Ο Λόγος αυτός —ο 22ος— του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, όπου ο μεγάλος και έμπλεως θείου φωτός Άγιος της Εκκλησίας αφηγείται τις πρώτες θεοφάνειές του, δια φωτός, έχει επανειλημμένως εκδοθεί, ως αυτοβιογραφικός. Έδώ παρατίθεται με την εξής διαφορά· αντί της αρχικής μεταφράσεως από τον Διονύσιο Ζαγοραίο, σε γλωσσικόν ιδίωμα της τουρκοκρατίας, ωραίο μεν και κατανυκτικό, αλλά κάπως πολύλογο και ξένο προς το σύγχρονο γλωσσικό αισθητήριο, προτιμήθηκε η απ' ευθείας νέα μετάφραση από το πρωτότυπο κείμενο.
Αλλά ποιος μπορεί να εμποδίσει τον Θεόν στο να εκχύσει πλούσια τη χάρη Του στους αγαπητούς φίλους Του, που αθλούν μέσα στη σύγχυση και την τύρβη του κόσμου; Φαίνεται δε ότι οι άγιοι Νικόδημος και Μακάριος, με την ενσωμάτωση στην Φιλοκαλία του θαυμαστού αυτού κειμένου —όπως άλλωστε και μέρους του βίου του πατέρα του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, λαϊκού και αυτού— ήθελαν να ενθαρρύνουν τους αδελφούς, που αγωνίζονται μέσα στις πόλεις. Και αυτό είναι ένα απαραίτητο δίδαγμα και μάλιστα στους καιρούς μας.
