Τι είναι;
Πριν ξεκινήσουμε να μιλάμε για την ύπνωση, είναι αναγκαίο να αναφέρουμε στοιχεία που αφορούν στις δύο μορφές συνείδησης του ατόμου.
Υπάρχουν δυο μορφές συνειδήσεως:
α) το εσωτερικό συνειδητό ή υποσυνείδητο
β) το εξωτερικό συνειδητό.
Το εσωτερικό και το εξωτερικό συνειδητό πολλές φορές έχουν διαφορετικές ανάγκες. Όταν αυτές οι ανάγκες συγκρούονται, κατά κανόνα επικρατούν οι ανάγκες του εσωτερικού συνειδητού. Ο εσωτερικός συνειδητός νους δέχεται υλικό που παρουσιάζεται με μη κριτικό τρόπο.
Ο εξωτερικός συνειδητός νους σε έναν ενήλικο εξετάζει και κριτικάρει υλικά που του παρουσιάζονται, όμως σε ένα παιδί κάτω των 13 χρονών, στο οποίο ο εξωτερικός συνειδητός του νους δεν έχει αναπτυχθεί δέχεται πολύ υλικό, το οποίο θα είχε απορριφθεί αν είχε παρουσιασθεί αργότερα στην ζωή του. έτσι λοιπόν όταν αργότερα ο εξωτερικός συνειδητός νους αλλάζει την γνώμη του, το εσωτερικό συνειδητό μπορεί να αναλάβει και να ελέγξει την εξωτερική κατάσταση.
Ο στόχος της ύπνωσης
Αναφέρθηκαν πιο πριν οι δύο μορφές συνείδησης. Στη συνέχεια θα αναφέρουμε το πώς επεμβαίνει η ύπνωση στο συνειδητό νου.
Όταν ασκούμε ύπνωση ο στόχος μας είναι να παρακάμψουμε τον εξωτερικό συνειδητό νου με την κριτική του λειτουργία και να εισαγάγουμε νέες πληροφορίες χρησιμοποιώντας μια ποικιλία τεχνικών.
Αν π.χ. μια κυρία θέλει να αδυνατίσει κατά 50 κιλά εξετάζουμε αν και το εσωτερικό συνειδητό της συμφωνεί με αυτό ή αν έχει κάποια άλλη ανάγκη. Φθάνουμε στο εσωτερικό της συνειδητό με ύπνωση και την οδηγούμε εκεί που άρχισε το πρόβλημα, π.χ. 7 χρονών. Βρίσκουμε ότι η μητέρα της ήταν αδύνατη και άρρωστη. Άρα η κυρία συνέδεσε το «αδύνατο» με το «άρρωστο» και έγινε υπέρβαρη για να μην είναι άρρωστη. Έτσι μόλις το εξωτερικό συνειδητό της τής έλεγε να χάση τα επιπλέον κιλά γιατί είναι επικίνδυνα, το εσωτερικό συνειδητό της αντιδρούσε, κι έτσι έπαιρνε κιλά.
Ορισμός
Ύπνωση είναι η κατάσταση του νου κατά την οποία η κριτική λειτουργία του νου καταστέλλεται και δημιουργείται επιλεκτική σκέψη.
Ο βρετανικός ιατρικός σύλλογος ορίζει την ύπνωση ως εξής:
H ύπνωση είναι μια παροδική κατάσταση αλλοιωμένης προσοχής, μια κατάσταση στην οποία μπορούν να εμφανιστούν πολλά φαινόμενα αυθόρμητα ή σαν αντίδραση σε λεκτικά και άλλα ερεθίσματα.
Τι γίνεται στην κατάσταση υπνώσεως;
Στην κατάσταση υπνώσεως οι σωματικές λειτουργίες βρίσκονται σε εκκρεμότητα ενώ οι πνευματικές δραστηριοποιούνται.
Οι δύο τομείς στους οποίους επικεντρωνόμαστε είναι:
α) η ανακάλυψη και επαναπρογραμματισμός της αιτίας.
β) η παράθεση νέων πληροφοριών πάνω στις παλιές για την δημιουργία νέων πιο χρησίμων προτύπων σκέψεως και συμπεριφοράς.
Είναι εύκολο να υπνωτισθώ;
Όσο πιο δυνατή φαντασία έχει κάποιος τόσο πιο εύκολα υπνωτίζεται. Σημαντικοί επίσης παράγοντες είναι και η ευαισθησία του και η δεκτικότητα εντυπώσεων. Μια καλή στάση απέναντι στην ύπνωση καθώς και η προσδοκία του υποκειμένου για επιτυχία είναι παράγοντες που καθορίζουν την επίτευξη στόχων μέσω της υπνώσεως.
Νεώτερες μελέτες μάλιστα έχουν δείξει ότι με κάθε καινούργια ύπνωση που του γίνεται, το υποσυνείδητο εκπαιδεύεται και το υποκείμενο επιτυγχάνει βαθύτερη ύπνωση. Ακόμα και τα διάφορα τεστ (δεκτικότητας, ικανότητας ν’ ακολουθούν οδηγίες κλπ) και αυτά ακόμα το εκπαιδεύουν (professor Αlex Spanos et al).
Μύθοι και πραγματικότητα
Ο κινηματογράφος έχει κάνει μεγάλη ζημιά στην θεραπευτική ύπνωση. Το 97% των ταινιών που έχει σαν θέμα την ύπνωση, την διαπραγματεύεται με αρνητικό τρόπο, π.χ. ότι ο υπνωτιστής μπορεί να διατάξει το υπνωτισμένο υποκείμενο να κάνη ότι εκείνος επιθυμεί, π.χ. να κλέψει, να σκοτώσει κλπ. Έτσι σε πολλούς ανθρώπους υπάρχει μια συνειδητή ή ασυνείδητη φοβία ως προς την ύπνωση, και τους εμποδίζει να πάρουν από αυτή τα μύρια οφέλη της. Ας δούμε λοιπόν μερικούς από τους πιο συνηθισμένους μύθους:
α) Ο υπνωτιστής μπορεί να διατάξει το υποκείμενο να κάνει ότι αυτός θέλει;
Αυτό δεν γίνεται λόγω της υπάρξεως του λεγομένου "κριτικού παράγοντα". Ο "κριτικός παράγων" είναι μια λειτουργία του νου που συμμετέχει τόσο στον συνειδητό νου όσο και στον υποσυνείδητο, και λειτουργεί πάντοτε σε όσο βαθύ επίπεδο υπνώσεως και αν βρίσκεται το υποκείμενο. Όσο λοιπόν το υποκείμενο δέχεται θετικές γι’ αυτό υποβολές, ο κριτικός παράγων κάθεται στην άκρη και δεν επεμβαίνει. Όταν όμως διαπιστώσει ότι το υποκείμενο δέχεται αρνητικές γι’ αυτό υποβολές, αντίθετες προς την ηθική του, τότε επεμβαίνει, το άτομο δεν υπακούει, και συνήθως βγαίνει και από την ύπνωση.
