Αισθήσεις, νους και σκέψη

Η κάθε αίσθηση έχει ένα όργανο, μια λειτουργία κι ένα αποτέλεσμα (ανάλυση, σύγκριση, επαγωγή). (Αριστοτέλης)

Η οντότητα του ανθρώπου για να ζήσει χρειάζεται ένα συγκεκριμένο περιβάλλον. Το περιβάλλον αυτό είναι το περιβάλλον της Γης, δηλαδή η ατμόσφαιρά της, η οποία έχει φως, οξυγόνο και ύδωρ. Φως υπάρχει σε όλο το Σύμπαν, οξυγόνο και ύδωρ υπάρχουν σε τέτοια αναλογία σύνδεσης και σύνθεσης μόνο στη Γη, ώστε να διαιωνίζουν τη ζωή όπως τη γνωρίζουμε. Το ανθρώπινο σώμα προσαρμοσμένο απόλυτα μέσα στο περιβάλλον της Γης, αναπτύσσει τις αισθήσεις του, οι οποίες για να λειτουργήσουν χρειάζονται τα τρία παραπάνω στοιχεία. Οι αισθήσεις είναι η σύνδεση της φύσης, μέσω του εγκεφάλου, με το σώμα. (Διδάσκαλος Σωκράτης 5-2-2010) Το ανθρώπινο σώμα αναγιγνώσκει τη φύση και εναρμονίζεται με αυτήν μέσω των αισθήσεων του, η πανίδα χρησιμοποιεί το ένστικτο της μέσω των αισθήσεων και η χλωρίδα μόνο το ένστικτο. Η ικανότητα επιβίωσης και διαιώνισης των ως άνω ζώντων οργανισμών αποτελούν τη Νόηση που διέπει τον πλανήτη.

Ο άνθρωπος, ως ξεχωριστή οντότητα στη Γη που διαφέρει διότι είναι ένλογο και νοήμον ον, ανέπτυξε τον λόγο μέσω του νοός και των αισθήσεων. Όταν οι αισθήσεις τον ξεγελούσαν για κάτι το οποίο δεν γνώριζε, το αποκαλούσε θεό. Νοώντας αποκτούσε τη γνώση, απομυθοποιούσε τα στοιχεία της φύσης και αντιλαμβανόταν ότι οι αισθήσεις του είναι ατελείς, αλλά και ότι οι αισθήσεις είναι οι μόνες λειτουργίες του σώματος που εκπαιδεύονται, εξελίσσονται αλλά και προσαρμόζονται. (Αριστοτέλης 6-2-2010) Ο εγκέφαλος προσαρμόζεται και επικοινωνεί με την ύλη μέσω των αισθήσεων. (Αριστοτέλης 6-2-2010) Όμως όλα αυτά γίνονται εντός και μόνο εντός της ατμόσφαιρας της Γης και οι αισθήσεις αποκωδικοποιούν μόνο παν ό,τι το υλικό. Αυτά τα οποία δεν χρειάζονται τη γήινη ατμόσφαιρα για να αποκωδικοποιηθούν είναι οι έννοιες.

