Σε είδηση που δημοσιεύτηκε λίγη ώρα μετά από ένα τραγικό συμβάν που συνέβη στις 5.00 το απόγευμα διαβάζουμε:
«Κέρκυρα: Θλίψη για 70χρονο που άφησε την μαγκούρα του και… βούτηξε στο κενό.
Μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, όπου όμως υπέκυψε στα τραύματά του». (Ιστοσελίδα Πρώτο Θέμα)
Πιο κάτω η είδηση αναφέρει πως μαζί με το μπαστούνι του άφησε και μία σακούλα με ένα μπουκάλι νερό. Το μπαστούνι και το νερό ήταν προφανώς οι τελευταίες του ελπίδες…
Στο ρεπορτάζ δεν αναφέρονται κάποια προβλήματα που πιθανόν να αντιμετώπιζε ο δυστυχής αυτός άνθρωπος. Υγείας, οικογενειακά, οικονομικά, μοναξιάς… Αν κάποιος φορέας τον βοηθούσε να τα αντιμετωπίσει…
Όπως και να έχει η απόγνωση και η απελπισία υπερίσχυαν! Υπερίσχυσαν! Διά παντός!
Δεν αναφέρονται επίσης η οικογενειακή και κοινωνική του κατάσταση, η μόρφωσή του… Πράγματα που εν προκειμένω έχουν και δεν έχουν την σημασία τους για μια τέτοια επιλογή… Ή ακόμη και η ιδεολογική του τοποθέτηση… Χωρίς, βεβαίως, και αυτό να αποκλείει οτιδήποτε στην ανθρώπινη, τραγική, θα έλεγα ζωή.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι του έλειπε ελπίδα. Η ζωή έγινε γι’ αυτόν λεπίδα και δεν την άντεχε…
Η ίδια η ζωή, θα αναρωτηθείτε, μπορούσε να αντέξει αυτόν τον απελπισμένο με την βακτηρία και το μπουκάλι με το νερό;
Αυτή είναι η πιο εύκολη απάντηση στα ποικίλα ερωτήματα που δημιούργησε η είδηση! Ναι! Και έπρεπε και μπορεί!
Ένα, όμως, είναι το αμείλικτο ερώτημα:
Ποιος μπορεί να δώσει ελπίδα, πριν η ίδια η ζωή γίνει λεπίδα;
Ποιοι μπορούν στις μέρες μας να αποτελούν σημείο αναφοράς ελπίδας; Σημάδι, αν όχι φάροι ελπίδας και ζωής περίσσιας;
Ποια πόρτα μπορεί κάποιος να κτυπήσει και να πάρει πραγματικές δυνάμεις ελπίδας; Να ενισχυθεί εσωτερικά για να μπορέσει να αντιμετωπίσει ότι συμβαίνει στον ίδιο, δίπλα του και σε ολόκληρη την κοινωνία; Να τον εμπνεύσει ακόμη να αντέξει και την δεινή ταλαιπωρία από κάποια ανίατη αρρώστια;
Για έναν αξιοπρεπή άνθρωπο, βεβαίως, μπαίνει και το ζήτημα της δυνατότητας επιβίωσης, αφού για διαφόρους λόγους και «ατυχίες» μπορεί να μην έχει πλέον τις δυνατότητες.
Τι γίνεται, λοιπόν, σ’ αυτές τις τραγικές καταστάσεις που μάλλον στο μέλλον θα αυξηθούν;
Το κοινωνικό σώμα (και η σύσσωμη κοινωνία) κάνει την αυτοκριτική του;
Οι κρατικές υπηρεσίες;
Οι φιλανθρωπικές οργανώσεις;
Η Εκκλησία;
Ο πολίτης (έκαστος πολίτης) ξεχωριστά;
Όλοι αυτοί μπορούν να αποτελούν ξεχωριστά ή μαζί φάρο εσωτερικής ελπίδας;
Φοβάμαι πως πολλές φορές όχι.
Δεν ξέρουμε αν τα μηνύματά τους είναι τόσο καθαρά και αν βρίσκονται σε αυτή την κατεύθυνση. Και όπως και να το κάνουμε οι περισσότεροι φορείς τείνουν να θεραπεύουν τους «υλικούς» ανθρώπινους παράγοντες -αν υποθέσουμε- πως το θέμα της ελπίδας είναι μια άλλη διάσταση της ζωής. Που είναι βεβαίως, και δεν ξέρω αν μπορεί να διδαχτεί από κάποια σχολή και κάποιο μάθημα.