β) Ο υπνωτιστής μπορεί να υπνωτίσει όποιον θέλει κατά βούληση;
Αν κάποιος δεν θέλει να υπνωτιστεί, κανείς δεν μπορεί να τον υπνωτίσει! Απαραίτητη προϋπόθεση στην θεραπευτική ύπνωση είναι το υποκείμενο να δέχεται να υπνωτιστεί και μόνον τότε είναι δυνατή η εισαγωγή του σε ύπνωση. Ο υπνωτισμός για επίδειξη, επί σκηνής είναι κάτι το διαφορετικό: το άτομο που ανεβαίνει στην σκηνή συνεργάζεται , προσφέρεται εθελοντικά για κάθε είδους πειράματα ακόμα και ανόητα.
γ) Αν ο υπνωτιστής κοιμήσει κάποιον μπορεί να τον αφήσει εκεί να κοιμάται για πάντα;
Ας πάρουμε την ακραία περίπτωση που ο υπνωτιστής, έχοντας κοιμίσει κάποιον, πεθαίνει και έτσι δεν αφυπνίζει το υποκείμενο. Αυτό που θα συμβεί είναι ότι το υποκείμενο θα ξυπνήσει μόνο του μετά από κάποιες ώρες και θα νοιώθει υπέροχα, τέλεια χαλαρωμένο, λόγω της βαθειάς χαλαρώσεως που μόνο ο υπνωτιστικός ύπνος μπορεί να προσφέρει. Επιστημονικά μάλιστα έχει αποδειχθεί ότι μια ώρα υπνωτιστικού ύπνου ισούται με 3-4 ώρες φυσιολογικού ύπνου.
δ) Με την ύπνωση μπορεί κάποιος να αποκτήσει εξαιρετικές ικανότητες;
Με την ύπνωση δεν μπορούμε να δώσουμε σε κάποιον ένα ταλέντο που δεν έχει. Αν όμως μέσα του κρύβεται ένα μεγάλο ταλέντο, τότε η ύπνωση μπορεί να τον βοηθήσει να το βγάλει στην επιφάνεια.
ε) Υπάρχουν άτομα που δεν υπνωτίζονται;
Όποιος μπορεί να κοιμηθεί μπορεί και να υπνωτιστή. Μόνο το βάθος και τα συμπτώματα της υπνώσεως διαφέρουν ανάλογα με το άτομο.
Διαφορές υπνώσεως και ύπνου
Στην ύπνωση υπάρχει:
1) αυξημένη προσοχή σε μια δεδομένη υποβολή
2) το υποκείμενο ακούει κάθε λέξη και ψίθυρο
3) είναι ελάχιστα κριτικός
4) η συναίσθησή του είναι περιορισμένη αλλά ξύπνια
5) υπάρχει τοπικός και χρονικός περιορισμός
6) η δυνατότητα αναμνήσεως υπάρχει όταν δεν έχει υποβληθεί ρητώς η άρση της.
7) Ο υπνωτισμένος μπορεί να μιλήσει
Αντίθετα κατά τον ύπνο:
1) δεν υπάρχει προσοχή
2) η λήψη ερεθισμάτων είναι σχεδόν μπλοκαρισμένη
3) δεν υπάρχει κριτική θέση
4) η συναίσθηση είναι μπλοκαρισμένη
5) δεν υπάρχει προσανατολισμός
6) η δυνατότητα αναμνήσεων είναι μπλοκαρισμένη
7) ο κοιμισμένος δεν μπορεί να μιλήσει.
Αναντίρρητα ναι! Η ύπνωση είναι ασφαλής. Στους μύθους περί υπνώσεως αναφέρθηκε ήδη ο κριτικός παράγων, ο οποίος φιλτράρει κάθε υποβολή που δέχεται το υποκείμενο προστατεύοντας το έτσι.
Επί πλέον, όπως διαπιστώνει κάθε ένας που μπαίνει σε ύπνωση για πρώτη φορά, αυτός έχει τον έλεγχο, μπορεί να βγει από την ύπνωση όποτε θέλει (δεν το κάνει γιατί αυτός/αυτή μπήκε σε ύπνωση με την θέληση του/της).
Εξέχοντες θεραπευτές του παρελθόντος και του παρόντος υποστηρίζουν ότι αποκλείεται να δημιουργηθεί κίνδυνος από την εφαρμογή της υπνώσεως. Ας δώσουμε λοιπόν τον λόγο στις αυθεντίες:
Ο Dr. LIEUBAUX από το Νανσύ, από τους πατέρες της υπνώσεως ως θεραπείας, γράφει: "μετά από πολύχρονη εφαρμογή της υπνωτιστικής υποβολής θέλω να υποστηρίξω πως αυτή ξεπερνάει κατά πολύ την ιατρική θεραπεία. Είναι ακίνδυνη, αντίθετα από την αντιμετώπιση με φάρμακα, και επιδρά γρήγορα και εύκολα."
Ο καθηγητής Dr. Brugelmann από το Πάντεμπορν: "το ερώτημα αν η πραγματική ύπνωση μπορεί να προκαλέσει οποιαδήποτε ζημιά μπορεί να απαντηθεί με ένα οριστικό όχι."
Ο Dr MOHL λέει: "το βασικό ερώτημα πρέπει να είναι αν υπάρχουν κίνδυνοι στην υπνωτιστική υποβολή για την υγεία. Και πρέπει ν' απαντήσουμε με ένα απόλυτο όχι."
Ο Dr. RIGIER στη Ζυρίχη: "μπορώ τώρα να επαναλάβω ότι έχω πεί άλλοτε ότι ποτέ ούτε σε μία περίπτωση δεν έχω γνωρίσει βλαπτική επίδραση εξαιτίας της υπνώσεως."
Ο Διευθυντής Dr. SCHULTZ στη Βρέμη; "ποτέ δεν μπόρεσα να βρω βλαπτικές συνέπειες που δεν εμφανίζονται καθόλου στην πράξη και είναι θεωρητικές επινοήσεις των αντιπάλων."
Ο Dr. OTTO WETTERSTRAND: "προβλέπω μεγάλο μέλλον για τον υπνωτισμό και μπορώ να εκφραστώ με τα λόγια που χρησιμοποίησε ο καθηγητής Bernheim στο έργο του για την υποβολή που άφησε εποχή, δηλαδή ότι η υποβλητική θεραπεία είναι ένα από τα πολυτιμότερα εφόδια της σύγχρονης ιατρικής."
Η Αμερικανική Ένωση Υπνοθεραπευτών (National Guild of Hypnotists), η οποία ιδρύθηκε το 1951, είναι ο μεγαλύτερος σύλλογος υπνοθεραπευτών στο κόσμο, και αριθμεί εκατοντάδες μέλη σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν έχει αναφέρει ούτε ένα περιστατικό στο οποίο κάποιο άτομο να έπαθε κάποια ζημιά από την ύπνωση.
