Η γνώση της ουσίας του Θεού επιτυγχάνεται μόνο όταν το ανθρώπινο Είναι ταυτίζεται, βυθίζεται στο θείο Είναι. Μια τέτοια κατάσταση δεν είναι απλώς μια Θεοφάνεια, ούτε μια πνευματική έκσταση, αλλά κάτι πολύ ανώτερο, που μόνο οι Ράτζα Γιόγκι, οι Μύστες Ασέκα, μπορούν να κατορθώσουν πραγματικά. Ωστόσο, ο συνηθισμένος άνθρωπος μπορεί να γνωρίσει το Θεό, αν όχι άμεσα, τουλάχιστον έμμεσα, αντιλαμβανόμενος την Αρμονία του Έργου Του, της Δημιουργίας.
Όλο το Σύμπαν εκδηλώνει αυτή τη θεία αρμονία, αποτέλεσμα της θείας σκέψης, της Ιδέας του Θεού. Γνωρίζοντας τη Δημιουργία γνωρίζουμε το Δημιουργό, τουλάχιστον εν μέρει, δηλαδή την “εν ενεργεία” όψη Του. Αρκεί βέβαια να έχουμε μάτια για να βλέπουμε, αυτιά για να ακούμε και νου για να σκεφτόμαστε. Το Σύμπαν είναι το σώμα της Θεότητας, η γλώσσα της Θεότητας που μας μιλά και απαντά σε κάθε ερώτησή μας, κάθε μυστήριο, κάθε στιγμή που επικοινωνούμε μαζί της και την επικαλούμαστε.
Ο Θεός είναι το Παν αλλά είναι και κάτι παραπάνω από το Παν. Μέσα από τη γνώση, τη Θεία Σοφία, μπορούμε να γνωρίσουμε το Παν, γιατί το όργανο της γνώσης, ο νους του ανθρώπου, είναι “κατ’ εικόνα και ομοίωσιν” του θείου Νου που έφτιαξε τα πάντα. Αλλά δεν μπορούμε να γνωρίσουμε αυτό το κάτι άλλο του Θεού πέρα από το Νου Του, πέρα από τα Πάντα που αυτός έπλασε. Αυτό επιτυγχάνεται μόνο μέσω του Εσωτερικού μας Θεού, της Θείας ΕΝΑδας, που βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο. Αυτή είναι η Οδός του Μυστικισμού και όχι της γνώσης.
Όταν η ψυχή είναι ξύπνια, αισθάνεται το Θεό παντού, μέσα στα πάντα. Βλέπει τη Θεία Σκέψη στην αρμονία των γεωμετρικών δομών των κρυστάλλων, των νιφάδων του χιονιού, των αλυσίδων του DNA. Νιώθει την παρουσία του Θεού μέσα στα μαθηματικώς δομημένα πέταλα του λουλουδιού, στις σπείρες των κογχυλιών, στο ρυθμό των κυμάτων της θάλασσας, στην αρμονία των πλανητικών αποστάσεων. Η ίδια η ζωή και οι χιλιάδες μορφές της είναι γεμάτες από θεία πνοή. Όταν ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται αυτά και πολλά άλλα, τότε πώς μπορεί να μην αισθάνεται το Θεό και να μην Τον γνωρίζει; Εκτός βέβαια από εκείνον του οποίου τα μάτια του νου και της ψυχής είναι κλειστά, ναρκωμένα από το βάρος της ύλης και του πόνου. Χρειάζεται εξαγνισμός και εσωτερική ανάπτυξη, για να μπορεί ο άνθρωπος να νιώσει το Θεό μέσα του, μέσα στα πάντα και όλα μέσα στο Θεό, να είναι δηλαδή ενθ(ε)ουσιασμένος, φωτισμένος.
Δεν έχει τόση σημασία το πώς ντύνουμε και το πώς ονομάζουμε το Θεό, αν τον ονομάζουμε άνθρωπο ή αστέρι ή μαθηματικό τύπο. Σημασία έχει να αισθάνεται κανείς αυτή τη Δύναμη του Θείου Έρωτα που ενώνει τα πάντα και τα κρατά ενωμένα, αυτή τη Δύναμη που στάζει Αρμονία, Δίκη, Αγάπη, Ομορφιά και Καλοσύνη.
Όποιος μιλά για την ομορφιά ενός λουλουδιού, την καλοσύνη ενός ανθρώπου ή το δίκαιο μιας υπόθεσης, κάνει λάθος. Κανένα από αυτά δεν κατέχει τίποτα. Ο Θεός δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Δεν είναι το λουλούδι που έχει ομορφιά, αλλά αντίθετα η Ομορφιά, σαν όψη του Θεού, είναι μέσα στο λουλούδι, εκείνη κατέχει το λουλούδι. Δεν είναι σωστό να λέει κανείς “έχω ένα Θείο Πνεύμα μέσα μου”, αλλά “είμαι ένα Θείο Πνεύμα που έχει ένα σώμα”. Πρέπει να ταυτιζόμαστε με το πνεύμα μας και όχι με το σώμα μας γιατί, όπως λέει μια αρχαία φιλοσοφική παροιμία, “καθετί διαρκεί τόσο, όσο εκείνο με το οποίο ταυτίζεται”. Το μυστικό της αιωνιότητας λοιπόν βρίσκεται σε αυτήν τη μεταφυσική ταύτιση της ανθρώπινης ψυχής με το Θεό, το Πραγματικό, το Αιώνιο.
Η σταδιακή αυτή ανύψωση προς το Αιώνιο είναι η πνευματική εξέλιξη, όχι μόνο του ανθρώπινου όντος, αλλά όλων των πλασμάτων. Είναι η επιστροφή των Πάντων προς το ΕΝΑ, η βαθμιαία κατάκτηση των διαφόρων κλιμακώσεων του Θείου, από τα ορυκτά μέχρι τους θεούς.
«Τα τρία κέντρα του Μυστηρίου»
Πλάνας Γιώργος