Προφανώς, υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι αγωνιούν και προσφέρουν με αυταπάρνηση είτε επαγγελματικά είτε οικειοθελώς με αγάπη προς τους συνανθρώπους τους και κατά δύναμη τους εμψυχώνουν για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες τους. (Δεν είναι κρυφό πως κάποιοι αποτελούν πραγματικό φως και δύναμη ελπίδας σε τέτοιες καταστάσεις).
Το έλλειμμα βρίσκεται στην εσωτερική ψυχική κατάσταση η οποία τελικά γίνεται αφόρητη με την επιδείνωση των εξωτερικών καταστάσεων!
Και εδώ απαιτείται, χρειάζεται κάποιος να μπορεί να εμπνεύσει την ελπίδα. Αλλά και αυτός πρέπει να έχει βαθιά μέσα του την πεποίθηση ή την αίσθηση αυτή. Αν θέλετε, να βρίσκεται συνδεδεμένος και με κάποια πηγή ανατροφοδότησης. Διαφορετικά και ο ίδιος κινδυνεύει να αυτοδιαψευστεί και να αποτελέσει θέαμα οικτρό…
Δεν αποκλείεται, πάντως, και κάποιος καλοπροαίρετος και καλόψυχος άνθρωπος στην προσπάθειά του να προσφέρει, ίσως να ανακαλύψει μέσα του «πηγή ύδατος, αλλομένη εις ζωήν αιώνιον». Καρπό, βεβαίως, μιας ζωής ανάτασης με… διαδραστική αναφορά.
Και το θέμα της πραγματικής ελπίδας, της ζωής και της ζωντάνιας δεν είναι θέμα που αφορά μόνον τους ηλικιωμένους, αλλά και τους νέους και όλους τους ανθρώπους πασών των ηλικιών. Ασφαλώς και θα γνωρίζετε πως κάποιοι συνάνθρωποι μας καθηλώνονται από προβλήματα μελαγχολίας.
Άλλωστε η ποικίλη ματαιοδοξία και ματαιοπονία που καλλιεργεί η σύγχρονη ζωή προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις δημιουργεί ποικίλα αδιέξοδα.
Η ψυχή του ανθρώπου ζητά άλλα μεγαλεία πιο εσωτερικά και πνευματικά και δικαιούται να τα ζήσει! Φτάνει να τα εμπνεύσει κάποιος για να γίνει και η αντίστοιχη ανασκαφή στα μεταλλεία της καρδιάς.
Όταν διαβάζω για γεγονότα που αναφέρονται σε ηλικιωμένους όπως το περιστατικό που αναφέρθηκε, πηγαίνει ο νους μου στον Αρχιεπίσκοπο Σουρόζ Αντώνιο (Μπλουμ) ο οποίος σε ένα βιβλίο του γράφει: αλλοίμονο σ' αυτούς που γερνάνε και δεν ξέρουν να προσεύχονται!
Και να η πηγή της ελπίδας από την οποία μπορεί να αντλήσει κάποιος, για να τροφοδοτηθεί ο ίδιος (ή να παρατείνει τα βάσανά του) και για να γίνει και αυτός πηγή ελπίδας (ή λεπίδας) για άλλους!
.jpg)
Η εξεύρεση της πηγής αυτής αποτελεί μία απαραίτητη και ουσιαστική προσωπική ανάγκη για τον κάθε άνθρωπο.
Η προσευχή δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μια επιβαλλόμενη βασανιστική υποχρέωση, αλλά ένα ελπιδοφόρο και χαροποιό δικαίωμα!
Μια συνομιλία, εξομολόγηση, σχέση και ανατροφοδότηση με τον ίδιο τον Θεό που έγινε άνθρωπος, Θεάνθρωπος!
Και όσο πιο πολύ τον θυμόμαστε είναι και αυτό μια προσευχή και άνοιγμα στην υπερτέρα και ακαταμάχητη ελπίδα που έχουμε ανάγκη τόσο προσωπικά όσο και σύμπας ο κόσμος!
Και ιδιαίτερα για όσους χάνουν την ελπίδα τους…
Και στην τελική και επί της ουσίας, ποσώς έχει σημασία τι δίδαξε ο ειδήμων, η αυθεντία ή ο φανφαρολόγος (ήταν μόνο λόγια), ούτε καν έχει σημασία το πλήθος των οπαδών, ακόλουθων ή πιστών (που ως επί το πλείστον είναι συμφεροντολόγοι, βολεψάκηδες ή αφελείς. Ένα μόνο έχει σημασία, τα εξής τρία: Η πράξη, τα έργα, το αποτέλεσμα!
Κατά Ματθαίον (ζ' 21)