Ο μοναδικός πιθανός κίνδυνος θα ήταν η άγνοια εκείνου που την εφαρμόζει.
Ιστορία της Υπνώσεως
Η ύπνωση είναι τόσο παλιά όσο και η ανθρωπότητα. Τα ιερογλυφικά που βρέθηκαν στις όχθες των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη μας δείχνουν ότι οι Σουμέριοι, γνώριζαν ήδη στην τέταρτη χιλιετία προ Χριστού την ύπνωση και την αντιλαμβάνονταν με την ίδια έννοια που της δίνουμε ακόμα και σήμερα.
Σουμέριοι
Στην φημισμένη ιερατική σχολή του Ερέχ βρέθηκε προ αμνημονεύτων χρόνων ένα γραπτό έργο που αν και αντιγράφτηκε πολλές φορές έχει διατηρηθεί μόνο κατά ένα μέρος του. αυτό το έργο περιλαμβάνει αδιάψευστες αποδείξεις ότι ήδη από εκείνη την εποχή εξαιρετικά μορφωμένοι ιερείς-γιατροί θεράπευαν τους αρρώστους με υπνωτική υποβολή στον ύπνο τους. Επίσης ήταν ήδη γνωστά από τότε τρία στάδια- βαθμίδες υπνωτιστικής καταστάσεως η ελαφρά, μέση και βαθειά ύπνωση όπως και σήμερα διακρίνουμε ακόμα τους ίδιους βαθμούς υπνώσεως.
Ινδία
Ακόμα και στην αρχαιότερη σανσκριτική πηγή της Ινδίας στο Βιβλίο των Νόμων του Μανού, περιγράφονται ήδη παρόμοιες λεπτομέρειες της υπνώσεως. Εδώ γίνεται λόγος για εγρήγορση-ύπνο, ύπνο με όνειρα και ύπνο αγαλλιάσεως (μακάριο ύπνο). Σε πολλές προχωρημένες τεχνικές γιόγκα η αυτοΰπνωση παίζει μεγάλο ρόλο ακόμα και σήμερα.
Αίγυπτος
Στην αρχαία Αίγυπτο η ύπνωση χρησιμοποιούνταν επίσης σαν θεραπευτικό μέσο. Σ’ έναν πάπυρο ηλικίας τριών χιλιάδων ετών, τον λεγόμενο "πάπυρο Έμπερς" περιγράφονται οι μέθοδοι με την βοήθεια των οποίων οι θεραπευτές εφάρμοζαν τότε την ύπνωση. Οι μέθοδοι που εφαρμόζονταν μοιάζουν πολύ με τις σημερινές. Οι αιγύπτιοι ιερείς ήταν ταυτόχρονα γιατροί του λαού.
Επέβαλαν την ύπνωση κρατώντας μπροστά στα μάτια των αρρώστων αστραφτερούς μεταλλικούς δίσκους για να κουράσουν τα μάτια και να επιφέρουν τον υπνωτιστικό ύπνο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τις αρχές της μεθόδου σταθεροποιήσεως που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Ακόμα και το σήκωμα του χεριού, συνδεδεμένο με ανάλογες υποβολές, ήταν ήδη γνωστό. Έτσι γράφει μια αρχαία αιγυπτιακή πηγή "ακούμπησε το χέρι πάνω του για να ανακουφίσεις τον πόνο των χεριών και πες πως ο πόνος θα εξαφανιστεί."
Υπήρχαν ναοί στους οποίους επιτρεπόταν να κοιμηθούν οι άρρωστοι που ζητούσαν θεραπεία από τους θεούς. Γνωστός ήταν ο ναός του Σεπάπιδος στην Κανώπη και, κυρίως, οι ναοί της Ίσιδας.
Ελλάδα
Και στην Ελλάδα η ύπνωση γινόταν στους ναούς, κυρίως στους ναούς του θεού Ασκληπιού, τα γνωστά Ασκληπιεία. Οι άρρωστοι που επισκέπτονταν τους ναούς, έπρεπε να κρατήσουν πρώτα για ένα διάστημα μια ορισμένη δίαιτα. Οι προετοιμασίες για την κυρίως θεραπεία γίνονταν με αρωματικά μπάνια και τελετουργικές πλύσεις.
Ύστερα ένας ιερέας διηγιόταν στους αρρώστους τις θεραπείες που είχαν γίνει ήδη για να τους προετοιμάσει για το γεγονός που τους περίμενε και να αυξήσει την ένταση της αναμονής. Ύστερα μπορούσαν οι άρρωστοι να ξαπλώσουν στο ναό και να κοιμηθούν.
Κατά την διάρκεια του ύπνου οι ιερείς ψιθύριζαν ορισμένες υποβολές στο αυτί κάθε αρρώστου για να ενεργοποιήσουν κάτω από την επίδραση της ατμοσφαίρας του ναού τις δυνάμεις αυτοθεραπείας του. προηγουμένως έπρεπε να υποσχεθούν να τηρήσουν ότι τους πρόσταζαν οι θεοί στον ύπνο τους.
Αποδιδόταν μεγάλη σημασία και θεραπευτική δύναμη στα όνειρα του ναού. Όταν ξυπνούσαν οι ιερείς εξηγούσαν στον άρρωστο τα όνειρα και του συνιστούσαν άλλη μια φορά αυστηρά να ακολουθήσει τη συμβουλή των θεών. Αλλά υπήρχαν άρρωστοι που δεν μπορούσαν να κοιμηθούν. Γι’ αυτούς υπήρχαν ιερείς που ενεργούσαν σαν μέντιουμ και που σε κατάσταση υπνώσεως αποκαθιστούσαν την επαφή με τους θεούς.
Στο φημισμένο ναό των Δελφών που ήταν αφιερωμένος στον Απόλλωνα, η ιέρεια Πυθία καθόταν σ ‘ ένα χρυσό τρίποδο πάνω από μια σχισμή στην πέτρα, από την οποία έβγαιναν ατμοί. Έτσι έπεφτε σε ύπνωση και ύστερα έδινε κατόπιν ερωτήσεων τη συμβουλή των θεών. Σε άλλους ναούς η ύπνωση επιτυγχανόταν με το τελετουργικό κάψιμο ορισμένων βοτάνων.
Ύπνωση και χριστιανισμός
Η εφαρμογή της υπνώσεως με τη μορφή του ύπνου στο ναό διατηρήθηκε μέχρι τα μέσα του 6ου αιώνα. Ύστερα το έργο των ιερέων του ναού αναλήφθηκε όλο και περισσότερο από χριστιανούς μοναχούς που έκαναν θαυματουργές θεραπείες με προσευχές, αγιασμό και λείψανα μαρτύρων και με την επίθεση των χεριών. Ύστερα πήραν μέρος και οι Πάπες και οι βασιλείς. Στην Καινή Διαθήκη διαβάζουμε: "θα βάζετε τα χέρια σας πάνω στους αρρώστους και θα γίνονται καλά."
