Αυτή η Γη δε βρισκόταν εδώ από την αρχή ούτε θα διαρκέσει μέχρι το τέλος. Όπως εγώ γεννήθηκα και θα πάψω να υπάρχω, έτσι θα πάψει να υπάρχει αυτή η Γη και ο Ήλιος. Θα έρθει καιρός που θα σταματήσουν να υπάρχουν και αυτά τα φεγγάρια και τα αστέρια και οι πλανήτες. Ο κύκλος της ύπαρξης και της μη ύπαρξής τους συνεχίζεται...
Εμείς είμαστε απλώς κάτι απειροελάχιστο, που στροβιλίζεται κάπου πάνω σ’ αυτόν τον κοσμικό τροχό. Και αν εξακολουθούμε να θεωρούμε πως είμαστε διαχωρισμένοι, τότε είμαστε σαν τον Νασραντίν, που ταξίδεψε για πρώτη φορά με αεροπλάνο.
Ο Νασραντίν μπήκε στο αεροπλάνο κι όταν απογειώθηκαν, άρχισε να περπατάει στο διάδρομο. Ήθελε να φτάσει πιο γρήγορα στον προορισμό του, γιατί βιαζόταν!
Θα μπορούσε να χαλαρώσει, θα μπορούσε να νιώσει άνετα, θα μπορούσε απλώς να κλείσει τα μάτια του και να ξεκουραστεί.
Ονομάζω θρησκευόμενο εκείνον τον άνθρωπο που είναι χαλαρός, εκείνον που νιώθει άνετα, εκείνον που ξεκουράζεται μέσα σ’ αυτή τη συμπαντική κυκλική κίνηση, γνωρίζοντας ότι οι συμπαντικές δυνάμεις δουλεύουν, ότι δεν υπάρχει καμία βιασύνη κι ότι δεν έχει κανένα νόημα να βιάζεται ο ίδιος.
Αν μπορούμε να είμαστε ένα με τη συμπαντική αρμονία, αυτό είναι αρκετό. Κι αυτό είναι ευδαιμονία.
Κρυμμένα Μυστήρια
Osho
