Όλοι όσοι καταχραζόντουσαν επί σειρά ετών το δημόσιο χρήμα, που προερχόταν από τον ιδρώτα των πολιτών και δεν έπαψαν ποτέ να υπεξαιρούν και να κακοδιαχειρίζονται την εθνική οικονομία, αναλογίσθηκαν όλα αυτά τα χρόνια πόσες οικογένειες με μικρά παιδάκια στερήθηκαν ακόμα και τα πιο στοιχειώδη, το φαγητό, τη ζεστασιά, τα ρούχα;
Πόσα γεροντάκια απόμαχοι της ζωής δεν έχουν λεφτά να αγοράσουν τα φάρμακά τους, ή να πάρουν δώρο στα εγγονάκια τους, που αδυνατούν να πιούν το καφεδάκι τους;
Σκέφτηκαν πόσους ανθρώπους έσπρωξαν στη δυστυχία, στη φτώχεια, στην απελπισία, φτάνοντας στο σημείο ακόμα και να αυτοκτονούν;
Πόσες επιχειρήσεις, μαγαζιά μικρά και μεγάλα έκλεισαν εξ' αιτίας της πλεονεξίας τους;
Πόσοι άνθρωποι ξενιτεύτηκαν για να βρούν δουλειά και να καλυτερεύσουν τη ζωή τους, αποχωρισμένοι απ' τους ανθρώπους που αγαπούσαν;...
Όλοι αυτοί οι προστατευόμενοι από την εξουσία τους κόμματος που δεν χόρταιναν να κλέβουν εις βάρος του λαού και να επιβαρύνουν για πάντα τον κόσμο με αβάσταχτους φόρους, τα νοικοκυριά να φτάνουν σε σημείο απόλυτης ένδοιας και να καταστρέφουν τα όνειρα χιλιάδων νέων ανθρώπων, συνειδητοποίησαν άραγε ότι είναι υπεύθυνοι για τα δεινά που προκάλεσαν με την απληστία και την φιλαργυρία τους;
Ότι τα όσα διέπραξαν θα τα πληρώνουν γενεές γενεών;
Ποιος μετάνοιωσε;
Ποιος απ' αυτούς κοιμάται ήσυχος;
Ποιος απ' αυτούς νομίζει ότι θα απολαύσει χαρούμενος όλα αυτά που αδίκως απέκτησε;
Ποιος νομίζει ότι θα χαρούν οι απόγονοί του τα παρανόμως κεκτημένα.
Και το σπουδαιότερο ποιος κατανοεί ότι η ζωή δεν τελειώνει κάτω από την ταφόπλακα για να σκεπαστούν τα όσα έπραξαν, αλλά από εκεί αρχινούν όλα!!!
