Είδα τους ανθρώπους να κυνηγούν ο καθένας διαφορετικό σκοπό- είδα τους ανθρώπους ενθουσιασμένους από διάσπαρτα αντικείμενα, γοητευμένους από σχέδια και όνειρα που ήταν ταπεινά και απροσδιόριστα. Αναλύοντας κάθε περίπτωση χωριστά για να εντοπίσω τις αιτίες τόσου σπαταλημένου οίστρου, κατάλαβα την ανοησία κάθε νεύματος και κάθε προσπάθειας.
Υπάρχει άραγε έστω και μια ζωή που να μην είναι διαποτισμένη από ζωογόνα λάθη; Υπάρχει άραγε έστω και μια ζωή διαυγής, διάφανη, χωρίς ταπεινωτικές ρίζες, χωρίς επινοημένα κίνητρα, χωρίς τους μύθους που γεννούν οι επιθυμίες; Πού υπάρχει η πράξη που είναι αμιγής από κάθε χρησιμότητα: ήλιος που βδελύσσεται την πυράκτωση, άγγελος μέσα σε ένα σύμπαν χωρίς πίστη, ή τεμπέλικο σκουλήκι μέσα σε έναν κόσμο εγκαταλελειμμένο στην αθανασία;
Θέλησα να προφυλαχτώ από τους ανθρώπους, να αντιδράσω απέναντι στην τρέλα τους, να ανακαλύψω την αιτία της· άκουσα και είδα – και φοβήθηκα: φοβήθηκα να δράσω για τα ίδια κίνητρα ή για το οιοδήποτε κίνητρο, να πιστέψω στις ίδιες φαντασιώσεις ή σε όποιο άλλο φάντασμα, να αφεθώ στην ίδια μέθη ή σε όποιαν άλλη μέθη· τέλος φοβήθηκα μήπως πέσω κι εγώ στο καθολικό παραλήρημα και εκπνεύσω μέσα σε ένα πλήθος εκστάσεων.
Ήξερα ότι χωρίζοντας από κάποιο ον, γλίτωνα από μια περιφρόνηση, ότι φτώχαινα χάνοντας την ψευδαίσθηση που του άφηνα…
Τα πυρετικά λόγια του τον έδειχναν δεσμώτη μιας προφάνειας που ήταν απόλυτη γι’ αυτόν και γελοία για μένα· στην επαφή με τον παραλογισμό του, γλίτωνα από τον δικό μου…
Με ποιον να ομοφρονήσεις χωρίς την αίσθηση ότι απατάσαι, και χωρίς να κοκκινίσεις; Μπορούμε να δικαιώσουμε μόνο εκείνον που εν πλήρει συνειδήσει εφαρμόζει το παράλογο που απαιτεί η κάθε πράξη, και ο οποίος δεν εξωραΐζει με κανένα όνειρο τη χίμαιρα στην οποία παραδίδεται, όπως
Ανασκολοπισμός: Ο ανασκολοπισμός (εκ του σκόλοψ, πάσαλος) ή διοβελισμός ή κοινώς παλούκωμα, είναι ένας από τους φοβερότερους και αγριότερους τρόπους εκτέλεσης, όπου ο κατάδικος κυριολεκτικά σουβλίζεται σ’ ένα ξύλινο ή μεταλλικό πάσσαλο από το βάρος του.
μπορούμε να θαυμάσουμε μόνο έναν ήρωα που πεθαίνει χωρίς πεποίθηση, τόσο πιο πρόθυμος να θυσιαστεί όσο έχει διαβλέψει το βάθος του πράγματος.
Όσο για τους εραστές, θα ήταν απεχθείς αν μέσα στους μορφασμούς τους δεν τους άγγιζε το προαίσθημα του θανάτου. Είναι συγκλονιστικό να σκέπτεται κανείς ότι παίρνουμε το μυστικό στον τάφο μας, -την αυταπάτη μας, – ότι δεν επιβιώσαμε του μυστηριώδους λάθους που ζωογονούσε την πνοή μας, ότι εκτός από τις πόρνες και τους σκεπτικιστές όλοι οι άλλοι βουλιάζουν μέσα στο ψέμα επειδή δεν μαντεύουν καν την ισοδυναμία που υπάρχει, μέσα στη μηδαμινότητα, ανάμεσα στις απολαύσεις και στις αλήθειες.
Θέλησα να διαγράψω μέσα μου τους λόγους που καλούν τους ανθρώπους να υπάρξουν και να δράσουν. Θέλησα να γίνω ανείπωτα φυσιολογικός, – και να‘ μαι λοιπόν αμβλύνους, δίπλα-δίπλα με τους ηλίθιους, και εξίσου κενός με αυτούς.
Ε. Μ. Σιοράν – Εγκόλπιο Ανασκολοπισμού