Στον 11ο αιώνα βρίσκουμε την πρώτη εφαρμογή της αυτοϋπνώσεως στα μέλη των Ησυχαστών του Αγίου Όρους. Αυτοί χρησιμοποιούσαν ένα τρόπο αυτοϋπνώσεως που είχε σκοπό να κατευθύνουν το βλέμμα και των δύο ματιών τους στον αφαλό τους. Γι’ αυτό το λόγο ονομάστηκαν Ομφαλοψυχικοί η Ομφαλοπαρατηρητές.
Παράκελσος
Ο Θεόφραστος Βόμβαστος του Χόχενχαιμ (1493-1541), ο επιλεγόμενος Παράκελσος δίδασκε ότι ο αποφασιστικός παράγων όλων των θεραπειών ήταν "ο εσωτερικός γιατρός" διηγιότανε ότι οι Μοναχοί θεράπευαν τους αρρώστους κάνοντάς τους να κοιτάζουν αστραφτερές κρυστάλλινες σφαίρες. Οι άρρωστοι έπεφταν έτσι συνήθως σε βαθύ ύπνο. Και σ’ αυτό τον ύπνο έδιναν οι μοναχοί στους αρρώστους τις ανάλογες υποβολές για θεραπεία που εφαρμόζονταν στις περισσότερες περιπτώσεις.
Ιερά Εξέταση
Πρώτη η Ιερά Εξέταση έκανε την ύπνωση σαν θεραπευτική τέχνη να λησμονηθεί γιατί όποιος την εξασκούσε διέτρεχε τον κίνδυνο να καεί στην πυρά σαν οπαδός του Διαβόλου.
Φράνς Άντον Μέσμερ (1734-1815)
Με αυτόν άρχισε η σύγχρονη ιστορία της υπνώσεως, αν και δεν έδινε στη θεραπεία του καμία βαρύτητα στην ύπνωση. Πίστευε ότι αρκούσε η ενέργεια του "ρευστού" που έβγαινε από τον ίδιο για τον μαγνητισμό των αρρώστων, τον οποίο ονόμασε "Magnetismus Animalis" δηλαδή ζωικό μαγνητισμό. Οι άρρωστοι στις θεραπείες του κάθονταν γύρω από μια λεκάνη γεμάτη με "μαγνητικό νερό" από την οποία έβγαιναν πολλά σιδερένια ραβδιά. Οι άρρωστοι έπρεπε να κρατάνε στα χέρια τους τα ραβδιά αυτά. Έτσι με αυτόν τον τρόπο το μαγνητικό ρεύμα έφθανε από τον ένα στον άλλο. Ασφαλώς η αυθυποβολή που προκαλούσε η ένταση της αναμονής κατάφερνε να προξενήσει την αναμενόμενη θεραπευτική κρίση. Μόλις ένας άρρωστος έπεφτε σε μια τέτοια κρίση το παράδειγμά του δρούσε σαν καταλύτης της κρίσεως και στους άλλους.
Με διαταγή του βασιλιά το 1784 σχηματίστηκε μια επιτροπή της Γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών για να εξετάσει τις διδασκαλίες του Μέσμερ. Η επιτροπή απέρριψε τη διδασκαλία του Μέσμερ σαν αντιεπιστημονική και τα θεραπευτικά αποτελέσματα του Μεσμερισμού αποδόθηκαν στη δύναμη της υποβολής.
Αργότερα και άλλοι, όπως οι βασιλείς της Βαυαρίας και της Δανίας, ο Τσάρος της Ρωσίας, κλπ διέταξαν τους γιατρούς της χώρας τους να ασχοληθούν με την εξέταση της θεωρίας του Μέσμερ.
Έτσι ο Μέσμερ χωρίς να το ξέρη έγινε η αιτία να εξεταστή επιστημονικά η ύπνωση σε όλον τον κόσμο και θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης υπνοθεραπείας αν και ο ίδιος ποτέ δεν χρησιμοποίησε την ύπνωση, συνειδητά τουλάχιστον.
Αββάς Φαρία
Την ώθηση προς την σημερινή διδασκαλία της υποβολής έδωσε ο πορτογάλος Αββάς Φαρία που ήλθε στο Παρίσι από την πορτογαλική αποικία Γκόα στην Ινδία. Είχε μελετήσει υπνωτιστικά φαινόμενα στην Ινδία και είχε φράσει στο συμπέρασμα πως για την προξένηση του υπνωτιστικού ύπνου δεν χρειαζόταν ρευστό εκ μέρους του υπνωτιστή, όπως πίστευε ο Μέσμερ, αλλά ότι η υποβολή προκαλούσε (κατέλυε) την αποφασιστική ενέργεια (επίδραση).
Η μέθοδος υπνώσεώς του συνίστατο στο ότι προχωρούσε απλώς προς τον άρρωστο, τον κοίταζε επίμονα και του φώναζε απότομα "dormez!" (κοιμηθείτε). Περίπου το 50% των υποκειμένων του πειράματος έπεφταν αμέσως σε ύπνωση. Έχουμε εδώ τον πρόδρομο της υπνώσεως του φόβου που εφάρμοσε αργότερα ο Ζ. Μ. Σαρκώ στο νοσοκομείο Σαλπετριέρ στην Γαλλία.
Τζαίημς Μπρέντ
Ο Άγγλος οφθαλμίατρος από το Μάντσεστερ Τ. Μπρέντ έκανε ένα αποφασιστικό βήμα προς την περαιτέρω εξέλιξη της υπνώσεως το 1841. είδε εκεί πειράματα του Ελβετού μαγνητιστή Λαφονταίν, του φάνηκαν απίστευτα και αποφάσισε να ασχοληθεί ο ίδιος.
Χρησιμοποίησε την γυναίκα του και τον υπηρέτη του σαν υποκείμενα πειράματος και κατάφερε προς μεγάλη του έκπληξη να τους φέρει σε υπνωτιστικό ύπνο κρατώντας μπροστά στα μάτια τους το αστραφτερό μέρος της λάμας ενός νυστεριού, γιατί ήξερε σαν χειρούργος-οφθαλμίατρος ότι η συνεχής παρατήρηση ενός αστραφτερού αντικειμένου προκαλεί κούραση.
Ονόμασε αυτόν τον τεχνικό ύπνο «ύπνωση» από την ελληνική λέξη ύπνος, και ανέπτυξε μια απλή μέθοδο για να επιβάλει ύπνωση σε ανθρώπους και ζώα.
Έφερνε σε απόσταση περίπου 20 εκατοστών από τα μάτια του υποκειμένου περίπου στου ύψος της ρίζας της μύτης ένα αστραφτερό αντικείμενο π.χ. ένα γυάλινο πρίσμα. Κατάφερνε με απλή επίμονη παρατήρηση χωρίς καμιά λεκτική επιρροή στις περισσότερες περιπτώσεις μετά από λίγα λεπτά να επιφέρει αρχή υπνώσεως στο άτομο.
