπλάσιο μακροπρόθεσμο κόστος για αυτόν. Του καταλογίζουν δε και την
ευθύνη της επιλογής των μελών της εξουσίας που υποτίθεται ότι γίνεται
με δημοκρατικό τρόπο αποκρύπτοντας τα σκοτεινά μονοπάτια αυτής της
διαδικασίας
Παραδείγματα μπορούμε να πάρουμε από τον
τρόπο που εκλέγονται οι υποτιθέμενοι αντιπρόσωποι του λαού στο
κοινοβούλιο. Καταρχήν ο αρχηγός του κόμματος είναι ο αποδέκτης του
δακτυλιδιού που του παραχωρεί ο προηγούμενος ή η υπάρχουσα ισορροπία
δυνάμεων.
Στην εκλογή των βουλευτών, ο πολίτης δεν
έχει καμία άλλη επιλογή από το να διαλέξει μεταξύ αυτών που
υποδεικνύουν τα κόμματα και μαζί με τον υποψήφιο της αρεσκείας του
είναι υποχρεωμένος να υποστηρίξει και το κόμμα που επέλεξε ο υποψήφιος,
για συγκυριακούς πολλές φορές λόγους.
Μπορεί επίσης να συμβεί και το
αντίθετο. Μην έχοντας προσωπική άποψη για τους υποψηφίους ενός κόμματος
παρά μόνο αυτή που προβάλει το σύστημα, ο πολίτης δεν ψηφίζει κανέναν
και ρίχνει ψηφοδέλτιο χωρίς σταυρό μη γνωρίζοντας ποιος θα ωφεληθεί από
αυτό. Εντυπωσιακό παράδειγμα αποτελεί η εκλογή στο βουλευτικό αξίωμα
της αμφιλεγόμενης κυρίας Ρεπούση με 500 προσωπικούς ψήφους, όταν το
μέσο πανελλήνιο εκλογικό μέτρο είναι περίπου 20.000 ψήφοι.
Τέλος την κορωνίδα της φανερής
καλπονοθείας αποτελεί το δώρο των 50 βουλευτών που δίνει ο παρών
αντισυνταγματικός νόμος στο πρώτο κόμμα. Με το αναφερθέν εκλογικό μέτρο
το δώρο αντιστοιχεί σε ένα εκατομμύριο ψήφους δίνοντας διπλάσια σχεδόν
αξία στην ψήφο των πολιτών που υποστήριξαν το πρώτο κόμμα έναντι αυτών
του δευτέρου αλλά και των υπολοίπων.
Το Σύνταγμα υπαγορεύει ότι όλοι οι πολίτες είναι ίσοι αλλά όταν μερικοί αποδείχθηκαν περισσότερο ίσοι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μίλησε ως εάν ήταν ανύπαρκτος . Καλύτερα να πάει να κρυφτεί. Έχοντας αναφέρει την φανερή καλπονοθεία θα πρέπει να αναφερθούμε και στην σκοτεινή, καθόσον η συγκέντρωση και επεξεργασία των αποτελεσμάτων δεν γίνεται πλέον από το Υπουργείο Εσωτερικών αλλά από ιδιωτική επιχείρηση την ακεραιότητα της οποίας αμφισβητούν πολλοί καθηγητές πληροφορικής των πανεπιστημίων που προτείνουν να ανατεθεί η διαδικασία σε επιτροπή εντίμων αλλά και ειδημόνων προσώπων.
Μετά από όλα αυτά ποια θα μπορούσε να
είναι η δράση που θα πρέπει να αναλάβει κανείς για να διορθώσει τα αίτια
που κάνουν τον πολίτη αδύναμο να αντισταθεί στην επερχόμενη
υποδούλωση του σε ύπουλες δυνάμεις εξουσίας που ενώ έχουν τάχα
δημοκρατική μορφή εντούτοις είναι πέρα από τον έλεγχο του;
Η απάντηση είναι εύκολη και συνοψίζεται
στο να υπάρχει ένα σύστημα που να εξασφαλίζει κατά το ανθρωπίνως δυνατόν
την εκλογή ικανών και έντιμων πολιτών που θα αντιπροσωπεύουν τον λαό
στο κοινοβούλιο. Τα εμπόδια για την επιτυχία αυτού του σκοπού είναι
κυρίως τρία.
