Επιμορφωνόμαστε, συχνά συμμορφωνόμαστε…
Το θέμα είναι να θέλουμε να γινόμαστε καλύτεροι και να νιώθουμε ευγνωμοσύνη, δε μας χρωστάει κανείς τίποτα.
Όσο αντέχει ο καθένας μας, όσο μπορεί, μέχρι εκεί που κρατάνε τα κότσια του και μέχρι εκεί που φτάνει το μπόι του.
Πληγωνόμαστε, δάκρυα στα μάτια για να καθαρίσουν τα μάτια μας.
Πέφτουμε, σηκωνόμαστε ξανά, τινάζουμε τη σκόνη από τα ρούχα μας, τα ουρλιαχτά των λύκων μέσα μας γίνονται ξανά σιωπή και ακούγονται γέλια από τα "πάντα" όλα, τα "ποτέ" και τα "αποκλείεται" που είπαμε με ύφος και σιγουριά κάπου, κάποτε.
Οι άνθρωποι συρρικνώνονται ή οι δικές μας προσδοκίες;
Κάτι κερδίζουμε, κάτι χάνουμε και εκεί μέσα στριμώχνονται η αλήθεια τους και η δική μας αλήθεια.
Προχωράμε.
Μέχρι πού;
Μέχρι εδώ.
Μέχρι όπου αντέξουμε.
Μέχρι εκεί που θα γράψουμε το πιο όμορφο ποίημα με τα μάτια και…
Μυρίζει θάλασσα;
"Δε μας θέλει η ζωή, μα τη θέλουμε εμείς…".
(και η τελεία μπαίνει πάντα μετά την παρένθεση).*
Για να μην μπορεί ποτέ να ανοίξει ξανά.
Προχωράμε;
*Αν το κείμενο (μέσα στην παρένθεση) αρχίζει με κεφαλαίο, η τελεία μπαίνει πριν κλείσει η παρένθεση.