Ιππόλυτος Μπερνχάιμσ
Μετά από πολλά χρόνια ο καθηγητής Ι. Μπερνχάιμ (1843-1917) του πανεπιστημίου του Νανσύ έδωσε προσοχή στην ύπνωση και μαζί με τον Λιεμπώ εισήγαγαν αυτήν την καινούργια μέθοδο θεραπείας στην ιατρική σχολή του Νανσύ και ίδρυσαν την "Σχολή του Νανσύ" σημειώνοντας έτσι την αρχή της επιστημονικής εφαρμογής της υπνώσεως.
Σίγκμουντ Φρόυντ
Ένας μαθητής της σχολής του Νανσύ ήταν ο ιδρυτής της ψυχαναλύσεως Σ. Φρόυντ. Ταυτόχρονα εργάστηκαν διάσημοι γιατροί όπως ο Αύγουστος Φορέλ, Εμίλ Κουέ και Σ. Μπωντουέν.
Ο Εμίλ Κουέ ανέπτυξε την θεωρία της αυθυποβολής. Αναγνώρισε ότι η ύπνωση είναι βασικά πάντα μια αυτοΰπνωση. Ο υπνωτιστής προκαλεί στο υποκείμενο μια λίγο- πολύ έντονη παρουσίαση της επιδιωκόμενης ενέργειας που στη συνέχεια ενεργεί (επιδρά) μέσω της αυτοϋπνώσεως. Διατύπωσε το θεώρημα:
«Η κινητήρια δύναμη της εργασίας μας δεν είναι η βούληση αλλά η δύναμη της παρουσιάσεως.»
Πίστευε πως κάθε άνθρωπος μπορεί να αυτοϋπνωτιστή και δήλωνε στους αρρώστους του πως μπορούσαν να πετύχουν θεραπεία των ασθενειών τους με την αυθυποβολή. Τους έλεγε: « μάθετε να θεραπεύεσθε μόνοι σας. Μπορείτε. Εγώ ο ίδιος δεν θεράπευσα ποτέ κανέναν. Η δυνατότητα βρίσκεται μέσα σας.»
Επέβαλε στους αρρώστους του να επαναλαμβάνουν πρωί και βράδυ από είκοσι φορές: "κάθε μέρα πηγαίνω όλο και καλύτερα από κάθε άποψη".
Τι θεραπεύει η ύπνωση
H ύπνωση δεν είναι πανάκεια για κάθε αρρώστια, ούτε και υποκαθιστά την κλασσική ιατρική, αντίθετα, η συνεργασία ιατρικής και υπνώσεως μπορεί να έχει θαυμαστά αποτελέσματα σε πάρα πολλούς τομείς, όπως έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα, και οι οποίοι τομείς συνεχώς διευρύνονται, γιατί όσο οι σχετικές έρευνες συνεχίζονται, ανακαλύπτονται όλο και περισσότερα πεδία στα οποία η ύπνωση μπορεί να βοηθήσει αποτελεσματικά.
Έτσι λοιπόν η ύπνωση είτε σαν ετεροΰπνωση (που διενεργείται από έναν υπνωτιστή), είτε σαν αυτοΰπνωση (που την κάνουμε στον εαυτό μας εμείς), μπορεί να βοηθήσει:
- Στη διακοπή του καπνίσματος
- Στο σωστό αδυνάτισμα
- Στην καταπολέμηση του στρες και του άγχους
- Στην απαλλαγή από τις διαταραχές του ύπνου (αϋπνία κλπ)
- Στην απαλλαγή από τις φοβίες
- Στην απελευθέρωση από το αλκοόλ
- Στην απαλλαγή από την συνήθεια των ναρκωτικών
- Στην απαλλαγή από τους πονοκεφάλους και τους πόνους γενικότερα
- Στην αύξηση της εμπνεύσεως και της εξυπνάδας
- Στην βελτίωση των επιδόσεων στο σχολείο
- Στην βελτίωση των αθλητών στα σπορ
- Σε μια καλύτερη ερωτική ζωή
Έχουν ακόμα αναφερθεί και περιπτώσεις στις οποίες τα υποκείμενα (γυναίκες) πέτυχαν να φαίνονται ωραιότερες, και ακόμα πέτυχαν την μεγέθυνση του στήθους τους.
Τα τελευταία χρόνια η ύπνωση, κυρίως στην Αμερική, εφαρμόζεται επίσης στην Οδοντιατρική, σε γυναικολογικά προβλήματα, για ανώδυνο τοκετό, για διάφορες παθήσεις όπως άσθμα, έκζεμα, κλπ και ακόμη και για εγκληματολογικές έρευνες.
Και οι ορίζοντες διαρκώς διευρύνονται.
'Ενας άλλος πολύ σημαντικός τομέας που μπορεί να βοηθήσει η ύπνωση είναι αυτός των "περιοριστικών πιστεύω".
Περιοριστικά πιστεύω είναι αυτό ακριβώς που υποδηλοί ο όρος, δηλαδή αντιλήψεις των ανθρώπων που τους περιορίζουν. Δημιουργούνται κυρίως στην ηλικία των 6-7 χρόνων, όταν το άτομο δεν έχει ακόμα αναπτύξει κριτικό νου, έτσι δέχεται διάφορες ιδέες και αντιλήψεις, κυρίως από το οικογενειακό του περιβάλλον, οι οποίες περνούν στο υποσυνείδητό του, λειτουργούν σαν προγραμματισμοί, και το άτομο λειτουργεί με αυτούς και στην μετέπειτα ζωή του.
Αν π.χ. η μητέρα έλεγε στην κόρη της, όταν ήταν μικρή « τρώγε για να σε αγαπώ», το κοριτσάκι συνέδεσε την αγάπη με το φαγητό, και σαν ενήλικη, όταν της έλειπε η αγάπη ανέτρεχε στο φαγητό για να την βρή. Ακόμα και αν η λογική της σαν ενήλικη της έλεγε να χάση τα επιπλέον κιλά για λόγους υγείας και εμφανίσεως, το υποσυνείδητο της αντιδρούσε λόγω του προγραμματισμού που υπήρχε.
Με την ύπνωση λοιπόν φθάνουμε (με αναδρομή) στην εποχή που δημιουργήθηκε το περιοριστικό πιστεύω, το βρίσκουμε, και παραθέτουμε καινούργιες θετικές υποβολές πάνω στις παλιές. Ειδικά μάλιστα στο θέμα των περιοριστικών πιστεύω, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ανακαλυφθούν και να θεραπευτούν εκτός από την ύπνωση.