Η κομματοκρατία, το εκλογικό σύστημα
και βέβαια η παιδεία των πολιτών, την οποία δυστυχώς επιρρεάζει η
εξουσία άρα ή πρώτη άμεση ενέργεια πρέπει να συγκεντρωθεί στην εξάλειψη
της κομματοκρατίας και την αποκατάσταση της δικαιοσύνης και της
ισοτιμίας στον εκλογικό νόμο για να εξασφαλίσουμε την εξουσία που θα
διαπαιδαγωγήσει τον λαό που σήμερα παραπαίει στο χάος της επιτελούμενης
προπαγάνδας των ΜΜΕ και της καθοδηγούμενης παραπαιδείας.
Αρχικά να αποκατασταθεί ή έννοια της
ανάγκης επαφής των υποψηφίων με τους πολίτες και μέχρι να δημιουργηθούν
αυτοδιοικούμενες κοινότητες, αν ποτέ γίνει αυτό, θα μπορούσε κανείς
άμεσα να ρυθμίσει των αριθμό των εκλογικών περιφερειών έτσι ώστε ο
αριθμός των εκλεγομένων βουλευτών σε κάθε περιφέρεια να μην υπερβαίνει
τους τρεις. Είναι απαράδεκτο να εκλέγονται 10 έως 40 βουλευτές σε
εκλογικές περιφέρειες των μεγάλων πόλεων όπου χάνει η μάνα το παιδί και
το παιδί τη μάνα.
Οι υποψήφιοι της κάθε εκλογικής
περιφέρειας να εκλέγονται από το ίδιο ψηφοδέλτιο. Για να θεωρηθεί
κάποιος υποψήφιος σε μία περιφέρεια θα πρέπει να υποβάλει αίτηση που να
υποστηρίζεται ενυπόγραφα από έναν αριθμό ατόμων ίσο τουλάχιστον με το 2%
του εκλογικού μέτρου της αντίστοιχης περιφέρειας και με υπεύθυνη δήλωση
του καθενός με ΑΦΜ ότι δεν έχει υποστηρίξει συγχρόνως άλλον υποψήφιο
για να μπορεί να ελέγχεται.
Εφόσον δεν θα υπάρχουν επίσημες
κομματικές υποψηφιότητες δεν θα υπάρχει η έννοια της μεταφοράς
περίσσειας ψήφων από μία περιφέρεια σε άλλη. Θα εκλείψει επίσης και το
φαινόμενο της εκλογής των τζαμπατζήδων βουλευτών της επικρατείας που
είναι καθαρά κομματικά στελέχη ανεύθυνα έναντι των εκλογέων.
Βεβαίως οι ιδεολογικές παρατάξεις που
σήμερα συνιστούν τα κόμματα δεν θα εκλείψουν αλλά ούτε και θα ήταν
ωφέλιμο κάτι τέτοιο. Επομένως μετά την εκλογή των βουλευτών θα μπορούσαν
να συσπειρωθούν σε ομάδες να εκλέξουν αρχηγό και να διεκδικήσουν την
κυβέρνηση εφόσον συνιστούν πλειοψηφία.
Σε αντίθετη περίπτωση θα αναγκαστούν να
συνεργαστούν μεταξύ τους αντί να τρώγονται σαν τα σκυλιά ως εάν το
εθνικό συμφέρον δεν είναι το ίδιο για όλους. Εκτός βέβαια εάν δεν
ανήκουν στο έθνος και δεν θέλουν να το υπηρετήσουν.
Ηλίας Σταμπολιάδης