Ο άνθρωπος δεν εξελίσσεται μέσω των αισθήσεων, αλλά μέσω του νοός, ο οποίος είναι υπεύθυνος για την κατανόηση των εννοιών. Όταν ο λόγος εμπεριέχει έννοιες, ξεπερνά τη δυνατότητα των αισθήσεων, και τότε η καρδιά παράγει το αίσθημα. Το καθαρό αίσθημα της καρδιάς είναι η συγκίνηση και εκδηλώνεται με ένα ηλεκτροστατικό πεδίο στο σώμα μέσω της ροής του αίματος. Το πνεύμα είναι αυτό που πρέπει να δίδει μέσω του νοός την ενέργεια στον εγκέφαλο και αυτός με τη σειρά του να τη διανέμει στο σώμα για την ορθή λειτουργία του και για την ορθή και πλήρη λειτουργία των αισθήσεων. Ο νους δίδει στον εγκέφαλο την αποκωδικοποίηση (γνώση) της ύλης, για να μπορέσει να διαχειριστεί αυτήν, καθώς ο εγκέφαλος δεν φέρει εξ αρχής τη γνώση της σύστασης της ύλης. Ο νους κατέχει όλη τη Γνώση της θεωρίας της Νόησης του Σύμπαντος και ο εγκέφαλος καλείται εν σώματι να την πράξει. Η δυσκολία του έγκειται στο αν η επεξεργασία των ερεθισμάτων από τις αισθήσεις θα καταλήξει στη νόηση ή στη σκέψη. Αν καταλήξει στην επεξεργασία της νόησης, τότε ο άνθρωπος βρισκόμενος σε αρμονία με το Σύμπαν ενεργοποιεί το μέρος του εγκεφάλου το οποίο κάνει πράξη τη θεωρία του νοός (νοεί) και αναγνωρίζει ότι η σκέψη του είναι ατελής, όπως και οι αισθήσεις του. Τότε καταλαβαίνει ότι η σκέψη είναι ωφέλιμη μόνο όταν αποκωδικοποιεί ό,τι βρίσκεται εντός του γνωστικού της πεδίου. Ο νους είναι το άλας των αισθήσεων που διώχνει τις σκέψεις και τα συναισθήματα. (Αριστοτέλης 6-2-2010) Αν καταλήξει στην επεξεργασία της σκέψης, τότε αυτή επεκτείνεται εκτός του γνωστικού της πεδίου και προσπαθεί να δώσει λύσεις χωρίς ουσιαστικά να γνωρίζει το αντικείμενο για το οποίο πρόκειται. Ο εγκέφαλος, λειτουργώντας με αυτήν την εγωιστική σκέψη, αλλοιώνει την αποκωδικοποίηση του νοός και σπαταλά η σκέψη την ενέργεια που προορίζεται για το σώμα. Τότε οι εκδηλώσεις της καρδίας είναι συναισθήματα προερχόμενα εκ της επεξεργασίας της σκέψης. Αυτά έχουν ως αποτέλεσμα τη διατάραξη της ροής του αίματος. Όταν το πνεύμα δεν ελέγχει τις αισθήσεις, αλλά τις αποκωδικοποιεί μέσω σκέψεως, τότε το αποτέλεσμα των αισθήσεων είναι τα συναισθήματα. (Μικρός 28-3-2008)

Το πνεύμα πρέπει να αντλεί την ενέργεια του από την Φώτιση και να δημιουργεί το πνευματικό σθένος. Όταν αυτό σπαταλιέται από τη σκέψη, το πνεύμα προστρέχει μέσω του νοός στην ενέργεια της ψυχής, η οποία είναι η πρωταρχική πηγή ενέργειας της οντότητας. Άρα εκείνο που σπαταλιέται τελικά είναι το ψυχικό σθένος, το οποίο είναι αναγκαίο, όχι μόνο για την επίγεια ζωή, αλλά και για την αιώνια. Γι’ αυτό και ο άνθρωπος όταν σκέφτεται νιώθει ότι χάνει δυνάμεις και ότι το σώμα του είναι κουρασμένο.

Σήμερα λόγω της φύσης των πηγών των ερεθισμάτων, οι αισθήσεις δίνουν τα ερεθίσματα εις τον εγκέφαλο δια να παράγει σκέψη. (Διδάσκαλος Σωκράτης 5-2-2010)

Αυτό που βλέπω δεν είναι αυτό που σκέφτομαι. (Διδάσκαλος Σωκράτης 5-2-2010)
Η τροποποίηση της αποκωδικοποίησης των ερεθισμάτων των αισθήσεων γίνεται μέσω συναισθήματος. (Αριστοτέλης 6-2-2010)

Παραδείγματος χάριν, μια γυναίκα βλέπει ένα παιδί ή βλέπει το παιδί της. Το ερέθισμα είναι το ίδιο, η αποκωδικοποίηση όμως που γίνεται μέσω της σκέψης ότι «αυτό είναι το παιδί μου» διαφοροποιεί το ερέθισμα και προκαλεί συναίσθημα. Τα μάτια δημιουργούν τα μεγαλύτερα συναισθήματα και τις χειρότερες σκέψεις. (Μικρός 3-4-2008) Με αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος λαμβάνει ψευδή και ελλιπή γνώση από τις αισθήσεις του και τότε η σκέψη συμπληρώνει τη γνώση κάνοντάς την υποκειμενική. Η εγωιστική σκέψη είναι μοναδική για τον καθένα και έχει ως αποτέλεσμα την υποκειμενική αλήθεια, ενώ η νόηση λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο σε όλους και οδηγεί στην ακραιφνή Γνώση της ψυχής. Η εμβάθυνση μέσω του νοός στις εικόνες που προέρχονται απ’ τους οφθαλμούς δίδει το Φως της πραγματικής εικόνας στο πνεύμα. (Π.Κ.) Η επιρροή της ύλης ως προς τη λειτουργία της οντότητος επισκιάζει το Φως το εμπεριέχων τους ορθούς κωδικούς που πρέπει η οντότητα να χρησιμοποιεί προς όφελος της. Οι οφθαλμοί φωτιζόμενοι εκ του υλικού φωτός δημιουργούν σκοταδισμό στο φωτεινό μέρος του εγκεφάλου. (ο Ων 15-1-2010)

