Είμαστε πολύ διαφορετικοί άνθρωποι.
Το επιβεβαιώνουν οι συχνοί καυγάδες μας, αλλά και οι τόσο έντονες διαφωνίες μας.
Τις περισσότερες φορές νόμιζα ότι κρατάμε ένα σκοινί, που από το πολύ τράβα τράβα θα σπάσει, ή αν το αφήσει ο ένας, ο άλλος θα γκρεμοτσακιστεί.
Τώρα πια όμως συνειδητοποιώ, πως αυτό που κρατάμε δεν είναι σκοινί, αλλά λάστιχο και μόλις λίγο το λασκάρουμε μας φέρνει πιο κοντά.
Πάντα σου έλεγα πόσο σε θαυμάζω. Σε θαυμάζω για το περίεργο και τόσο έξυπνο μυαλό σου, για τη μη συγκρίσιμη ηθική σου και για το κουράγιο σου να ζεις, μιζεριάζοντας για κάθε τι χαζό και μικρό , αλλά χωρίς να λες τι πραγματικά σε πονάει.
Η δίψα σου για ζωή με γοήτευε και με τρόμαζε ταυτόχρονα. Ο φόβος σου και οι αναστολές σου, σε σχέση με το ποιος είσαι στα δικά μου μάτια, με έκαναν να απορώ που υπήρχαν. Η ανάγκη σου για το σήμερα με εκνεύριζε και με απογείωνε.
Ένας άνθρωπος τόσο διαφορετικός από τους άλλους, ένα πλάσμα τόσο βουτηγμένο στην αμαρτία και τόσο αθώο συνάμα.
Όταν με κοιτάς βλέπω έναν ολόκληρο κόσμο να ανοίγεται μπροστά μου.
Αυτά τα χρόνια που είμαστε κοντά, ένοιωσα να αλλάζουμε τόσο, που μερικές φορές δεν αναγνωρίζω ποιες είναι οι πραγματικές μας αντιδράσεις και ποιες οικειοποιηθήκαμε από τον άλλο.
Δεν φανταζόμουν ποτέ στο ταξίδι μας, πως τα λόγια μου θα γινόταν δικά σου και το αντίστροφο.
Δεν φανταζόμουν ποτέ πως αυτά, που με τόσο κόπο και πόνο έμαθα από σένα , ότι θα ερχόταν η στιγμή να σου τα υπενθυμίσω.
Δεν φανταζόμουν ποτέ, πως μέσα στις εκπλήξεις της ζωής θα ήταν να σου λέω αυτά, για τα οποία προσπαθούσες να με πείσεις και για τα οποία είχες δίκιο τελικά.
Γιατί από σένα πήρα πολύ μεγάλα μαθήματα ζωής και ίσως για αυτό να νιώθω την ιερή υποχρέωση να σου τα υπενθυμίσω.
Πάντα σκεφτόμουν πολύ , πάντα έβλεπα παντού τον κίνδυνο, προσπαθούσα να ελέγξω όλες τις παραμέτρους για να έχω ένα εγγυημένο αποτέλεσμα.
Εσύ μου έμαθες πως δεν υπάρχουν εγγυήσεις, πως η ζωή δεν ξέρουμε τι θα φέρει και πως δεν μπορούμε να ελέγξουμε τίποτα.
Πάντα έκανα μεγάλα σχέδια και όταν δεν έβγαιναν απογοητευόμουν.
Εσύ μου έμαθες να κάνω μεγάλα όνειρα και μικρά σχέδια.
Πίστευα πως είναι εύκολο να πλασάρεις τον εαυτό σου όπως θες.
Μου έδειξες πως μόνο τα αληθινά κομμάτια εκτιμώνται.
Πίστευα πως η ψυχή μου είχε φθαρεί με τα χρόνια.
Με έκανες να νιώθω πάλι αγνή και αθώα.
Στους άλλους έδινα πολλά και σε μένα λίγα.
Μου έμαθες να με εκτιμάω και ίσως να με κακομαθαίνω λίγο.
Ήμουν κουρασμένη για να κάνω πράγματα.
Με έπεισες πως ο χρόνος δεν έχει σημασία , αλλά τι θέλουμε και πως το βλέπουμε.
Προσδοκώντας κάτι, ξεχνούσα το σήμερα.
Μου έδειξες πώς να ζω τη στιγμή.
Είχα μάθει καλά τι θα πει επιβίωση.
Μου θύμισες τι θα πει ζωή.
Πατούσα στα πόδια μου γερά.
Έβγαλες ξανά στην επιφάνεια τα φτερά μου.
Το βλέμμα μου είχε μια μόνιμη θλίψη.
Το βλέμμα μου έχει μια μόνιμη λάμψη.
Πως γίνεται εγώ να έχω μάθει όλα αυτά από σένα και εσύ να τα έχεις ξεχάσει;
Πως γίνεται να συνεχίσουμε το ταξίδι μας, αν εσύ δεν φροντίζεις τον εαυτό σου, απλά και μόνο γιατί δεν φτάνουν;
Πως γίνεται να μη ζεις το σήμερα προσδοκώντας κάτι από το αύριο;
Τα μαθήματα ζωής που πήρα από σένα σου τα επιστρέφω και είμαι σίγουρη πως θα είναι το πολυτιμότερο μου δώρο.
