Για την προκοπή.

Λέγεται μάλιστα ότι (ο Χριστός) πρόκοβε «στη σοφία, τη σωματική ανάπτυξη και τη χάρη»· μεγάλωνε στο σώμα, και με τη σωματική αύξηση φανέρωνε τη σοφία που είχε μέσα του. Ακόμη, έκαμε δική την προκοπή των ανθρώπων στη σοφία και χάρη και εκπλήρωνε το θέλημα του Πατέρα του, που ήταν να οδηγήσει τους ανθρώπους στη γνώση του Θεού και τη σωτηρία· όλα τα δικά μας τα έκανε δικά του.
Αυτοί όμως που λένε ότι πρόκοβε στη σοφία και τη χάρη, και εννοούν ότι αυτά (σοφία και χάρη) τα δεχόταν προσθετικά, υποστηρίζουν ότι η ένωση δεν έγινε από την πρώτη αρχή της σαρκώσεως ούτε δέχονται την υποστατική ένωση· ακολουθούν τον ματαιόδοξο Νεστόριο και τερατολογούν για ελλιπή ένωση και φανταστική ενσάρκωση, «αγνοώντας και τί λένε και τι υποστηρίζουν».
Διότι, αν η σάρκα ενώθηκε αληθινά με το Θεό Λόγο από την πρώτη στιγμή της υπάρξεώς της, ή καλύτερα, αν απόκτησε υπάρξη μέσα του και είχε τη δική υποστατική ταυτότητα, για ποιό λόγο να μη γίνει πολύ πλούσια σε κάθε σοφία και χάρη; Όχι επειδή η ίδια συμμετείχε στη χάρη, ούτε επειδή χαριστικά μετείχε στο Λόγο, αλλά περισσότερο, χάρη στην υποστατική ένωση των ανθρωπίνων και θείων γνωρισμάτων του ενός Χριστού, επειδή ο ίδιος ήταν μαζί και Θεός και άνθρωπος, πήγαζε στον κόσμο τη χάρη, τη σοφία και την πληρότητα όλων των αγαθών.