Αυτοΰπνωση:
Μία μεγαλειώδης μέθοδος αυτοβοήθειας
Η ψυχική δυσφορία μπορεί να προκαλέσει πολλές διαταραχές στην υγεία του φυσικού μας σώματος. Τα προβλήματα που μας καταπιέζουν υπάρχουν στο υποσυνείδητο και οδηγούν σε διαταραχές και τελικά σε αρρώστια. Δεν είναι παρατραβηγμένο να πούμε ότι τα προβλήματα αρρωσταίνουν. Καρδιακές προσβολές, νευρώσεις του στομάχου, πονοκέφαλοι, αϋπνίες, κλπ, είναι προβλήματα που ακούει κάθε γιατρός καθημερινά από αρρώστους. Και όμως όταν αυτοί οι άρρωστοι υποβληθούν σε εξετάσεις δεν φαίνονται να έχουν τίποτε το οργανικό, οπότε οι γιατροί τους λένε: «δεν έχετε τίποτα το οργανικό. Τα συμπτώματά σας οφείλονται σε λειτουργικές διαταραχές.» οι αιτίες είναι γνωστές: λανθασμένος τρόπος ζωής, επαγγελματικές απαιτήσεις, ανησυχία και νευρικότητα, στρες, κλπ.
Ποιες αρρώστιες προκαλούνται από τα καταπιεσμένα προβλήματα εξαρτάται από τη σωματική διάπλαση του ανθρώπου. Πάντα προσβάλλεται το πιο αδύνατο όργανο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο γιατρός λέει : « θα σας γράψω κάτι που θα σας ωφελήσει» αν και ξέρει πολύ καλά πως στην καλύτερη περίπτωση το φάρμακο μπορεί να επηρεάσει το σύμπτωμα αλλά δεν αίρει την αιτία.
Σε μια τέτοια περίπτωση υπάρχει συχνά μια μόνο αποτελεσματική διέξοδος: η ψυχική αυτοβοήθεια με την αυτοΰπνωση. Ξέρουμε πως κάθε σκέψη μας μόλις γίνει αισθητή έχει μια μεγάλη τάση πραγματοποιήσεως. Ωστόσο θα ήταν λάθος να υποθέσουμε πως όλα όσα φανταζόμαστε στη σκέψη μας μπορούν να μετατραπούν αμέσως σε πραγματικότητα. Πρέπει να υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις για να αποκτήσει η σκέψη τη δύναμη της πραγματοποιήσεως. Μια από τις σημαντικότερες προϋποθέσεις για να δώσουμε στις σκέψεις μας αυτή τη δύναμη είναι η έντονη επιθυμία- ένα επαρκές κίνητρο να θέλουμε ακριβώς να πετύχουμε αυτόν τον σκοπό. Τότε οι σκέψεις μας μπορούν να αποκτήσουν τρομακτικές δυνάμεις.
Πόσο δυνατή μπορεί να είναι η δύναμη της αυτοϋπνώσεως μας δείχνει καθαρά το επόμενο παράδειγμα:
Σ’ ένα ταξίδι του Σβέν Χέντιν στο Θιβέτ, ένας από τους συνεργάτες του τσακώθηκε με έναν θιβετιανό ερημίτη, ο οποίος του προέβλεψε ότι ο Δρ. Χ. θα πέθαινε την ίδια μέρα τον επόμενο χρόνο. Ο Δρ. Χ. που είχε πεισθεί για τις ασυνήθιστες ικανότητες των θιβετιανών ερημιτών, πίστεψε ακράδαντα σε αυτή την προφητεία. Λίγο πριν από την προβλεπόμενη μέρα του θανάτου γύρισε στο Βερολίνο νοιώθοντας πολύ άσχημα και υποβλήθηκε σε ιατρική θεραπεία. Οι γιατροί βρέθηκαν μπροστά σε αίνιγμα, γιατί μπόρεσαν μόνο να εξακριβώσουν πως ο θάνατος πλησίαζε, χωρίς να μπορούν να βρουν την αιτία. Όταν ο αρχίατρος έμαθε για την προφητεία κατάλαβε καλά πως επρόκειτο για καθαρή περίπτωση αυτουπνώσεως που θα οδηγούσε στον θάνατο αν δεν έκανε κάτι. Τον έφερε λοιπόν σε υπνωτιστικό ύπνο και τον διατήρησε 4 μέρες σε αυτή την κατάσταση. Όταν τον ξύπνησε του είπε πως η μέρα της καταδίκης του είχε ήδη περάσει πριν δυο μέρες και είχε επιζήσει. Η υποβολή έφυγε από πάνω του και σε λίγο διάστημα ήταν εντελώς καλά!
Οι δυνάμεις της υποβολής με την αυτούπνωση που ενήργησαν τόσο καταδικαστικά στο ανωτέρω παράδειγμα υπάρχουν στην διάθεση μας και από θετική έννοια γιατί μπορούμε να τις ρυθμίσουμε έτσι ώστε να πραγματοποιήσουμε τις δικές μας επιθυμίες, να επιλύσουμε τα δικά μας προβλήματα, να επιτύχουμε την εκπλήρωση των δικών μας στόχων.
Η πολύτιμη αυτή μέθοδος αυτοβοηθείας χρησιμοποιείται κυρίως για την επίτευξη των στόχων, για θέσπιση κινήτρων, για αυτοέλεγχο, για απαλλαγή από το στρες, απαλλαγή από φόβους και πόνους, και πολλά άλλα, καθώς η χρησιμότητά της όλο και διευρύνεται γιατί συνεχώς ανακαλύπτονται καινούργιοι τομείς στους οποίους μπορεί να παράσχει αποτελεσματική βοήθεια. Μπορεί επίσης να βοηθήσει και στους τομείς που αναφέρονται στην ετεροΰπνωση, σαν συμπληρωματική θεραπεία από αυτή που λαμβάνει το άτομο από κάποιον υπνοθεραπευτή.
Κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί εύκολα να διδαχθεί την αυτοΰπνωση από έναν εκπαιδευμένο υπνοθεραπευτή, και να αλλάξει έτσι την ζωή του ριζικά προς το καλύτερο. Για άτομα που ποτέ δεν είχαν κάποια υπνωτιστική εμπειρία συνιστάται πριν την διδασκαλία της αυτοϋπνώσεως να κάνουν πρώτα μερικές συνεδρίες ετεροϋπνώσεως έτσι ώστε να εξοικειωθούν με την ύπνωση, και να καταπολεμήσουν έτσι τυχόν φόβους ή αρνητικές αντιλήψεις που ενδεχομένως να έχουν για την ύπνωση πριν να διδαχθούν την αυτοΰπνωση.
Ύπνωση και στρες
Αν και το στρες είναι μόνον ένας από τους τομείς στους οποίους μπορεί να βοηθήσει η ύπνωση, πρέπει να γίνει ιδιαίτερη μνεία, εφόσον το στρες μπορεί να χαρακτηριστεί σαν η αρρώστια του καιρού μας, ή πιο σωστά σαν η αιτία πάρα πολλών ασθενειών, οι οποίες αν και έχουν ψυχολογικά αίτια, εμφανίζονται με σωματικά συμπτώματα. (ψυχοσωματικές αρρώστιες).
