Ο νόμος τῆς σάρκας κυριεύει τὸν ἄνθρωπο ὅσο χρόνο ζεῖ αὐτὸς σαρκικά, ἂν ὅμως πεθάνει καὶ νεκρωθεί γιὰ τὸν κόσμο, ἀποδεσμεύεται ἀπὸ τὸ νόμο της".
Καὶ δὲν εἶναι δυνατὸ ἀλλιῶς νὰ νεκρωθοῦμε γιὰ τὸν κόσμο, παρά μόνο ἂν νεκρώσουμε τὰ μέλη τοῦ σώματος.
Καὶ τὰ νεκρώνουμε αὐτά, ὅταν γίνουμε μέτοχοι τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
Καὶ τότε ἀναγνωριζόμαστε ότι είμαστε μέτοχοι τοῦ ἁγίου Πνεύματος, όταν προσφέρουμε στὸν Θεὸ καρποὺς ἐπάξιους τοῦ Πνεύματος· ἀγάπη δηλαδὴ στὸν Θεὸ καὶ στὸν πλησίον μὲ ὅλη τὴν ψυχὴ καὶ τὴ διάθεσή μας, χαρὰ τῆς καρδιᾶς ἀπὸ καθαρή συνείδηση, εἰρήνη τῆς ψυχῆς ἀπὸ ἀπάθεια καὶ ταπείνωση, ἀγαθωσύνη τῶν λογισμῶν τοῦ νοῦ, μακροθυμία στις θλίψεις καὶ τοὺς πειρασμούς, χρηστότητα στην καταστολή τῶν ἡθῶν, πίστη στὸν Θεὸ συνειδητή καὶ χωρὶς νὰ διστάζει σε τίποτε, πραότητα ἀπὸ ταπεινοφροσύνη καὶ κατάνυξη, καὶ τέλος γενικὴ ἐγκράτεια τῶν αἰσθήσεων.
"Όταν φέρουμε τέτοιους καρποὺς γιὰ τὸν Θεό, βρισκόμαστε ἔξω ἀπὸ τὸ νόμο τῆς σάρκας, καὶ δὲν ὑπάρχει έναντίον μας νόμος νὰ μᾶς τιμωρεῖ γιὰ τοὺς καρποὺς ποὺ φέραμε γιὰ τὸ θάνατο, ὅταν ἀκόμη ζούσαμε μὲ τὴ σάρκα.
Γιατί ἐλευθερωθήκαμε ἀπὸ τὸ νόμο της, ἐπειδὴ μὲ τὴν ἐλευθερία τοῦ Πνεύματος ἀναστηθήκαμε ἀπὸ τὰ νεκρὰ ἔργα μαζὶ μὲ τὸν Χριστό.
Σελίδα 203 (204-205)
Όλα είναι δυνατά στον πιστεύοντα», διότι «ή πίστις ὑπολογίζεται ὡς δικαιοσύνη». Πραγματικά «τέλος τοῦ νόμου» εἶναι ὁ Χριστός'. Η δὲ πίστις σ' αὐτὸν δικαιώνει καὶ τελειώνει τὸν πιστεύοντα, ἐφ' ὅσον ή πίστις στόν Χριστό ὑπολογίζεται ἀντί ἔργων νόμου καὶ βεβαιουμένη και δεικνυομένη διὰ τῶν ἐντολῶν τοῦ εὐαγγελίου καθιστά τους πιστούς μετόχους τῆς ἐν Χριστῷ αἱωνίου ζωῆς.
Πίστις είναι τὸ νὰ ἀποθάνωμε χάριν τοῦ Χριστοῦ, κατά τὴν ἐντολή του καὶ νὰ πιστεύωμε ὅτι ὁ θάνατος αὐτὸς εἰναι πρόξενος ζωῆς, να θεωροῦμε πλοῦτο τὴν πτωχεία, δόξα ἀληθινὴ καὶ ὑπερηφάνεια τὴν εὐτέλεια καὶ ἐξουδένωσι, καὶ νὰ πιστεύωμε ὅτι μὲ τὸ νὰ μὴ ἔχωμε τίποτε κατέχομε τὰ πάντα", μᾶλλον δὲ νὰ ἀποκτήσωμε «τὸν ἀνεξιχνίαστο πλοῦτο τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Χριστοῦ», καὶ ὅλα τὰ βλεπόμενα νὰ τὰ ἀντικρύζωμε ὡς πηλό ἢ καπνό.
Αὐτὸς δὲ ποὺ ἀπέκτησε αὐτὴν ὡς σύνοικο, αὐτὸς θα ζητήση ἐπιμόνως να μάθη ποιά θὰ εἶναι ἡ κατάστασίς του μετά τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὸν βίο τοῦτον καὶ τὴν ἀναχώρησι.
Αὐτὸς δὲ που φροντίζει να γνωρίση τὰ μέλλοντα, πρῶτα ὀφείλει να στερήση τὸν ἑαυτόν του από ὅλα τὰ παρόντα. Διότι όποιος από συμπάθεια εἶναι προσδεμένος ἔστω καὶ σὲ κάποιο ασήμαντο ἀπό αὐτά, δὲν μπορεῖ vα αποκτήση τελεία γνῶσι.
Εάν δὲ ἀπὸ συγκατάβασι τοῦ Θεοῦ γευθῆ καὶ αὐτὴν, ἐφ' ὅσον τὸ ταχύτερο δὲν ἀπαρνηθῆ αὐτὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα και μέσα στὰ ὁποῖα κρατείται λόγω συμπαθείας καὶ παραδοθή ολόκληρος σ' αὐτὴν τὴν γνῶσι, μὴ καταδεχόμενος να σκέπτεται εκουσίως τίποτε άλλο εκτός αὐτῆς, καὶ αὐτή ἡ γνώσις την οποία νομίζει ὅτι ἔχει θα τοῦ ἀφαιρεθή".
Ἡ ἀποταγή τοῦ κόσμου καὶ πλήρης αναχώρησις, που συνεπάγεται αποξένωσι καὶ ὅλα τὰ πράγματα καὶ τίς συνήθειες, τις γνώμες καὶ τὰ πρόσωπα, καὶ ἄρνησι σώματος καὶ θελήματος, σε λίγον καιρό γίνεται πρόξενος μεγάλης ὠφελείας σ' αὐτὸν ποὺ τὴν ἔκανε με τόση θέρμη.
Εσύ που φεύγεις τον κόσμο, κύτταξε να μὴ δώσης ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὴν ψυχή σου σε παράκλησι να έγκατασταθῆς σ' αὐτόν, ἔστω καὶ ἂν ὅλοι σὲ ἀναγκάζουν να το πράξης. Τοῦτο τὸ ὑποβάλλουν οἱ δαίμονες, γιὰ νὰ σβήσουν την θέρμη τῆς καρδιᾶς σου καὶ ἂν δὲν μπορέσουν να εμποδίσουν τελείως την πρόθεσί σου, όπωσδήποτε θὰ το προσπαθήσουν.
Κεφάλαια πρακτικά και θεολογικά
σελίδες 399-401(400-403)