Οι οφθαλμοί βλέπουν στο φως. Όταν όμως κοιτάζουν το φως, χάνουν το φως τους.(Αριστοτέλης 6-2-2010)
Η όραση τυφλώνεται εις το πολύ φως και αλλάζει η ενέργεια της εις την Φώτιση (ενόραση). (Διδάσκαλος Σωκράτης 5-2-2010)

Ο άνθρωπος έχει δώσει όλες σχεδόν τις απαντήσεις ως προς τα υλικά, οι οποίες όμως δεν είναι αυτές που τον έχουν οδηγήσει στο να λύσει τα υπαρξιακά του ή ‘ψυχολογικά’ του προβλήματα. Σ’ αυτό που όλοι οι άνθρωποι συμφωνούν είναι τα υλικά. Δηλαδή αυτό είναι υγρό, στερεό, αέριο. Η διαφωνία όλων των ανθρώπων έγκειται σε αυτά που ο εγκέφαλος αποκωδικοποιεί χωρίς να χρησιμοποιεί τον σωστό αποκωδικοποιητή, τον νου. Οι άνθρωποι διαφωνούν μέσω του εγκεφάλου και συνεννοούνται μέσω του νοός, διότι ο νους αποκωδικοποιεί τις αισθήσεις και όχι τα συναισθήματα. (Αριστοτέλης 6-2-2010)

Οι αισθήσεις δημιουργούν ερεθίσματα όμοια στον εγκέφαλο κάθε ανθρώπου, η αποκωδικοποίηση τους όμως είναι υποκειμενική για τον καθένα (Μικρός 3-4-2008)
Τα βιώματα των ανθρώπων επηρεάζουν την αποκωδικοποίηση των αισθήσεων. (Αριστοτέλης 6-2-2010)
Ο εγκέφαλος δημιουργεί μοναδικές σκέψεις (αποκωδικοποιήσεις) εξ’ αιτίας των μοναδικών βιωμάτων των οντοτήτων. (Αριστοτέλης 6-2-2010)
Η μοναδικότητα των ανθρώπων έγκειται στη διαφορετικότητα των αποκωδικοποιήσεων των αισθήσεων λόγω βιωμάτων (χαρακτήρας) (Αριστοτέλης 6-2-2010)
Οι ομοιότητες και οι διαφορές των ανθρώπων είναι ως προς τις αποκωδικοποιήσεις των αισθήσεων. (Αριστοτέλης 6-2-2010)

Γι’ αυτό ο άνθρωπος παρασυρόμενος από τις ψευδείς αισθήσεις βαδίζει όλο και πιο κοντά εις τον Πονηρόν. (ο Ων 15-1-2010) Χρησιμοποιώντας τις αισθήσεις του θέλει αποδείξεις από το Θείο, οι αισθήσεις δε μπορούν να αποκωδικοποιήσουν τις αποδείξεις του Θείου και ο Πονηρός τον πείθει ότι δεν υπάρχει τίποτα πέρα από ό,τι αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις του. Ο Πονηρός επεμβαίνει στον άνθρωπο μέσω του εγκεφάλου, διότι αυτός αποκωδικοποιεί τα ερεθίσματα των αισθήσεων, των συναισθημάτων και της αύρας. (Όμηρος 14-3-2008)

Η υλική όραση μπορεί να οπτικοποιεί οτιδήποτε μη αρμονικό. (Διδάσκαλος Σωκράτης 9-12-2009)

Οτιδήποτε μπαίνει ανάμεσα στους οφθαλμούς και το φως, διαταράσσει την αρμονία του φωτός και αυτό είναι που βλέπει ο άνθρωπος, αποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχει σκοτάδι παρά μόνον σκιά. Ο Πονηρός σκιάζοντας τους οφθαλμούς του ανθρώπου τον πείθει πως σημασία έχει αυτό που βλέπει και όχι το περιβάλλον του φωτός, χωρίς το οποίο όμως δε θα μπορούσε να δει. Γι’ αυτό πιστεύουμε αυτό που βλέπουμε, αλλά δεν πιστεύουμε σ’ αυτό που μας κάνει να βλέπουμε και να νοούμε εισερχόμενοι στην Συμπαντική Νόηση του Θείου Φωτός. Τότε ενορατικά θέτουμε το Φως κάθετα στην οντότητά μας, φωτίζεται το πνεύμα, βλέπουμε την Αλήθεια και δεν εξαπατούμαστε από τις αισθήσεις μας, διότι οι αισθήσεις μας πέραν από υλικές γίνονται και νοητικές. Έτσι αποκαλύπτουμε το έργο του Πονηρού, τον βγάζουμε από το Φως μας ως λεκέ αυτού και οδηγούμαστε στο Ευ Ζην.