Ας δούμε πρώτα τι είναι το στρες. Ο Καναδός γιατρός Dr. Hans Selye, στον οποίο οφείλουμε την ανακάλυψη και τον ορισμό του στρες, το καθορίζει σαν «μια αντίδραση (απάντηση) του οργανισμού μας στις πιέσεις που δέχεται, είτε εξωτερικές (αισθήσεις) είτε εσωτερικές (νους). Είναι μια κατάσταση συναγερμού, ετοιμότητας, ενεργοποιήσεως για να αντιμετωπίσει κάτι. Αυτός που αντιδρά είναι ο εγκέφαλος, ο οποίος είναι όργανο προσαρμογής στις εξωτερικές συνθήκες.
Το άγχος δεν είναι συνώνυμο του στρες αλλά παράγωγό του. Άγχος είναι η κατάσταση που το σώμα λειτουργεί σε υπερδιέγερση. Η ακραία περίπτωση άγχους είναι ο πανικός. Σε κατάσταση πανικού η ικανότητά μας να ελέγξουμε τα πράγματα είναι ελάχιστη έως μηδενική. Το άγχος μας οδηγεί σε απονενοημένες, μη ελέγξιμες πράξεις, π.χ. φόνος εν βρασμώ.
Έχουμε δυο ειδών στρες:
1) στιγμιαίο:
όταν ο εγκέφαλος δέχεται εσωτερικές ή εσωτερικές πιέσεις, δίνει εντολή στα επινεφρίδια, δύο μικρούς αδένες πάνω στα νεφρά, οι οποίοι εκκρίνουν στο σώμα διάφορες ισχυρές ορμόνες όπως αδρεναλίνη, νοραδρεναλίνη, κορτιζόλη, κλπ, και το σώμα τίθεται σε μια κατάσταση γνωστή ως «σύνδρομο μάχης ή φυγής» (κατάλοιπο της πρωτόγονης εποχής που ο άνθρωπος αντιμετώπιζε πολλούς κινδύνους του περιβάλλοντος του), τα συμπτώματα της οποίας είναι:
- η επιτάχυνση της κυκλοφορίας του αίματος, μεταφέρεται περισσότερο οξυγόνο και εκλύεται περισσότερο σάκχαρο για ενέργεια.
- η επιτάχυνση της αναπνοής
- ενισχύονται οι διαδικασίες πήξεως του αίματος
- οι μύες σφίγγονται και δυναμώνουν
- οι αισθήσεις γίνονται οξύτερες
- η διαδικασία της πέψεως διακόπτεται προσωρινά
Το στιγμιαίο στρες μπορεί να είναι και ωφέλιμο. Π.χ. αν βάλουμε το χέρι μας σε μια καυτή επιφάνεια θα το αποτραβήξουμε αμέσως σαν αντίδραση, χωρίς να περιμένουμε την διαδικασία της σκέψεως.
2) χρόνιο στρες:
τα αποτελέσματά του είναι:
α) φυσικά σημάδια: αυτά είναι: αϋπνία, πονοκέφαλοι, πόνοι στην πλάτη, πεπτικά έλκη, κράμπες, δυσκοιλιότητες, κ.α. που οδηγούν σε: αρθρίτιδα, γλαύκωμα, πολλαπλές σκληρύνσεις, εγκεφαλικό, καρκίνο, λευχαιμία κ.α.
β) πνευματικά σημάδια: αυτά είναι: έλλειψη συγκεντρώσεως, απώλεια μνήμης, άγχος, αγωνία, αδικαιολόγητοι φόβοι, έτοιμος/η να βάλει τα κλάματα, θυμώνει εύκολα, ανασφάλεια, κ.α. που οδηγούν σε: χάσιμο της εμπιστοσύνης στον εαυτό του/της, φυσικές ασθένειες, σπάσιμο νεύρων, εθισμός στις χημικές ουσίες, κ.ά.
Ο Dr. Hans Selye ονόμασε το υπερβολικό στρες «καταπόνηση». Την δε συνολική προσπάθεια του οργανισμού να προσαρμοστεί στην καταπόνηση την ονόμασε Σύνδρομο Γενικής Προσαρμογής (Σ. Γ. Π. ).
Το Σ. Γ. Π. έχει τρία στάδια:
1) αντίδραση συναγερμού
2) μια περίοδο αντιστάσεως
3) περίοδος εξαντλήσεως.
Κατά τις δυο τελευταίες περιόδους, εφόσον το στρες διαρκεί για πολύ, έχουμε σταδιακή κατάρρευση του ανοσοποιητικού συστήματος. Το πιο αδύναμο όργανο αρρωσταίνει πρώτο. Το σώμα προσβάλλεται από μικρόβια και ιούς που, ενώ υπό κανονικές συνθήκες θα μπορούσε εύκολα να αντιμετωπίσει, τώρα μπορούν ακόμα και να επιφέρουν και τον θάνατο εφόσον η άμυνα του οργανισμού έχει καταρρεύσει.
Όσοι βρίσκονται υπό την επήρεια του στρες βλέπουν το ποτήρι με το νερό μισοάδειο. Σαν στάση ζωής ότι το χειρότερο. Οι ενοχές δημιουργούν ένταση, πίεση και στρες στο άτομο.
Ο εγκλωβισμός είναι από τις πιο συνηθισμένες αιτίες δημιουργίας χρόνιου στρες: όταν οι άνθρωποι μένουν εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση και πιστεύουν ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι για να αλλάξουν την ζωή τους.
Συναντάται:
α) στις προσωπικές σχέσεις:
αν και στην αρχή μιάς σχέσεως υπάρχει ενθουσιασμός, στην συνέχεια προκύπτουν διαφορές που δεν είχαν προβλεφθεί. Αν δεν επιλύονται οι διαφορές, αυτό σημαίνει πολλά. Δεν καταλαβαίνεις τότε πως μπορείς να είσαι μαζί με αυτό το άτομο. Το άτομο φοβάται, μένει σε μια σχέση που τον καταπιέζει και δεν κάνει τίποτε.
β) στην εργασία:
όταν κάποιος δεν είναι αποδεκτός από τους προϊσταμένους και τους συναδέλφους του, του δημιουργείται χρόνιο στρες.
γ) στον τόπο κατοικίας:
αν π.χ. ζούμε σε περιοχή με πολλούς θορύβους, με ρύπανση, κ.λ.π. νοιώθουμε αποκλεισμένοι, πιεσμένοι, εγκλωβισμένοι με συνέπεια το χρόνιο στρες.
Από τις πιο σπουδαίες ανακαλύψεις του Dr. De La Pena, καθηγητού της ψυχοβιολογίας του καρκίνου είναι ότι άτομα που δεν κάνουν τίποτα έχουν χρόνιο στρες. Επίσης άτομα που κάνουν μονότονη δουλειά.
(η αυτόματη διαδικασία γίνεται πιεστική).
Άτομα που δεν λύνουν προβλήματα, που δεν αξιοποιούν τους εγκεφαλικούς νευρώνες τους για να δημιουργήσουν ή να λύσουν προβλήματα, απέδειξε ο De La Pena, ότι όταν ο νους δεν ασχολείται μα κάτι σημαντικό στρέφεται στο σώμα και δημιουργεί εκεί προβλήματα για να έχει κάτι να ασχολείται.
