Οι περιπέτειες της ζωής του μποξέρ Σάμσον-Κέρνερ
Είχα από την αρχή μια προαίσθηση για το τι θ’ ακολουθούσε στη συνέχεια, αλλ’ αποδείχτηκε πολύ αδύνατη προαίσθηση. Γιατί αυτό που ακολούθησε δεν ήταν αγώνας πυγμαχίας, αλλά ο γιορτασμός μιας σφαγής. Απλώς με σάπισε στο ξύλο.
Είναι αλήθεια πως είχα μπει μέσα φθηνά, αλλά με είχαν βάλει μ’ ένα σκοπό: να με κάνουν μαύρο. Ο άντρας δε μου άφησε κανένα περιθώριο παρεξήγησης σε σχέση μ’ αυτό. Άπλωσε μόνο τα χέρια πάνω στο πρόσωπό μου και του προκάλεσε τρομακτικές αλλαγές.
Χτύπαγε από αριστερά, από δεξιά, από πάνω κι από κάτω, δε φαινόταν καν να σημαδεύει – κι έβρισκε πάντα στόχο…Τα γάντια μου του μποξ μου χρησίμευσαν μόνο για να τα κρατώ μπροστά στο πρόσωπο μου. Οπότε κι αυτός με χτύπαγε ανάμεσα απ’ αυτά. Με κάποιο τρόπο κατάφερα, εκτός από κάποια διαλείμματα που βρισκόμουν ξαπλωμένος για να ξεκουραστώ πάνω στο πάτωμα, να μείνω στα πόδια μου ολόκληρο το γύρο.
Δεν είχα καθόλου χρόνο για να παρατηρήσω οτιδήποτε, αλλιώς θα είχα σίγουρα πάρει είδηση αυτό που σκέφτομαι σήμερα: ότι δεν ήθελε με κανένα τρόπο να με ρίξει νοκ άουτ όσο γινόταν πιο γρήγορα, αλλά όσο γινόταν πιο αργά.
Δεν μπορούσε να παραδοθεί απλώς στη δολοφονική του μανία, αλλά ήταν υποχρεωμένος να πάρει υπόψη το κοινό του που ήθελε να δει αγώνα. Μου ‘δινε πάντα, λοιπόν, αρκετό καιρό για να σηκωθώ με κάποιο τρόπο πάλι στα πόδια μου, ώστε να έχει ξανά τη δυνατότητα να επιδείξει την τέχνη του.
Έκανε επίδειξη της τέχνης του δυο ολόκληρους γύρους. Κι ήταν μεγάλη τέχνη. Μετά απ’ αυτούς τους δυο γύρους αισθανόμουν τόσο κουρασμένος απ’ τη ζωή , όσο κι ένας εκατοντάχρονος.
Ήμουνα ξαπλωμένος ανάσκελα σε μια γωνιά κι ευχόμουνα να ‘ρθει ο Χάρος να με πάρει.
