Δύο διάλογοι, ὁ μὲν εἷς μεταξὺ αὐτοῦ τε καὶ τοῦ μιαροῦ Δαίμονος, ὁ δὲ
ἕτερος μετὰ τοῦ Ἀγγέλου τοῦ Θεοῦ, ὃν ἀπέστειλεν, ὅτε ἠσκήτευεν ἐν τῇ
ἐρήμῳ. Ἀναγινωσκόμενοι ἐν τῇ μνήμῃ αὐτοῦ κατὰ τὴν 17η Ἰανουαρίου,
τυπωθέντες πρὸς ψυχικὴν ὠφέλειαν τῶν ἁπανταχοῦ ὀρθοδόξων Χριστιανῶν καὶ
μάλιστα τῶν Ἱερομένων καὶ τῶν μοναχῶν.
Τῷ Ἀναγινώσκοντι
Αἱ διηγήσεις αὗται ἀνταγραφεῖσαι παρά τινος Μοναχοῦ κατὰ τὸ 1842
(τοῦτο τὸ ἔτος εἶχε τὸ πρωτότυπον) ἔκ τινος παλαιοῦ χειρογράφου βιβλίου,
εὑρισκομένου εἰς τὴν ἐν τῷ Ἁγίῳ ὄρει τοῦ Ἄθω βιβλιοθήκην τῆς Μονῆς τῆς
Μεταμορφώσεως, τῆς ἐπονομαζομένης τῆς Κουτλουμουσιανοῦ.
Ἡ τύπωσις τῶν διηγήσεων τούτων βεβαίως θέλει ὠφελήσει πολλούς, ἐπειδὴ
τὰ ἐν αὐταῖς ἐνδιαλαμβανόμενα καθεκάστην ἡμέραν πράττονται παρ' ἡμῶν
συνεργείᾳ τοῦ μιαροῦ Δαίμονος. Θέλει ὠφελήσει, λέγομεν, πολλούς, καὶ
μάλιστα τοὺς Μοναχούς, ἵνα ἰδόντες τὰς πανουργίας τοῦ μιαροῦ Δαίμονος
στερεωθῶσι περισσότερον εἰς τὴν ὁμολογίαν, ἣν ἔδωσαν ἔμπροσθεν τῆς
εἰκόνος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅταν ἔλαβον τὸ Ἀγγελικὸν αὐτὸ σχῆμα, καὶ
τοιουτοτρόπως ἕκαστος κατὰ τὴν δύναμιν αὐτοῦ νὰ διδάσκῃ τὸν λόγον τοῦ
Θεοῦ ἀφόβως ἔμπροσθεν τοῦ ποιμνίου του, εἰς ὃ ἐνεπιστεύθη πρὸς στήριξην
τῆς ὀρθοδόξου ἡμῶν ἐκκλησίας• ἐπειδὴ κατ`αὐτὸν τὸν ἴδιον Ἰησοῦν Χριστὸν
τὸν Κύριον καὶ Θεὸν μας• «Πύλαι ᾄδου οὗ κατισχύσουσιν αὐτήν».
Αἱ διηγήσεις αὗται τυπωθεῖσαι, ὡς ἦσαν
γεγραμμέναι, δηλ. εἰς ἁπλὴν φράσιν, διὰ νὰ τὰς ἐννοῶσι καὶ οἱ ἡμιμαθεῖς,
ἕνεκα τούτου παρακαλοῦμεν τοὺς λογιωτάτους, οἵτινες ἐγήρασαν εἰς τὴν
σπουδὴν, νὰ μὴ μᾶς ἐπιφέρουσιν ἐπικρίσεις, Ὁ δὲ Πανάγαθος Θεὸς εἴθε νὰ
μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπὸ τὰς παγίδας τοῦ πονηροῦ Δαίμονος, πρεσβείας τῆς
Θεοτόκου καὶ τοῦ ὀσίου καὶ Πατρὸς ἡμῶν Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου. Ἀμήν.