Εφόσον στρεσογόνοι παράγοντες υπάρχουν άπειροι γύρω μας αλλά και μέσα μας, είναι ουτοπία να μιλάμε για καταπολέμηση του στρες. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε όμως είναι διαχείριση του στρες.
Και αυτό γίνεται με δύο τρόπους:
1) τα φάρμακα:
κάθε φαρμακείο έχει άπειρα σκευάσματα γι’ αυτό, όμως δημιουργείται έτσι μια εξάρτηση του ατόμου από τα φάρμακα κι αυτό έχει πολύ άσχημες συνέπειες. Σήμερα όλοι ξέρουμε πόσο κακό κάνουν τα φάρμακα. Μάλιστα τα περισσότερα έχουν απαγορευτεί στην Αμερική γιατί προκαλούν προβλήματα στην υγεία.
2) η χαλάρωση.
Εννοούμε χαλάρωση με φυσικό τρόπο, το άτομο να χαλαρώνει μόνο του χωρίς εξάρτηση, χωρίς εξωτερική παρέμβαση. Στρές και χαλάρωση δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Ή το ένα θα υπάρχει ή το άλλο. Με την ετεροΰπνωση ή την αυτοΰπνωση λοιπόν, το άτομο έχει στην διάθεση του ένα πανίσχυρο εργαλείο διαχειρίσεως του στρες, και μόνον με την βαθειά χαλάρωση που προσφέρει η ύπνωση, χώρια τις διάφορες τεχνικές που χρησιμοποιούνται σε κατάσταση υπνώσεως για τον σκοπό αυτό.
Όταν λοιπόν το άτομο μάθη να εξουδετερώνει τις συνέπειες του στρες, χιλιάδες πράγματα στην ζωή του θα αρχίσουν να πηγαίνουν καλύτερα. Άλλωστε η φυσική κατάσταση του ανθρώπου είναι να είναι υγιής. Η αρρώστια είναι κάτι το αφύσικο.
Φόβοι και φοβίες
Ένας άλλος τομέας, στον οποίο η ύπνωση μπορεί να προσφέρει αποτελεσματική και δραστική βοήθεια, είναι ο τομέας των φοβιών, για τον οποίο επίσης πρέπει να γίνει ιδιαίτερη μνεία γιατί αποτελεί συνηθισμένο φαινόμενο των καιρών μας.
Ας κάνουμε μια αντιδιαστολή μεταξύ φόβων και φοβιών για να γίνει πιο κατανοητή η διαφορά τους:
α) φόβοι:
Μπορεί να είναι μικροί ή μεγάλοι, υπαρκτοί ή ανύπαρκτοι, βάσιμοι ή αβάσιμοι, φοβόμαστε κάτι που περιμένουμε να γίνει ή να μη γίνει. Οι φόβοι διαφέρουν από τις φοβίες ως προς τον βαθμό, την ένταση. Ένας φόβος δεν μας υποχρεώνει να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας για να τον αποφύγουμε, και κάποτε μπορεί να είναι και ωφέλιμος, αν π. χ. σταθούμε στην άκρη της ταράτσας ενός πολύ ψηλού κτιρίου, ο φόβος μας κάνει να τραβηχτούμε προς τα μέσα προστατεύοντας μας έτσι.
β) φοβίες:
Είναι κάτι πολύ πιο έντονο από τους φόβους. Νοιώθουμε να παραλύουμε όταν αντιμετωπίζουμε το αντικείμενο της φοβίας μας, να ιδρώνουμε, και πολλά άλλα συμπτώματα. Αποφεύγουμε αυτό που φοβόμαστε, κάτι που μπορεί να δημιουργήσει ακόμα και κοινωνικά προβλήματα.
Η ύπνωση αποδεδειγμένα και με φυσικό τρόπο, χωρίς την χρήση φαρμάκων, μπορεί να θεραπεύσει τις φοβίες, προσφέροντας έτσι μια ανεκτίμητη υπηρεσία στην ζωή του ατόμου.
Αναδρομές
Υπάρχουν τριών ειδών:
1) αναδρομή σε παιδική ηλικία:
το υποσυνείδητο του ατόμου που βρίσκεται σε ύπνωση παίρνει την εντολή από τον υπνωτιστή να γυρίσει πίσω στα παιδικά του χρόνια για την ανακάλυψη κάποιου προβλήματος που επιδρά στην ενήλικη ζωή του, π.χ την καταγραφή κάποιου περιοριστικού πιστεύω, και τον επαναπρογραμματισμό του με νέα θετικά πρότυπα σκέψεως και συμπεριφοράς. Από την στιγμή που εντοπιστεί το πρόβλημα αρχίζει και η θεραπεία.
2) Αναδρομή σε περασμένη ζωή:
αν ο υπνοθεραπευτής κρίνει ότι το πρόβλημα του πελάτη του έχει την ρίζα του σε κάποια προηγούμενη ζωή του, τότε δίνει εντολή στο υποσυνείδητο του ατόμου να ανατρέξει στην συγκεκριμένη ζωή που ξεκίνησε το συγκεκριμένο πρόβλημα, με σκοπό και πάλι τον εντοπισμό και τον επαναπρογραμματισμό του. ακόμα και άνθρωποι που δεν πιστεύουν σε προηγούμενες ζωές μπορούν να ωφεληθούν από αυτή την τεχνική. Εφόσον το μυαλό τους παράγει κάποιες εικόνες αυτό σημαίνει ότι εκεί υπάρχει κάποιο πρόβλημα προς επίλυση, οπότε μπορούν να δεχθούν αυτού του είδους την αναδρομή σαν μια απλή θεραπευτική τεχνική.
3) Αναδρομή πληροφορήσεως της ψυχής.
Οι δύο πιο σπουδαίες μέρες της ζωής μας είναι:
α) η ημέρα που γεννηθήκαμε
β) η ημέρα που μαθαίνουμε γιατί γεννηθήκαμε.
Με την τεχνική αυτή ανατρέχουμε στην περίοδο ακριβώς πριν η ψυχή ενσαρκωθεί για να βρούμε:
α) τον ρόλο και τον κύριο σκοπό της επερχομένης ζωής
β) σχέσεις που συνεχίζονται από προηγούμενες ζωές
γ) τα μαθήματα που πρέπει να πάρουμε σε αυτή την ζωή, κλπ.
Πηγές
1) JOURNAL OF HYPNOTISM: Εκδόσεις NATIONAL GUILD OF HYPNOTISΤS, USA.
2) AYTOYΠΝΩΣΗ –ΕΤΕΡΟΥΠΝΩΣΗ YΠΟ: KURT TEPPERWEIN, Μenchengladbach, GERMANY.
3) ΣEMINAΡΙΑ ΥΠΝΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΥΠΟ: BURT GOLDMAN
4) ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ STRESS MANAGEMENT ΥΠΟ: ΠΑΝ. ΜΕΤΑΞΑΤΟΥ
